OPSCHUDDING IN HET VLAAMS PARLEMENT!

Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) stelt zich vragen bij de fotoreportage van Vlaams minister van Openbare Werken Hilde Crevits (CD&V) in NINA, de weekendbijlage van Het Laatste Nieuws. Dat heeft hij gezegd in het Radio 1-programma 'De Ochtend'. Als model showde 'La Crevits' kledingstukken van verschillende merken.

Ik word niet direct opgewonden als ik Hilde Crevits zie. Propere vrouw, daar niet van, maar weinig sexappeal. In de fotoreportage draagt ze glamourjurken en is ze zwaar opgemaakt. Ik vermoed ook dat ze 'gephotoshopt' is. Die Hilde in Nina is best wel aantrekkelijk maar ze lijkt aan geen kanten op de minister van Openbare Werken.

In een reactie stelt ze dat ze al die heisa niet begrijpt. Het was een vraag van Het Laatste Nieuws en ze was onmiddellijk heel enthousiast om het te doen. Het was een spelletje, het was eens wat anders 'poseren in een jurk', zij die altijd broeken draagt. Ze voegde er nog aan toe dat die fotoreportage niet voor gevolg zou hebben dat ze nu plots haar broeken zou afzweren en het Parlement zou verrassen met het dragen van frivole of sexy jurken.

Misschien ga je me nu verdenken van een zieke geest, maar ik vraag me af of mevrouw Crevits onder die glamoureuze kledij pinkante lingerie zou hebben gedragen. Volgens mij vraagt het een het ander.

Wat ik mij ook afvraag is waarom vele politici ingaan op al die uitnodigingen. Is het puur uit ijdelheid, of om tegemoet te komen aan de vraag van hun kiezers? Is het een soort strategie uitgedokterd door hun 'spindokter'? Het is toch al langer bewezen dat hoe meer je in de media komt hoe meer stemmen je haalt. Hoe verklaar je anders het succes van een aantal BV's die totaal geen kaas hebben gegeten van de politiek.

Een paar weken geleden was ik te gast (als toeschouwer) in De Laatste Show. Het was een unieke kans om Cecilia Bartoli te ontmoeten. Ik was bloednerveus. Toch is het me gelukt een paar woorden met haar te wisselen. Een prachtige vrouw, zo spontaan, een 'klasse madame'. Een foto met haar is alles wat me rest. (snik)

Vincent Van Quickenborne was ook te gast in de Show van Michiel Devlieger. Hij kwam er tekst en uitleg geven bij zijn nieuwe look (met baard) en zijn nieuw lief, de 27-jarige Anouk Sabbe, afkomstig uit het West-Vlaamse Waregem. Een aantal jaren geleden sierde ze in een redelijk gewaagde pose de cover van Che.

Om het publiek nog wat nader kennis te laten maken met 'piekenzot' Van Quickenborne zag je beelden van zijn laatste jaarlijks bal. Je zag hem tekeer gaan als een bezetene op de dansvloer ,verstrengeld met een vrouwelijke fan. Ambiance tot en met!

Ik zit niet te wachten om ministers bezig te zien in hun vrije tijd, in allerlei spelletjes op TV of op hun jaarlijks bal. Ik hoef ook niet te weten met wie ze een relatie hebben.

Ik wil alleen dat ze bekommerd zijn om het welzijn van de burger.

WAS VROEGER ALLES BETER? - HERMAN BRUSSELMANS

Vroeger,
toen ik klein was,
was de sneeuw
veel witter

Maar ook
veel roder,
als mijn vader mij
bij min vijf buiten
een bloedneus sloeg

Vroeger
toen ik klein was,
scheen de zon
veel meer

Maar ook
was ze veel heter
als mijn vader mij,
op het middaguur,
buiten
had vastgebonden
aan een paal

Vroeger,
toen hij jonger was,
had mijn vader
veel meer kwade dromen

maar ook
meer mooie dromen

waarin hij,
bij voorbeeld
zag

dat zijn zoon,
ooit,
gedichtjes over hem
zou schrijven

Uit: 'Meisjes hebben grotere borsten dan jongens', 1997.

KLOKKENDEMOCRATIE - JEAN-PAUL MULDERS

De radio meldt dat de regularisatie van mensen zonder papieren een feit is, maar dat zij een 'duurzame verankering' in ons land moeten bewijzen. Dat kan een diploma van gevolgde lessen Nederlands zijn, of een abonnement bij een sportclub.

Dat laatste klinkt als een aprilgrap maar we zijn halfweg september, dus verder van april kan men niet verwijderd zijn. Ik zit met mijn kameraad L. op café en L. is bezorgd. "Om de sociale zekerheid in stand te houden is er volgens mij méér nodig dan twee keer per week aan een fitnessapparaat te gaan hangen", zegt hij droogjes. "Ik denk dat wij stilaan het softste inburgeringsbeleid ter wereld hebben. Een kennis van mij wou naar Australië emigreren. Je wil niet weten hoeveel moeite ze moest doen om te bewijzen dat ze een waardevolle bijdrage aan de Australische samenleving kon leveren, en dat haar professionele vaardigheden op een outstanding level stonden. Het is toch normaal dat een land dat een beetje controleert ? Wat is dat trouwens voor schijnheilige benaming, eenmalige regula-risatie ? Ik herinner mij de vorige nog."

Ik hou er niet van als gesprekken deze toer opgaan. Het moeizame laveren tussen verdraagzaamheid en schaapachtigheid, tussen xenofobie en terechte verontwaardiging maakt mij moe. Het is allemaal zo gevoelig geworden dat je spontaan de neiging krijgt de toon van je gesprek te laten zakken.

"Tot de hoofddoeken was ik nog helemaal mee", zegt L. "Ik lig er niet wakker van of zo'n meisje op school of in het stadhuis een hoofddoekje draagt. Integendeel, ik vind het zelfs mooi, want het benadrukt de schoonheid van haar ogen. Bij de boerkini heb ik echter afgehaakt. Wat zal de volgende stap zijn ? Dat wij, uit 'respect', ook volledig aangekleed van de wipplank moeten springen ? Nu al heb je in Groot-Brittannië zwembaden waar àlle zwemmers zich moeten kleden naar de voorschriften van de islam. Voel jij je, eerlijk, happy als je hoort dat 55 procent van de Antwerpse en 33 procent van de Gentse kleuters thuis geen Nederlands spreken ?"

L. is, laten we duidelijk zijn, geen racist. Hij heeft een Plan Kind in Mali en is voorts op zoek naar een manier om vogels van de biologisch geteelde aardbeien in zijn stadstuin af te houden. L. is van goede wil. Maar hij is ook bezorgd, zoals wel meer mensen. Omdat alles zoals ze het altijd gekend hebben, in luttele jaren dreigt te worden weggevaagd.

"Is het onverdraagzaam om dingen waardevol te vinden en die te willen verdedigen ?" vraagt L. zich hardop af. "Als het op het recht aankomt je mening vrijelijk te uiten, of op de gelijkheid van man en vrouw, dan ben ik niet bereid om een stap achteruit te doen. Ik ben nu eenmaal een overtuigd voorstander van de democratie."

"Roep dàt maar niet te luid", vermaan ik hem. "Want ik kan wel iets bedenken dat je misschien nog meer zou verontrusten. Ik woon in een buurt waar de pastoor kwistig met de kerkklokken luidt. Vorige zondag bleef ik lang in bed. De zon scheen, uit de keuken kwam de geur van verse koffie en dan dat gebeier van die klokken. Zalig vond ik het. Zo optimistisch en levenskrachtig. Maar opeens kwam de vraag in mij op of die klokken nog wel democratisch kunnen worden genoemd."

"Hoe bedoel je ?" vraagt L., zijn ogen schichtig achter blikkerende brillenglazen. "Ik vroeg me af waarom ik door het gelui van klokken werd gewekt en niet door een muezzin die vanuit de minaret oproept tot het gebed. Het zou niet onlogisch zijn mocht iemand dat eisen. Eerder democratisch, eigenlijk. Er zijn nu eenmaal veel meer praktiserende moslims in onze steden dan praktiserende katholieken."

"Schrijf daar maar geen stukje over", zegt L. "Of je brengt mensen nog op ideeën."

"Als het op het recht van vrije meningsuiting aankomt, doe ik geen stap achteruit", plaag ik hem. "Maar laten we over iets anders praten en een Karmeliet bestellen. Nog eentje, nu het nog mag."

Reacties : jp.mulders@skynet.be

 

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

STILLE VERJAARDAG - RUURD VAN DER WEIJ

De klok tikt de wijzers rond, maar de tijd houdt stil,
Geen nieuwe dageraad, slechts grijze schemering,
De uren tel ik niet omdat ik alleen aan jou denken wil,
Onomkeerbaar, onafwendbaar ben jij nu herinnering.

Mijn liefste kleine schat - al hoorde je dat niet graag -
Een grote jongen immers, papa al bijna geëvenaard;
Negen jaar was je, tien zou je zijn geworden, vandaag,
Geen speeltje weggegooid, alles in wanhoop bewaard.

Je eerste verjaardag zonder jou, mijn lieve kleine vent,
Ben ik nog steeds verdoofd door het onvatbare verlies,
Vertwijfeld dat ik niet bij je was op dat fatale moment,

Want als, ja als, dan stond je nog hier en ik zonder verwijt.
Vanaf de seconde dat de dood jouw jeudig leven uitblies,
Wordt de wond niet geheeld: voorgoed stil staat de tijd.

CECILIA BARTOLI - SACRIFICIUM - BOZAR

The ‘Sacrificium’ project will tell the story of the castrati in all its complexity; its beauty, glamour, controversy and cruelty. The album focuses on the Neapolitan school, which produced superstar castrati including Farinelli and Caffarelli.

‘The age of the castrati’ inspired some of the most virtuosic repertoire ever written for the human voice; elaborate coloratura showpieces and beautiful slow arias, written for the extraordinary vocal abilities of the leading castrati.

Following the international success of Opera Proibita, Cecilia Bartoli uncovers more lost jewels of baroque music, with an album almost entirely composed of World Premiere recordings. For the first time since their record-breaking Vivaldi Album, Cecilia Bartoli is reunited with leading Italian period instrument ensemble Il Giardino Armonico and their director Giovanni Antonini.

For more than two decades, Cecilia Bartoli has undeniably been one of the leading artists in the field of classical music. All over the world, her new operatic roles, her concert programs and recording projects – in exclusivity with Decca - are expected with great eagerness and curiosity.

The exceptional amount of 8 million CDs sold, more than 100 weeks ranking in the international pop charts, numerous Golden Discs, 4 Grammys (USA), 8 Echos and a Bambi (Germany), two Classical Brit Awards (UK), the Victoire de la Musique (France) and many other prestigious awards reflect the immense success of her solo albums "Vivaldi", "Gluck", "Salieri" and "Opera proibita" and that she is firmly established as today’s "best selling classical artist".
 

Samen met Il Giardino Armonico stelde Cecilia Bartoli haar nieuwe programma Sacrificium samen, waarin ze opnieuw onbetreden paden bewandelt. Centraal staat het repertoire van de castraten, jonge mensen van wie de fysieke volkomenheid werd opgeofferd ten voordele van een pure vocale soepelheid. Buitengewoon virtuoze aria’s en rustigere melodieën wisselen elkaar af. Tot tweemaal toe biedt de Italiaanse diva ons de kans om verschillende stukken te ontdekken of te herontdekken. (Bozar - zondag 15 november 2009)


Maandag is Cecilia Bartoli te gast in De Laatste Show. Samen met mijn vriend Ivo zal ik mij tussen het publiek bevinden. We zullen haar verrassen door haar uit te nodigen om samen met ons, na de uitzending, een spaghetti te gaan eten.

KAAIMAN, OF DE ONZICHTBARE SCHEIDINGSLIJN TUSSEN DE MENSEN - JEAN-PAUL MULDERS

Ik heb het zilverwerk gepoetst, de plankenvloer geboend en mij afgevraagd wat het is dat mij daar plezier aan doet beleven. De drang om orde te scheppen wellicht, om iets wat droog staat te voeden, om opnieuw te doen glanzen wat dof en grijs geworden was. Misschien loopt er een onzichtbare scheidingslijn in de wereld tussen mensen die daaraan hun hart kunnen ophalen en mensen die daar geen moer om geven. Ze bestaan nu eenmaal en je komt ze elke dag tegen : de hardvochtigen voor wie het geen verschil uitmaakt of iets mooi is of lelijk, recht of krom, welriekend of stinkend. De ongevoeligen die bij een oud kasteeltje met glas-in-loodramen en een blauweregen die opklimt naar de erkers denken : het zal méér opbrengen als hier een blokje komt van veertig appartementen.

Het zou de moeite lonen eens een zwartboek op te stellen van dingen die niet strafbaar zijn, maar de wereld desondanks aardig verneuken, zoals met een quad door stille dorpjes scheuren, vechthonden als huisdier houden of een kleine auto cadeau geven bij de aankoop van een grote. De kanker in de samenleving zie je op sommige plaatsen beter dan elders, zoals 's nachts op televisie in belspelletjes en stompzinnige seksadvertenties (wil jij stoeien met geile studentinnen in jouw buurt ?). En natuurlijk ook in het verkeer, waar vicieus loerende koplampen opdoemen in je achteruitkijkspiegel en je rechts ingehaald wordt door arrogante asobakken met een garagistenplaat of inschrijving in Luxemburg - om toch maar aan hun burgerplicht te kunnen ontsnappen.

Soms tref je in een berm, langs de afrit van de snelweg, een spoor van zwerfvuil aan, petflessen en gebruikte pampers en blikjes met het zwarte stiertje, alsof iemand daar vrolijk zijn blauwe zak heeft leeggeschud. Mocht ik iemand zoiets zien doen, denk ik dan, ik zou in staat zijn hem erop aan te spreken en als hij agressief wordt mijn brandblusser in zijn gezicht te slaan, tot zijn tanden eraan blijven hangen. Maar dat doe ik niet natuurlijk, ik behoor nu eenmaal tot het soort dat er plezier in schept een plankenvloer te voeden met een mengsel van terpentijn en bijenwas.

De krant smaakt naar verschaalde drank, met berichten over fraudeurs die directeur worden bij de belastingen en over inbrekers die de hamster in de visbokaal gooien. Dat is nog niets vergeleken bij andere plaatsen, waar mensen op last van de overheid gif in de ogen krijgen gedruppeld of in de aders gespoten, of waar mensen gestenigd worden omdat ze de liefde hebben bedreven. Soms gebeurt dat in naam van een god die niemand ooit heeft gezien, maar waar je desondanks ontzag voor moet voelen, omdat nu eenmaal velen erin geloven.

Intussen verschaft het mij een zeker genoegen mijn dochter het woord kaaiman te leren, dat met een kaai niets te maken heeft en ook niet met een man, wat mij als kind nogal verwarde omdat ik dacht dat de wereld der volwassenen logisch en betrouwbaar was. Gelukkig zijn er veel mooie dagen deze zomer. Eigenaardig is het dan op de autosnelweg richting binnenland te rijden, en in de tegenovergestelde richting tientallen kilometers voertuig roerloos te zien staan, als een blinkende rups met ontelbaar veel segmenten.

Hoe zou dat werken, mensen die op een zonovergoten ochtend zomaar naar de zee vertrekken ? Hebben ze niet door dat ze niet de enigen zijn die op dat moment in de auto stappen ? Of draaien ze voor een halve dag file hun hand niet om ? Misschien is het erg Vlaams om je vierkante meter op het strand te moeten verdienen door er eerst uren voor bumper aan bumper te staan. Ook hier loopt, ongetwijfeld, een onzichtbare scheidingslijn tussen de mensen. Soms wou ik dat ik tot het kamp behoorde van de lemmingen. Zij die zomaar in de auto stappen. Zouden dat dezelfden zijn die, zonder een spoor van verveling, elk seizoen weer naar dezelfde wielerkoersen kunnen kijken ?

Reacties : jp.mulders@skynet.be 

KIM & LECTRR

 

www.kimkrampen.be

 

www.lectrr.be

DIRIGENT - BART MOEYAERT

Als de regen traag blijft vallen
en het licht wordt als aan zee,
sluit de ochtend naadloos
op de avond aan. Dat klinkt

als somberheid, maar niet
per se. Je hoeft niet alles
in mineur te zingen. Je doet
de dingen met je beste been

vooruit. Aan donker zit altijd
een kant die glanst zoals
de natte straat. Het heet ook
hondenweer voor iets.

Is het niet grappig dat je
je evenwicht verliest bij het
schudden van je vacht.
Je weet dat oefenen niet

bij het leven hoort. Alles is
altijd voor echt. Je moet
de straat op en verdrinken,
je borstzak brandend van

het kaartje voor een stoel
dicht bij de dirigent. Hij
wijst je met het tillen van zijn
handen op het belang van

het moment.

DE BEER - JEAN-JACQUES ANNAUD

Unieke wildernisfilm vanuit het perspectief van kleine beer Youk die zijn moeder verliest en een nieuwe vader vindt in de aangeschoten brombeer Bart. Met een groepje jagers op de hielen leert Bart zijn pupil de kneepjes van het vak: vissen, rechtop staan, bomen omduwen en soortgelijke onontbeerlijke handigheden. Vier jaar training (onder andere om Youk uit de klauwen van Bart te houden) en massa's 'marshmallows, appels, zalm en kippenpoten' (een beer acteert naar verluidt alleen voor voedsel) resulteerden in de absolute Franse kaskraker van 1988. De film werd voornamelijk gefilmd in Italië (Dolomieten) en Oostenrijk (Tirol) met een majestueuze slotscène in Canada (MacKenzie Delta).

MIJNHEER BOEDDHA - JEAN-PAUL MULDERS

Bij voorlopige ontstentenis van calamiteiten is alles redelijk in orde, behalve dat ik zowat elke week vergeet om zakken mee te pakken naar de winkel. Dat is een groot verdriet, sinds het zakkenfascisme heeft toegeslagen en je voor elke draagtas moet betalen. Ik bezit thuis al een fraaie collectie, minstens twintig stuks in alle kleuren en formaten, en als blijkt dat ik weer eens zonder aan de kassa sta, ben ik zo koppig dat ik het vertik er bij te kopen. Nog liever strompel ik naar mijn auto met de koopwaar in de armen, een spoor van gedeukte blikjes nalatend.

Winkelen doe ik steeds vaker in gezelschap van mijn dochter. Tweeënhalf jaar is zij pas geworden en zij houdt ervan naar de carambola's en kumquats te kijken en ook naar de meneren en mevrouwen, die zij van top tot teen monstert. Kleuren kent zij ook al, minstens zeven kan zij er benoemen en onderscheiden, en als zij de supermarkt overschouwt dan bij voorkeur vanuit helikopterperspectief. "In papa's nek zitten", commandeert zij, waarop de loebas door de knieën gaat en gehoorzaam met haar dertien kilo op de schouders door de rayons met pilchards en wc-eenden draaft.

Ze klimt nu al zelf in haar autostoeltje en sinds ze dat kan, is het out of the question dat ik haar er nog in zou mogen zetten. Ze verdedigt elke morzel van haar prille onafhankelijkheid met hand en melktand. "Je auto is rap weg he papa", zegt ze even later, als het verkeerslicht op groen springt en ik op zijn staart trap. Haar uitspraak veronderstelt dat ze weet wat een auto is, weet wat papa is, weet wat weg zijn is, dat ze deze acceleratie met voorgaande acceleraties kan vergelijken én de emotionele intelligentie heeft om daar iets over te zeggen dat lovend is bedoeld. Niet slecht geboerd in dertig maanden. Opmerkelijker is dat zij zich druk lijkt te maken over chauffeurs die gevaarlijk rijden. Nog even en ze heeft door dat iedereen doet wat hij kan in de wereld, elk op zijn eigen niveau : van crapuul dat vonnissen verkoopt tot crapuul dat moordt in een rusthuis voor 200 euro.

Thuisgekomen, in de keuken, valt haar woordjesstroom opeens stil. Gefascineerd staart ze naar zijn gestalte, die in de nis tussen keuken en woonkamer zit : mijn boeddha. Ik ben niet zo'n fan van die boeddha's die via Blokker en Kruitvat in industriële hoeveelheden op de naar verlichting hunkerende westerling worden losgelaten, de een al edelkitscheriger dan de andere. Toch kon ik het niet laten toen ik deze zag. Je merkt haast niet dat hij van plastic is, zo kunstig hebben ze made in China zelfs de barst op zijn rug geïmiteerd, en als toonzaalmodel was hij dertig procent in afslag. Op zijn schoot heeft hij een lotusbloem, die het geluid maakt van een klaterend beekje en ook verlicht is, een oranje gloed die in het donker danst op het plafond.

Hij zit daar mooi, voor 27 euro, en dat vindt dochter ook. Ze bekijkt hem in opperste fascinatie en zegt dan dat ene woordje : "heb-ben." Ik zie haar al gaan straks, met haar boeddha naar de kleuterklas. Hij is bijna even groot als zij. Ik til haar op tafel, ademloos gaat zij ermee door hem aan te staren. "Dat is Boeddha", zeg ik. "Mijnhéér Boeddha", corrigeert zij. Ze vouwt er haar handjes bij zoals hij, en zegt het die avond nog vijftien keer.

Dan is het tijd om te gaan slapen. Van de buren heeft zij een stuk zeep cadeau gekregen in de vorm van een beertje. Zoals zij dat in haar bed omklemd houdt, terwijl ik in de kamer ernaast een reportage vertaal over kinderen die in Congolese ziekenhuizen in beerputten worden gegooid. Het heeft iets onwezenlijks.

Ooit zal ze dit stukje lezen, denk ik soms. Ooit zal ze deze en andere woorden van mij lezen en denken : dat was mijn vader. Ze zal glimlachen om sommige passages en zich verbazen over andere. Meningen vernemen die achterhaald zijn. Door mijn ogen de wereld zien in tijden waarover inmiddels de sluier is neergedaald van het verleden. Misschien zal ze daarbij het hoofd schudden. Onbegrip voelen. Of iets van herkenning en sympathie.

Misschien zal ze, for old time's sake, nog één keer zachtjes "Mijnheer Boeddha" zeggen.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

DE WOLF - AUROUSSEAU - ZOEK DE VERSCHILLEN

Minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom (Open Vld) heeft de Gentse politiekorpschef Peter De Wolf ontslagen als tuchtstraf. Hij kan het besluit nog wel aanvechten.

De Wolf (52) reed in februari in dronken toestand tegen een geparkeerde wagen, waarna hij vluchtmisdrijf pleegde. Hij vervalste daarna een pv over het ongeval met de hulp van adjunct-commissaris Sonja Corryn en het hoofd van de Dienst Intern Toezicht Olivier Speeckaert.

Coryn wordt twee jaar teruggezet in anciënniteit. Dat betekent dat de vrouw terugvalt op haar wedde van twee jaar geleden, maar wel haar graad behoudt. Coryn mag dus bij de politie blijven werken, hetgeen ze al sinds begin augustus doet, maar niet meer in dezelfde functie.

Speeckaert kreeg van de Gentse burgemeester Daniël Termont hetzelfde voorstel als Coryn: twee jaar anciënniteitsverlies. Hij heeft nog tot 15 september de kans om beroep aan te tekenen tegen die beslissing. Speeckaert is nog geschorst maar mag terug bij de politie werken, weliswaar niet meer in dezelfde functie.

De Wolf werd eerder al veroordeeld tot een celstraf van 12 maanden met uitstel, maar tekende beroep aan tegen die straf. Het Gentse hof van beroep zal het dossier binnenkort behandelen. Hij werd ook geschorst. Als de tuchtstraf bevestigd wordt, behoudt De Wolf zijn 31 jaar anciënniteit bij de politie bij de berekening van zijn pensioen, en is hij ook behaalde graden niet kwijt, aldus de VRT. (belga/sam)

Het is niet mijn bedoeling een heksenjacht te ontketenen op de ex-politiechef. Wat ik mij wel afvraag is welke feiten nu het zwaarst doorwegen, die van de korpschef Peter De Wolf of die van de heer Koen Aurousseau. Mij lijkt het in ieder geval een justitie met ‘twee maten en twee gewichten’!

VOOR EEN DAG VAN MORGEN - HANS ANDREUS

Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

DIRTY DIARIES - MIA ENGBERG - FILM

Een 'feministische' pornofilm is donderdagavond in première gegaan in Zweden. Opmerkelijk genoeg kwam de film met overheidssubsidies tot stand en draait hij volledig om de vrouwelijke visie op seksualiteit.

Dirty Diaries, een twaalfdelige reeks van pornografische kortfilms, werd door de Zweedse, feministische documentairemaakster Mia Engberg gedraaid en kon op 500.000 kroon of 48.000 euro overheidssubsidie rekenen.

"Pornofilms werden altijd al gemaakt door mannen en voor mannen", licht Engberg de bedoeling van haar werk toe. "Alles draait om seksualiteit vanuit het standpunt van de vrouw. De film werd niet gemaakt om het mannelijke publiek te plezieren noch om geld binnen te rijven", voegt ze er nog aan toe.

Voorproefjes van de film zijn trouwens te zien op de website van de documentairemaakster (www.dirtydiaries.se). Volgens Engberg is de film feministisch omdat hij op een natuurlijke manier de vrouwelijke seksualiteit toont en dus niet dezelfde weg opgaat als de traditionele pornofilms waarbij vrouwen als objecten opgevoerd worden.
Zo'n film blijft natuurlijk niet zonder reactie.

Zo keurt Beatrice Fredriksson, een lid van de conservatieve partij van de Zweedse premier Fredrik Reinfeldt, op haar blog de subsidies aan een pornofilm af. "De overheid moet haar geld niet aan zo'n soort zaken geven omdat het zogezegd feministisch zou zijn", oordeelt ze.

Het Zweedse filminstituut nam daarop de verdediging van de subsidies voor de pornofilm op zich: "Iedereen in de film is meerderjarig, ging akkoord en deelt in de opbrengsten van de film." (belga/mvdb)

CHOPIN - NOCTURNE NO. 20

STEENEN TYDPERK - JEAN-PAUL MULDERS

Zo verglijdt stilaan de maand augustus, die naar een keizer is vernoemd waarvan mij als kind verteld werd dat hij kindertjes vermoordde, wat ik nogal wreed vond.

Zo verglijdt de maand augustus en ik verneem van de moderedactrice dat er nostalgie is naar de jaren tachtig. Nu is er veel waar ik nostalgie naar kan voelen, maar niet de jaren tachtig. De jaren tachtig zijn de crèmekleurige Mercedes 200 diesel van onze leraar chemie en de mentholsigaretten die ik uit mijn moeders handtas jatte. Een grimmige periode, met de CCC en de Golf GTI van de Bende van Nijvel. Er ontplofte altijd wel ergens een bom of er werd op mensen geschoten die vreedzaam rijst stonden te kopen. Ik liep 's nachts voorbij het huis van Wilfried Martens en op het trottoir stonden gendarmes met machinepistolen.

Ik won mijn eerste computer, in een verhandelingswedstrijd met de titel 'Ik zie niet werkloos toe op de werkloosheid'. Very eighties indeed. De Man die Werk vond. Er werd een nieuwe ziekte ontdekt die homo's scheen te treffen en je had zoiets mafs als de Falklandoorlog. Een kille tijd was het waarin snobisme hoogtij vierde, met the Iron Lady en A Material Girl. Het woord yuppie werd uitgevonden, alsook glasnost en perestrojka. Powerdressing en brede schouders. Flashdance en Footloose. Dallas en Dynasty. Wild Boys en Relax en de gelikte overdaad aan synthesizers. Intussen groeiden we op en als we heuglijke dingen beleefden, was dat ondanks het tijdsgewricht. De opgeblazen vesten van Millet, waarmee sommigen zich van anderen hoopten te onderscheiden - hoe is het mogelijk ?

Intussen bezit ik nog altijd geen jacuzzi. Het is raar dat ik dat niet als een gemis ervaar, maar veeleer als iets overbodigs. Waarschijnlijk bezit ik de uitstervende eigenschap op het vlak van de materie vlug content te zijn. Soms kan ik naar reclames kijken en denken : wat een geluk dat ik dáár geen behoefte aan heb. Stromend water beschouw ik nog altijd als een soort luxe, alsmede de elektrische fruitpers, en telkens als ik de vaatwasser vul, voel ik mezelf een bofkont omdat dat ding voor mij het hard labeur zal doen terwijl ik droom van eekhoorntjes die Rubiks kubussen oplossen.

Terwijl de vaatwasser draait en de lichten in de huizen aan de overkant een voor een worden gedoofd, kijk ik op de televisie naar oude filmbeelden van Woodstock. Ik wist niet dat het er zo hard geregend had. Maar zelfs van die nood werd een deugd gemaakt door modderglijbanen in te richten - o o wat een pret daar in 1969. En ook wantrouwen. "Heb je dat vliegtuig niet gezien, man ?" chargeert een paranoïde festivalganger voor de camera. "De fascistische zwijnen hebben kristallen op de wolken gegooid om Woodstock in het water te doen vallen."

Wat blijft het een verbazende periode, mei 1968 en aangelanden. De gedachte die doorbrak dat privébezit niet deugde en dat alles gedeeld moest kunnen worden, tot en met de hippiepoesjes. Peace & love & understanding. Vreemd te bedenken dat nóg een jongemensenleven eerder die andere massabijeenkomsten bezig waren : de haatfeesten in Nürnberg. 't Kan rap gaan in de wereld.

In de kamer blijft de hitte hangen, als pudding die door luie reuzen over de meubelen is gekwakt. Tot een stuk in de nacht luister ik naar oude geluiden: The Doors en Steppenwolf en dat curieuze groepje dat de definitieve soundtrack schreef bij het asfalt en de zomer, te weten Lovin' Spoonful. Summer in the City, met het magistrale intermezzo waarin een drilboor is verwerkt en het getoeter van een VW Kever.

Ik denk aan Gary, de langharige flinterdunne freak die op de Vlasmarkt in K. café The Lovin' Spoonful uitbaatte waar nu, een kwarteeuw later, geen spoor meer van terug te vinden is, evenmin als van de Chopper en het Steenen Tydperk en die andere gribussen die ik placht te frequenteren, in die onverlichte tijden toen tinternet nog niet bestond en niemand een gsm bezat en je in elk dorp mandenvlechters en een hoefsmid vond.

Dat ik dat nog meegemaakt heb. Het is niet te geloven.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

GERECHTIGHEID - STIEG LARSSON - THRILLER

In ‘Gerechtigheid', het derde deel uit zijn Millenniumtrilogie, voert Stieg Larsson opnieuw journalist Mikeal Blomkvist en computerhacker annex weirdo Lisbeth Salander op. Lisbeth Salander belandt na een aanslag op haar leven in het ziekenhuis. Terwijl zij herstelt probeert Mikeal Blomkvist samen met een informeel clubje van Salander-getrouwen de aanklachten tegen haar te weerleggen.

In zijn zoektocht naar de waarheid stoot Blomkvist op een samenzwering die de Zweedse staat op haar fundamenten doet beven. Een samenzwering die in een ver verleden wortelt en waar Lisbeth Salander ongewild middenin terechtkwam. Wie dit derde deel ten volle wil appreciëren, kan dus best deel 1 en zeker deel 2 van de Millenniumtrilogie gelezen hebben. Wat voorkennis is hier en daar immers essentieel.

Net als in deel 1 en deel 2 uit de trilogie bezit ‘Gerechtigheid' een vrij hoog ‘de goeden tegen de slechten'-gehalte. We krijgen echter amper de tijd om ons aan dat laatste te storen, want daar staat een waanzinnig knappe plot tegenover waarin op een geloofwaardige manier issues verweven worden als vrouwenhandel, spionage, de werking van de pers, de macht van de maffia en de dubieuze rol die veiligheidsdiensten vaak spelen.

Larsson slaagt er opnieuw in om de lezer van begin tot eind bij de les te houden en de spanning gestaag op te bouwen. Die spanning culmineert in enkele bijzonder sterke scènes voor de rechtbank. Minder geloofwaardig vinden wij Salanders uitstapje naar Gibraltar op het einde van het boek. Maar ach, die enkele bladzijden doen niets af aan de kwaliteit en de spanning van de rest van deze 650 pagina's tellende pageturner.

Met ‘gerechtigheid' breit Stieg Larsson een majestueus eind aan zijn gevierde Millenniumtrilogie. Opnieuw slaagt hij erin zowat alle mogelijke thema's uit het spionagegenre met elkaar te verweven tot een grootse roman vol verrassende plotwendingen. 'Gerechtigheid' (en bij uitbreiding de hele Millenniumtrilogie) is niets minder dan een meesterwerk waarmee Larsson de lat binnen het misdaadgenre definitief een heel stuk hoger legt. (Daan Wouters - CuttingEdge)