Stel dat, als je dood gaat, je één stukje muziek, van maximum acht minuten, kan meenemen en ten allen tijde kan laten afspelen in je nog levende geest. Het is een absurde, misschien wel belachelijke hypothese. Maar laat het ons toch eens proberen,gewoon voor de 'fun'.Ik kies voor het einde (what's in a name) van de Johannes Passion van J.S. Bach: Ruht wohl, ihr heiligen Gebeine. Zeven minuten en vierentwintig seconden 'hemelse' muziek.Ik zie de wenkbrauwen fronsen. Klassieke muziek tot daar aan toe, maar J.S. Bach. De aversie tegen klassieke muziek berust volgens mij volledig op vooroordelen. Klassieke muziek is zwaar, klassieke muziek is moeilijk, klassieke muziek is voor intelectuelen, bla bla bla... Dikke larie allemaal.
De 'Air' Van J.S. Bach vindt iedereen mooi als ze het horen. De meesten weten niet eens dat het van Bach is. Als Dana Winner een liedje maakt, de titel ontsnapt mij, op een melodie van Mozart (middendeel van het clarinetconcerto) vindt het grote publiek het prachtig.
Ik hou niet van achtergrondmuziek op een blog, maar ik had graag een fragmentje laten horen. Zoek iets van Bach, geef het een kans, laat alle vooroordelen vallen, zoek een gemakkelijke houding, sluit even je ogen en luister naar de melodie.
De hypothese heb ik alleen gebruikt als aanleiding om een uitzonderlijk stukje muziek te propageren. Ik heb met opzet een wat ludieke foto gekozen van J.S. Bach om het ernstige aureool wat te ontkrachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten