Inge Heremans studeerde Toegepaste Grafiek aan Sint-Lukas in Brussel (1993) en Wijsbegeerte in Leuven (1997). Sinds 1996 staat haar stopstrip ‘Cordelia’ in De Morgen. Oogachtend publiceerde ondertussen negen Cordelia-albums (2001-2008). Daarnaast tekent ze onder meer ‘Mira’ voor Flair (sinds 2007). Daarvan werden twee albums uitgegeven. Tekende affiches voor de Boekenbeurs en De Lijn. Werd genomineerd voor de Bronzen Adhemar/Vlaamse Cultuurprijs voor de strip 2009: “In haar strips presenteert ze een persoonlijke kijk op relaties vaak erg minimalistisch van opzet en zeer herkenbaar voor de lezer”.
Woede en waardigheid
Inge Heremans - van vorming een filosofe die een scriptie maakte over Le rire van Henri Bergson - behoort tot de zeer zeldzame vrouwelijke tekenaars in de nochtans bloeiende, jonge Vlaamse strip- en cartoongilde, die inmiddels ook ruimschoots haar weg naar de Vlaamse dag- en weekbladpers heeft gevonden. Ilah tekent sinds vijf jaar de korte strip Cordelia - een hooguit enkele plaatjes tellende, zogeheten stop comic - voor een wekelijkse bijlage van de krant De Morgen. Daaruit maakte ze zopas een beknopte selectie met een opvallende narratieve continuïteit voor het boekje met de titel, inderdaad, Cordelia. In diezelfde krant publiceerde ze enkele maanden lang ook de dagstrip Claus, maar die werd daar evenwel afgevoerd en verschijnt sindsdien in het mannenblad Menzo.
Inge Heremans tekent heel economisch en brengt slechts de hoogst noodzakelijke attributen op papier, meestal ondersteund door suggestieve kleuren. De met minimale middelen tot stand gebrachte sfeer concentreert alle aandacht op het centrale personage. Er 'gebeurt' dus niet veel in deze tekeningen, die vooral om Cordelia's bedenkingen draaien. Ze ventileren al te menselijke, maar tegenstrijdige, in het publieke leven onoorbare of ambivalente gedachten en gevoelens: jaloezie, eenzaamheid, twijfel, woede, frustratie, behaagzucht, verlegenheid, ambitie, niet begrepen worden, wraakzucht, onhandigheid, het hele, helaas welbekende gamma.
Doorheen dat alles loopt één verlangen: het handhaven van de persoonlijke waardigheid. Zich niet willen aanstellen door te rennen om de bus nog te halen, bijvoorbeeld, maar als gevolg daarvan wel de bus missen natuurlijk. Zeer herkenbaar. Een mens moet in alle omstandigheden zijn trots zien te bewaren, maar dat heeft ook zijn prijs.
Cordelia is vanuit deze optiek zeer efficiënt getekend - en geschreven, want de strip bevat veel tekst. Van klassieke pointes is hier dan ook geen sprake; alles is doortrokken van ingetogenheid en deemoed en eindigt altijd in mineur. Door zijn herkenbaarheid gaat van de strip een troostend effect uit, dat bij de ontvankelijke lezer een warm gevoel van dankbaarheid losweekt. Maar dat moet natuurlijk niet hardop worden gezegd. (Marc Reynebeau)
