OPVOEDEN

Opvoeden het is geen sinecure. Ik spreek nu voor mezelf. Ik heb het onderschat of beter gezegd, ik wist niet goed waaraan ik begon. Mijn kinderen zijn al een tijdje de deur uit. De oudste is dertig, de middelste achtentwintig en de jongste drieëntwintig.

Ik kijk nu toch tevreden terug. Ik heb fouten gemaakt, ontegensprekelijk. Ik ben gescheiden, wat altijd sporen achterlaat bij de kinderen. Een perfecte opvoeding bestaat niet. Ik gebruik dit niet als excuus maar als ouder heb je het recht om fouten te maken, binnen de perken uiteraard.

Een aantal jaren geleden vroeg ik aan mijn zoons: "Wat vinden jullie nu zelf van de opvoeding die jullie gekregen hebt?" Ze hadden twee opmerkingen: de eerste was dat ik altijd aanmerkingen maakte op de hoeveelheid choco die ze op hun boterham smeerden en een tweede was dat ze vonden dat ze te vroeg naar bed moesten! Ik kon ermee leven.

Mijn oudste zoon schreef gisteren een stukje over mij op zijn blog (http://belgiansan.livejournal.com/). Ik was er heel blij mee niettegenstaande er ook weinig flatterende zaken over mezelf instonden. Hij had gelijk. Hij schreef ook dat hij me graag ziet en dat we nu veel meer 'vrienden' zijn dan vroeger. Aan het verleden kan je niets meer veranderen maar zijn analyse is nuttig voor de toekomst. Als ouder kan je ook iets leren van je kinderen.Mijn conclusie is, als je kiest voor kinderen, je jezelf nooit uit het oog mag verliezen. Ik heb in de tijd teveel hooi op mijn vork genomen met alle gevolgen vandien. Al bij al valt het nog mee, ik hou er geen schuldgevoelens aan over.