XXML - 20 YEARS MARC LAGRANGE

Al 20 jaar legt kunstfotograaf Marc Lagrange de schoonheid van de vrouw vast. Dit wordt nu gevierd met een overzichtstentoonstelling en een reuzeboek “ XXML”. Het is een indrukwekkende verzameling geworden van de beste naaktfoto’s die Lagrange in 20 jaar gemaakt heeft.

In 2006 kreeg Marc Lagrange veel erkenning voor zijn expo ”Chateau Lagrange” in het Antwerpse Fotomuseum. Sindsdien is hij alleen maar bekender geworden met zijn sensuele portretten van naakte vrouwen. Vrouwelijk schoon is net zoals bij de Duitse topfotograaf Helmut Newton intussen zijn handelsmerk geworden. Kunstgalerijen hebben sindsdien zijn werk ontdekt en zijn foto’s zijn zeer gegeerd bij collectioneurs en liefhebbers, die er meer dan twintigduizend euro voor willen betalen. Zijn duurst verkochte foto is “ The last supper” die voor meer dan 40.000 euro van de hand ging.

Lagrange heeft een jaar de tijd genomen om uit zijn database van 5000 foto’s een selectie te maken. Uiteindelijk hebben 260 foto’s de tentoonstelling gehaald. De portretten hebben indrukwekkende afmetingen en komen volledig tot hun recht in ‘Maison Lagrange’, een prachtig, monumentaal Antwerps herenhuis dat voor de gelegenheid naar de fotograaf genoemd werd.

De expo toont glamoureuze, erotische vrouwenportretten in luxueuze interieurs. Lagranges naakte schoonheden zijn nooit obsceen of vulgair. Ze nodigen de toeschouwer uit om mee te gaan in een wereld waar de fantasie geen grenzen kent.

Cobra.be ging kijken naar de tentoonstelling in opbouw en sprak met Marc Lagrange. Gisteren was er de opening voor de pers. Vanaf zaterdag 19 november gaan de deuren open voor het grote publiek. (Klik hier voor interview en overzicht - Cobra.be)

[“XXML- 20 years Marc Lagrange” . Maison Lagrange, Quellinstraat 38 , Antwerpen. Open van woensdag t/m zondag van 11 tot 18u. Van 19.11.2011 tot 19.12.2011]

Samen met de expo verschijnt het boek “XXML”, zowel de hardcover als de XXL-versie van 50 x 70 cm bij uitgeverij Lido.

Allen daarheen!

HOE MAAK JE CARRIÈRE MET DRIE KINDEREN - KATHLEEN COOLS

Kathleen Cools vindt dat vrouwen meer haar op hun tanden moeten kweken: op de werkvloer, maar ook thuis. Cools studeerde filosofie en is presentator van Terzake.

Ik heb Simone De Beauvoir nog eens doorgebladerd. Naast een streepje melancholie (ik was achttien toen ik Le deuxième sexe las, en had heel mijn vrouwenleven nog voor me), las ik vooral het relaas van een gedateerde strijd. Meer nog, de bezorgdheden van De Beauvoir klinken ouderwets en zijn intussen ronduit achterhaald. De felle filosofe verdedigt niet alleen het - intussen vanzelfsprekende - recht op een volwaardige vrouwelijke seksualiteit, in hetzelfde boek trekt ze ook het moederinstinct in twijfel, en verzet ze zich hevig tegen de bekrompen leefwereld van de huiselijke vrouw: "Het drama van het huwelijk ligt niet in het feit dat het geen garantie is voor het geluk dat het belooft er is geen garantie voor geluk - maar dat het de vrouw verminkt; het doemt haar tot herhaling en sleur. (.) De echte daden en het echte werk zijn het voorrecht van de man."

Somber is het beeld dat Simone De Beauvoir ophangt van de gehuwde vrouw, beledigend ook voor alle thuiswerkende moeders aller tijden. Het zijn meedogenloze woorden, die de toenmalige vrouwen dan ook moesten aansporen om uit hun cocon te breken. Dat was nodig, en het is ook gebeurd. Tussen haakjes: pikant is wel dat de onafhankelijke vrouw die de analyse neerschreef, later zelf in een bizarre onderdanigheid verviel. Want hoe rijm je de geëmancipeerde filosofe De Beauvoir met de minnares Simone, die voor haar geliefde Sartre op zoek ging naar jonge meisjes om hem ter wille te zijn?

Alles is anders
Zestig jaar na De Beauvoir is alles helemaal anders. Anno 2011 bepalen westerse mannen én vrouwen autonoom hoe ze hun leven en hun carrière uitbouwen. Een evolutie die onmogelijk was zonder verschillende generaties vrouwen, die hun nek hebben uitgestoken om de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw in de praktijk af te dwingen. En dat kon dan weer alleen maar gebeuren, dankzij de vele. mannen die zich mee achter die missie schaarden. Het zijn hun (achter)kleinzonen, die het nooit anders hebben geweten: samen elk een carrière, samen verantwoordelijk voor (bijvoorbeeld) kinderen en voor al de rest.

En toch. Toch zitten er duidelijk barsten in het succesverhaal. De opvallendste barst is een simpele vraag: is de bedrijfswereld nog altijd een echte mannenwereld? En zo ja, waarom? In de loop van het debat over quota voor vrouwen in de raden van bestuur viel een fascinerende opmerking. Wanhopig constateerde Captain of Industry Paul Buysse namelijk dat de zoektocht naar een vrouw in zijn raad van bestuur hem alleen maar hopen geld had gekost. Het resultaat was uiteindelijk: nul. Merkwaardig.

Ik twijfel niet aan de oprechte queeste van Baron Buysse. Maar ze dwingt ons tot twee bedenkingen. Ofwel hebben vrouwen een natuurlijke aversie van de financiële en economische top van het bedrijfsleven. Ofwel hebben ze een hekel aan het good old boys network. De eerste optie is een boutade. De tweede lijkt me realistisch. Ze vertaalt zich in een huivering voor de verantwoordelijkheden, de vergadercultuur en de karikatuur van de zelfbewuste grijze pakken.

Haar op de tanden
Mag ik een dringende oproep doen? Het is hoog tijd voor actie: vrouwen moeten hier echt durven springen. En dat vereist af en toe haar op de tanden, op de werkvloer, en jawel: ook thuis. Al te vaak nog voelen vrouwen met een baan zich hyperverantwoordelijk voor gezin en kinderen en de taken die daarbij horen. Bovendien willen ze zo graag alles perfect doen. Draai die knop drastisch om. Voed je partner op of laat je door hem opvoeden, zoek ondersteuning, en organiseer je zaakjes als dat nodig is. En vooral: als je zin hebt in die carrière, grijp ze dan als de kans zich aandient. Alleen op die manier kunnen we verder uitbouwen wat de vorige generaties hebben gerealiseerd.

Het vraagt een mentaliteitswijziging bij vrouwen én mannen. Hoed u in die zin op de werkvloer voor de kleine, ogenschijnlijk argeloze zinnetjes. Ze komen in gradaties. Hoe doe je dat, dit werk, met drie kinderen? (Vragen ze nooit aan mijn man. Wel hoe hij het doet, met die job van zijn vrouw) Of, wellicht goedbedoeld, door een overste: zou je het na je derde niet wat rustiger aandoen? Maar er is ook dat dodelijke zinnetje, zoals het onlangs een jonge vrouw overkwam: zou je niet liever voor kinderen kiezen dan te denken aan een carrière? Er is echt nog behoorlijk wat werk aan de winkel. Laten we vooral niet indommelen! (demorgen.be)

GROENE LEUGENS VAN GIGANTEN - JEROEN OLYSLAEGERS

Yep, uw dienaar is een onnozelaar.

Maar hoe gebeurt zoiets?
Je zit thuis met je zoon.
Er wordt gebeld.
Iemand van Luminus staat aan de voordeur.
Jij denkt: Ik ben die roofdieren van Electrabel kotsbeu.
Ze hebben van dit land een wingewest gemaakt.
Inflatie veroorzaakt vanwege te hoge energiefacturen.
De schijnregering van dit land uitgelachen, om de tuin geleid, van Energieminister Paul Magnette een schandknaap gemaakt.
Genoeg.
Dan komt Luminus met een goedlachse, ietwat gezapige vertegenwoordiger.
Je laat hem binnen. Je wil geïnformeerd worden.
Je woede maakt je blind.

Yep, je had beter Zelf informatie opgezocht.

Maar dat deed je niet. Je dacht aan geld besparen, geef het toe.
Je dacht aan 'alles maar niet Electrabel'.
Dit is het eerste wat de Lumineuze zei: Groene energie.
Dit is het tweede wat hij zei: Groene energie, kijk naar onze tabellen.
Je kijkt. Je ziet groene iconen op een kaart.
Je denkt: echt waar? Maar tegelijk maakt het misschien niet uit.
Besparen. Weg van Electrabel.

Yep, je tekent.

De Lumineuze vraagt: vanaf 1 januari?
Jij zegt: Fucking boete dien ik dan te betalen aan Electrabel.
Want ja, die roofdieren laten niet los.
In deze zogenaamde vrije markt-economie dien je voor gas en electriciteit 150 euro te betalen indien je jouw contract voortijdig verbreekt. 150 euri! (Zij die zich blind staren op kleine criminaliteit en een algemeen onveiligheidsgevoel; sorry, dat is PeaNuts, vergeleken met de wettelijk beschermde diefstal die maandelijks gebeurt bij ons allemaal, lekker binnen aan de stoof onder een spaarlamp)

Maar ja: Luminus stelde je per maand 50 euro per maand minder voor.
Na drie maanden ben je goedkoper af.

Eind januari
guess what?

Je bent nog altijd niet bij de Lumineuzen.
Nee, Electrabel en Luminus hebben achter je rug beslist dat je nog bij Electrabel blijft tot 1 september.
Geen brief van de Lumineuzen. Niets. Electrabel aan de telefoon: 'We wensten u die boete te besparen...'
Je lacht over zoveel empathie.
De Lumineuze aan de telefoon: 'U staat in uw recht, meneer.'
De onnozelaar: 'En wat nu?'
De Lumineuze ging bellen of mailen.

Geen reactie.

Jij, de onnozelaar, denkt: Pffft.
Je haalt je schouders op. Je schrijft aan je boek. Je denkt: 'Al die zever, laat me met rust.'
(Geef toe: soms heb je een grote muil, maar soms ook ben je LUI)

Deze week: Testaankoop & Greenpeace

Wat je wist, jij onnozelaar, geef het toe, maar waar je pseudoblind voor wou blijven: Electrabel, Nuon, Essent en... Luminus:
Scoren SLECHT qua groene energie.
Meer nog: ze maken ons allemaal blazen wijs.
In een normaal functionerende, democratische samenleving zouden deze dieven en leugenaars al lang voor een rechtbank moeten verschijnen. Blij overigens dat die belspelletjes weg zijn, maar dit is ANDERE KOEK.
En wij doen allemaal mee. Ik ook, de onnozelaar.
Wij tolereren. Wij zeggen: Pfft, al die zever, ze zijn allemaal hetzelfde.
Nee dus. Er zijn er anderen die wél goed scoren qua groene energie.

Voor deze onnozelaar is het goed geweest.

Ik zeg Electrabel de wacht aan (wat ik eigenlijk al gedaan heb) én Luminus.
Contractbreuk wegens leugens en misleiding.
Naïef?
Ongetwijfeld, maar niet op langetermijn.
Verzet werkt?
Verzet werkt besmettelijk.
Nu gij...

Weg met die leugens, weg met die schandelijke winsten, weg met dat kortermijndenken en hebzucht die de wereld van de volgende generaties aantast.

Was u ook een onnozelaar? Wees niet beschaamd, ik ook.
Maar na het lezen van deze tekst bent u dat niet meer.

JOIN THE BATTLE.

DAVID ARMAND - YOU CAN'T HURRY LOVE - MIME

De Britse komiek David Armand werd enkele jaren geleden wereldberoemd met zijn mime-versie van Torn van Natalia Imbruglia. Sinds kort mag Armand zijn mime-spel elke week tonen in het BBC-programma Fast and Loose.

In de aflevering van deze week bracht Armand zijn interpretatie van You Can't Hurry Love in de versie van Phil Collins. (De Standaard Online)

Schitterend!

MENSENRECHTENPRIJS VOOR VZW TOUCHÉ

De Vlaamse Liga voor Mensenrechten geeft haar jaarlijkse prijs aan de vzw Touché, die (ex-)gedetineerden leert om te gaan met hun agressie. 'Die mensen zijn mijn tweede ouders.'

'Ik wil meer rust en geduld.' 'Ik wil meer controle over de situatie.' 'Ik wil rust in mijn leven.' 'Ik wil niet zo impulsief reageren, maar eerst nadenken over wat ik wil zeggen.' De vier zinnen staan op evenveel vellen papier op de vloer van de fitnesszaal in de gevangenis van Oudenaarde. Elk blad ligt aan het uiteinde van een strook witte plakband, een paar meter lang. Aan de andere uiteinden telkens een gedetineerde.

De zinnen zijn hun antwoorden op een vraag van Marjan Gryson, psychologe bij Touché. De vzw organiseert sinds september 2008 sessies agressiebeheersing voor (ex-)gedetineerden. Voorlopig is Oudenaarde de enige gevangenis waar ze actief zijn - er is geen geld, luidt het elders vaak.

Touché telt vijf begeleiders. In Oudenaarde geven ze om de twee weken een sessie van drie uur, voor kleine groepen. Gesprekken, ademhalingsoefeningen, vragenrondes. Eén traject bestaat uit tien sessies. Instappen gebeurt bijna altijd vrijwillig.

Hoe ver ze al staan op de weg naar die rust en controle, wil Gryson ook weten van de vier. Hassan (28), klein en scherp, gaat een stuk voorbij halfweg op de kleefband staan. Meer dan vijftig sessies heeft hij intussen gevolgd, in anderhalf jaar tijd. 'Niet om over naar huis te schrijven', noemt hij zijn vroegere gedrag. Een understatement. Weerspannigheid, roepen tegen zijn 'chefs', vechten met andere gedetineerden, het was dagelijkse kost. 'Ik aanvaardde mijn lot niet en daardoor aanvaardde ik ook geen gezag.'

'Veel mensen hier zijn opgefokt omdat ze geen hoop meer hebben', zegt Hassan. Hij spreekt uit ervaring. Tien jaar zit hij hier al. 'En ik heb nog een hele tijd te gaan. Maar ik ben nu geduldiger. En ik geloof dat alles op een dag goed zal zijn.'

In afwachting loopt hij netjes in het gareel: om 7 uur opstaan om in de kleermakerij te gaan werken, luisteren naar zijn chefs, vechtende collega's laten begaan in plaats van mee te meppen. 'Ik heb geleerd dat er iets anders bestaat dan roepen en kloppen.' Tekenen en gitaar spelen, bijvoorbeeld. En allemaal dankzij de mensen van Touché, die hij zijn 'tweede ouders' noemt. 'Als je zoals ik nooit iets anders hebt gekend dan criminaliteit, weet je niet wie je bent of wat je kunt.' Dief, moordenaar, verkrachter: veel misdadigers vinden maar één woord om zichzelf te omschrijven, denkt Hassan. Intussen telt zijn profielschets een aantal meer flatterende termen, zegt begeleidster Katrien Dalle. Moed en doorzettingsvermogen, bijvoorbeeld. 'En hij kan zo grappig zijn.' Ze vindt dat Hassan zijn eigen verdiensten minimaliseert. 'Die inspanningen, die investering doet hij helemaal zelf. Wij zijn maar een middel.'

Sinds 2008 hielpen Dalle en haar collega's enkele tientallen gedetineerden in Oudenaarde, plus een aantal ex-gevangenen. Ze hopen dat de Mensenrechtenprijs die ze gisteren kregen, op termijn kan leiden tot structurele maatregelen. Ons huidige strafuitvoeringssysteem is veel te repressief, vindt Touché. 'Terwijl haast alle criminologische, psychologische en sociale onderzoek toont aan dat een louter repressieve aanpak de problemen alleen versterk.'

De ontslagnemende minister van Justitie, Stefaan De Clerck (CD&V), juicht toe wat Touché doet (zie ook inzet). Onze strafuitvoering moet 'persoonsgebondener' worden, zei hij gisteren in Oudenaarde. Touché speelt daar perfect op in. Maar first things first, aldus nog de minister: om de strafuitvoering te optimaliseren, moet de materie eerst naar de gemeenschappen overgeheveld worden. En dat vergt politieke actie. (Jan Desloover -De Standaard)

www.vzwtouche.be

"IK HEB LANG GEDRONKEN, GEZOPEN ZEG MAAR" - JAN

In het kader van de Week van het alcoholisme (15-21 november) doen enkele ex-verslaafden hun verhaal. Ik ben Jan, lid van AA, alcoholist, maar stabiel en vooral nuchter. Ik heb lang gedronken, gezopen zeg maar, van mijn twaalfde tot mijn vijfendertigste, eer ik wist dat ik niet kon omgaan met alcohol.

Een rijverbod was niet genoeg om me te laten stoppen, ieder jaar een auto in de prak kon ook niet dienen. Ik werkte alle dagen en dus had ik recht op een verzetje. Eigenlijk heb ik nooit bewust willen stoppen met drinken, maar mijn vrouw en m’n dochtertje waren zeker ogenblik bij me weg, ze konden de ellende niet meer aan.

Toen viel mijn frank, ik stond er van het ene moment op het andere alleen voor. Dat lege huis, ik, Jan, op café door iedereen geliefd, was enkel nog een hoopje ellende. De snaar was gebroken en ik zocht hulp.

Na een gesprek met de huisarts en een telefoontje had ik een afspraak met enkele AA-ers. Zagen die er goed uit zeg! Dan was ik een wrak, ook al besefte ik dat toen nog niet volledig. Ze straalden vertrouwen uit en gaven me hoop op een gelukkig nuchter leven. Dat gelukkig, dat deed het hem, want dat was ik allerminst.

Ik zat vol zelfbeklag en wrok, woedend op al de onrechtvaardigheid die men me aandeed. En die twee mensen vertelden me dat ik gelukkig zou worden, alleen maar door dat eerste glas te laten staan! Nu, zij straalden het gewoon uit, ik moest hen geloven, want zij hadden toch ook het een en ander meegemaakt in hun leven.

Veel weet ik er niet meer van, ik zal nog wel gevraagd hebben hoeveel het kostte, want ik wilde niets voor niets. Typisch, geen nagel om aan mijn gat te krabben, maar toch nog de kapitalist willen uithangen. Maar het was dus gratis, ik zou niet door hen gecontroleerd worden, moest niet godsdienstig of vroom worden, kortom, ik was vrij te doen en te laten wat ik wilde. Ze hadden wel graag dat ik alle weken naar de vergadering kwam en dat ik iedere dag opnieuw het voornemen zou maken, die dag geen alcohol te drinken. Ik heb dat een tijdje zo gedaan. Het was niet echt moeilijk, tenminste niet altijd even moeilijk. Maar het werd saai. Aan mezelf veranderde niets.

Ik zat nog altijd vol wrok en zelfmedelijden, mijn dikke nek was nog altijd een paar maten te dik. In AA hebben ze een twaalf-stappen-plan, dat eruit bestaat stap voor stap jezelf te veranderen, zodat je een leven zonder alcohol min of meer probleemloos aankan. Zeg maar een verandering van denken.
Dat is niet zo gemakkelijk, maar ik heb tijd. Iedere dag dat ik aan mezelf werk voel ik me beter.

Nu ben ik een gelukkig nuchter mens, mijn ex is nooit teruggekomen, ik gun haar alle liefde en geluk. Mijn dochter heb ik al twaalf jaar niet meer gezien, dat vreet aan mijn hart, ze is als een gelezen boek dat klaar ligt om herlezen te worden.

Ik ben hertrouwd met de liefste vrouw ter wereld, haar kinderen zijn mijn kinderen, ze dragen trouwens mijn naam.

Ik drink geen alcohol, ik heb er helemaal geen behoefte meer aan, maar zonder mijn vriendinnen en vrienden in AA zou ik echt niet meer kunnen. (bron: deredactie.be)

Jan

ZO HERKEN JE EEN GOEDE BAAS

De troepen aanvoeren is geen gemakkelijke opdracht. Doorgaans zijn bazen er zich niet bewust van dat ze een slechte baas zijn. Ze willen niet geloven dat zij zelf het probleem zijn, en niet hun ondergeschikten. De waarheid is echter dat er nooit écht slechte bazen zijn, en nooit écht goede. Meestal bevinden leidinggevenden zich ergens daartussen…

Maar wat maakt nu eigenlijk een goede baas? Hieronder geven we enkele kenmerken van bazen die hun werknemers inspireren tot grootse prestaties.

Een goede baas…

1. Betaalt zijn werknemers naar waarde

   Hier geldt: loon naar werk. Een goede baas vergoedt zijn personeel correct en betaalt hen een maandelijks loon uit dat recht evenredig is met het werk dat zij leveren. Hij weet namelijk dat wat hij uitgeeft zich dubbel en dik terugbetaalt in geleverde prestaties.



2. Neemt de tijd om zijn ervaring en inzichten te delen

   Laten we eerlijk zijn. Werknemers hebben geen nood aan een baas als beste vriend of als een schouder om op te huilen. Wil een baas hen optimaal motiveren, neemt hij best voldoende de tijd om zijn eigen ervaringen met hen te delen. Men zal er hem dankbaar voor zijn. Bovendien laat een baas zo voelen dat hij begaan is met zijn personeel.



3. Is eerlijk met zijn werknemers, ook in mindere tijden

   Het beste wat een werkgever kan doen, is eerlijk zijn met zijn personeel. Niet alleen wanneer er positieve dingen moeten verteld worden, maar belangrijker: wanneer er slecht nieuws of bijsturende feedback moet verkondigd worden. Eerlijkheid duurt nog altijd het langst.



4. Houdt en behoudt de controle

   Een goede baas weet anderen ervan te overtuigen dat hij alles onder controle heeft. Men noemt dit ook wel de ‘romantiek van leiderschap’: leiders krijgen wel eens te veel krediet (en schuld) dan terecht is, maar het is makkelijker voor het personeel dat de leiding als verantwoordelijke wordt gezien van alles wat goed of fout gaat.



5. Aanvaardt negatieve kritiek

   Het vergt veel moed voor een baas om toe te geven dat hij verkeerd bezig is. Maar het getuigt wel van groot professionalisme wanneer hij de handdoek in de ring kan gooien wanneer het niet anders kan. Deze eigenschap is inherent aan de grootste bazen.



6. Kiest weloverwogen zijn personeel

   Een baas is pas een goede baas als hij rechtuit kiest voor mensen en met hen ‘voeling’ onderhoudt. Dit doet hij door zijn personeel de ruimte te geven om vrijuit te praten, te discussiëren, dingen uit te proberen en fouten te maken zonder de angst ontslagen te worden.



7. Delegeert verantwoordelijkheid, geen taken

   Slechte bazen denken dat delegeren betekent: snerttaken aan ondergeschikten doorspelen. Je zou voor minder een andere job beginnen zoeken. Nee, een goede baas delegeert geen taken maar wel verantwoordelijkheid naar zijn personeel. Hij laat zijn werknemers voelen dat ze belangrijk zijn. Zij zullen des te gemotiveerd zijn om hun taak naar behoren uit te voeren.



8. Wikt zijn woorden

   Een leidinggevende kan er niet zomaar alles uitflappen wat op zijn tong ligt. Wat hij vertelt, heeft zijn gevolgen: voor de werksfeer, voor zijn credibility, voor wat zijn werknemers van hem verwachten. Een slecht gekozen bewoording kan gemotiveerde werknemers sneller ontmoedigd maken dan je denkt.



9. Behandelt zijn werknemers zoals ze dat verdienen

   Je hoort het wel eens zeggen: mensen willen met respect en als een gelijke behandeld worden. Maar hoe je het nu draait of keert: respect moet verdiend worden, en sommige werknemers zijn nu eenmaal niet de gelijke van hun baas.



10. Houdt geen onnodige meetings

    Uit onderzoek blijkt dat werkgevers 24 werkdagen per jaar verspillen aan onnodige en onproductieve vergaderingen. Daarom vergadert een baas best niet te lang (anderhalf uur is voldoende) met zijn collega’s en houdt hij de groep beperkt (tot acht personen), want uiteindelijk zal iedereen wel iets te zeggen hebben. Door op deze manier te vergaderen, kan de vrijgekomen tijd besteed worden aan nuttigere taken. (Bron: Jobat)
    

PATIËNT: MEVROUW HEEFT GEEN TIJD OM TE LEZEN

Anna Luyten voelt zich als een vis in het water als boekendokter. Het liefst schrijft ze haar patiënten een boek voor met levenslange houdbaarheid.

Journaliste en schrijfster Anna Luyten leest ongelooflijk graag en veel. Haar grootvader leerde haar dat ze door boeken te lezen veel mensen leert kennen. Boeken geven een rijkdom aan uw bestaan, vindt ze. Ze werkte eerst als redacteur bij De Standaard en De Morgen en nu bij Knack Magazine. Anna was van 2000 tot 2006 juryvoorzitter van De Gouden Uil Literatuurprijs. Ze deed ook verschillende interviews voor televisie.

Anna Luyten is daarnaast ook filosofe en theaterwetenschapper. Ze schrijft ook teksten voor het theater. Ze maakte ondermeer een muziektheatervoorstelling voor de Beurschouwburg, een opera rond waanzin en heeft meegewerkt aan een sociaal-artistiek project in de Brusselse Anneessenswijk.

Voor een boekenwurm als Anna Luyten zijn boeken levensnoodzakelijk. Boeken waren er altijd en dat is ook zo met klassieke muziek. Anna is de oudste van zeven kinderen waarvan de meerderheid naar de muziekschool trok. Anna leerde als kind samen met haar moeder piano spelen en nu speelt ze soms op de harp van haar dochter. Door haar vader leerde ze Bach kennen. Wanneer ze leest, moet het stil zijn. Maar ze kan wel altijd ontzettend genieten van de cellosuites van Bach, in alle uitvoeringen maar vooral die van Mischa Maisky. (Klara)

GISTEREN NOG BIJ HUMO, DEZE WEEK OPGELAZERD - PATRICK DE WITTE

Begin deze week kreeg ik van adjunct-Humohoofdredacteur Wim Heyvaert een mail waarin hij aankondigt in januari Humo te zullen verlaten. In tegenstelling tot wat er gebeurde toen ex-hoofdredacteur Jurgen Oosterwaal opstapte, toen Rudy Vandendaele het einde van Dwarskijker aankondigde of toen ik mijn afscheid via een schotschrift onvermijdelijk maakte, zal u hierover niets in de media lezen. Wims vertrek is daarom niet minder ingrijpend voor wat lange tijd het beste weekblad van Vlaanderen was.

Ex-hoofdredacteur Jurgen Oosterwaal is deze zomer na 15 jaar plots opgestapt. Ik was eerder al, na 26 jaar freelancen, persona non grata geworden omdat ik een controversiële column heb geschreven waarover tot mijn verbazing ook in het Vlaams parlement werd gedebatteerd. Rudy Vandendaele is in september na meer dan 20 jaar met Dwarskijker gestopt. De reacties in de media op Rudy’s afscheid als Humo’s gevierde televisierecensent leken wel in memoria. Alsof (rv) zelve ons was ontvallen. Nauwelijks enkele weken later werd de vaste column van Hugo Mathyssen in stilte geschrapt. Nu kondigt trouwe soldaat Wim Heyvaert dus ook zijn ontslag aan.
Wims vertrek is nog het meest zorgwekkend. Voor hij adjunct-hoofdredacteur werd was Wim Heyvaert namelijk jarenlang eindredacteur. Een betrouwbare rots die ervoor zorgde dat de ‘toon’ in Humo bewaard bleef, dat het stijlniveau van de gepubliceerde stukken zo hoog mogelijk lag. Ook al zal hij dat zelf bescheiden wegwuiven als ‘teveel eer’, maar neem van mij aan: zijn invloed op wat u de afgelopen jaren in Humo las kan niet worden overschat.

Nauwelijks zes maanden na de overname door Woestijnvis zijn vijf vaste Humowaarden stilletjes en minder stilletjes verdwenen. Huidig hoofdredacteur annex Wouter Vandenhaute’s loopjongen Sam ‘de Jezuïeten kunnen nog iets leren van mij’ Degraeve zal wellicht over ‘vernieuwing’ spreken. Ik kies eerder voor de term ‘ontmanteling’.
Rewind naar eind juli: Sam ‘niet van mijn eerste leugen gestorven’ Degraeve gaat in op mijn verzoek om over mijn toekomstige rol in Humo te praten. Ik heb me immers altijd tegen het opvallende gescharrel tussen Humo en Woestijnvis verzet, ik ben daarom ook tussen 2001 en 2006 vrijwillig uit de Humobladzijden verdwenen. Ik betekende toen iets in MaoMagazine en Deng, twee publicaties die in die jaren méér Humo dan Humo waren. Het was tussen haakjes Wim Heyvaert die me na het failliet van Deng overhaalde om terug te keren naar Humo. Afijn, terug naar 2010: nu mijn lijfblad door de overname effectief het Onafhankelijk Weekblad voor Radio & Woestijnvis was geworden zat ik uiteraard met een onoverkomelijk probleem. Ik moést wel opnieuw de handdoek in de ring gooien. Tenzij Wouter Vandenhaute het daadwerkelijk goed voor had met Humo en de legendarische ‘onafhankelijkheid’ beloofde te vrijwaren. Tenzij hij mijn dissidentie ontmijnde door mij vooral niét de mond te snoeren. En – Onafhankelijk Weekblad nog aan toe! - het leek er zowaar eventjes op dat ik mijn grote en oneerbiedige klep, waar Humo tenslotte al 26 jaar met plezier mee uitpakte, vooralsnog niet zou moeten houden.

‘Ik zal eerlijk zijn...er staan drie namen op de tocht: jij, Hugo Mathyssen en X.*’, zo begon Degraeve het gesprek. ‘Maar ik zou je erbij willen houden omdat je tenslotte mee het dna van Humo vormt..’ was de volgende, tjeverige zin. Toen besefte ik: ik kan niet meer winnen, deze kerel heeft een duidelijke agenda meegekregen en daar zal little ol’e moi weinig kunnen aan veranderen. Een entoesiaste Woestijnvisser worden of opkrassen, dàt is wat hij feitelijk bedoelt. En jawel: een week later, in een interview met De Morgen, loog Degraeve uitvoerig over ons gesprek. Ik weet ondertussen dat Hugo Mathyssen van Sam ‘vertel mij wat ik moet doen, O Meester Wouter!’ Degraeve ook letterlijk de ‘dna-quote’ te horen heeft gekregen.

Waarom blijf ik steeds op dezelfde nagel kloppen? Omdat ik meer dan de helft van mijn leven aan Humo heb besteed. Omdat Guy Mortier een onvervalste held voor mij is. Iemand die zijn redactie te allen tijde beschermde tegen alles en iedereen die de kostbare onafhankelijkheid dorste te bedreigen. Me wou dat ik hem was. Het gekonkelfoes in de Matelot, de grand guignol met Bonanza en de uiteindelijke (uit)verkoop...ik vergeef het hem allemaal graag. ‘If you can’t beat them, join them’ is immers, als ik het goed heb, het bon mot. Dat betekent echter niet dat ik mijn klep ga houden.
(pdw)

* X. weet kennelijk nog van niets, staat nog wekelijks in Humo, vandaar dat ik zijn/haar naam niet vernoem.

ZEVENTIG JAAR JOHN LENNON

Als Mark Chapman in de winter van 1980 geen einde had gemaakt aan het leven van de zanger, zou John Lennon eind deze week zeventig geworden zijn. (Cobra.be)

WE NO SPEAK AMERICANO FT. CLEARY & HARDING

Suzanne Cleary en Peter Harding zijn professionele Ierse dansers (o.a. Riverdance). Maar ze kunnen ook dansen met hun handen, zo blijkt uit dit filmpje dat een hit is op YouTube

TWAALF ARTIKELEN VOL ONGELOOF - LUDO VANDENBROECK

Een reactie van een leerkracht ‘rooms-katholieke godsdienst’. Tegen de zachtheid van Torfs. En de arrogantie van Kerk en dhr. Stockman: de 12 artikelen van mijn ongeloof. (KNACK)

Ja, ik ben leraar ‘rooms-katholieke godsdienst’. Zo staat het op mijn contract. Ja, ik ben opgegroeid met die kerk. Neen, ik heb daar geen spijt van. Ja, er waren tijden, lang geleden, dat ik veel ‘naar de kerk ging’. Neen, nu niet meer. En het zal niet meer direct. De kerk zit dieper dan waar de hel moet zitten. De hypocrisie en het theologisch-juridisch gewauwel is ongezien.

Het begon met de bisschopsbrief bij Pinksteren. Was dat even schrikken. En nu lees ik het schrijven van Torfs. En Stockman.

Maar ik begrijp het niet. De inspiratie ontbreekt me ook om veel moeite te doen. Om te proberen het zinvolle ervan te vermoeden. Ik zie geen licht. Geen lichtpuntje. De machthebbers in Romeins pak zwieren met documenten. De grootgrondbezitters van de waarheid zitten op theologische en juridische paarden. Ze branden witte wierook om de zwarte geur te verdrijven die in hun gebouwen hangt. Liever enkele dagen geen Jesaja meer om niet met hun heilige neus op de schanddaden gedrukt te worden. De hogepriesters van de macht communiceren verwoed om de domme wereld te keren. Maar ik godsdienstleerkracht zal dit soort kerk niet verdedigen. Ik weiger om nog lessen over kerk te geven met haar middeleeuwse blinde arrogantie.

Ja, meneer Stockman, ik schreeuw opdat recht wordt gedaan. Neen, Stockman, wij willen geen heksenjacht. Vreemd dat u zoiets zegt, u die nota bene het instituut verdedigt dat ooit de heksenjachten goedkeurde. Heksenjacht toen gebeurde op en tegen onschuldige mensen. Wat wij vragen is dat dàders kerkelijk en burgerlijk gestraft worden. Dat dit niet gebeurt en wordt uitgesteld, maakt mensen niet kwaad, het maakt ons woest. Stop toch eens met die achtbaan van de uitleg en het gepareer van de woorden. Stop met dat spiritueel gebrabbel en sacraal klokkegelui.

De leugens en de schone praat blijven verder woekeren.

En dat wij schreeuwen en godverdomme vloeken om dat recht en propere handen, is maar normaal. Leg dat niet uit dat wij brandstapels willen. Dat Vangheluwe opstapt uit de abdij, dat vroeg de gewone mens al lang. Een normale vraag, toch? Maar we kregen de pinksterbrief met de vraag om vergeving. Hallooo.

Tot prof. Torfs op tv de vraag om op te stappen vorige week helder verwoordde. Jammer dat hij die vraag moest stellen. Jammer dat het instituut kerk niks deed. Ach wat, ook niet jammer : wat dacht u, arme leek, dat de kerk in deze goed zou doen? In de hele wereld zijn er (volgens the catholic reporter) tientallen bisschoppen beschuldigd van seksueel misbruik. Geen enkele, nogmaals: geen enkele heeft zijn ambt moeten neerleggen. Of: elk is bisschop mogen blijven. Slechts enkele priesters werden teruggebracht naar de lekenstaat. Ja, u hoort goed: teruggebracht. Dat wil zeggen: verlaagd. Leken zijn minder waard. Wij moeten blij zijn als er überhaupt een goed daadje valt waar te nemen tussen de wierookmist van hun Bijbelse citaten.

Ik ben leek en godsdienstleerkracht. Wel, ik ben beschaamd dat ik een band heb met dat instituut kerk. Dat was niet afgesproken in het contract. Mijn ‘werkgever’ begaat misdaden en schendingen van mensenrechten. Ik schrap mn lessen waarin ik Danneels zou kunnen citeren. Ik leg zijn Paasbrochures op zolder. De kerkelijke woorden over respect voor ongeboren leven (thema ethiek 5°jaars) zijn zo heel erg ongeloofwaardig en klinken hol nu er geen recht gebeurd naar geboren leven. Ik heb geen katholieke verbondenheid meer. Het kroonstuk van Jezus: wat je aan de minsten der mijnen hebt gedaan… - het criterium voor goedheid -, wordt ontkracht en belachelijk gemaakt. Ik wil niks te maken hebben met dit soort kerk.

Beste prof Torfs. Ik wil niet dat Vangheluwe zijn ambt neerlegt. Ik – en mijn collega’s waarvan velen niet durven spreken, sommigen omdat ze schrik hebben van mensen zoals dhr. Stockman - eisen dat de andere bisschoppen en Rome zelf hem dat ambt afnemen.

Elke onderdaan van het instituut kerk (ik weiger ‘geestelijke’ te gebruiken) die seksueel criminele daden heeft gesteld, moet zich zichtbaar verantwoorden voor de rechtbank (net zoals elk mens moet doen in de civiele maatschappij). De bisschoppen zouden met spoed naar Rome moeten vertrekken en vragen om elke scheve priester zijn ambt af te nemen, om elke scheve bisschop naar de lekenstaat te verlagen. Indien dat juridisch niet kan moet er een commissie komen buiten de kerk, want de kerk mag geen rechter zijn. Indien dat niet kan, wat is de waarheidsgrond dan nog.

Ik ben niet tevreden met kerkelijke brieven. Die verbale klokken klinken vals. Neen, monseigneurs, ik doe niet moeilijk. Mn geweten knaagt alsof mn kop vol konijnen zit. Mn hart jaagt alsof dat het een vervuilde rivier is. Ik ben beschaamd naar de verkrachte families toe dat men durft vràgen om vergeving en begrip.

Waarom kan het niet dat elke school zijn / haar oud-leerlingen aanschrijft en in deze aantoont dat ze openstaat om klachten uit het verleden te aanhoren, te rapporteren. Misschien zijn er oud-leerlingen die hun oude school of andere organisatie (bijv. de broeders van liefde?) willen terechtwijzen. Waarom kan het dat Vangheluwe en Vanden Ouweland überhaupt kúnnen vluchten.

Waarom kan het niet dat pedofiele priesters bij name worden genoemd. Neen, dat is geen hysterie. Gewoon omdat ik niet wil dat de oprecht gelovige mensen die ik ken en die de communie wensen te ontvangen, het risico lopen om deze te ontvangen uit pedofiele handen. Neen, monseigneur, haal nu geen theologische trucjes uit. Als God tot de mens komt, dan niet via pedofiele handen. Als God bestaat is hij niet meer in de kerk, waarschijnlijk meer aanwezig in de ogen van één verkracht kind dan in alle bakstenen van alle kerken samen.

Al de kerkelijke onderdanen die schuldig zijn aan seksueel criminele feiten, hebben mensen ontwijd. Wat veel erger is dan de kerkgebouwen, die ze eigenlijk ook hebben ontwijd. Waarom bestaat er zoiets als ‘heiligenverklaring’ van die historische personen die goed en waarachtig hebben gehandeld en geleefd. Waarom kan het niet dat het tegenovergestelde wordt toegepast op zij die de mens hebben kapotgemaakt.

‘Naar de kerk gaan’ was veel voor mij. Het was je geloof leren. Maar ook geboeid raken door godsdienst en levensbeschouwingen. Het was ook kunst en cultuur zien en ontmoeten. Kerkgaan was ook leren zingen, en improviseren voor mij. Er wordt veel weggegooid. Veel moois. Maar, monseigneurs, dat is niet de schuld van het tranendal van de wereld. Dat is niet de schuld van krijsende mensen. Neen, ik ga niet vergeven. Ik ben een godsdienstleerkracht die zich ergert. Ik ben slechts een leek. Mijn moeder die mijn zon was, dooft nu wat uit. Oud. Ze had vanmiddag haar ogen vol tranen omwille van de gruwel in de kerk. Maar ja, mijn moeder is ook maar een leek. (Ludo Vandenbroeck - godsdienstleerkracht Sint-Lievenscollege Gent)

Moedig en de nagel op de kop, proficiat mijnheer Ludo Vandenbroeck. Nu maar hopen dat er geen represailles komen van zijn werkgever. Het zou de eerste keer niet zijn!

RAVIJN - YVES DESMET - DE MORGEN

Marianne Thyssen is nooit uit eigen beweging boegbeeld willen worden van de desastreuze CD&V-campagne en de navenante verkiezingsuitslag. Ze is daarin gedrongen door Yves Leterme, de man wiens beleid de echte inzet van de verkiezingen was. Maar liever dan de confrontatie aan te gaan met zijn eigen 800.000 voorkeurstemmen, ging hij schuilen in zijn West-Vlaanderen, waar de politieke analyse van zijn aanhang niet verder reikte dan dat Brussel een onveilige stad is, waar de Walen 'onzen Yves' den duivel aandoen.

Thyssen zag zich in een rol van moeten en zelfopoffering gecast, en probeerde er zich zo goed en kwaad als dat kon doorheen te slaan. Ze werd daarmee een prototype van een fenomeen dat psychologen van de universiteit van Exeter 'het glazen ravijn' hebben gedoopt. Vrouwen hebben er jaren over gedaan om het glazen plafond te doorbreken om in topfuncties terecht te komen. Maar nu blijkt dat wanneer organisaties het echt niet meer weten, ze bij voorkeur een vrouw in de vuurlinie sturen. Systematisch blijkt dat bedrijven die een vrouw als CEO aanduiden, meestal in slechte papieren zitten. Politieke partijen wijzen strijdplaatsen op de kieslijsten ook vaker aan vrouwen toe. Kortom, wanneer de kans op falen dreigt, mogen zij de kastanjes uit het vuur halen.
Thyssen had maar één echte troef: de historische belofte dat ze de eerste vrouwelijke premier had kunnen worden. Een belofte die ze vakkundig zelf verknoeide met de uitspraak die haar zal blijven achtervolgen. Het diminutief "op zijn vrouwtjes" joeg alle potentiële nieuwe vrouwenstemmen weg.

Dat Thyssen, die de kelk moest ledigen tot op de bodem, nu wil terugkeren naar de habitat waar ze zich het beste voelt, het Europese Parlement, is meer dan begrijpelijk. Ze heeft haar plicht vervuld, en gaat de geschiedenis in als het zoveelste slachtoffer van Yves Leterme, de werkelijke verantwoordelijke voor de existentiële crisis waarin zijn partij is verzeild geraakt.

De echte nieuwe leider van de Vlaamse christen-democratie is Vlaams minister-president Kris Peeters geworden. Hij wordt de enige man die de lijnen zal kunnen uitzetten en vanuit de Vlaamse regering de hefbomen heeft om het gedecimeerde gewicht van zijn partij nog enigszins te verzilveren. Wie de post van voorzitter krijgt, is daarnaast van volstrekt secundair belang.

Yves Desmet
Politiek commentator

DE NIEUWE COALITIE!

De nieuwe Premier - Elio 1

De nieuwe Minister van ...

"GEEN SCHULD, WEL STRAF" - LIEVEN NOLLET - FOTOGRAAF

“…Gegrepen door de ernst van dit maatschappelijke vraagstuk, ‘de huidige internering in België’, en meer nog door de dramatiek van de individuen die deze internering ondergaan, trok de Gentse fotograaf Lieven Nollet, in samenspraak met het Museum Dr.Guislain, op pad.

Hij sprak met geïnterneerden in verschillende gevangenissen ( Turnhout, Gent, Antwerpen, Brugge ) , in de Inrichting tot Bescherming van de Maatschappij te Paifve en in psychiatrische centra met afdelingen voor geïnterneerden ( Zelzate, Bierbeek ) maar ook met zij die reeds zelfstandig wonen. Nollet portretteerde deze mensen. Zijn ‘modellen’ waren zeer bereid om met de fotograaf mee te werken, waren verheugd op interesse in hun levensomstandigheden, hun levensverhaal, hun ellende en hun dromen. Lieven Nollet vat in zijn foto’s de kern van hun dramatiek.

De fotograaf is met dit project niet aan zijn proefstuk toe. In 2005 was er de tentoonstelling en de publicatie Inside die inzoomde op de ‘architectuur’ van de Belgische gevangenissen. Lieven Nollet citeert graag de Amerikaanse schilder Edward Hopper: "De waarheid zit in het zichtbare. Wanneer men het onzichtbare wil begrijpen, moet men zo diep mogelijk indringen in het zichtbare. In essentie zal het onzichtbare zichtbaar gemaakt worden door de werkelijkheid". Geen schuld, wel straf is een aangrijpende reeks foto’s en getuigenissen: een overrompelende confrontatie van het zichtbare met het onzichtbare.

De ruim 100 foto’s zijn deze zomer te zien in het Guislainmuseum. Bij de tentoonstelling verschijnt een catalogus (N/F), 120 p. met de foto’s van Lieven Nollet en teksten van onder andere juristen, psychiaters en hulpverleners, fotorecensenten, zoals Walter Van Steenbrugge, Johan De Vos, … “ (Patrick Allegaert, Artistiek leider Museum Dr.Guislain).

Klik hier voor de reportage in Ter Zake: Lieven Nollet fotografeert al drie jaar geïnterneerden. ... Lieven Vandenhaute is er samen met hem een kijkje gaan nemen.

Van 22 mei tot12 september 2010 - Museum Dr.Guislain, Gent.

BOBBEJAAN SCHOEPEN 1925 - 2010

De Vlaamse artiest Bobbejaan Schoepen is een dag na zijn 85e verjaardag overleden aan de gevolgen van een hartstilstand. Hij verkocht meer dan 5 miljoen albums en het pretpark Bobbejaanland was zijn grote levenswerk.

Bobbejaan Schoepen werd op 16 mei 1925 in Boom geboren als Modest Hyppoliet Joanna Schoepen. Hij was een pionier in de Belgische variété en populaire muziek. Hij genoot internationale bekendheid als zanger-gitarist, entertainer, comedian, acteur en fantaisist. Hij was de oprichter en voormalig directeur van het amusementspark Bobbejaanland.

Zijn bekendste liedjes zijn "Café zonder bier", "Lichtjes van de Schelde" en "Ik heb eerbied voor je grijze haren". Hij kon virtuoos fluiten. (lees meer)

De Morgen De Gedachte - Wat Vandenbroucke kan bewijzen

Een jaar na zijn liquidatie als Vlaams minister is Frank Vandenbroucke (sp.a) terug als lijstduwer voor de Senaat. Brigitte Raskin reageert verheugd. Brigitte Raskin is schrijfster, onder andere van Het koekoeksjong en De gestolen prinses.

Beste Frank,

Wat een excellent verkiezingsnieuws! Na het onnozel weetje dat zanger Meuris niet gaat stemmen en het opgeklopt bericht dat journalist Bracke een kamerlijst van de N-VA trekt, de opmerkelijke bevestiging dat politicus Vandenbroucke voor zijn eigen partij opkomt. Dat laatste mag dan de gewone gang van zaken zijn, ik was er niet gerust in. Toen ik je in het tv journaal op 1 mei als de eerste de beste militant tussen het publiek naar de speech van Bruno Tobback zag staan luisteren, sloeg ik er mijn eigen Sampol-artikel (Samenleving en politiek. Tijdschrift voor een sociale democratie, nvdr) over mijn eigen politieke ontmoediging op na en las: "Maar die verdomde einzelgänger is nu dan in zijn partij weggehoond (als linkshandige architect en betrouwbare aannemer) en het is wachten op de volgende verkiezingen om het effect van dat weg-met-Vandenbroucke volledig in te schatten." En ik voelde me een pikzwarte kat die je politieke weg was overgestoken. (lees meer)

"Opportunisme van BV's hangt mijn keel uit"

Niet iedereen bij CD&V is even blij met de komst van wit konijn Rik Torfs. Dat blijkt uit een aantal interviews in de weekendkranten. Vooral de huidige senatoren voelen zich gepasseerd.

Als je de weekendkranten doorneemt, lijkt het wel alsof slechts twee mensen het nieuws van de voorbije week bepaald hebben. In zowat elke krant staat een interview met kersvers N-VA-lijsttrekker Siegfried Bracke en/of Rik Torfs, die de tweede plaats op de CD&V-Senaatslijst kreeg aangeboden. (Lees meer)

DE VERGEETPUTTEN VAN GOD - DE MORGEN

'Door het afleggen van de geloften van kuisheid, armoede en gehoorzaamheid behoren religieuzen en priesters tot een superieure kaste, bijgevolg kunnen zij niet verplicht worden om schadevergoedingen te betalen.' Het aangerichte leed mocht nog zo groot zijn en de bewijzen nog zo manifest: dit was het antwoord dat de leden van de interdiocesane commissie tegen seksueel misbruik kregen van de Belgische bisschoppen. De Morgen kon de hand leggen op interne documenten van de vorig jaar ten grave gedragen commissie. En dat is soms huiveren.

'Geachte mevrouw,

Onze dank voor de snelle reactie op ons schrijven. Wij ontvingen uw antwoord en maakten dit over aan betreffende patiënte. Zij besprak deze zaak met haar twee volwassen kinderen. De zoon werkt binnen de katholieke zuil, de dochter studeert godsdienstwetenschappen. Hun moeder besloot voorlopig haar klacht in te trekken. Enerzijds omdat ze de reactie hierop van de betreffende deken vreest naar zichzelf, zij voelt zich psychisch nog niet sterk genoeg om dit te trotseren. Anderzijds omdat ze bang is de toekomstmogelijkheden van haar kinderen te schaden. Nogmaals dank voor de bereidwilligheid tot samenwerking.'

En dat was het. We schreven 6 april 2000.

Een dame had gehoord over het pas opgerichte 'meldpunt voor seksuele misbruiken binnen het kader van pastorale relaties'. Ze had besloten dat ze haar verhaal kenbaar wou maken. Maar na een paar goede gesprekken her en der leek dat misschien toch niet zo verstandig. En hier bleef het bij. Dossier gesloten. De zaak van de ingetrokken klacht is één van de 33 dossiers die het meldpunt tussen 2000 en 2009 behandelde. Of niet.

DADER SCHAADT, DADER BETAALT?

De interdiocesane Commissie tegen Seksueel Misbruik in de Parochiale Sfeer werd op 25 januari 2000 boven de doopvont gehouden in de nasleep van de zaak-Dutroux. 'Omdat bij hulpzoekenden immers de nood en het verlangen bestaat dat binnenkerkelijk een en ander bespreekbaar wordt gemaakt en dat maatregelen worden getroffen', staat in een document ter voorbereiding van het meldpunt te lezen. 'Om op de vraag naar gerechtigheid te kunnen beantwoorden wordt de commissie opgericht. Om te kunnen tegemoetkomen aan de rechtmatige verwachtingen van de slachtoffers.'

Uit de notulen van de oprichtingsvergadering is op te maken hoe de Belgische kerk zelf tegen pedofiele geestelijken aankijkt: 'Ook kerkelijk geëngageerde personen kennen hun menselijke zwakheid en zondigheid. Dit belet niet dat deze feiten een zware schaduw werpen over de verkondiging van de evangelische boodschap.' Het klinkt een beetje alsof de zorg voor de kerkelijke merknaam de voornaamste bekommernis was die aanleiding gaf tot het oprichten van de commissie.

Tot een half jaar geleden stond oud-magistrate Godelieve Halsberghe (80) aan het hoofd van het meldpunt. Ze begon gedreven aan haar opdracht, op zoek naar gerechtigheid, maar kreeg al snel af te rekenen met tegenkanting van de kerk zelf. Met een kwarteeuw ervaring aan de Brusselse rechtbank van eerste aanleg was Halsberghe vertrouwd met jurisdictie. Dader schaadt slachtoffer, dader betaalt vergoeding. Dat simpele credo wou ze ook implementeren in haar taak als voorzitster. De commissie stelde de geestelijken aansprakelijk voor het seksueel misbruik en eiste een schadeloosstelling, tot ergernis van de kerk zelf. "Die wil enkel sorry zeggen, en de zaak vergeten", zegt ze. "Maar zoiets werkt niet in een rechtsstaat. Er moeten vergoedingen komen voor de slachtoffers. Tientallen brieven heb ik geschreven naar de kerkelijke instanties, naar de bisschop van Limburg, naar toenmalig aartsbisschop Godfried Danneels. Telkens zonder resultaat. Ze bleven zich maar verschuilen achter het feit dat vele zaken al verjaard zijn, wat ook klopt op het strafrechtelijke vlak, maar volgens hun canoniek wetboek (artikel 1492) kan de schade aan de mens nooit verjaren. Frustrerend."

Een half jaar geleden hield Halsberghe de eer aan zichzelf. Ook andere commissieleden stapten op, waarna met de bekende kinderpsychiater Peter Adriaenssens de commissie met een nieuw élan een doorstart maakte. Hans Geybels, de jarenlange woordvoerder van Danneels, stak zijn ongenoegen over de werkwijze van Halsberghe recent niet onder stoelen of banken: "Ze spreekt als advocaat én als rechter. Ze hield zich niet aan de statuten. Het ontslag van de overige commissieleden is er gekomen door haar aanpak."

Was Godelieve Halsberghe te voortvarend, of was de Kerk nog niet klaar om de waarheid onder ogen te zien? De Morgen kon een blik werpen op enkele van de dossiers waar de commissie zich mee bezighield. (Douglas De Coninck en Matthias Declercq)

"ROGER" - JAN BECAUS

Misschien belandt hij ooit wel in een echte cel, bisschop Roger, want het Brugse parket heeft na zijn schriftelijke bekentenis een onderzoek geopend en is van plan dader en slachtoffer te ondervragen. In afwachting dat de speurders zich aanmelden aan de kloosterpoort, kan Roger in de eenzaamheid van zijn cel zijn geweten onderzoeken, als dat tenminste na decennia van zelfbedrog niet totaal verwrongen is.

Uitgerekend in West-Vlaanderen

Zou de man zich ten volle realiseren wat hij heeft aangericht ? Zou vader abt van Sint-Sixtus hem de kranten van de voorbije dagen hebben toegeschoven en zou hij die ook gelezen hebben ? Of heeft zijn omgeving hem afgeraden dat te doen, op gevaar af dat Roger zichzelf wat aandoet ? Zou die zeer onchristelijke gedachte al bij hem zijn opgekomen ? En heeft hij dan ook, zoals zoveel ontredderden, het nummer van Tele-Onthaal gedraaid, waar ze tegenwoordig vrijwilligers te kort komen om al de bellers te woord te staan ?

Ik heb de voorbije dagen erg te doen gehad met al die brave en meestal hoogbejaarde Vlaamse katholieken, die totaal kapot van afschuw en schaamte geen blijf weten met hun verslagenheid. Die goedlachse, joviale bisschop die voor iedereen een vriendelijk woord had, dat archetype van de “évêque-vicaire” , blijkt een viezerik te zijn die aan jongetjes zit, een geile kinderlokker, een “nieweird”. Je mag er niet aan denken waar hij met zijn gezalfde handen heeft aangezeten !

Uitgerekend in het nog altijd overwegend katholieke West-Vlaanderen, waar de pastoor vòòr de doktoor komt, waar de seminaristen nog geteld kunnen worden, waar de missionarissen een eeuw lang als rijpe vruchten van de boom vielen, uitgerekend daar, in Gods bloeiende wijngaard, is de plaag uitgebroken. De gevolgen zijn niet te overzien en ook na jaren van moeizaam puin ruimen zullen er altijd littekens blijven.

Niet te meten

De wandaden van de bisschop hebben als een niets ontziende vloedgolf het vertrouwen van de gelovigen weggespoeld. Nu is vertrouwen van nature onstoffelijk en moeilijk meetbaar. Partijen kunnen zich onderwerpen aan het oordeel van de kiezer, die na enkele keren ook wel weet dat hij belazerd wordt. Een kerk kan alleen de doopsels tellen, de vormsels en de huwelijken voor het altaar, en de kerkelijke begrafenissen. En een keer per jaar de koppen in de zondagsmis.

Maar wat er in de koppen omgaat, dat is niet te meten. Het is te verwachten dat nog meer mensen zich vol walging zullen afkeren van het instituut dat dergelijke schandalen jarenlang heeft toegedekt. In alle bisdommen is er een plotse opstoot van aanvragen om zich te laten ontdopen. Het zijn geen massa’s en het haalt ook niet veel uit, want sacramenten zijn onuitwisbaar, maar het is de aanvragers meer om het statement te doen : met die vieze bende wil ik niets meer van doen hebben !

Anderen zullen zich keren tegen de boze buitenwereld, met de media op kop, die de kerk de genadeslag wil geven. De wellustigheid waarmee sommige media zich wentelen in dit verhaal, doet vermoeden dat er rekeningen worden vereffend. Nog anderen, een minderheid vrees ik, zullen nuchter besluiten dat priesters, bisschoppen en pausen ook maar stakkerds zijn die in het duister tasten. Ondanks al hun godgeleerdheid en “hoogweerdigheid” en verheven morele principes, blijven het stervelingen die per definitie zeer vatbaar zijn voor dwalingen. Zij zullen wat hun nog rest aan geloof een plaatsje geven buiten de ruïne van het kerkgebouw en overgaan tot de orde van de dag.

Veel werk

Voor de Vlaamse kerkleiders en hun Romeinse opdrachtgevers is er in elk geval veel werk aan de winkel en het valt nog te bezien of de schaarse kaderleden dat wel kunnen en willen aanpakken. Het “Contactpunt voor seksueel misbruik binnen pastorale relaties” heeft onder de leiding van Peter Adriaenssens een tweede leven gevonden.

Er wacht hem veel werk en de slachtoffers kunnen alleen maar hopen dat de commissie vaart steekt achter haar onderzoeken. Nu nog het antwoordapparaat buitengooien en vrijwilligers vinden die de telefoon de klok rond willen beantwoorden. De schaarse mannen die zich aanbieden voor een priesteropleiding zullen gescreend worden tot in het merg.

Gevreesd mag worden dat alleen eunuchen en mystici nog een kans maken op wijding. Er zullen nieuwe omgangsregels het licht zien, waardoor de afstand tussen pastores en kinderen gevoelig zal vergroten en de relaties noodgedwongen zullen verkillen. En ten slotte doen alle voorgangers er goed aan de komende jaren af te zien van elke belerende retoriek. Alleen nederigheid en liefdevolle aandacht zijn op hun plaats.

In de verste verte heeft Roger nooit kunnen vermoeden dat zijn vunzige praktijken zijn geliefde kerk in levensgevaar zouden brengen. De (nog) niet veroordeelde crimineel heeft tot het einde van zijn dagen stof tot nadenken.

Jan Becaus - VRT nieuwsredactie, auteur van het boek ‘In gesprek met kardinaal Danneels’