NEW YORK - PALOMA FAITH

Liefhebbers van soul en pop kunnen in navolging van een serie succesvolle zangeressen zoals Amy Winehouse, Duffy en Adele weer een nieuw talent verwelkomen: de half Britse en half Spaanse zangeres Paloma Faith.

Eind september bracht ze haar debuut Do You Want The Truth Or Something Beautiful uit. Een album dat zijn wortels heeft in de vroege jeugd van de 24-jarige artieste uit Londen.

Als kind was ze erg onzeker doordat ze moeite had met leren. “Ik kon pas heel laat lezen en ik was een ramp met cijfers, nog steeds trouwens.”

Creativiteit

Maar daar tegenover stond haar creativiteit. “Ik kon al jong goed tekenen en vanaf mijn zevende zat ik altijd in schooltoneelstukken. Ik ontdekte dat ik goed was in dingen onthouden, zoals mijn teksten, en dat mijn hersens erg visueel werken. Dat zie je terug in mijn teksten, die zijn heel beschrijvend.”

Haar artistieke interesses deden haar opleven en maakten van de zangeres in spe een multi-talent. Zo volgde ze een dansopleiding, behaalde ze een master in theater, zong ze in burlesque clubs en acteert ze in films en series. “Al die ervaringen hebben invloed gehad op de muziek die ik nu maak”, legt Paloma Faith uit.

Surrealisme

Een belangrijk terugkerend element, het surrealisme, ontdekte ze vanuit de andere kunstdisciplines. De albumtitel Do You Want The Truth Or Something Beautiful? verwijst naar deze thematiek. “Ik vertel graag mooie verhalen, of deze nou waar zijn of niet.”

De zangeres is blij dat ze een album kon maken en is blij met het resultaat. “Hopelijk leidt het tot iets langdurigs, want ik wil muzikaal nog veel ontdekken.” (Nu.nl)

NACHTTREIN NAAR LISSABON - PASCAL MERCIER - ROMAN

Midden in een les verlaat de leraar Raimund Gregorius het klaslokaal. Opgeschrikt door het plotselinge besef dat de tijd hem door de vingers glipt, laat hij zijn geordende leven achter zich en vertrekt hij nog diezelfde nacht met de trein van Bern naar Lissabon. De aanleiding voor deze drastische stap is een boek dat hij bij toeval in handen heeft gekregen. Het is van Amadeu de Prado, een Portugese arts die zo indringend schrijft over de diepste ervaringen in het leven van de mens, dat Gregorius er niet meer van loskomt. In Lissabon gaat hij op zoek naar sporen van Prado en komt hij in contact met mensen wier leven vervlochten is geweest met dat van deze raadselachtige man. Stukje bij beetje vormt Gregorius zich een beeld van hem. Hij wil weten wat het is om Prado te zijn en hoopt zo te ontdekken hoe hij zijn eigen leven moet leiden en welke wending hij eraan kan geven om een ander mens te worden.

Herakles op de tweesprong! Ieder mens komt in zijn leven onherroepelijk voor lastige dilemma’s te staan. De dan gemaakte keuzes – het steile pad of de gebaande weg? – zijn principieel en definitief. Maar hoe graag zouden we niet willen teruggaan in de tijd, om te kijken waar de andere richting toe zou hebben geleid?

Alle grote vragen van het menselijk bestaan passeren de revue zonder vertoon van geleerdheid. In zijn contemplaties reflecteert de medicus (Prado) in ragfijne bewoordingen over de condition humaine, van de kenbaarheid van het innerlijk tot de verhouding jegens de medemens, van het verstrijken van de tijd tot de kracht der verbeelding, en van de zinvolheid van religie tot de trefzekerheid van taal.

De grote klasse van het fictieve Portugese – en daarmee van het oorspronkelijk Duitstalige – boek blijkt niet alleen uit Amadeu’s beschouwingen, maar ook uit daadwerkelijk gemaakte keuzes op twee beslissende momenten, of beter: uit zijn analyses van de complexiteit daarvan. Als arts redt Prado ten tijde van de dictatuur van Salazar het leven van Rui Luís Mendes, ‘de slager van Lissabon’, die op sterven na dood zijn praktijk was binnengedragen, maar verwijt zichzelf nadien dat hij zich door trouw te blijven aan de Eed van Hippokrates niet heeft gerealiseerd dat het leven van deze ene beul de dood van vele medeburgers betekent.

De titel Nachttrein naar Lissabon symboliseert niet alleen de reis terug in de tijd, maar verwijst ook naar een magistrale, visionaire allegorie van het ondermaanse leven in een sleutelpassage aan het eind van het (boek in het) boek. Ieder van ons reist in een afgesloten coupé met vieze ramen, haperende verlichting en defecte verwarming, in een trein van onbekende lengte en twijfelachtige makelij, zonder duidelijke bestemming of dienstregeling, maar met een geheimzinnige conducteur en een grillige machinist, soms razend snel, soms tergend langzaam, via anonieme tussenstations met uit het niets opdoemende perronopzichters door duistere tunnels, totdat het voertuig definitief tot stilstand komt. (Gert-Jan van Dijk – de Volkskrant)

Het was mijn zus die mij het boek aanraadde. Ik ben er enthousiast aan begonnen maar door de kleine druk en de vele filosofische beschouwingen werd mijn enthousiasme al vlug getemperd. Toch heb ik mij verder door het vierhonderd pagina’s tellende boek gezwoegd. Zelden heb ik zolang aan een boek gelezen maar de kwaliteit van de teksten van Prado zijn van zeer hoge kwaliteit. Die fragmenten zijn zo goed geschreven, en inhoudelijk zo sterk, dat ze op zich al voldoende reden vormen om het boek te lezen. Hieronder enkele voorbeelden:

Pagina 72. Als de dictatuur een feit is, is de revolutie een plicht.

Pagina 208. Het leven is niet het leven dat we leven; het is het leven dat we ons voorstellen te leven, luidde een aantekening in Prado’s boek

Pagina 250. Ik geloof dat een zaak onder woorden brengen betekent dat de kracht ervan wordt bewaard en de verschrikking ervan wordt weggenomen, schrijft Pessoa

Pagina 317. Kitsch is de meest verraderlijke van alle gevangenissen. De tralies zijn met het goud van simpele, onechte gevoelens bekleed zodat je ze voor de zuilen van een paleis houdt.

Pagina 383. ‘Dus is het woord het licht der mensen’, zei hij.’ En de dingen bestaan dus pas echt als ze met woorden worden uitgedrukt’.

GODSBEWIJS - JEAN-PAUL MULDERS

Vloerisolatie, staat er op een camion, maar de eerste letters zijn nauwelijks leesbaar zodat ik eerst oerisolatie las, en loerisolatie, woorden die mij al verplaatsten naar oorden vol fantasie.

We rijden op de autostrade, een sport die ik de laatste jaren te vaak beoefen. Het is een zondag die zich in niets van andere zondagen onderscheidt, behalve dat vandaag die pater heilig is verklaard. De romanticus in mij laat zich gewillig meevoeren op de vleugels van de verering. Hoe schoon toch, zo'n mens die niet voor zichzelf heeft geleefd. Zo'n mens, een van de weinigen, die inzag dat je maar beter iets voor anderen kunt betekenen dan een leven lang je schaapjes op het droge te trachten te krijgen en aan het einde van de rit toch dood te gaan. Van de huizenmelkers en pandjesbazen uit 1880 horen we niets meer, maar wel nog van die ene, die het lijden onverschrokken in de ogen zag, te weten die Jozef De Veuster aka pater Damiaan.

De sanctificatie begint echter groteske vormen aan te nemen. Ze is alomtegenwoordig en onontkoombaar, wat de rationele denker die zich ook in mij verschuilt sceptisch maakt. Het blijft een vreemde constructie, zo'n heilige die wordt aanroepen bij ziektes en rampen. Als God dan toch oneindig goed is en almachtig, waarom heeft hij dan bemiddeling van een sterveling nodig ? Waarom grijpt hij niet rechtstreeks in en bant aids en honger uit de wereld, alsook witte terreinwagens, overenthousiaste sportcommentatoren, betaald toiletbezoek en types als Sam Gooris ?

"Als God almachtig is, kan hij dan een steen maken die zo zwaar is dat hij die zelf niet kan optillen ?" vraag ik aan de jonge vrouw die naast mij in de auto zit.

"Natuurlijk", antwoordt zij.

"Maar als Hij die steen niet kan tillen, dan is Hij toch ook niet almachtig ?" werp ik tegen.

Het is niet eerlijk natuurlijk, dilemma's waarover godgeleerden zich al eeuwenlang de slimme koppen breken, uit hun context te lichten en haar in het gezicht te slingeren, alsof ik die zelf verzonnen heb.

"Ik denk niet op die manier over God", verweert ze zich dapper. "Ik denk niet aan hem als iemand die stenen probeert op te tillen. Ik zie hem meer als iets waarvan wij ons geen voorstelling kunnen maken, iets wat zich uitstrekt voorbij de grenzen van onze verbeelding."

Het is ook mijn innige wens, dat er iets is wat weerstaat aan de schreeuwende voorspelbaarheid van de materie. Iets wat sterker blijkt dan de dood. Soms geloof ik daarin, in van die zeldzame ogenblikken waarop alles in elkaar past alsof het deel uitmaakt van een magnifiek en tot in de puntjes uitgekiend plan. Vaker echter zijn er vuilniszakken die uitlopen, ziektes die beginnen met onschuldige symptomen, belasting op arbeid, gezeur over 'onze' pensioenen, platgereden egels en mensen die andere mensen kloten, soms om daar zelf beter van te worden en soms ook gewoon voor de fun. Dingen die je doen geloven dat het allemaal tamelijk nutteloos is of, in het spannendste geval, bedacht door een sadist met een IQ van 540.

Deze gedachten vertel ik niet aan de jonge vrouw naast mij. Zoals zij daar zit, met haar schijnbaar onschuldige ogen en die ene tache de beauté, lijkt zij zelf een levend godsbewijs.

We zijn inmiddels de stad binnengereden, ja zelfs de bebouwde kom - zoals dat genoemd wordt met een woord dat mij doet denken aan Tupperware. Ik stop voor een zebrapad en laat een grijzende zwarte man over. Hij draagt een maatpak en een bak Jupiler. Dat kom je niet zo vaak tegen, grijzende zwarte mannen in maatpak die op pad zijn met een bak Jupiler, en al zeker niet in een straat als deze, waar nog een telefooncel staat.

Het meisje legt haar hand op mijn dij. Er valt van dat gefilterd licht over de lanen, die gevuld zijn met herfstige bladeren. Visgroothandel Fish Express, staat op de achterklep van de vrachtwagen voor ons, en daaronder het adres : Kattegat-straat 306. Zij leest dat hardop, en lacht. Soms is het, voor een toevallige samenloop van omstandigheden, allemaal ontzettend knap bedacht.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & VANMOL

www.kimkrampen.be

www.vanmol.net

EXIT FACEBOOK

De kogel is door de kerk, ik heb mijn facebookaccount gedesactiveerd. Bijna onmiddellijk voelde ik een weldoende rust over me heen komen.

Een aantal maanden geleden was het nochtans veelbelovend begonnen. Mijn 'vriendenkring' breidde gestaag uit. Een aantal interessante, knappe, creatieve en zelfs bekende Vlamingen gingen in op mijn uitnodiging. Ik voelde me gevleid en een nieuwe wereld ging voor me open. Ik was vooral op zoek naar creatieve vrienden en dacht, naïef als ik ben, op die manier mijn eigen sluimerende creativiteit nieuw leven in te blazen. Het was precies of de barrière naar die creatievelingen wegviel, ik kon e-mailen en chatten naar hartenlust. Er waren zelfs interessante en knappe mensen die mij uitnodigden om hun vriend te zijn!

Toegegeven er waren een paar akkefietjes: in een discussie had ik een dt-fout gemaakt en kreeg prompt een terechtwijzing van een nogal dominante vriendin (lees bitch), die ik verder van haar noch pluimen kende. Ik had wel in een vorige discussie gemerkt dat ze kennelijk nog een rekening te vereffenen had met het mannelijk geslacht. Toen ik fijntjes opmerkte dat 'wie zonder zonde is, werpe de eerste steen' betekende dat het einde van ons 'facebookavontuur'.

De laatste tijd voelde ik facebook aan als een sluipend gif. Ik was iedere dag getikketakt (onweerstaanbare drang om iets te doen) om originele statussen en gevatte replieken uit mijn mouw te schudden. Het lukte gewoon niet. Ik werd er onrustig van en nog veel erger, mijn liefde voor boeken leed er onder.

Het ergerde mij ook wel dat veel mensen zichzelf als het middelpunt van het universum beschouwen. Die personencultus begon op mijn systeem te werken. Ook het bijna verafgoden van bekende Vlamingen en hen slaafs naar de mond praten maakte mij een beetje misselijk. Ik had de indruk dat die BV's daar zelf niet mee gediend waren.

Facebook is een grote luchtbel, weinig sociaal en des te meer illusie. Er zal ongetwijfeld een gevoel van gemis de kop opsteken, mensen die ik in het echt niet of nauwelijks ken en waarmee ik toch een zekere verwantschap voel, noem het gelijkgestemde zielen.

Niets houdt me tegen om die 'vrienden' een e-mail te sturen en hen te vragen met mij een pint te gaan drinken. Ik hou van gezelschap waarbij ik de mensen in de ogen kan kijken en waarbij de ironische toon in het gesprek niet verloren gaat.

Toch is het met enige spijt dat ik de knoop heb doorgehakt. Een petitie kan mij misschien op mijn besluit doen terugkomen!

HET COMPLOT - RAMSEY NASR

Behoud de Begeerte organiseerde begin oktober een literaire manifestatie in de Bourlaschouwburg te Antwerpen rond literaire non-fictie getiteld 'Het ei van Darwin'. Dit filmfragment van Het complot van Nasr was het kerngedicht van de avond.

CESAR FRANCK - PANIS ANGELICUS - ELINA GARANCA

Ms. Garanča has all the goods: musicality, technique, voice, confidence, smarts, dramatic range – and movie-star looks. She practically defines ‘can't miss’. And in her Met debut on Saturday night, she did not miss . . .”

New York Sun, January 2008.

IN MIJN BLOTE WAPPER - CHRIS VAN DEN ABEELE

Het hoofddoekendebat, is dat nu al beslecht of hoe zit het, vrienden?
’t Is maar, er dringen zich nieuwe en urgenter vraagstukken op. Zoals het onderbroekendebat, een echte splijtzwam in onze would-be-multiculturele maatschappij!

Ere wie ere toekomt : Peeters en Pichal , het onovertroffen consumentenprogamma van radio 1 (we vallen in herhaling) heeft het nieuwe debat eindelijk op de media-agenda gezet.

Onderbroeken

Een sportieve luisteraar had naar Annemie en Sven gemaild. Hij nam al eens een sauna in een Brusselse fitness-club en kreeg de laatste tijd opmerkingen van andere saunagebruikers. “On ne fait pas du nudisme ici”. Dat hij dus maar best zijn onderbroekje kon aanhouden in de sauna. Terwijl het gedomme veel leuker én hygiënischer is om in je blote flikker te zitten zweten. Het rare was, voegde de man er nog aan toe, dat hij in Gent naar een fitness van dezelfde keten ging, en dat men daar wel normaal bloot gaat.

Bloot in de sauna

Bon, Annemie Peeters met de mevrouw van de fitness-keten gebeld. Over kledingetikette in de sauna. De mevrouw bevestigde dat het wel degelijk de bedoeling is dat klanten naakt in de sauna gaan. Met een handdoek om het zweet op te vangen weliswaar, maar zonder onderbroek of zwembroek.

Dat ze haar filiaalhouders daarover nog eens ging briefen, zei Madame Fitness nog. Die stakkers die aan het hoofd van een fitnessfiliaal staan zijn blijkbaar niet op de hoogte van sauna-voorschriften.
Meent ze dat nu echt, dacht ik, durft die dame op de radio niet zeggen wat er écht aan de hand is?

Gelukkig was er de mailbox van het programma. En die liep al snel vol. Met de waarheid. Dat het namelijk gaat om culturele verschillen, dat gedoe over broekje aan of broekje uit.
Ik weet dat het zo is, omdat ik het zelf al meermaals ‘aan den lijve’ heb mogen ondervinden. Ik woon namelijk in Antwerpen, U weet wel, één groot laboratorium als het over culturele verschillen gaat. En ik word door allochtone medesportievelingen uit de sauna van mijn fitnessclub buitengekeken als ik het waag me daar in mijn pure staat aan te melden.

Bloot in de douche

Er was ook een luisteraar die mailde dat de allochtone sporters in zijn club met hun onderbroek aan douchten. Annemie Peeters moest lachen toen ze de mail voorlas. Stel u voor, douchen met uw onderbroek aan.
Wel, Annemie, waar ik fitness, hartje Merksem, behoor ik tot de minderheid.
De minderheid van onbeschofte die-hards die nog naakt douchen. We zijn een uitstervende soort, misschien moeten we dat maar eens aan de Unesco melden en worden we dan beschermd.

Een volksraadpleging!

Een vrouwelijke luisteraar van het programma meende dat we daar allemaal niet te hard moesten aan tillen. Dat we gewoon respect moesten hebben voor die culturele verschillen. Kijk, dat vind ik nu ook. Alleen hou ik, als we op het parcours van respect rijden, niet van éénrichtingsverkeer.

Weet je wat, laat ons er niet tevéél spel van maken. Zeker niet in Antwerpen. In Antwerpen lossen wij onze problemen namelijk op met referenda. De Lange Wapper komt er niet, of wij onze Blote Wapper mogen houden, da’’s de inzet van onze volgende volksraadpleging. Dat de campagne beginne! (de redactie.be)

AL DIE MOEDERKOEKEN - JEAN-PAUL MULDERS

Op een auto 'VUIL' schrijven met je vinger, in het aangekoekte stof, dat zou ik nog wel eens willen doen. Onlangs zag ik er een, een cabriolet, met op de motorkap geschreven : "Wil je mij ook pijpen Anette ?" Het was slordig uitgeveegd, maar viel nog te lezen. De sporen van een uit de hand gelopen liefdesaffaire ? Of behoorde de cabrio toe aan een werkneemster die zich omhoog had geslapen - en stak haar achtergestoken collega op die manier zijn middelvinger op ?

Zoveel onopgeloste raadsels, waarvan ik het antwoord nooit zal achterhalen. Intussen rijd ik, om de files te vermijden, voor dag en dauw naar mijn werk. Dat heeft iets, vind ik. Ik hou van de sfeer bij nacht & ontij in de mijnschacht af te dalen. Hoewel mijn werk in wezen nogal proper is. Inkt aan je duim en een zere nek zijn de meest te duchten beroepskwalen. Hoewel burn-out ook altijd op de loer schijnt te liggen, alsook het tijdens de middagpauze domweg uitglijden over een gemorste dagschotel en daarbij je staartbeen breken. Het leven blijft broos, ondanks vaccinatie & verzekering.

Op weg naar het werk, zo rond de klok van halfzeven, loopt de autostrada onder de aanvliegroute van de luchthaven. Soms stremt het verkeer daar al en kan ik op mijn gemak naar de vliegtuigen kijken die het aardoppervlak naderen. De kleppen zijn wijd opengesperd, de wielen al uitgestoken en aan boord vermoed ik honderden mensen die stiekem hopen dat alles ook dit keer weer goed zal verlopen. In de cockpit bevinden zich piloten die veiligheidsprocedures uitvoeren die ervoor moeten zorgen dat er zo weinig mogelijk levens worden verspild, want mensen die sterven, dat vinden andere mensen eng - als zij normaal zijn tenminste.

Dat dalen gebeurt zo omzichtig dat het bijna teder kan worden genoemd. De behoedzaamheid waarmee dat gevaarte van tienduizenden kilo's aan de grond wordt gezet, vind ik van een bijna powetische schoonheid. Ik voel mij dan altijd enkele ogenblikken trots mens te zijn en tot een soort te behoren die zoiets kan presteren, naast onnoemelijk veel lelijks.

Het verkeer komt weer op gang en het vliegtuig dat ik zo-even nog zag overscheren, is nu vast al veilig geland. Een niet te onderschatten voordeel van vliegverkeer is dat je je nooit hoeft af te vragen of je geliefden behouden zijn aangekomen. Is zulks niet het geval, dan hoor je dat wel op de radio want vliegrampen blijven wereldnieuws.

Bijna ter bestemming, ter hoogte van de gebouwen der Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, laat ik een vrouw over op het zebrapad. Ik laat vaak en graag mensen over op het zebrapad, om dan een beetje in mijn gat te zijn gebeten als zij daarvoor geen dankbaarheid tonen door bijvoorbeeld met hun hand te wuiven of even te juichen. Vaak slenteren zij simpelweg de straat over, alsof dat hun geboorterecht is, en de automobilist die voor hen gestopt is iets dat stinkt.

Deze vrouw wuift wel naar mij, hoewel zij onbetamelijk hoogzwanger is en het heffen van haar hand haar duidelijk moeite kost. Ik zwaai dapper terug en ben onder de indruk van haar buik, die een dwingeland lijkt waarvan zij de lijfeigene is. Het zal wel een typische kwart-voor-zeven-in-de-ochtendgedachte zijn, zo'n hersenflits die je hebt als je nog koortsig bent van een doorwaakte nacht, maar voor het eerst denk ik aan al die honderden vrouwen die zwanger zijn geweest en vervolgens moesten baren, de meeste zonder ziekenhuizen, sommige in tijden van honger & oorlog, om mijn onbeduidende bestaan mogelijk te maken. Een eindeloze, eeuwenoverspannende ketting van dikke buiken en gebroken water doorheen de wereldgeschiedenis, van hier over de Galliërs tot bij de Neanderthaler en verder terugvoerend naar nog duisterder tijden. Een ketting waarvan ik alleen de laatste twee schakels zelf heb gekend.

Al die weeën, al die moederkoeken. Om mij op dit moment op deze plek te kunnen zetten, geeuwend in de auto.

Nooit eerder heb ik mij zo dicht bij zoveel vergeten vrouwen gevoeld.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

THÉ LAU - DE VRIENDSCHAP

Ik heb me laten vertellen dan de Nederlandse jongeren (17 - 18 jaar)
Thé Lau niet kennen! Daar moet dringend verandering in komen.

BETER ZO - FREEK DE JONGE

Mooi woon je hier pap in dat bos
Toe laat mijn hand eens los
Dat staat zo kinderachtig
Ik was de sterkste van de klas
Toen Sidney er niet was
Die Surinamer van 1.80

Opa heeft mij een fiets beloofd
Wat heeft die man daar een raar hoofd
Heeft die zijn kinderen ook geslagen
Weet je pap een nieuwe fiets
Voor mijn verjaardag vind ik niets
Ik ga zo'n plank op wieltjes vragen

Mama is lief mama is lief
Mama gaat zo vaak op stap
Mag jij het hek uit pap
Heb je ook een eigen kamer
Waar mijn tekeningen hangen
Die waar mama jij en ik op staan
En als je straks weer beter bent
Zul je mij dan nooit meer slaan

Eén van de jongens uit de klas
Zei dat jij veroordeeld was
Ik ga op Milky Ways trakteren
We hebben ook een nieuwe oom
Wel aardig maar een beetje sloom
Hij blijft af en toe logeren

Mama is lief mama is lief
Mama gaat zo vaak op stap
Heb je geen zakdoek pap
En als je hier nog lang moet blijven
Kom je niet op mijn verjaardag
En hoe krijg ik dan mijn cadeau
Niet dat je thuis moet komen hoor
Het is veel beter zo


uit: 'Verzamelde liedjes 1967-1990'

OPSCHUDDING IN MEDIALANDSCHAP - THE LOTTI STORY

Helmut Lotti is zanger. Hij is gehuwd met journaliste Jelle Van Riet. Dag Allemaal, TV-Familie, Story en Het Laatste Nieuws: ze hoeven voorlopig niet meer te rekenen op een interview met Helmut Lotti (DM 13/10). 'Ik doe niet meer mee', zegt hij. De Morgen vroeg Lotti waarom en of hij het ook op papier kon zetten. Lees verder

Mijn 'facebookvriend' Bart Steenhaut (journalist bij De Morgen) had een link naar het bericht op facebook geplaatst. Er ontspon zich al vlug een geanimeerde discussie en Bart, thuis is het mediawereldje, gaf de volgende toelichting: "In het geval van Lotti stuurt HLN een mannetje uit (iemand waar ik het als mens overigens uitstekend mee kan vinden) om verschanst post te vatten voor de voordeur van Lotti om hem te 'betrappen' zonder haarstukje. Of iemand een haarstukje draagt, en waarom hij dat doet, is tot nader order een privé-aangelegenheid. Als Lotti daar mee naar buiten wil komen, is het op z'n minst aan hem om te bepalen wanneer hij dat doet. Nu: het omgekeerde is ook waar: Lotti heeft jarenlang Marc Coenegracht voor zijn kar gespannen, die elke scheet (ze heten goes classic 1, 2, 3, geloof ik) op te blazen tot groteske proporties. Alleen: de grenzen in de media (en niet alleen de populaire) zijn de laatste paar jaar enorm verlegd, en niet ten goede."

Het veto van Helmut komt rijkelijk laat en het is ook hypocriet. Dag Allemaal was prominent aanwezig in zijn carrière. Nu verwijzen naar de berichtgeving van Dag Allemaal rond de dood van Yasmine en het in de grond boren van Marianne Dupon is een beetje minnetjes. Dag Allemaal heeft al veel langer een kwalijke reputatie. Zou het kunnen te maken hebben met zijn huidige vrouw Jelle Van Riet, literair journalist, columnist en juryvoorzitster van de Gouden Uil.

Ik erger mij al maanden te pletter aan de zucht naar sensatie van die 'populaire pers', maar sommige BV's kunnen niet hard genoeg aangepakt worden met Wendy Van Wanten op kop. Wat heeft dat mens ooit bewezen om decennia lang te genieten van al die media-aandacht behalve het feit dat ze grote borsten heeft. Je zou van minder moedeloos worden.

HITLERJAGER -JEAN-PAUL MULDERS

Nooit gedacht dat de komst, op een blauwe maandag, van een reporter van de Spaanse krant El Mundo mijn leven wekenlang op zijn kop zou zetten. De man, een ernstige spring-in-'t-veld met een intelligent brilletje en een Catalaans accent, belde mij in verband met een artikelenreeks die ik anderhalf jaar geleden voor Het Laatste Nieuws heb geschreven : de zoektocht naar verwanten van Adolf Hitler op Long Island en in het Oostenrijkse Walviertel, samen met amateur-historicus Marc Vermeeren.

Of ik over die kwestie eens met hem wou praten, vroeg de journalist. Na enige aarzeling toegezegd, het is tenslotte fijn eens belangstelling te krijgen van over de grenzen. Ik was verbaasd toen het stuk, in een wervend jasje gestoken, liefst drie bladzijden kreeg in de zondageditie van Spanjes tweede grootste krant. De naam die mij daarin opgeplakt werd, beviel mij wel : cazahitler, ofte hitlerjager. Er zijn minder spannende epitheta te bedenken.

Nog meer verbazing de daaropvolgende dagen, toen het nieuws - in een verkorte en verhakkelde versie - de wereld rondraasde op een manier die de verbeelding tartte. Thuthar lakahwmtu Jean-Paul Mulders leh historian Marc Vermeeren chuan Adolf Hitler-a DNA an haihawng a, Austria thingtlang khaw pakhata sikret bunga... Het is raar, jezelf tegen te komen in teksten die klinken als oosterse gezangen. Er verschenen artikelen over ons onderzoek in - ik doe een oppervlakkige greep uit het aanbod - USA Today, Bild, Bucharest Herald, Croatian Times, het Turkse Hürriyet en China Daily. Ik zou the Hindu Business Line en de Kashmir Times bijna vergeten. Aanvragen voor radio-interviews uit Nieuw-Zeeland en Australië volgden, alsook belangstelling voor een televisiedocumentaire van twee grote Britse productiehuizen en een uit Hollywood. Dat is nogal wat, voor een jongen die is opgegroeid in Gullegem.

Hoewel ik vijftien jaar in het vak zit, leerde ik ook nog iets bij over de pers. Dat onze Vlaamse media in het buitenland niet meespelen. De publicatie van de vierdelige reeks in Het Laatste Nieuws, en een interview in Phara, zijn destijds quasi-onopgemerkt voorbijgegaan. Eén artikel in het Spaans volstond echter om de knuppel in het wereldwijde hoenderhok te gooien.

Tweede, belangrijker vaststelling : het is droevig gesteld met de nieuwsgaring in deze elektronische tijden. Iedereen schrijft klakkeloos van elkaar over, de grootste en bekendste media op kop. Het is eigenaardig jezelf in Daily Mail te zien staan, maar nog eigenaardiger is het jezelf in Daily Mail te zien staan zonder ooit met een journalist van Daily Mail te hebben gesproken. Checken en dubbelchecken ? Vergeet het. Afschrijven is het journalistieke credo.

Ons onderzoek van destijds was interessant, welzeker. We vónden niet alleen onbekende verwanten van Hitler, we slaagden er ook in zijn vermeende zoon te ontmaskeren en we konden aantonen dat de psychopaat uit Braunau geen joods bloed in de aderen had - daarmee een hardnekkige mythe en een paar honderdduizend websites naar de prullenmand verwijzend. We gebruikten daarvoor vrij spectaculaire methoden, zoals de analyse van DNA op servetten en sigarettenpeuken.

Maar dat we Hitlers volledige DNA hebben ontcijferd ? Dat hebben we nooit beweerd. Toch zag ik het in tientallen kranten wereldwijd verschijnen. Een en ander sprak duidelijk tot de verbeelding. Sommigen dachten al aan klonen, zoals in The boys from Brazil. Een en ander begon stilaan verdacht veel op de plot van een vergezochte thriller te lijken. Het onvermijdelijke gebeurde natuurlijk ook : ik ontving een mail van een vrouw uit Massachusetts die vond dat we dringend moesten praten, omdat zij de reïncarnatie van Adolf was.

Het kan wel weer even, met die onderzoeksjournalistiek. Gelukkig kreeg ik ook telefoon van een oudere dame uit Vinderhoute, die in een van mijn stukjes had gelezen dat ik plezier beleef aan het poetsen van zilver. Ze bezat een antiek koffieservies, en wou dat erfstuk graag cadeau doen aan iemand die er zorg voor zou dragen.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

FRANK VANDENBROUCKE 1974 - 2009

VROUW HOLLE - TJITSKE JANSEN

Ik kijk liever naar de maan
dan naar de mens.
De mens,
ik word er zó moe van.
Dat roepende, smekende,
lachende, verlangende,
niet wetende,
willen wetende
ik hou van jou zeggende,
of denkende,
op schoenen
of op eelt lopende,
van de een naar de ander rennende,
met sieraden en muziek beklede mens.
Ik kijk liever naar de maan
die altijd hetzelfde is:
onverschillig.
trouw.

De maan heeft geen woorden nodig
om te zeggen:
ik ben er
en morgennacht ben ik er weer

Misschien zit er een wolk voor,
misschien zie je me niet omdat je binnen bent,
omdat je binnen naar dwaze liedjes ligt te luisteren
of omdat er tranen voor je ogen zitten,
tranen omdat je denkt dat je alleen bent,
maar je bent niet alleen,
want ik ben er,
en gisteren was ik er ook,
en morgen ben ik er weer.


uit: 'Het moest maar eens gaan sneeuwen', 2003.

MADNESS ON JOOLS HOLLAND 2009

Every day needs a bit of MADNESS!
Try listen to this and stay still...impossible
sonjamos

MARC EN FRANK HEBBEN EEN SITUATIE - CARL DEVOS

Als de trend die deze week de kop opstak zich doorzet, heeft Terzake een probleem. Politici lijken Terzake te beschouwen als een geschikt medium voor persoonlijke interne dienstmedelingen. Bespaar u een mail of een brief, stuur de boodschap naar de betrokkene via Terzake. Veel voorname eerbied voor het vlaggenschip van de televisieduiding spreekt daar niet uit.

Eerst was er De Croo. Zelfs in normaal Nederlands was hij deze keer niet te begrijpen. Maar zijn zinnetje bleef wel hangen. De anker was er zo van ontdaan dat hij het helaas ongeduid de ether in liet. "Maar enkelen zullen mij begrijpen", zei De Croo, en hij had gelijk. "Marc heeft ook een situatie die sommige onder ons kennen en die veel vergeeft." Marc groet niet enkel ’s morgens de dingen, maar nu ook "een situatie".

Verwilghen had het heilig blauwe triumviraat aangevallen en eerder was al aangekondigd dat die blasfemie niet ongestraft blijft. Wat De Croo precies bedoelde weten weinigen, maar de meeste door cynisme verharde analisten lezen er een in minzame bekommernis verpakt dreigement voor een verrader in: Marc, we kennen uw situatie, Achtung bitte! Of het ook klopt wat velen er in zien is een andere zaak, feit is dat wie de politiek van dichtbij bekijkt er veel menselijke relaties ziet verschroeien.

De interne SP.A-mails die deze week uitlekten illustreren treffend waarom in de Wetstraat cynisme zo welig tiert. Uit de mails spreekt koele hardheid, arrogantie, kilte, een gebrek aan mededogen of menselijke warmte.

De mails waren de aanleiding voor het tweede interne dienstbericht in Terzake in enkele dagen tijd. Deze keer voor een mol (m/v). Pascal Smet had voor hem/haar een vraag van politieke hygiëne – niet evident voor een SP.A'er tegenwoordig: "Kijk eens goed in de spiegel".

Smet had ook nog een flinke mededeling voor een wat ruimere groep in de SP.A, nl. die mensen die moeite hebben met de manier waarop Frank Vandenbroucke aan de kant is gezet. Met dat volk wordt ondertussen een paar congreszalen gevuld. Voor Terzake is dat dus goed nieuws: politici proberen in dat programma toch ook nog het brede publiek te bereiken.

De boodschap van Smet was simpel: Caroline zal blijven, de ministers zullen blijven. Wie daar moeite mee heeft moet daar mee leren leven. Nèh. Smet zat daarmee helemaal op de lijn van Gennez: nooit maar dan ook nooit van zijn leven ontslag nemen en vooral zeggen dat het ergste van heel dit verhaal niet de inhoud van die mail is, wel dat die in de krant is gekomen.

Als ze zich binnen de SP.A ooit de vraag stellen waarom de partij weinig warmte uitstraalt naar kiezers, dan heeft dat misschien een beetje te maken met het feit dat blijkbaar onproblematische menselijke verhoudingen tussen kameraden voor normale mensen zeer abnormaal zijn.

Wel een beetje doodjammer dat een ander zinnetje uit de befaamde mails bij het Terzake-bezoek van Pascal Smet onaangeroerd bleef. In die mails stond immers koudweg dat Gennez zich moet voorbereiden op dreigingen van Frank Vandenbroucke dat hij "de waarheid over Agusta" zou uitbrengen.

Pardon!? Welk waarheid? Kennen we die dan nog niet? Zou Vandenbroucke dat echt doen? Als hij daar aan denkt, dan is dat vreselijk. Als hij daar niet aan denkt, maar anderen denken dat hij daar aan denkt, dan is dat ook vreselijk. Tjongejonge. Frank – tegenwoordig de meest geciteerde SP.A-minister – heeft dus ook een situatie.

Verdienstelijk maar te weinig

Ondertussen, elders in België, werkt de federale regering welhaast in stilte haar agenda af. Dat gaat zo lekker dat de christendemocraten en de socialisten straks elk naar hun hoogmis kunnen; een heiligverklaring en een partijcongres.

Wat zouden de liberalen ondertussen doen? Rondbellen om voorzittertrio’s te vormen? De teneur van de reacties na de federale beleidsverklaring is nu bekend: niet geheel onaardig en op enkele punten verdienstelijk, wat Van Rompuy I doet, maar helaas veel te weinig in het licht van de grote uitdagingen.

Gelukkig voor de premier zijn de meeste problemen uitgeklaard voor het PS-partijcongres. Dat, en niet zozeer pater Damiaan, zette hem tot spoed aan. Zo moet de PS op haar congres niet stoer chargeren en provoceren, er is al een akkoord, dus kan ze dat zachtjes verdedigen. Interessant wordt wel hoe de PS aan de achterban een en ander – het asielakkoord, de vermindering van federale ambtenaren, besparingen in de sociale zekerheid, de bijdrage van kernenergieproducenten, enz. – zal uitleggen. Want met die uitleg trekt een ijverige journalist maandag naar MR en Open VLD.

Van Rompuy verdient de Nobelprijs

Ondertussen, elders in de wereld, kreeg Obama de Nobelprijs voor de vrede. Dat prijzencomité moet aan de voorzitter de verkeerde enveloppe hebben meegegeven. Elke Amerikaanse president heeft immers vroeg of laat zijn eigen oorlog, altijd in naam van "freedom" en "democracy".

Ze hadden dus beter nog enkele jaren gewacht, met hun prijs voor Obama. Wat als hij straks een of ander land binnenvalt of bombardeert? Hoe groot mag de "collateral damage" zijn vooraleer Obama zijn prijs moet afstaan? Die nobelprijzers moeten dringend bellen met Herman Van Rompuy. Die verdient de prijs voor de vrede en hij zou de prijzencommissie de deugd van de politieke timing kunnen bijbrengen: je moet kunnen uitstellen. (deredactie.be)

Carl Devos verdient de Nobelprijs voor de 'meest duidende column'

ALTIJD VOLDOENDE BANANEN - JEAN-PAUL MULDERS

Hier in het appartement is van alles aan de hand. De lift is kapot, de afvoer verstopt. In de gangen lopen witbestofte mannen en uit de ingewanden van het gebouw klinkt lawaai van metaal op metaal. Er moet materie worden beteugeld die zich weerspannig gedraagt. Ik ben een geestelijke mens, ik weet mij niet graag door materie belaagd. Het liefst zou ik in een wereld wonen waar de dingen niet stuk kunnen gaan. Ik kijk om me heen en maak mij zorgen, want dat is het wrede aan dit werk : the show must go on, al wurmen zich excrementen uit de septische put of drijft de planeet uit haar baan.

Hoe valt trouwens te verklaren dat zulk onheil graag in salvo's komt, alsof dingen er na onderlinge afspraak de brui aan geven ? Het is mij vaak opgevallen : je internet ligt plat en dan blijkt ook de accu van de auto kapot en tot overmaat van ramp glipt je sleutelbos door het rooster van de riolering. Omgekeerd zijn er periodes waarin je ongehinderd over het biljartlaken van je bestaan kan zeilen.

Het internet meldt - het internet heeft altijd wel iets te melden - dat er in dit land veertig procent meer maagverkleiningen zijn uitgevoerd het afgelopen jaar. Dat nieuws verheugt mij. Zolang er maagverkleiningen zijn, is er hoop. Het aantal maagverkleiningen moet zo ongeveer evenredig zijn met de economische toestand van een natie. Pas als dat cijfer drastisch terugloopt, is het tijd om ons zorgen te maken. Het zou kunnen dat er dan te weinig voedsel is. Dat heb ik in mijn levenstijd nog niet meegemaakt. Crisissen genoeg, daar niet van. Werkloosheid en af en toe een zelfverklaarde ramp. Maar altijd lagen er in de supermarkten voldoende bananen en ananassen. Dat maakt van België een prachtig land.

Intussen probeer ik nog steeds mijn aandacht bij elkaar te rapen. Ik staar naar mijn computerscherm. De wallpaper is een foto van het hotel dat de ouders van mijn vader runden in het plaatsje Averbode, honderd jaar geleden, toen niemand hier te lande nog het woord runnen in de mond nam. Averbode stond toen bekend om de 'heilzame' invloed van zijn bossen. Norbert Mulders - D'Hondt, staat in grote letters op de gevel. Pension logement hotel Prince Albert café restaurant. Ik heb die grootouders nooit gekend maar het lijken mij geen mensen van weinig woorden. In het deurgat van het pand staat wijdbeens mijn grootvader, een knevel onder zijn neus, de handen losjes op zijn rug. Had die niets nuttigers te doen ? Hij had zijn kuiten kunnen strekken om bijvoorbeeld Hitler onschadelijk te gaan maken. Dat moet op het moment van die foto, 1910, nog gemakkelijk uitvoerbaar zijn geweest en het had de wereld een hoop miserie bespaard. Zou er nu ook zo iemand bestaan, in wie het toekomstige kwaad imminent is verzameld ?

Er staan klapstoelen voor het etablissement, ik wou dat ik daar koffie kon gaan drinken om die onbekende grootouders incognito gade te slaan. De foto van hun hotel houdt mij bezig. Ik zie de schaduw van de dakkapellen. Weerspiegelingen in de ruiten van allang gerooide bomen. Het meest tot mijn verbeelding spreken de wolken boven het huis. Dat juist die bewaard zijn gebleven, terwijl andere wolken onopgemerkt voorbij zijn gedreven en roemloos weer verregend.

"De lucht is mooi he, papa ?" zei onlangs mijn dochter bewonderend, in de auto. "Rood en geel en blauw." Ze wees naar een indrukwekkende wolkenpartij in de verte. Dat ze in staat was daar esthetisch door te worden getroffen, verbaasde mij - meer misschien nog dan haar gebruik van het woord inderdaad, dat ouwelijk klinkt uit dat mondje van dertig maanden. Maar laat ik ophouden van mijn dochter iets bijzonders te maken. Van bijzonder is nog maar zelden veel goeds voortgekomen. Niet boven het maaiveld uitsteken, dat is de boodschap. Het geheim van een lang en deugdelijk leven.

Uit de kelder komt nu het lawaai van een haakse slijpschijf, of hoe heten die dingen ? De sloper in het slakkenhuis, waait de titel van een vergeten boek mij aan. Ik verlang naar de tijd dat het stof is gaan liggen.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

POKER - TOM LANOYE

Het is tijd voor open spel, mijn
liefste. De kaarten op de tafel. Ik heb
er twee: mijzelf en wat ik schrijf. Ze
zijn van weinig waarde, om niet
te zeggen van geen tel. De

hand van jou is rijker: je lijf
is nog het minste, al is het lang
niet mis. Maar ook illusies heb
je nog, en hoop. Jij hebt alles
wat er is. Toch ben ik soms al

op je uitgekeken, ontkennen heeft
geen zin. Je zult dan ook wel weten:
gewenning is een ziekte, ze slaat
toe van bij het begin, en op het
einde is het beter om te breken.

Ik wil daar nu niet over praten.
Wat komen moet, dat komt. Alleen:
er zal nimmer sprake zijn van schuld.
En nog minder van vergeten. Dat er, in
dit land van kwezels en kastraten,

in deze tijd van tegenstand en
onbenul, twee levens waren die
elkander kruisten, met een vuurwerk
van vergeefse woorden, en de troost
van wat lichamelijk tumult.

J.S. BACH - OBOE CONCERTO IN D MINOR

KUNST OF PORNOGRAFIE - SALLY MANN

In het Fotomuseum in Den Haag in Nederland loopt momenteel een tentoonstelling met werk van Sally Mann (°1951). Een Amerikaanse fotografe die zweert bij oude camera’s en in haar foto’s lichamen in ontbinding vastlegt.

Alsof dat nog niet controversieel genoeg is, maakt ze ook naaktportretten van haar minderjarige kinderen.

Lieven Vandenhaute is op de tentoonstelling een kijkje gaan nemen in het gezelschap van fotografe Lieve Blancquaert, die zelf ook niet vies is van enige controverse, getuige haar portretten van mensen met brandwonden. (Klara.be)

Ik ben een fan van Lieven Vandenhaute, ik hou van de manier hoe hij kunst toegankelijk maakt voor iedereen. Ook voor Lieve Blancquaert doe ik mijn hoed af. Het is ontroerend hoe Lieve bekent dat ze jaloers is op het werk van Sally Mann, maar op een gezonde manier, en ook dat ze haar de titel van beste fotografe van de wereld (TIME) oprecht gunt.

Dit werk van deze fotografe heeft niets met pornografie te maken, het kunst in zijn puurste vorm.

[ Sally Manns werk is tot en met 10 januari 2010 te zien in Fotomuseum in Den Haag]

Klik op 'tentoonstelling' om het verslag in 'Ter Zake' te bekijken. Het is echt de moeite.

HET WOORD NOOIT - JEAN-PAUL MULDERS

Zo zou ik niet graag mijn einde halen : balancerend op de fiets, met onder mijn ene arm de filter voor een dampkap van Electrolux, en met mijn andere proberend de sluiting van mijn rits dicht te trekken, nadat ik ontdekt heb dat die openstaat. Ik hoef deze planeet niet heldhaftig te verlaten, maar zo onbeduidend is nu ook wel wat tam. Het doet mij denken aan die vent die ik gekend heb en die bij het Vreemdelingen-legioen gediend had maar uiteindelijk de nek brak toen hij, in wankel evenwicht op de rand van zijn bad, de foto van een prikkelpopje trachtte op te hangen.

Intussen ben ik op pad met de recentste versie van mijzelf, te weten de versie 673.0. Daar zijn een moeilijk precies te benoemen aantal vroegere versies aan voorafgegaan, waarvan er één krulhaar had tot op de schouders en een andere geloofde dat eerlijke mensen het verder brachten dan doortrapte. Het is raar hoe weinig wij bij onze vroegere versies stilstaan. Zij strompelen maar wat achter ons aan, gebrekkig en zelfs een beetje meelijwekkend, want er is veel dat wij toen nog niet wisten en waar wij inmiddels achter gekomen zijn, soms op onzachte wijze. Onze vroegere versies zitten gevangen op schimmige foto's en in schokkerige filmfragmenten, waarop wij blozende wangen hadden en kapsels waarmee je nu het huis niet meer zou durven te verlaten. Om van de dassen nog te zwijgen of van de leggings en de rokken, gesteld dat onze vroegere versies vrouwelijk waren. Er zijn ook dingen waar je zo'n vroegere versie om kan benijden, zoals werkkracht en tomeloze energie en zelfs een portie naïviteit, want hoe langer de weg die je afgelegd hebt, hoe beter je beseft dat naïviteit niet iets is om je voor te schamen maar een eigenschap die je onvermijdelijk kwijtraakt, vroeg of laat, en die je nooit meer terug kan kopen.

Het geheugen seponeert op eigendunkelijke wijze. Sommige details verdwijnen roemloos in de soep der jaren, terwijl andere meer weerstand bieden zonder dat je weet waarom. Zo kan ik mij een film die ik vorige herfst zag soms amper herinneren, maar weet ik nog perfect dat het handige kleine flippertje in de flipperkast die ik op mijn vijftiende bespeelde Little Demon werd genoemd. Sommige indrukken blijven je bij, zonder dat ze op het moment zelf belangrijk leken : losse uitspraken of de manier waarop de zon boven de perrons achter de wolken verdween op een onbeduidende woensdag. Hoe iemand zuchtte.

Gebeurtenissen die ooit van graniet waren, worden mettertijd dun en rafelig als watten. Ik kan niet goed tegen dat langzame vervagen en uitgegomd worden. Ik wil de verste hoeken van mijn bewustzijn kunnen bezoeken en wel meteen, trefzeker, het vakje opentrekken waarachter de gewenste gegevens zitten. Al een tijdje echter heb ik de indruk dat mijn harde schijf ongemerkt is volgelopen ; dat zij te lijden heeft van information overload. Zo zocht ik een kwartier lang naar een gezelschapsspel waarvan de naam mij bleef ontglippen. Ik was kinderlijk blij toen die mij alsnog te binnen schoot, sneller dan bij de jonge vrouw die bij me was en die er óók niet op kon komen : Trivial Pursuit. Maar dan is daar weer die leraar die lang geleden met een roestkleurige BMW 900-motorfiets reed en wiens bijnaam Choco was, wegens zijn donkere huidskleur in die nog overwegend autochtone tijden. Hij had een forse neus en kon meeslepend vertellen over wat toen 'kosmische muziek' werd genoemd. Ik zie hem voor mijn ogen, met zijn gitzwarte ogen en altijd wat vettige bles. Maar zijn echte naam wil mij met de beste wil van de wereld niet meer te binnen schieten. Choco, dat is alles wat ik heb. Ik kan dat niet in het telefoonboek opzoeken, om Choco te bellen - zomaar, onverwacht, omdat het per slot van rekening raar is dat zo'n leraar je een jaar lang van alles vertelt dat mee je wereldbeeld vormt, waarna je de rest van je leven niets meer van hem hoort.

Nooit. Ik vrees dat het typisch voor mij is dat ik niet goed bestand ben tegen de onherroepelijkheid die vervat ligt in dat woord.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be