MUZIEK EN EMOTIE

Ik zou het kunnen hebben over kunst en emotie maar ik beperk mij tot muziek en emotie. Ik herinner mij dat José Van Dam, basbariton, het Panis Angelicus Van Cesar Franck zong op de begrafenis van Koning Boudewijn. Zijn uitvoering ontroerde mij en het had niets te maken met de dood van onze vorst. Een tijdje later hoorde ik een uitvoering van hetzelfde muziekstuk door Andrea Bocelli. Het deed me absoluut niets.

Het doet me ook denken aan een programma op, toen nog, Radio 3 ‘Het Eerste Oordeel’. Het moet 1995 geweest zijn. Ik woonde een live uitzending bij in De Brakke Grond in Amsterdam. De drie panelleden waren Jos Van Immerseel, Tini Mathot (echtgenote van Ton Koopman), Stephan Moens (journalist bij De Morgen) en de presentator van dienst, de grijze mus Karel Nijs.
Het opzet van het programma was dat de panelleden hun oordeel gaven over een muziekstuk waarvan de uitvoerder niet werd bekend gemaakt. Het was een werk voor orgel en het werd door Jos Van Immerseel met in zijn zog Stephan Moens afgebroken tot op de grond. Het enige genuanceerde oordeel kwam van Tini Mathot. De organist was Joris Verdin. Ik heb me toen enorm moeten inhouden om niet te reageren op de arrogante toon van Van Immerseel en zijn slaafje Stephan Moens.
Ik haal dit voorbeeld aan omdat ik het flauwekul vind dat ik mijn oordeel zou moet laten beïnvloeden door dit van zogenaamde experts. Ik laat me ook niet leiden door Diapasons d’or of andere belangrijke onderscheidingen. Ik luister onbevangen naar muziek.

Tot slot som ik nog een aantal ‘muziekjes’ op die mij altijd ontroeren, wel te verstaan in de uitvoering die ik heb.
- ‘Che gelida manina’ uit La Bohème Van G. Puccini gezongen door L. Pavarotti.
- ‘Vesti La Giubba’ uit I Pagliacci van R. Leoncavallo gezongen door L. Pavarotti.
- ‘Pianoconcerto No 2’ (middendeel) van S. Rachmaninov gespeeld door S. Richter.
- ‘Don’t Know Much’ gezongen door Aaron Neville en Linda Ronstadt.
- ‘I belong to you’ gezongen door Eros Ramazotti en Anastacia.
- ‘Zij gelooft in mij’ gezongen door André Hazes.

Ik ben J.S. Bach niet vergeten maar ik heb hem vroeger al uitgebreid bewierookt. Ik wou ook nog aantonen dat ik niet neerkijk op populaire muziek. Ik ben uiterst tevreden met de uitvoeringen die ik op het internet heb gevonden, ze komen aardig in de buurt van de versies die ik in mijn bezit heb. Het Pianoconcerto van Rachmaninov is de uitvoering van de maestro zelf.
Ik heb alle fragmenten nog eens na elkaar beluisterd en heb meer dan één keer de koude rillingen over mijn rug voelen lopen. Ik ben een romantische ziel.

DE MENING VAN MIJN ZOON SAN

I've been blessed with good parents. They're divorced, unfortunately (as a child, you can't help to be a bit sorry about that, even though I'm divorced as well), but they seem to be doing okay. I love them both as much as any child can love his parents.

Today I'll talk a bit about my dad, because he's nothing like me ;) I never had any trouble understanding my mother. She and I are pretty similar, character-wise. My father though...that was a bit difficult, especially when he was as old as I am now.Looking back, I got the impression that he was trying to accomplish something he couldn't quite reach, and was - sometimes - very frustrated about it. It was the way he had such a short fuse...it didn't take much for him to blow up. I never hated or even disliked my father, but we didn't really seem to connect. We didn't share many common interests...I was a hopeless little bookwurm, while my dad...well...wasn't. I don't remember him ever reading a book when I was a child.There are two things I never ever doubted though...that he was trying to be a good dad as well as he could, and that he was immensly proud of my "intellect", which he regarded as vastly superior to his (it isn't), and meant I was destined for great things (I wasn't ;) ).

The last couple of years I've seen him change...like he's much more at ease with himself and the world. He picked up (and enjoys) things I've never seen him do before, like gardening and *gasp* even reading. It's nice to be able to talk about books now...even though our last conversation was a disagreement over the quality of the works of Dan Brown. There's a friendship between us now I'm sure there wasn't when I was a kid.Another thing I've noticed: I'll tease him mercilessly about his tidiness, or his tantrums so many years ago, or the fact that I'll beat him for sure in tennis, or the name of his dog, and he takes it all in good humour. He's just that much more relaxed these days.He even keeps a blog now, which is more or less the reason of this post ;) He's very proud of it.

San

MOCHT JE ME VERGETEN - SI TU ME OLVIDAS - PABLO NERUDA

Mocht je me vergeten wil ik dat je één ding weet: Als ik kijk naar de kristalmaan, de rode tak van trage herfst bij mijn raam, als ik, bij het vuur gezeten, de ongrijpbare as neem of rimpelig lijf van brandhout, weet je, dat alles mij tot jou voert, alsof alles wat bestaat, geuren, licht, metalen, scheepjes zijn die varen naar jouw eilanden die me verwachten. Welnu dan, als beetje bij beetje jouw liefde voor mij minder wordt, zal beetje bij beetje mijn liefde voor jou minder worden. Als je me plotseling vergeet, zoek me niet, want ik zal je reeds vergeten zijn. Als je de wind van vlaggen die door mijn leven waait waanzinnig en lang vindt, en je besluit me aan de oever te laten van het hart waarin ik wortel bedenk dat op die dag, op dat uur, ik mijn armen op zal heffen, dat mijn wortels naar buiten komen om andere grond te zoeken. Maar als je dag na dag, uur na uur, voelt - onverzoenlijk lief - dat je voor mij bestemd bent, als, dag na dag, een bloem aan je lippen ontstijgt om mij te zoeken, ach dan, allerliefste, komt dat vuur weer in mij op, in mij blust niets of wordt vergeten, mijn liefde voedt zich aan jouw liefde: zolang je leeft zal mijn liefde in jouw armen zijn zonder mijn armen te verlaten.

Si tu me olvidas Quiero que sepas Una cosa : Tú sabes comó es esto : Si miro la luna de cristal, La rama roja Del lento otoño en mi ventana, Si toco junta al fuego La impalcable ceniza O el arrugado cuerpo de la leña, Todo me lleva a ti, Como si todo lo que existe: Aromas, luz, metales, Fueran pequeños barcos que navegan Hacia las islas tuyas Que me aguardan. Ahora bien, Si poco a poco Dejas de quererme Dejaré de quererte Poco a poco. Si de pronto me olvidas, No me busques, Que ya te habré olvidado. Si condideras largo y loco El viento de banderas Que pasa por mi vida Y te decides A dejame a la orilla Del corazón en que tengo raíces Piensa Que en esa día, a esa hora, Levantaré los brazos Y saldrán mis raíces A buscar otra tierra. Pero Si cada día, Cada hora, Sientes que a mí estás destinada Con dulzura implacable Si cada día sube una flor a tus Labios a buscame, Ay amor mío, ay mía, En mí todo ese fuege se repite En mí nada se apaga Ni se olvida, Mi amor se nutre De tu amor Amada, Y mientras vivas estará En tus brazos Sin salir De los míos.

PATISSERIE J.D.V. - IZEGEM - 1937-1972

We hadden thuis een bakkerij, meer bepaald een 'Patisserie'. Brood werd er nauwelijks gebakken, ik denk een dertigtal broden per dag. Pistolets en boterkoeken werden alleen maar op zondag gebakken. De hoofdbezigheid was het maken van fijne patisserie, vooral op 'commande'. Terloops gezegd: de kwaliteit die mijn vader maakte is nu niet meer te vinden niettegenstaande je twee Euro betaalt voor een gebakje. Ik zal het een andere keer hebben over kwaliteit 'tout court'.

Er waren vier kinderen, een meisje (de oudste) en drie jongens. Het was in die tijd nog de gewoonte dat kinderen hielpen in de zaak van hun ouders. Er werden daar zelfs geen vragen bij gesteld. Ik herinner mij, toen ik veertien werd, dat ik zat te popelen om mijn vader te mogen helpen in de nacht van zaterdag op zondag. De zondag was immers de drukste dag. Om middernacht stonden we op. Ik was een goede 'opstaander', mijn vader moest maar één keer roepen en ik sprong als een veer uit mijn bed. Tegenwoordig duurt het wat langer.

Het atelier (bakkerij) was ouderwets met een prachtige oven (een Depasse - die firma bestaat nog altijd) tegen de achterste muur geplaatst. Drie ovens boven elkaar waar op steen gebakken werd. Er werd gestookt met zagelingen (zaagsel), schavelingen (schaafkrullen) en briketten (blokken geperst steenkoolgruis). De zagelingen en schavelingen werden wekelijks gebracht door twee mannen van de houtzagerij Callens. De oven moest iedere dag opnieuw aangestoken worden.

In de winter was het bijtend koud in de bakkerij. Om de ergste koude wat te milderen zette mijn vader een grote bloempot ondersteboven op een gasvuur! Na een uurtje kregen we warm van de hitte van de oven en van ... hard te werken.
Mijn vader had niet veel geduld, het moest vooruit gaan. Ik herinner me nog dat ik van een grote klomp deeg kleine stukjes, met een gelijk gewicht, moest afstekken die mijn vader dan met zijn twee handen 'opbolde' tot pistolets. Ik moest die stukjes eerst wegen op een ouderwetse weegschaal en er soms nog een stukje bij- of afdoen. In het begin kon ik niet volgen en dat maakte mijn pa zenuwachtig.

Van mijn veertiende tot mijn eenentwintigste heb ik de zaterdagnacht geholpen met mijn vader. Tijd om uit te gaan was er alleen de zondag. Ik weet dat ik er aantal keren de pest in heb gehad om te helpen, vooral toen mijn vrienden gingen stappen. Toch kijk ik tevreden terug op die periode. Ik ben er mijn ouders dankbaar voor omdat ik op die manier geleerd heb dat niet alles vanzelfsprekend is en ik heb er mijn plan leren trekken.

De foto dateert van 1949. In de achtergrond staan mijn ouders geleund tegen de ovenkast. Je ziet duidelijk dat mijn moeder groter is dan mijn vader. Op de voorgrond de meid Henriette met daar achter de vollegast Julien. Een paar jaar later zijn ze getrouwd en een bakkerij begonnen in het bloemendorp Kanegem.

NO COUNTRY FOR OLD MEN **** - MISDAADDRAMA

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy
Llewelyn Moss stuit tijdens de jacht op een gruwelijk moordtoneel. Zijn leven verandert voorgoed wanneer hij besluit de 2,5 miljoen dollar die hij vindt, mee te nemen. Hij gaat nog wel bij zijn jonge vrouw langs, maar hij weet dat hij het op een lopen moeten zetten. Er zullen allerlei types achter hem aan komen, onder wie sheriff Bell, die hem probeert te beschermen, en ene Chigurh, wiens motieven niemand bekend zijn.

We hebben aardig wat vreemde moordwapens voorbij zien komen, maar wat Javier Bardem (Chigurh) hier vast heeft, slaat alles. Bardem geeft dan ook gestalte aan een wraakengel zonder weerga, die een spoor van slachtoffers achterlaat. Hij achtervolgt de hele film lang een man die toevallig stuitte op een tas met geld, overgebleven na een mislukte drugsdeal, en de verkeerde beslissing nam door ermee vandoor te gaan. Voor de rol van die cowboy die zijn kans ruikt, hebben de regisserende broers Coen Josh Brolin uitgepikt. Een perfecte keuze, zoals alles in deze zenuwslopende film perfect is. Natuurlijk is er het betonnen fundament van het boek van Cormac McCarthy, maar de vertaling naar film is stijlvol en stijlvast, met de grootste zorg voor de fotografie op prachtige locaties in West-Texas, en een waterdicht script waar geen woord te veel in staat. Er is een mooie afwisseling tussen huiveringwekkende actie en bespiegelingen van de oude sheriff (Tommy Lee Jones in een glansrol), die de reeks moorden onderzoekt, die zijn gepleegd door de mysterieuze Bardem. De Coens zijn in bloedvorm en de film roept herinneringen op aan hun debuut, het spijkerharde Blood Simple. Niet voor niets heeft de film acht Oscar-nominaties! (Veronica Magazine)

Een fantastische film, evenwel niet voor gevoelige kijkers, met een perfecte mix van suspense, humor en schitterende acteerprestaties.

FATWA OVER DIDIER REYNDERS

Ik ben niet kwaad, ik ben woest. Gisteren, halverwege het zevenuur journaal op één, vertelde nieuwsanker Martine Tanghe, met een zekere ironie in haar stem, dat de minister van Financiën Didier Reynders, naar aanleiding van het feit dat de prijs van één liter superbenzine de anderhalve Euro had overschreden, besloten had de accijnzen te verlagen met 0,003 Euro per liter.
Om het aanschouwelijk voor te stellen voegde Martine Tanghe er aan toe dat je op een tankbeurt van 75 Euro vijftien eurocent bespaart. Ik word daar fysiek onwel van. Eerlijk gezegd had ik van de Nieuwsdienst van de VRT wat meer duiding verwacht bij het 'absurde' gevolg van dergelijke maatregel.

Dit is pure provocatie. Die arrogante klootzak van een Reynders lacht de gewone burger vierkant uit. Hij is trouwens niet alleen. De machthebbers in de Wetstraat verliezen alle voeling met het gewone volk en hun verzuchtingen. Ze voelen zich ongenaakbaar en zijn alleen maar bezig om hun persoonlijke ambities te verwezenlijken. In het geval van Didier Reynders is dat Eerste Minister worden.

We leven niet meer in de Middeleeuwen en ik aanvaard geen aalmoezen. De regering verdient miljoenen aan de steeds meer uit de pan swingende energieprijzen. Aan de andere kant wordt er geld verspild aan nutteloze studies, uitgevoerd door peperdure studiebureaus die bevriend zijn met een of andere minister. Ik braak ervan.

Ik probeer altijd fatsoenlijk en beleefd te blijven maar nu is de maat vol. Ik moet opletten want ik ga ongelukken doen. Voor mijn part mag mijnheer Reynders die 15 cent in zijn reet stoppen. Ik wil me nog op eigen kosten verplaatsen naar Brussel om hem daarbij te helpen.

TAKE FIVE - DAVE BRUBECK QUARTET - JAZZ

Dave Brubeck (geboren 6 december 1920) is een Amerikaans jazzpianist. Hij studeerde compositie bij Darius Milhaud (Franse violist en componist - 1892-1974). Zijn bekendste groep is het Dave Brubeck Quartet met saxofonist Paul Desmond, drummer Joe Morello en contrabassist Gene Wright , opgericht in 1951. Brubeck experimenteert met ongebruikelijke maatsoorten in de jazz. Zijn bekendste opname is Take Five uit 1959. Het nummer is geschreven door altsaxofonist Paul Desmond. Kenmerkend voor het nummer is de 5/4 maatsoort waar het nummer zijn naam aan ontleent en de drumsolo van Joe Morello.

De meeste van mijn bloglezers, ik denk allemaal, waren nog niet geboren toen het nummer gecomponeerd werd. Ik luister zelden of nooit naar Jazz maar dit nummer vind ik echt de moeite om er een stukje aan te weiden. Het heeft een aanstekelijk en ongewoon ritme. Let vooral op de drumsolo van Joe Morello en hoe die solo naadloos overgenomen wordt door de rest van de muzikanten. Schitterend. De versie dateert van het jaar 1961. Als toemaatje voeg ik er ook nog een andere, meer recente versie (1997) van het nummer aan toe met Dave Brubeck als pianist en zanger Al Jarreau. Heel leuk om te horen en te zien hoe die twee muzikanten elkaar aanvoelen. In het begin klinkt het wat ongewoon maar doe een inspanning en blijf tot het einde luisteren.

LIJMEN - JOKE VAN LEEUWEN

Ik had drie beestjes,
drie beestjes van steen.
Een vogeltje,
Een veulentje
Een varkentje.

Ze zijn gevallen.
Ze braken stuk.
Ik heb ze gelijmd.
‘t is bijna gelukt.

Ik heb drie beestjes,
drie beestjes van steen.
Een volentje,
Een veukentje,
Een vargeltje.

EN TOEN KWAM TANIA - DEEL 3

Het was een prachtige zomerse avond. Anja kon goed luisteren en ze zag er jeugdig en verzorgd uit. Ze had een slank en mooi figuur, een bleke huid, sproetjes op haar gezicht, armen en benen en licht rossig halflang haar. Ze was nauwelijks opgemaakt en ze straalde warmte en vertrouwen uit. Ze kwam weinig aan het woord, Herman des te meer. Het hele relaas van de afgelopen acht maanden afgewisseld met leuke gezamenlijke herinneringen kwamen in een vloeiende woordenstroom naar buiten. Het was zeer gezellig en de tijd vloog voorbij.

Kort na middernacht stonden ze op, het was tijd om afscheid te nemen. Herman begeleidde Anja naar de plaats waar ze haar auto had geparkeerd. Op het pleintje bleven ze op korte afstand van elkaar staan, onwennig. Anja nam het initiatief en trok Herman dicht tegen zich aan. Herman ging gretig op de uitnodiging in en belandde in de zevende hemel. De wereld stond even stil. Na het ontwaken uit een korte trance gaven ze elkaar nog een stevige kus op de mond. De omhelzing werd verbroken. Herman wandelde naar zijn auto, vol zelfvertrouwen. Wat er ook gebeurde hij zou Anja niet laten schieten. Een jonge vrouw die op hem verliefd was dat moest een droom zijn.

Herman kwam zelden laat thuis maar als het gebeurde probeerde hij zo weinig mogelijk lawaai te maken. Toen hij ongemerkt het bed wilde insluipen hoorde hij Gerda vragen waar hij was geweest. Ze was klaar wakker. Hij wond er geen doekjes om en bekende zelfverzekerd dat hij met Anja een glas was gaan drinken en hij voegde er in een adem aan toe dat hij haar binnenkort weer zou zien. De hel brak los. Gerda reageerde furieus. Er ontspon zich een snel over en weer gaande discussie. Toen Herman zijn vrouw er fijntjes op wees dat ze niet zo hoog van de toren moest blazen omdat ze zelf boter op haar hoofd had was het hek volledig van de dam. Hoe durfde hij die twee relaties met elkaar te vergelijken. Haar relatie met Willy had nooit een bedreiging gevormd voor hun huwelijk want Willy zou nooit zijn vrouw hebben verlaten. Hij had een aantal jaren geleden zijn nek uitgestoken voor een jonge vrouw en dat was hem zuur opgebroken. Zijn vrouw had hun vijf kinderen gemobiliseerd en hij was met hangende pootjes naar huis terug gekeerd. Hermans relatie met Anja zou onverbiddelijk leidden tot een breuk. Anja was jong en had nog een heel leven voor zich en ze zou zeker kinderen willen.

Het welles nietes spel bleef nog een tijd doorgaan tot Gerda op een bepaald moment moest toegeven dat haar relatie met Willy nooit gestopt was. Spijts deze bekentennis bleef haar toon beschuldigend naar Herman toe. De relatie met Willy stelde eigenlijk niet zoveel voor. Ze was louter seksueel. Herman was doodop en het ontbrak hem aan energie om deze vreemde logica te ontkrachten. Hij hoopte dat de nacht raad zou brengen.

DE VANGER IN HET GRAAN - J.D. SALINGER - ROMAN

De klassiek geworden roman over Holden Caulfield, een zestienjarige jongen die van school wordt gestuurd. Omdat het toch bijna kerstvakantie is, besluit hij een paar dagen alleen in New York door te brengen. Holden is vol kritiek op de schijnwereld van de volwassenen, maar tegelijkertijd doet hij een vergeefse poging die volwassenen te imiteren. 's Nachts bezoekt hij stiekem zijn ouderlijk huis om met zijn zusje te praten, de enige van wie hij echt zegt te houden.

Eén van de belangrijkste passages uit het boek is het deel waar Holden zijn zusje Phoebe vertelt wat hij eigenlijk wil in zijn leven. Hij vertelt over een droom die hij heeft. Hij staat aan de rand van een roggeveld, kijkend naar de kinderen die in het veld spelen. Telkens als er een kind dreigt in de afgrond te vallen, houdt Holden het tegen en leidt het terug het veld in. Hij wil gewoon de vanger in het graan zijn. Vandaar de titel "The Catcher in the Rye".

If you really want to hear about it, the first thing you'll probably want to know is where I was born, and what my lousy childhood was like, and how my parents were occupied and all before they had me, and all that David Copperfield kind of crap, but I don't feel like going into it, if you want to know the truth. (Originele openingszin)

Als je het echt allemaal wil horen, dan wil je waarschijnlijk eerst weten waar ik geboren ben en wat een waardeloze jeugd ik heb gehad en wat mijn ouders allemaal gedaan hebben voordat ze mij kregen en meer van dat soort sentimentele gelul, maar eerlijk gezegd heb ik geen zin om het daarover te hebben.( Nederlandse vertaling van Johan Hos uit 1989)

Deze schitterende openingszin zet onmiddellijk de toon van het boek. Ik heb het boek ontdekt door dat Herman Brusselmans het vermeld had in zijn 'Boeken Top Drie'. Ik denk dat HB geïnspireerd is geweest door J.D. Salinger. Er zijn nogal wat overeenkomsten qua stijl en woordgebruik. Ik hoop dat ik, met mijn vergelijking, niet teveel lezers afschrik.

Rond de auteur J.D. Salinger hangt een sfeer van geheimzinnigheid. Begin de jaren zestig is hij teleurgesteld over de (literaire) kritiek die hij op zijn laatste boeken heeft gekregen. In 1965 verschijnt in The New Yorker nog het verhaal 'Hapsworth 16, 1962' (een brief van 'Seymour'). Dan besluit hij om zijn werk niet meer te publiceren. Hij leidt sindsdien een teruggetrokken bestaan in Cornish (New Hampshire). Na 1980 heeft Salinger zelfs geen woord meer tot de pers gesproken. De geruchten gaan echter dat hij nooit gestopt is met schrijven over de familie Glass en er nog talloze ongepubliceerde werken liggen.

Wat ook opvalt is de zeer sobere uitgave van het boek. Op de cover staan alleen de naam van auteur, de titel en de uitgeverij (Meulenhoff) vermeld. Nergens is een korte inhoud van het boek of de biografie van de schrijver te bespeuren.

Tot slot nog vermelden dat Mark Chapman een exemplaar van dit boek bij zich had toen hij John Lennon vermoordde. Dit leidde tot hernieuwde speculaties dat het boek een slechte invloed op de jeugd zou hebben.

VRIEND OF VRIENDIN

Op een bepaald moment, in een gesprek met een vrouwelijke collega, zei ik tegen haar: "Jij bent een vriendin van mij." Hoe moet ik anders iemand noemen waarmee ik bevriend ben en die ik vertrouw. Is er een verschil tussen vrienden van het mannelijke en van het vrouwelijke geslacht? Zijn er andere maatstaven die je moet hanteren?

Niemand stelt zich vragen als je als man een avondje gaat stappen met een vriend. Doe je dat met een vriendin dan worden waarschijnlijk de wenkbrauwen gefronst. Er is nog een belangrijk punt: is er een verschil tussen een vriendin die de partner is van een bevriend koppel en een vriendin die alleenstaand is? Ik vrees van wel. Speelt het een rol hoe de vriendin of vriend eruit zien of hoe oud ze zijn?

Gisteravond, tijdens een etentje met vrienden, heb ik het onderwerp eens aangekaart. Occasioneel, als man, eens weggaan met een vriendin of samen met die vriendin gaan sporten moet kunnen. Ook omgekeerd.
Toch werden er enkele bedenkingen gemaakt. Kan je iedere week een avondje gaan stappen met dezelfde alleenstaande vrouw of man? Kan het eventueel als het gekoppeld is aan een sportactiviteit? We zijn er niet helemaal uitgeraakt.
Waar we het allemaal wel roerend eens over waren was dat een relatie alleen maar kan stand houden als die gebaseerd is op wederzijds respect en vertrouwen.

In gezelschap, of het nu met mannen of vrouwen is, ben ik altijd in voor een grapje, wat plagen of zelfs 'zwanzen'. Ik durf ook wel eens een compliment uitdelen. Een buitenstaander zal mij er wellicht op wijzen dat ik vrouwen charmeer. Ik zal hem niet tegenspreken. Het is een spel en er hangt soms wat 'spanning' in de lucht. Et alors...

POEZIE - HANS TEEUWEN - TWIJFEL

Poëzie, ik had er tot gisteren weinig voeling mee. Ik heb wel eens een dichtbundel ontleend in de bibliotheek. Ik kreeg altijd de indruk dat de zinnen met opzet gekunsteld waren geschreven. Het is allemaal zo abstract. Er lijken wel dingen weggelaten die je zelf moet invullen. Ik ben daar niet goed in. Ik lees meerdere malen de zinnen maar ik begrijp ze meestal niet. Het kan ook aan mij liggen.

Toen ik gisteren op zoek ging naar een mooi liefdesgedicht op het internet, stootte ik toevallig op de naam Hans Teeuwen. Bij het lezen van de naam ging wel een belletje rinkelen. Ik kende hem als cabaretier. Nog niet zo lang geleden zat er bij Humo een DVD van hem (mits een kleine extra bijdrage).
Het gedicht Liefde is een van de zeldzame momenten waarop de cabaretier tot het publiek spreekt zonder absurdisme of dubbele bodem. Het is een verzuchting over de liefde als pijnlijke maar verslavende, en tot mislukken gedoemde onderneming. Het komt uit de theatershow Industry of Love. Hans Teeuwen is veelzijdig en enorm getalenteerd. Hij is naast cabaretier ook nog acteur, regisseur en zanger. In 2006 stond hij een lange periode in de nachtclub Panama waar hij nummers vertolkte van artiesten zoals Billie Holiday, Sarah Vaughan en Frank Sinatra. Eind 2007 kwam een DVD op de markt genaamd "Hans Teeuwen Zingt".

Terug naar zijn gedicht Liefde: ik vind het zo mooi en zo gemakkelijk te begrijpen. Het doet me pijnlijk beseffen dat je met eenvoudige woorden prachtige poëzie kunt schrijven. Iets waar ik nooit zal in slagen. Dit besef doet mij twijfelen en afvragen of het nog zin heeft dat ik doorga met stukjes te schrijven op mijn blog. Misschien moet ik mij beperken tot het aanprijzen van andermans werk. Ik ben niet creatief genoeg. Tegen beter weten in probeer ik het toch nog een tijdje vol te houden. Laat het mij weten als het niet meer om aan te zien is. Ik ga ook verder op zoek naar, voor mij, toegankelijke poëzie.

LIEFDE - HANS TEEUWEN

Verleid me, verstik me,
pak m’n vrijheid af.
Bemin me, beperk me,
ga je gang, ik ben laf.

Je wil samensmelten,
- een onnozel idee -
Maar ik ben romantisch,
ik ga daar in mee…

Kneed me en knecht me,
wees lief en gemeen.
Gun me de plek
van het blok aan je been.

Als jij mijn vrouw bent,
ben ik je man.
Dan vechten we samen,
voor dat wat niet kan.

We doen nog meer water bij onze wijn,
totdat er alleen nog maar water zal zijn.
Helder maar smaakloos, geen kleur meer, geen gloed,
zo leven we samen, de dood tegemoet.

Weg met de eenzaamheid, leve de sleur,
jaloezie, irritatie, gesprekken, gezeur.
De liefde geeft hoop, de liefde heeft zin,
de liefde is een valstrik, maar ik trap er zo graag in.

Steeds dezelfde fouten,
steeds dezelfde pijn.
Bijna net zo gruwelijk,
als helemaal alleen te zijn.

Misschien is het deze keer anders,
misschien is het deze keer waar.
Is alle wijsheid van de wereld maar een fout,
ik wil het graag geloven, want ik houd zoveel van haar.

Het spel is weer begonnen,
ik zit er midden in.
Verslaafd als een verslaafde,
verzetten heeft geen zin.

Ik kan alleen verliezen,
mijn hart en mijn verstand.
De liefde laat pas los,
als ze is opgebrand.

Dan ben je weer jezelf,
alleen en onbemind.
Maar volwassen en verstandig,
totdat het weer begint.

Hans Teeuwen uit Industry of Love

EN TOEN KWAM TANIA - DEEL 2

De vaststelling van het bedrog van zijn vrouw kwam hard aan voor Herman. Maar de argumenten die Gerda aanhaalde om haar ontrouw te vergoelijken lieten hem niet onverschillig, hij gaf haar zelfs gelijk en nam alle schuld op zich. Het was juist dat hij de laatste twee jaar enorm veel tijd had gestoken in het organiseren van concerten voor het goede doel. Hij moest ook toegeven dat zijn moeder, vooral in de beginjaren van hun huwelijk, prominent in het huishouden aanwezig was geweest en dat ze koel en afstandelijk met de kinderen omging. Het verwijt dat hij een waardeloze minnaar was trof hem als een moker. Het feit dat zijn rivaal een neukmachine was die uren tekeer kon gaan gaf Herman de genadeslag. Hij smakte tegen het canvas en was uitgeteld...maar niet voor lang.

De volgende morgen stond zijn besluit vast, hij zou het roer compleet omgooien en zijn relatie redden. Prioriteit nummer één was het opkrikken van zijn seksuele prestaties. In een grote CD en Video zaak kocht hij een pseudo-wetenschappelijke videocassette. De titel van de cassette kon hij zich niet meer herinneren maar het was iets in de trant van: 'Hoe word ik een betere minnaar in vier stappen'.Tot zijn eigen stomme verbazing bleek de inspiratie, na het bekijken van de cassette, onmiddellijk vruchten af te werpen. Hij kon niet alleen tijdens het vrijen de tijd probleemloos rekken maar er werd ook, voor het eerst sinds het prille begin van hun relatie, geëxperimenteerd met een nieuw standje. Het tweede …

In de maanden die volgden deed Herman zijn uiterste best, was zeer attent en moedigde zijn vrouw aan haar hobby van paardrijden te blijven beoefenen. De spons was geveegd en hij wist dat de lessen dressuur veel voor haar betekenden. Trouwens Gerda had hem plechtig beloofd de relatie met willy stop te zetten. Hij vertrouwde haar. Toch bleef het knagen, vooral de avonden dat Gerda in de manege vertoefde. Om die reden had hij Anja gebeld.

HET BELGISCH KONINGSHUIS

De houding van de intellectuele toplaag in Vlaanderen en Wallonië tegenover het koningshuis is fundamenteel anders. In Vlaanderen zal men het altijd lastig hebben met het feit dat het koningshuis Franstalig is. Dat is niet aan het veranderen: de basis, de moedertaal, blijft het Frans. In Vlaanderen is er daardoor minder affiniteit met het koningshuis. In Wallonië is dat er meer, niet alleen omdat de koning Frans spreekt, maar omdat men in Wallonië inderdaad heel veel schrik heeft dat als het koningshuis aan macht inboet, men het vroeg of laat over de financiële transfers zal hebben. En dan komen er economische moeilijkheden voor Wallonië. Dat is het punt. Hoe kan je anders verklaren dat de PS vijftig jaar geleden anti-royalistisch was, zo republikeins als je je maar kunt indenken, en dat Elio Di Rupo vandaag een royalist is. Di Rupo weet gewoon dat het koningshuis nodig is om een bepaald Franstalig discours, dat in Vlaanderen wordt afgewezen, te verdedigen. Bart Brinckman, redacteur bij De Standaard, in "Morgen Beter" op Canvas, 27 maart 2006

Vooraf nog eens duidelijk stellen dat ik geen separatist ben en dat dit stukje ook geen pleidooi is om de transfers naar Wallonië te verminderen of af te schaffen. Ik vraag me alleen luidop af wat het nut van ons koningshuis is. Het koningshuis is voorbijgestreefd, de leden zijn wereldvreemd en dragen op geen enkele manier bij tot het welzijn van de gewone Belg. Zwijgt alstublieft over de meerwaarde van de buitenlandse handelsmissies onder leiding van Prins Filip, of over de ontwapenende princes Mathilde die zich onlangs meer dan een uur verdiepte in de werking van de opvoedingswinkel in Genk of over de supersonische 'clown' prins Laurent in zijn wegscheurende Ferrari.

Koning Albert II houdt zich ook niet aan de afspraken. Hij heeft geen politieke functie en hoeft geen verantwoording af te leggen. Achter de schermen weert hij zich als een duivel in een wijwatervat om invloed uit te oefenen op de politieke macht. Volgens mij voelt hij nattigheid. Verschillende politieke partijen hebben al hun voorkeur voor een republiek in hun partijprogramma opgenomen.

Ik word misselijk als ik de koning bezig zie in een of andere kerstboodschap. Zijn hypocriete pleidooi voor sereniteit, begrip en verstandhouding mist elke geloofwaardigheid. Hij roept de politici en de bevolking op hun verantwoordelijkheid te nemen. Dat hij dan bij zichzelf begint en zich houdt aan de wetten van een constitutionele monarchie.

Vandaag nog in het zeven uur journaal op één gehoord: het niet respecteren van 'het colloque singulier' (gesprekken tussen de koning en de politici van dit land zijn strikt vertrouwelijk) ondermijnt het gezag van de koning. Als hij zogezegd geen macht heeft van waar moet zijn gezag dan komen?

RORY BLOCK - LOVIN' WHISKEY

Rory Block is ongetwijfeld the leading lady of the blues en één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Mississippi Delta blues traditie. Sedert haar radiohit “Lovin Whiskey” blijft ze een graaggeziene gast in Europa. Knappe composities, een uniek stemgeluid en schitterend gitaarspel leverden heel wat nominaties en awards op. Live is deze bluesartieste een revelatie: ze toert met vaste regelmaat doorheen de VS en Europa en wordt beschouwd als de beste vrouwelijke singer-songwriter én vertolkster van moderne country blues. (meer op http://www.roryblock.com/)

Ik zal het tot vervelens toe herhalen dat ik van vele muziekjes hou. Ik kreeg ooit een CD cadeau met allemaal bluesnummers. Een van de nummers was Lovin' Whiskey van Rory Block. Een prachtig gevoelig stukje muziek. Uitstekend vertolkt, schitterende tekst (uit het leven gegrepen: Try to love a man who's lovin' whiskey). Een vrouw houdt van een man die een drankprobleem heeft. Het is een verscheurende keuze. Als ze hem verlaat mist ze hem verschrikkelijk en als ze bij hem blijft sleurt hij haar mee de dieperik in. Klik hier en geniet. De tekst loopt mee over het scherm.

ALIDOR - 1957

Thuis hadden we een bakkerij. Toen ik geboren werd hadden we nog personeel: een volle gast, Joris, die hielp in de bakkerij en Henriette als hulp in het huishouden. Bij mijn geboorte was Henriette, een jonge vrouw van achttien, net bij ons ingetrokken. Ze zou zes jaar bij ons blijven en toen trouwde ze met Joris en begonnen ze een eigen bakkerij.
Henriette heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn eerste zes levensjaren. De liefde en de warmte die ik in die eerste levensjaren van haar heb mogen ervaren zijn volgens mij bepalend geweest voor wie ik later ben geworden.

Maar vandaag wil ik het hebben over haar vader, Alidor, een doodbrave man. Hij is was klein van gestalte en aan de zwaarlijvige kant. Hij had een rond gezicht, weinig haar en blozende kaken. Hij droeg altijd een blauwe werkbroek met bijpassende blauwe vest.

Toen ik klein was weende ik gemakkelijk. Ik was heel gevoelig (nog altijd trouwens). Ze noemden mij een 'trunte'. Al lachend dreigden ze dikwijls met de woorden: "Als je nog veel weent zal Alidor je trunte komen uithalen." Ik weet zeker dat mijn ouders toen niet beseften wat voor impact hun dreigement op mij had.
Op een dag, ik zat in het eerste studiejaar, stapte ik via de winkel onze kleine leefruimte binnen. Ik schrok me rot als ik Alidor, vlak voor mij in de zetel, zag zitten. Ik was er echt van overtuigd: nu gaat het gebeuren, Alidor zal met een speciaal daarvoor gemaakte tang mijn trunte uit mijn keel verwijderen. Alidor was zich echter van geen kwaad bewust.
Die scène is op mijn netvlies gebrand. Bijna veertig jaar later, toen ik een serieuze midlife crisis doormaakte en even in therapie ben geweest heeft het relaas van dit voorval mij heel sterk geëmotioneerd.

Ik verwijt mijn ouders niets maar ik vermoed dat er zich wel meer ouders bezondigen aan het onbewust 'uitlachen' van hun kinderen. Met dit stukje wil ik alleen waarschuwen dat de gevolgen van zo'n aanpak niet te overzien zijn.

DE VIERDE HAND - JOHN IRVING - ROMAN

Midden in een reportage vanuit India wordt een Newyorkse tv-verslaggever de linkerhand afgebeten door een leeuw; miljoenen kijkers zijn getuige van het incident. In Boston wacht een vermaarde handchirurg op een gelegenheid om 's lands eerste handtransplantatie uit te voeren. Een getrouwde vrouw uit Wisconsin wil de eenhandige tv-verslaggever de linkerhand van haar echtgenoot geven, dat wil zeggen: zodra deze dood is. Maar de man leeft nog en is gezond. Zo begint John Irvings tiende roman, die aanvankelijk een komedie lijkt, of een satire of een scabreuze klucht. Maar uiteindelijk is De vierde hand even realistisch en ontroerend als al zijn voorgaande werk. (De Bezige Bij)

Het was een eerste kennismaking met John Irving. In een reactie op mijn blog had een mevrouw (pas afgestudeerd als bibliothecaris) mij aangeraden een boek van John Irving te lezen. Een tip van een kenner kan je niet zomaar naast je neerleggen. Ik heb die zelfde dag nog een boek van Irving ontleend in de bibliotheek. Ik heb er geen spijt van.

Het boek leest vlot en bevat schitterende dialogen. Het is grappig in het begin en ontroerend op het einde. Het geeft een indringend beeld van wat een nieuwe kans en de wil om te veranderen kunnen bewerkstelligen. Een echte aanrader.

Leuk detail is dat de vrouw van de schrijver, Janet, hem op het idee heeft gebracht voor De Vierde Hand. Na het bekijken van een reportage over de eerste handtransplantatie ooit in Amerika uitgevoerd kwam Janet met de inspirerende vraag: 'Stel dat de weduwe van de donor een omgangsregeling met die hand wil?"

EN TOEN KWAM TANIA - DEEL 1

Hermans gedachten gingen terug naar een warme nacht in juni, dertien jaar geleden. Zijn geheugen liet hem meestal in de steek maar dit moment kon hij zich nog heel levendig voor de geest halen. Anja was vijftien jaar jonger, net geen achtentwintig en ze trok hem hartstochtelijk tegen zich aan. Een gelukzalige storm raasde door zijn lichaam en al besefte hij het toen niet, het zou een onomkeerbare wending aan zijn leven geven.

Toen hij Anja vijf uur eerder had gebeld en haar overviel met de vraag of ze nog zin had om een pint te gaan drinken had ze niet geaarzeld en ja gezegd. Ze was aan het dweilen maar dat was zo gebeurd. Ze kon een half uur later op de afgesproken bestemming zijn.

Herman kende Anja al jaren. Ze werkte in het ziekenhuis waar ook zijn vrouw Gerda werkte. Jaarlijks werd door een aantal personeelsleden een verrassingsreis georganiseerd waar vooral de fysieke conditie van de deelnemers op de proef werd gesteld. De organisatoren waren vermoedelijk jaren lang lid geweest van een jeugdbeweging. Er heerste voortdurend een sfeer van 'en dat we toffe jongens zijn, dat willen we weten'. Regenkledij, laarzen, droge kleren, kompas en een Zwitsers zakmes waren aangewezen op de lange wandeltochten in de middle of nowhere waar je zonder stafkaart hopeloos verloren liep. Herman liet zich graag uitzakken om op het einde van de groep met Anja van gedachten te wisselen. Het klikte en er werd veel gelachen.

Anja had al plaats genomen aan een tafeltje op het terras toen Herman arriveerde. De begroeting was hartelijk en het gesprek kwam vrijwel onmiddellijk op gang en terzake. Herman vertelde dat hij er vanavond, toen Gerda weer naar de manege vertrok, behoorlijk de pest in had. De manegehouder had acht maanden voordien, op een morgen, het huishouden van Herman hevig op zijn grondvesten doen daveren. Op die bewuste woensdagmorgen, hij kon zich niet vergissen want de werkster belde net aan de voordeur toen zijn vrouw bekende dat ze reeds een aantal maanden een verhouding had met Willy. Willy die zijn carrière begonnen was als boer maar later van zijn hobby - paardendressuur - zijn beroep had gemaakt en de boerderij had omgevormd tot een goeddraaiende manege met naam en faam tot ver buiten het dorp. (wordt vervolgd)

3:10 TO YUMA **** - WESTERN

Goede westerns worden tegenwoordig nog zelden gemaakt. Met 3:10 to Yuma is regisseur James Mangold er in geslaagd om weer eens een topper in het genre neer te zetten.

Dan Evans (Christian Bale) is een arme boer die per ongeluk een overval op een geldtransport ziet. De overvallers, geleid door de beruchte ‘outlaw’ Ben Wade (Russell Crowe), sparen hem en z’n zoons, maar gaan er met de buit vandoor. Als dezelfde Dan in het stadje Bisbee is op het moment dat Ben Wade daar wordt gearresteerd komt hij in de gelegenheid om voor een fiks geldbedrag het transport voor Wade te begeleiden. Wade wordt naar het stadje Contention gebracht om hem daar op trein van ‘3.10 to Yuma’ te zetten. Zoals het een echte western betaamt verloopt de reis naar Contention niet zonder slag of stoot. De mannen worden belaagd door indianen, de handlangers van Wade die hem willen bevrijden en uiteraard roert Wade zichzelf ook. Maar gaandeweg de reis vormt er zich een band tussen Evans en Wade. Een band die de nodige verrassingen met zich meebrengt in het spannende einde.

3:10 to Yuma voldoet aan de standaard van de western, er zijn goede en slechte kerels, het verhaal verloopt rustig en de sfeer is bedrukt. Maar vooral de acteerprestaties zijn van een erg hoog niveau, Bale en Crowe zetten een geloofwaardige en ingetogen rol neer en daar tegenin zet Ben Foster zijn rol als de secondant van Wade kleurrijk neer wat de film net even de pit geeft, die af en toe nodig is. Ook mooi is de vader/zoon relatie die zich ontwikkelt gaandeweg de film. Regisseur Mangold die met eerdere films als Copland, Girl interrupted en Walk the line hoge verwachtingen wekte, verzaakt niet en laat een zeer evenwichtige film aan je voorbij komen. Pascal

Leuk detail is dat Ben Foster, die een uitstekende schurkenrol neerzet, een opvallende gelijkenis vertoont met de wielrenner Frank Vandenbroucke.

PASSIEF ROKEN EN KINDEREN

Tabaksrook bevat ongeveer 250 giftige stoffen. Bijzonder schadelijk dus voor volwassenen, en nog meer voor kinderen omdat hun longen nog niet volgroeid zijn.

Dagelijks ademen ongeveer 900.000 Belgische kinderen jonger dan 14 jaar lucht in die door tabaksrook is vervuild. (info: deredactie.be)

Voor mijn part mag iedereen zich te pletter roken, alleen niet in mijn omgeving. Ik kan er gewoon niet tegen. Een avondje op café waar de rook te snijden is betekent, op zijn minst, een pijnlijke keel de volgende morgen. Je bent vies van je kleren die stinken en de rooklucht komt uit je poriën.
Ik kan begrijpen dat rokers zich geviseerd voelen. Maar draait het of keert het zoals je wilt, rokers verplichten je, onbewust of onopzettelijk, tot passief meeroken. In België sterven jaarlijks tweeduizend mensen aan passief roken.
Ik verwijt de rokers niets maar ze mogen het mij niet kwalijk nemen dat ik uit hun buurt blijf. In mijn huis wordt er niet gerookt, punt uit. In de tuin zoveel je maar wilt. Hebben mijn rokende vrienden daar problemen mee? Neen. Ik ben ervan overtuigd dat ook de cafés in de toekomst rookvrij zullen worden. Misschien zullen de eerste maanden een aantal klanten wegblijven maar die komen zeker terug. Kijk maar naar de restaurants, die zitten elk weekend vol.

Veel ouders willen hun kinderen behoeden voor het roken maar roken zelf. Begrijpe wie kan! Ik hoorde ooit een vader, een van het primitieve soort en een kettingroker, zeggen tegen zijn zoon van veertien jaar: "Als ik je ooit zie met een sigaret, sla ik hem uit je bek". Ik maak me geen illusies omtrent jongeren en roken. Ik zie het iedere dag in het internaat waar ik werk: roken is cool en stoer, roken is zich aanvankelijk afzetten tegen het gezag, roken is erbij horen.
Volgens mij moeten de ouders en de volwassenen in het algemeen het voorbeeld geven. Als je de wereld wilt verbeteren moet je met jezelf beginnen.

DEMENTIE EN AUTO RIJDEN

Het eerste opvallende teken van dementie merkte ik bij mijn vader op toen hij mij op een zondagmorgen vroeg of ik zin had in een aperitief. Hij bood me een tot aan de rand met porto gevuld bierglas aan. Het was een tragikomische scène. Bij zo een voorval weet je onmiddellijk dat er iets serieus mis is. Hij was toen eenentachtig jaar.
Mijn moeder herkende die tekenen niet, of wou ze niet herkennen. Ze vertelde dat mijn pa al tweemaal flagrant met de auto door het rode licht was gereden. De eerste keer had hij het rode stoplicht gewoon genegeerd. De tweede maal stond er een auto te wachten tot het groen werd en is mijn pa gewoon voorbij de wachtende auto gereden en het kruispunt gepasseerd. Ik krijg nog altijd rillingen als ik eraan denk. Hoeveel keer kan je, zonder brokken te maken, een rood licht negeren? Wat ik toen niet begreep was dat mijn moeder na het eerste rode licht incident alles op zijn beloop liet en zelfs geen poging deed om er iets aan te doen. Ze leek te berusten in het lot. Ik moet toegeven dat het niet gemakkelijk was.
Mijn vader zijn auto was zijn 'god'. Met zijn tweelingbroer had hij al vele jaren discussies over wie nu de mooiste en de beste auto had. Het was meer plagen want ze waren zeer verknocht aan elkaar. De toen zeventienjarige Ford Taunus 17m was al herhaalde keren bijgewerkt met goudkleurige verf, vooral aan de spatborden. Mijn vader zou niet zomaar afscheid nemen van zijn goudkleurige Ford met zwart dak.

Ik heb het zelf moeten ervaren dat het niet vanzelfsprekend is, bij dreigend gevaar, iemand het rijden op de openbare weg te beletten. Ik heb de huisdokter, de politie en de verzekeraar gebeld. Die stelden allemaal dezelfde vraag: "Is er iets gebeurd"? Buiten tweemaal flagrant door het rood licht rijden was er nog niets gebeurd! Dus de boodschap was wachten op iets ernstiger!
Er is uiteindelijk iets ernstig gebeurd waarbij mijn moeder op het nippertje aan de dood ontsnapt is. Later meer daarover.

TELEVISIE VOOR MEDIOREN EN SENIOREN

Het ziet er meer en meer naar uit dat marketingmanagers ontdekt hebben dat ‘medioren' (40 plussers) en ‘senioren' (50 plussers) best wel een interessante doelgroep zijn.

In Van Dale staat bij het woord 'medior': functionaris met enige ervaring in een vakgebied die daarom meer verantwoordelijkheden heeft dan een junior.
De term 'medioren' heb ik voor het eerst gehoord in De Laatste Show toen de heren Jan Van Rompaey en Dirk Tieleman hun nieuw televisieproject kwamen voorstellen. Ze hebben zich gebaseerd op een onderzoek van het bedrijf Belona waaruit blijkt dat vijftigplussers liever wat tragere en rustigere televisie zouden willen, meer informatie en minder entertainment en ... flits flits. Jongens toch, wat een dikke zever.
Ze denken aan programma's over reizen, beleggen en gezondheid. Bestaan die nog niet? Wat zal er specifiek zijn aan hun reisprogramma voor senioren? Zullen ze hotels opnoemen waar een 'onderbroek aantrekhulp' voor handen is in de badkamer?
Jan en Dirk sluiten internet-tv en digitale televisie sowieso uit. Ze willen het hun publiek zo gemakkelijk mogelijk maken! Denken ze misschien dat ze met een bende idioten te doen hebben? In het Nieuwsblad zegt Van Rompaey ook nog: 'Begrijp ons niet verkeerd: niet alleen vijftigplussers zullen van onze programma's kunnen genieten, ook jongeren'. Wat is het nu eigenlijk?

Ik ben al een tijdje de vijftig gepasseerd maar de eerste die mij medior, senior of vijftigplusser noemt sla ik op zijn bakkes. Een van de beste beslissingen van mijn leven was toen ik, drie jaar geleden in samenspraak met mijn vrouw, het kabelabonnement opzegde.

Volgens mij lijden de heren Van Rompaey en Tieleman aan een chronische vorm van 'publiciteitsgeilheid'. Met andere woorden ze kunnen geen afscheid nemen van het scherm en van hun BV-status. Zielig toch.
Jan en Dirk zouden beter een initiatief nemen om de mensen te behoeden van een overvloed aan stompzinnig amusement. Het project zit nog in de embryonale fase. Ik hoop dat het daar blijft.