ODE AAN RIK DE SAEDELEER

In de Grenslandhallen in Hasselt zijn gisteren de eerste Vlaamse Televisiesterren uitgereikt. Ik heb met één oog gekeken. Groots opgezet spektakel, langdradig, slaapverwekkend, onnozel en bij momenten platvloers bij monde van ‘de Joeri’. Ik ga niet verder uitweiden over mijn ergernissen want ik weet ook wel dat er een knop aan mijn toestel zit.

Oud-voetbalverslaggever Rik De Saedeleer kreeg een carrièreprijs. Hij kreeg die uit handen van drie van de grootste voetballers die België ooit heeft gehad: Paul Van Himst, Wilfried Van Moer en Jan Ceulemans. Jan Mulder zette De Saedeleer in het zonnetje met een hommage en het publiek gaf hem een staande ovatie. Volledig terecht.

Wegens het ontbreken van de kabel en het geven van de voorkeur aan andere prioriteiten, kijk ik slechts sporadisch naar een voetbalmatch op televisie. In het verleden heeft mijn vrouw al dikwijls de opmerking gemaakt dat er geen enkele van de huidige voetbalcommentatoren kan tippen aan Rik De Saedeleer. Ik moet haar volmondig gelijk geven.

Iedereen herinnert zich de openingsmatch van België tegen wereldkampioen Argentinië in 1982. Erwin Vandenbergh maakte het doelpunt. De Saedeleer werd helemaal dol. "Goooaaaaaaal! Goal! Goal! Goal!" juichte hij als een echte fan. Vier jaar later volgden er nog meer kreten van vreugde. Ter illustratie: België – USSR. Toen bereikten de Rode Duivels zelfs de halve finale van het WK. Volgens sommigen was De Saedeleer meer dan reporter alleen. Hij was een begenadigd voetballer geweest. Trainer Guy Thijs luisterde ook graag naar zijn goede raad over de opstelling van de ploeg.

Een stukje uit een interview van vorig jaar: “Jongen, wat voor voorstellen ik allemaal gekregen heb van de Nederlandse zenders, van de vijf VRT-radio’s, van kranten en weekbladen. Of ik alstublieft een column wou schrijven tijdens Euro 2000, een optreden in de Kampioenen of bij Nonkel Jef. Mark Uytterhoeven was zelfs bereid een captatiewagen naar Knokke te sturen om mij iedere keer als de thuiskijker te laten opdraven. Ik heb aan iedereen neen gezegd. In het zen-boedhisme wordt voorgeschreven dat men zijn eigen ego op nul moet zetten. Wel, laten we zeggen dat ik mijn ego aan het ontvetten ben. Ik heb overigens nooit graag voor de camera gestaan, een interview tot daar aan toe, maar het liefste van al zat ik buitenbeeld in mijn commentatorhokje of deed ik mijn werk als realisator. Kijk, ik had een gouden job bij de BRT, ik krijg het woord VRT niet uit mijn bek. Daar had ik een kantoor, maar ik was er hooguit op maandag en dinsdag. Daarna begon het weekend voor mij: de voetbalpresentaties op woensdag, zaterdag of zondag, mijn recuperatie op donderdag en vrijdag. Het is mooi geweest, mij krijg je niet meer voor een microfoon of achter mijn schrijftafel. Ik trek de laatste blaadjes van de kalender en ik wil nog een beetje van het leven genieten”. (Sixlog)

Ik verstuur vandaag nog een email naar Wilfried Van Moer om Rik te overtuigen om terug te komen. Ik vrees dat het niet zal lukken.

GELUKKIG ZIJN - EVEN TOCH

Muziek verzacht de zeden. Raymond van het Groenewoud zingt: Gelukkig zijn daarvoor zou ik alles geven, weg wat teveel is, geen stress aan mijn lijf. Er is maar één remedie tegen: de rust opzoeken, even de riem afleggen en luisteren naar de volgende songs. Het zal niet voor iedereen gelden maar het is het proberen waard. Vijfentwintig minuten de gelukzaligheid proeven is toch de moeite.

The Moody Blues - Nights in White satin

The mamas and the papas - California dreaming

Eagles - Hotel California

Eric Clapton - Tears in Heaven

Dire Straits - Private Investigations

Tears in Heaven heb ik er bijgevoegd om niet helemaal het idee te krijgen dat je aan alle wereldse ellende kunt ontsnappen.

FITNA - DE WERELD NAAR DE KLOTEN?

Fitna is de Arabische term die gebruikt wordt om burgeroorlog en twisten binnen de islam aan te duiden. Het is ook de titel van de controversiële film van de al even omstreden Nederlandse politicus Geert Wilders.
Ik heb de film bekeken. Alle beelden zijn eerder vertoond in allerlei nieuwsuitzendingen, te beginnen met de aanslag op de WTC-torens in New-York.

Bij de aanvang van de film word je gewaarschuwd voor het schokkende van een aantal fragmenten: vallende persoon van een van de torens, onthoofde gijzelaar, verminkte lijken na de zoveelste bloederige bomaanslag.
De film is ook een aaneenschakeling van opruiende uitspraken van hooggeplaatste Islamfundamentalisten met de dreigende boodschap: 'Wie zich niet bekeert tot de Islam zal het met de dood bekopen' of 'De Islam zal in de toekomst de wereld regeren, wat in het verleden reeds is gebeurd.' Zeer zwart-wit allemaal. Ik weiger te geloven dat Islam staat voor terrorisme.

Wat de film niet laat zien is dat, van alle fundamentalistische aanslagen, het grootste aantal slachtoffers Moslims zijn! De bedoeling van Wilders is de mensen te waarschuwen dat binnen afzienbare tijd de Islamfundamentalisten de plak zullen zwaaien over het Westen. Leuzen als 'Go to hell with freedom' moeten de westerlingen doen geloven dat de democratie in Europa bedreigd wordt.

Of het zo'n vaart zal lopen is moeilijk te voorspellen. In ieder geval moeten een aantal 'brandhaarden' in de wereld dringend geblust worden: de Palestijnse kwestie, de oorlogen in Afghanistan en Irak. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het somber inzie dat voor deze problemen snel een oplossing zal gevonden worden.

De eerste reacties van de Westere Moslims zijn gelukkig gematigd. Hoe de rest van de Moslimwereld zal reageren is (eerder bang) afwachten. Ik laat me in ieder geval niet meeslepen in een doemscenario. Misschien kan de film een aanzet zijn om het debat ten gronde te voeren. Laat het ons hopen.

BELGISCH VOETBAL NAAR DE KLOTEN!

Excuses voor mijn grof taalgebruik maar voor mij is de maat vol. Het Belgisch voetbal zit op zijn gat. De Rode Duivels hebben de zoveelste wanprestatie op de mat neergezet. De jonge ploeg hing als los zand aan elkaar. Is het gebrek aan inzet? Is het gebrek aan creativiteit en kwaliteit? Is het de onbekwaamheid van de trainer of de Voetbalbond die op alle vlakken tekort schiet? Wie zal het zeggen?

Feit is dat het Belgisch voetbal internationaal niets meer voorstelt. In de eerste klasse is de nivellering troef. F.C. Dender wint van F.C. Brugge. Jacky Mathijssen ziet zijn elftal in de thuiswedstrijd tegen Moeskroen elf open kansen bij elkaar voetballen. In Sportweekend hebben ze die elf doelkansen op een rijtje gezet en eens hartelijk gelachen. Wat is er eigenlijk bij Club veranderd sedert de komst van Jacky Mathijssen? Sprankelend en aantrekkelijk voetbal heb ik nog niet gezien. En het resultaat: ze staan op de tweede plaats met twee punten voorsprong op Cercle en Anderlecht. Is dat zoveel beter als toen Jan Ceulemans er nog trainer was?

Elche, dinsdag 22 juni 1982, half elf plaatselijke tijd. Varga bracht Hongarije op voorsprong. Dankzij de ruime winstmarge tegen El Salvador zijn Hongarije en Argentinië virtueel geplaatst voor de tweede ronde. De minuten tikken weg, nog een kwartier te spelen. Diep op de eigen helft krijgt Jan Ceulemans een bal toegespeeld. Lange Jan laat de schouders nog wat dieper zakken en met een verbeten trek op de mond snelt hij het Hongaarse kamp binnen. Hij spurt langs een tegenstrever en ontwijkt een stevige tackle van de tweede opponent. Een charge van invaller Sallai volgt. Ceulemans struikelt, doet een knieval, strompelt recht en drijft het tempo weer op. Bij het stafschopgebied slingert hij de bal laag voor doel, waar Alex Czerniatynski de klus afmaakt. De inspanning van het jaar brengt België in de tweede ronde! (Voetbalbelgie.be)

Deze wedstrijdfase geeft een perfecte beschrijving van de Caje: onverzettelijkheid, van de eerste tot de laatste minuut. Er liepen zoveel voetballers rond met meer talent in de benen. Maar ze misten de nodige wilskracht. Jan Ceulemans had dat wel, gekoppeld aan een uitstekende vista, groot loopvermogen en body en schopte het zo tot een Europese topspeler.

Kom terug sterke Jan!

EN TOEN KWAM TANIA - DEEL 6

De volgende weken vertoefde Herman in een soort waas. Hij was volledig in de ban van Anja. Hij was smoorverliefd. Er werden brieven uitgewisseld en hij had het zo erg te pakken dat hij zich waagde aan het schrijven van gedichten. Als hij 's avonds alleen was - Gerda ging nog regelmatig paardrijden - zat hij uren aan zijn bureau te wroeten om de juiste woorden op papier te krijgen.

Herman leefde alleen nog van de ene ontmoeting met Anja naar de andere. Ze zagen elkaar wekelijks en als hij haar zag was het precies alsof hij in een andere wereld stapte. Hij kwam ontspannen over, vol zelfvertrouwen. Anja gaf hem het gevoel dat hij speciaal was. Hij kreeg sterk de indruk dat ze naar hem opkeek. Overal waar ze kwamen vielen ze op en de mensen staarden hen na. De verliefdheid straalde van hen af. Ze praatten en lachten veel en gingen speels en plagerig met elkaar om.

Toch was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Hij herinnerde zich een uitstap naar zee. Het was een prachtige zomerse avond. Na een wandeling langs de waterlijn rustten ze even uit op het terras van een verlaten houten strandhuisje. Ze hadden een schitterend uitzicht op de ondergaande zon. Er hing romantiek in de lucht, het gesprek viel stil en er werd met volle teugen genoten van dit unieke moment. Het was te mooi om waar te zijn. Op de terugweg langs het strand werd over de toekomst gepraat. Bij het verder zetten van hun relatie zouden bepaalde keuzes onvermijdelijk zijn. Anja zou haar ouders op de hoogte moeten brengen. Herman zou afscheid moeten nemen van zijn vrouw, zijn drie kinderen teleurstellen en tekort doen. Een relatie uitbouwen met Anja en bij zijn vrouw en kinderen blijven was uitgesloten. Herman kon geen twee vrouwen dienen.

Na anderhalve maand was Herman nog steeds als een magneet tot Anja aangetrokken. Het was zalig om in Anja's gezelschap te vertoeven. Maar het afscheid bracht steeds meer tranen. Het verdriet had ook deels te maken met het uitzichtloze van de relatie.

HUGO CLAUS - 1929-2008

Als dan het koperen keteltje vol as

van wat ik was wordt leeggeschud
over het geduldige gras,
mijn lief, sta daar niet voor schut

en veeg de rimmel van je wangen.
Denk aan de vingers die deze regels schreven
in onze tijd van verlangen
en die je streelden tijdens hun leven.

En lach om wat ik was, onder meer
het gesnurk in de bioscoop,
de onderbroek die steeds afzakte,

de debiele grap en de logge loop
naar jou keer op keer
toen ik je nu warme weelde pakte.

Uit de cyclus: Sonnetten

THERE WILL BE BLOOD **** - DRAMA

There Will Be Blood is een meeslepend verhaal over familie, geloof, macht en olie. Het speelt zich af tegen de achtergrond van de explosieve jacht naar olie in het Californië in het begin van de 20ste eeuw. De film volgt de levensgeschiedenis van Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) die zich als alleenstaande vader eigenhandig opwerkt van arme mijnwerker tot oliemagnaat.

Wanneer Plainview een mysterieuze tip krijgt over een klein stadje in het Westen waar de olie letterlijk uit de grond zou spuiten, gaat hij met zijn zoontje H.W. (Dillon Freasier) op avontuur, op weg naar het stoffige Little Boston. In dit meedogenloze stadje, waar het plaatselijke vermaak zich beperkt tot de Hallelujakerk van de charismatische voorganger Eli Sunday (Paul Dano), slaan Plainview en H.W. hun slag. Maar ook al maakt de olie hen rijk, toch blijft niets bij het oude wanneer de conflicten escaleren en alle menselijke waarden – liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon – onder vuur komen te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.

Werkelijk alles aan dit relaas van een hardvochtige vent die de olievelden van het Californië van het begin van de vorige eeuw leegzuigt, lijkt een uitdaging voor het publiek. Daniel Day-Lewis' fenomenale acteerprestatie danst inderdaad op een slappe koord tussen griezelig doorleefd en complete overacting. De atonale score van Radiohead-gitarist Johnny Greenwood staat haaks op de prachtige fotografie. Schaduw en licht voeren een permanente oorlog. Close-ups en longshots zijn elkaars grootste vijanden. En het scenario geeft op geen enkel moment aan in welke richting het relaas zal trekken. Al die conflicterende elementen geven de prent iets van een sadomasochistisch treiterspelletje dat uiteindelijk uitgroeit tot een bezwerende studie over de bouwstenen van het hedendaagse Amerika, geld en geloof. De verschillende confrontaties tussen Day-Lewis' olieman en Paul 'Little Miss Sunshine' Dano's priester zal je nooit ofte nimmer vergeten. U bent gewaarschuwd! (Cinenews)

BEPERKT HOUDBAAR

In Beperkt Houdbaar laat Sunny Bergman zich, net als in haar vorige films, inspireren door haar persoonlijke leven. Op 34-jarige leeftijd is Sunny bang om binnenkort niet meer aantrekkelijk te zijn, terwijl ze tegelijkertijd boos is dat vrouwen voortdurend op hun uiterlijk beoordeeld worden.

Is het omdat ik een man ben dat mijn mond open valt bij het zien van dit filmpje? Is het uiterlijk voor vrouwen dan het allerbelangrijkste om zich goed in hun vel te voelen? Is het de schuld van de mannen die de vrouwen dit schoonheidsideaal opdringen? Ik kan het niet geloven. Ik geef wel toe dat een vrouw van honderd kilo mij niet sexueel aantrekt.

PASTORALE - DADIZELE - 1967

Gisteravond was ik te moe om te lezen en lag ik languit naar het programma 'Zo is er maar één' te kijken. Hoogstaand was het allemaal niet. Toch chapeau voor Nicole en Hugo die een zeer geslaagde versie brachten van Pastorale (Ramses Shaffy & Liesbeth List - Tekst: Lennaert Nijgh, Muziek: Boudewijn de Groot). Goed gezongen en op momenten ontroerend. Die mensen zien elkaar echt graag. Terechte winnaars overigens. Maar wat deed die Sam Gooris daar?

Bij het horen van dit lied gingen mijn gedachten vrijwel onmiddellijk naar het jaar 1967 en naar de Heilig Hartstraat in Izegem waar ik samen met mijn vriend Guido Azou voor het eerst dat schitterende nummer hoorde. Ik was toen zestien, Guido was een paar jaar jonger en zijn ouders waren allebei doof. We reden geregeld samen met de fiets naar Dadizele, meer bepaald naar Dadipark. Dadipark was het Bellewaerde Park van die tijd. Een enorm groot speelplein omringd door op hoge palen gemonteerde houten hangmatten. Je kon je er steendood op lopen.

Dadizele was toen, en nu nog altijd, een bekend bedevaartsoord met een mastodont van een basiliek: Onze Lieve Vrouw van Dadizele.
In de humaniora gingen we ieder jaar, in de maand mei, op bedevaart naar Dadizele. Te voet! Gedurende de vijftien kilometer lange tocht baden we driemaal - luidop - een rozenhoedje. Een rozenhoedje is een gebedssnoer met vijf grote en vijftig kleine kralen. Met andere woorden baden we vijftien Onze Vaders en honderdvijftig Wees Gegroetjes. In die tijd keek geen mens op toen ze een zeshonderdkoppige stoet jongens luidop biddend zagen passeren.
Na een viering van meer dan een uur in de basiliek konden we ons een paar uur gaan uitleven op het speelplein. Dat was nog eens genieten. Gelukkig bracht de bus ons terug huiswaarts. Al bij al een geslaagde uitstap!

Mijn geloof ben ik allang verloren mede door een dertienjarig verblijf in een streng katholiek college. Vandaar ook mijn groot respect voor een man als Hugo Claus die in de jaren zestig - toen de macht van de Kerk op zijn toppunt was - al openlijk kritiek gaf, vooral op het schuldgevoel waarmee het katholieke geloof de mensen opzadelde.
Daar Claus, in de tijd, nog liedjes heeft geschreven voor Liesbeth List is hij de perfecte persoon om dit stukje af te sluiten. Ik moet dringend Het verdriet van België eens lezen.

EVALUATIE BLOG

Ik was van plan mijn blog te evalueren na honderd bijdragen. Ik heb er nood aan om het nu te doen. Het zit me hoog dat ik al drie maal betrapt (!) ben op het maken van een dt-fout. Gelukkig heb ik een trouwe lezeres die onmiddellijk ingrijpt, waarvoor dank. Het is zeker niet door een vorm van nonchalance of slordigheid. Ik herlees mijn teksten drie tot viermaal en de Dikke van Dale ligt steeds binnen handbereik.

Ik heb even het internet geraadpleegd voor de spelling van 'dt-fout'. Ik kwam per toeval op de site van De Standaard online. Een aantal lezers had gereageerd op een dt-fout in een artikel. Er stond: Premier Blair woondt de bruiloft van Charles en Camilla bij. Het artikel dateert van 4 april 2005 maar de reacties van een aantal lezers zijn bemoedigend. De genuanceerde meningen helpen mij er niet te zwaar aan te tillen. Ik blijf er mij echter niet goed bij voelen.

Een ander voorbeeld: "Liberalen uitgeruziet? Welnee!" Dit was de kop op de cover van de gratis Nederlandse kwaliteitskrant De Pers op 6 juni 2007. Dat moest natuurlijk uitgeruzied zijn. De reactie van Sam Delbeke was: 'Ondanks dit schoonheidsfoutje is De Pers een uiterst genietbare en goed gemaakte krant. Voor mij zijn dat woorden van troost. Wat eveneens troost biedt is dit korte hilarische beeldfragment.

Mag ik, om de pijn wat te verzachten en mijn fouten een beetje te vergoelijken, de volgende gezegden citeren: 'Missen is menselijk' en 'Wie zonder zonde is werpe de eerste steen'
Ik ga voorlopig de handdoek nog niet in de ring gooien en hoop dat dit stukje alvast taalfouten vrij is. En de boer ploegte voord!

CLOSE-UP - ESTHER VERHOEF - THRILLER

Net als in Rendez-vous is ook in Close-up de hoofdrol weggelegd voor een jonge vrouw. Ditmaal gaat het om Margot Heijne, een Brabants roodharig meisje, wier echtgenoot vreemd is gegaan. Hij vond haar te dik. Margot is helemaal van de kook, haar zelfbeeld is negatiever dan wenselijk wordt geacht.Om de zinnen te verzetten boekt ze met een collega een trip naar Londen. Maar de collega haakt op het laatste moment af, waarna Margot besluit alleen te gaan. In Londen ontmoet ze de Nederlandse kunstfotograaf Leon Wagner, die haar wereld op zijn kop zet. Ze leert door hem haar 'creatieve ik' kennen, maar verlegt onder invloed van deze dominante knaap ook op seksueel gebied haar grenzen.Een andere lijn in het boek is die van een moordenaar die voor het eerst toeslaat door het langdurig onderdompelen van een vrouw in een badkuip. Dat smaakt naar meer. Uiteindelijk richt deze killer ook het vizier op Margot. Het Parool

Close-up is een diep doorleefde donkere thriller waarbij vertrouwen en wantrouwen hand in hand gaan. Een boek waarin gekwetste mensen hopen op een nieuw leven, maar waarin ze wanhopig op zoek zijn naar de weg die erheen leidt. Tussen alle schijnbewegingen van de uitwaaiende emoties door, worden er een aantal mensen vermoord. Het motief is onduidelijk. Esther Verhoef heeft een aantal ingenieus verborgen valkuilen gegraven waar de lezer steeds weer in valt. Zij zorgt voor een constante ondertoon van onbehaaglijkheid die uitgroeit tot een onnoembare dreiging. Close-up is slim, spannend, sensueel en sinister. Soms morbide en gewelddadig, maar altijd menselijk. Een met hart en ziel geschreven boek. Bijzonder authentiek. Crimezone.nl

Een boek dat zeker zijn status als literaire thriller verdient. Close-up is een huiveringwekkend verhaal met een zeer onverwacht einde. De plotselinge wendingen in het verhaal zorgen ervoor dat je geboeid blijft. Je denkt geen moment: ‘Nu duurt het wel erg lang, en wordt het saai.’ Een aanrader dus!

LAAT DIT NOOIT OVERGAAN - BRAM VERMEULEN

Laat dit nooit overgaan

De rust in je gezicht

Je snelle felle zwarte ogen dicht

In halve slaap noem je mijn naam

Laat dit nooit overgaan

Laat dit nooit overgaan

Zoals je naast me ligt

Je glimlach zacht en met ogen dicht

Ik voel je adem langs mij gaan

Laat dit nooit overgaan

Zo lang gedacht dat het alleen kon

Zo bang geweest dat het bestond

Nu mag je nooit meer gaan

Eenzaam is voortaan een stap bij jou vandaan

Ach, liefde, ach, lieve

Dit is zo goed dat het pijn doet

Laat dit nooit overgaan

De gladheid van je huid

Je geeuwt en rekt je lijf languit

Ik wil hier nooit meer vandaan

Laat dit nooit overgaan

Zo lang gedacht dat het niet waar was

Zo bang geweest, nu weet ik pas

Nu mag je nooit meer gaan

Eenzaam is voortaan een stap van jou vandaan

Ach, liefde, ach, lieve

Dit is zo goed dat het pijn doet

Laat dit nooit overgaan

Ik ruik je zwarte haar

Mijn hand ligt rustig daar

Waar je lichaam dicht tegen het mijne ligt

Dit is het eind van het bestaan

Laat dit nooit overgaan

(Bram Vermeulen is gestorven op 4 sept 2004)

EN TOEN KWAM TANIA - DEEL 5

Het werd een gezellige avond. Ze zaten uren op de bank heel dicht bij elkaar. Anja vertelde haar levensverhaal. Ze was opgegroeid op de boerenbuiten, kwam uit een streng katholiek nest en had nog een oudere broer. Haar ouders zouden een relatie met een vijftien jaar oudere man die nota bene getrouwd was en drie kinderen had, nooit aanvaarden. Als ze koos voor Herman zou dat onvermijdelijk leiden tot een breuk met haar familie. Herman beschouwde dat als zorgen voor morgen maar in zijn onderbewustzijn sloop een eerste donderwolkje binnen.

Anja was heel open en vertelde Herman het relaas van een bewogen nacht op een van de uitstappen met het personeel van het ziekenhuis. 's Nachts had een dokter haar gezelsschap gehouden en van het een was het ander gekomen. De dokter was echter getrouwd en zijn vrouw was om familiale omstandigheden thuis gebleven.
Een bevredigende nacht was het allerminst geweest voor Anja. Het werd nog erger toen de volgende morgen een deel van de groep reeds op de hoogte was van de scheve schaats die de dokter had gereden. Een collega dokter, een reus van een vent met een groot teddybeer gehalte, en een goede vriend van Anja, was zeer teleurgesteld toen het gerucht hem ter ore kwam. Bij het ontbijt liet hij duidelijk zijn teleurstelling blijken door Anja compleet te negeren.

Herman luisterde aandachtig naar Anja's verhaal en vond haar kwetsbaarheid aandoenlijk. Het was duidelijk dat ze die hele toestand nog niet had verwerkt. Hij sloofde zich uit om haar te overtuigen dat haar helemaal geen schuld trof in dit hele verhaal. Zij was een vrije vrouw en had aan niemand verantwoording af te leggen. De dokter die het initiatief had genomen was in de fout gegaan. Het was toch niet haar taak geweest om hem te overtuigen dat hij als getrouwde man maar beter geen avontuurtje kon beginnen.
Zijn troostende woorden en zijn eindeloos begrip lieten Anja niet ongevoelig en ze vleide zich nog dichter tegen hem aan. Zo bleven ze, met op de achtergrond het romantische Adagio van Tomaso Albinoni, die zich steeds herhaalde, nog een uurtje liggen in een tedere omhelzing. Daarna werd het tijd voor Herman om op te stappen, terug naar de harde realiteit.

HOE MAAK IK EEN OORLOGSFILM IN 4 DAGEN

IS ER LEVEN NA DE DOOD?

De laatste maanden waart de dood met een zekere regelmaat in mijn buurt, gelukkig niet in mijn directe omgeving. Een collega die haar beide ouders, weliswaar op respectabele leeftijd, verliest op een paar maanden tijd. Een collega van nauwelijks vijftig die binnenkort afscheid komt nemen! En nog iemand die me dierbaar is waarvan haar mama de strijd met het leven aan het verliezen is. Het stemt tot nadenken.

Echt bang voor de dood ben ik niet, wel voor aftakeling of een zware beroerte waarbij je totaal hulpeloos je dood ligt af te wachten. Ik geloof ook niet in een leven na de dood. Alle godsdiensten die alleen hun volgelingen een eeuwig leven beloven zijn verkeerd bezig. Het is fundamenteel onrechtvaardig dat een opperwezen alleen gelovigen een kans op het eeuwig leven zou gunnen.
Het doet me denken aan mensen die bidden, kaarsen branden of op bedevaart gaan om persoonlijke gunsten van hun god te bekomen. Waarom zou god de 'lamme' die naar Lourdes reist genezen en de Afrikaanse kinderen verder aan hun lot overlaten? In deze wereld bestaat geen rechtvaardigheid. Je moet verdomme enorm veel geluk hebben, in eerste instantie met de plaats waar je geboren wordt.

Iets totaal anders: De Coma Cluster van Melkwegstelsels is één van de dichtstbevolkte clusters die we kennen: hij bevat duizenden melkwegstelsels. Elk van deze melkwegstelsels herbergt — net als onze eigen Melkweg — miljarden sterren. Het heelal, ik begrijp er niets van, ik kan het niet vatten. Waar begint het? Waar eindigt het? Ik doe ook geen moeite om het te vatten. Het versterkt alleen het besef dat onze aarde in het heelal weinig of niets voorstelt.

Als alles blijft zoals het nu is ben ik best tevreden. Mijn droom is echter, dat ik op een morgen wakker word en ontdek dat zich een schrijftalent in mijn geest genesteld heeft met een stijl die een kruising is van die van John Irving, Herman Brusselmans, J.D. Salinger... Grapje!

REGERING LETERME 1

REGERING LETERME 1: GEEN LANG LEVEN BESCHOREN?

WIE WORDT ER MINISTER?

WIE WORDT ZEKER GEEN MINISTER?
WAAR IS DE MOL?

WEDUWE VOOR EEN JAAR - JOHN IRVING - ROMAN

Ruth Cole is een complexe persoonlijkheid met tegenstrijdige karaktertrekken, een 'moeilijke' vrouw. 'Aardig' in de gangbare zin van het woord is ze niet, onvergetelijk is ze wel. Het verhaal van Ruth wordt verteld in drie delen, die zich elk concentreren rond een kritiek moment in haar leven. Het eerste deel speelt zich af in de zomer van 1958, als Ruth pas vier is. Een tweede venster op haar leven gaat open in het najaar van 1990, wanneer de nog ongetrouwde Ruth een privé-leven heeft dat heel veel minder succesvol verloopt dan haar loopbaan als schrijfster. Ze vertrouwt haar eigen oordeel ten aanzien van mannen niet, en met reden. Weduwe voor een jaar eindigt in de herfst van 1995, wanneer Ruth een eenenveertigjarige weduwe en moeder is. Ze lijkt voor het eerst van haar leven verliefd te worden. (De Bezige Bij)

In een onveilige wereld waar hartstocht, (seksueel) geweld en verlies als wolven toeslaan, zoekt de schrijfster Ruth Cole naar de oplossing van persoonlijke levensvragen: Waarom liet haar moeder haar als kleuter in de steek? Welke man is te vertrouwen? Wat is de drijfveer van haar schrijverschap? In een breed opgezette plot met veel nevenintriges valt alles gaandeweg op zijn plaats. Evenals in vorige romans zijn er de bizarre personages, hilarische gebeurtenissen (bijvoorbeeld op de Walletjes) en pikante scènes, die door Irvings moreel engagement tot een eigentijdse parabel zijn samengesmeed. Een vuistdik sprookje (590 pagina's) dat bijt, ontroert en aan het lachen maakt. Weduwe voor een jaar is een komisch, maar soms ook onthutsend boek, een rijk geschakeerde liefdesgeschiedenis met een verbluffende emotionele kracht. Bij alle scabreusheid en erotiek is het vooral een schitterende roman over het verstrijken van de tijd en de onverbiddelijkheid van verdriet.

Irving is een geboren verhalenverteller. Zijn boeken staan vol anekdotes, samenvattingen van verzonnen boeken en kleurrijke levensbeschrijvingen. De typische humor en stijl van Irving maken ook dit boek weer zeer de moeite van het lezen waard. Bijzonder is bovendien de rol die Amsterdam in Irvings nieuwe boek speelt. Geen hoofdrol, maar ook geen onbeduidende rol. Het is tenslotte in Amsterdam dat Ruth Cole, Irvings onvergetelijke hoofdpersoon, haar eerste grote liefde vindt.

PATRICK DE SPIEGELAERE 1961-2007

Only The Good Die Young

KWIJT - BART MOEYAERT

Zo kwijt als dood

mag je niet gaan.

Hoe ruim ik op

als ik niet eens

kan bellen, vragen

of je onze foto nog wel wil?

Dan blijft het eeuwig stil

in huis en ben je

niet eens weg, maar dood.

Nee, als ik je verlies,

dan hoop ik dat ik

op mijn zakken sla,

een poosje zoek

en dan ineens bedenk

dat jij allang gevonden bent

door wie je liever ziet.

Dan zal ik kunnen rusten.

Anders niet.

EN TOEN KWAM TANIA - DEEL 4

Opstaan was nooit een probleem geweest voor Herman. Hij was ook zeer plichtbewust en zijn werk mocht niet lijden onder zijn amoureuze perikelen. Gelijk met het ontwaken sloop Anja zijn hoofd binnen en verankerde zich in zijn gedachten. Herman had het heel erg te pakken. Zijn beroepsbezigheden en zijn ouderlijke beslommeringen werden op automatische piloot uitgevoerd. Hij miste Anja verschrikkelijk en vroeg zich af of zij ook dezelfde gevoelens voor hem koesterde. Hij wou haar bellen maar ze had hem verteld dat ze enkele dagen verlof zou nemen om aan de kust te gaan uitwaaien. Geen van beiden had toen al een gsm. Hij kon haar op geen enkele manier bereiken wat gevoelens van lichte wanhoop met zich mee bracht. Die hevige emoties hielden Herman in een wurggreep en hij dreigde de controle te verliezen. Hij kon niet begrijpen dat de ontmoeting met Anja zijn leven zo ingrijpend had veranderd. Hij was totaal de kluts kwijt en een raar gevoel nestelde zich in zijn maag.
De volgende dagen verliepen in een sfeer van gespannen rust. De conversaties met zijn vrouw beperkten zich tot het strikte minimum. Hoe de kinderen de situatie ervaarden en hoe ze ermee omgingen ontging hem op dat moment volledig, hij was te veel met zichzelf bezig. De passie had hem als een bliksemschicht getroffen.

Het was een enorme opluchting toen Herman, na drie onvoorstelbaar lange dagen, Anja's stem hoorde aan de telefoon. Hij wou haar zo snel mogelijk zien. Anja reageerde eerder koel en zijn enthousiasme sloeg meteen om in vertwijfeling. Toch spraken ze af dat ze elkaar de volgende dag, 's avonds, bij Anja thuis zouden ontmoeten.
Tijdens de rit naar haar huis voelde Herman zich erg onzeker. Haar lauwe reactie aan de telefoon had hem doen twijfelen. Zou hij haar gevoelens verkeerd ingeschat hebben?

Met een bang hart belde hij aan de voordeur van haar onopvallend rijhuis. Vrij snel zag hij haar silhouet door het mat glas van de voordeur. Toen ze de deur opende keek ze Herman aan met een stralende blik. Een ogenblik later volgde een innige en lange omhelzing. Zijn ongerustheid was ten onrechte geweest.

NICK CAVE & THE BAD SEEDS

Nick Cave & The Bad Seeds hebben een nieuw album klaar. Dig, Lazarus, Dig !!! is het 14de studio-album van Cave en de zijnen. Voor de opnames trokken ze naar de befaamde Ark Studios in Richmond alwaar onder het toeziend oog van topproducer Nick Launey (die ook al met hen samenwerkte voor Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus) het nieuwe materiaal werd ingeblikt. Nick Cave (°1957, Warracknabeal, Australië) kan mooie geloofsbrieven voorleggen als zowel zanger, auteur, componist, schrijver, poëet, producer en gelegenheidsacteur. Hij richt de Bad Seeds in 1983 op uit de assen van het ter ziele gegane Birthday Party. Al zowat 25 jaar zorgt Cave met zijn Bad Seeds voor intens muzikale ervaringen. Vorig jaar schopte Cave en vaste kompanen Warren Ellis, Jim Sclavunos en Martyn Casey zwaar kabaal als het sublieme Grinderman. En met diezelfde Warren Ellis tekende Cave ook voor de soundtrack van The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford. 2008 staat dus opnieuw in het teken van The Bad Seeds. Aan de opzwepende single Dig, Lazarus, Dig te horen, belooft het nieuwe album, dat op 3 maart is verschenen, alweer veel virtuositeit te brengen. Nick Cave & The Bad Seeds touren naar aanleiding van het nieuwe album. Op donderdag 1 mei komen ze naar Vorst Nationaal. Met stip in de agenda aan te duiden !

Nick Cave & The Bad Seeds zijn niet alleen een lust voor het oor maar ook schitterend om naar te kijken. In Dig, Lazarus, Dig is Nick Cave, voor de gelegenheid met snor, grandioos. Zijn expressie en lichaamstaal zijn onnavolgbaar.

Als introductie voor de muziekliefhebbers die nog niet vertrouwd zijn met de klasse van Nick Cave & The Bad Seeds volgen hier vijf pareltjes op een rij.

Dig, Lazarus, Dig!!! - Into my arms - Wheeping song - Where The Wild Roses Grow - Do you love me

INTERNATIONALE VROUWENDAG

Vandaag is het precies 100 jaar geleden dat de New Yorkse textielarbeidsters, als eerste vrouwen, in staking gingen om te protesteren tegen hun slechte werkomstandigheden. De demonstranten riepen om "brood en rozen". Deze staking kan als een kiem van vrouwenemancipatie worden gezien. Twee jaar later, in 1910, werd in Kopenhagen, 8 maart uitgeroepen tot Internationale Vrouwendag. In de turbulente oorlogsjaren die daar op volgden kreeg het initiatief geen vervolg meer. Zowel in de Eerste Wereldoorlog, de crisisjaren, als de Tweede Wereldoorlog vond er geen Internationale Vrouwendag plaats. Met de feministische golf in de jaren 60 werd de dag in ere hersteld. De Internationale Vrouwendag staat symbool voor de universele aandachtspunten binnen de vrouwenbeweging en is in het jaar 1978 officieel door de VN als feestdag uitgeroepen. De Internationale Vrouwendag vindt elk jaar plaats op 8 maart.

Op dit moment is minder dan zes procent van de bestuursfuncties in de Vlaamse bedrijven in handen van vrouwen. Vlaanderen loopt daarmee flink achterop in vergelijking met andere Europese landen. Zestig procent van de beursgenoteerde bedrijven heeft geen enkele vrouw in het bestuur.

Europa toont dat gelijkheid voor de wet niet volstaat. Overal in de westerse landen hebben vrouwen het moeilijk om financiële onafhankelijkheid te bekomen. De gemiddelde loonkloof tussen mannelijke en vrouwelijke werkenden bedraagt nog steeds 25%. De meest zekere uitweg uit armoede, is voor veel vrouwen nog steeds een mannelijke kostwinner! Een Belg op zeven is arm, bij alleenstaande moeders is dat een op drie. Het maandelijks beschikbare inkomen van een vrouw zonder kinderen daalt na een echtscheiding met 9%, dat van een vrouw met kinderen met 18%! De meeste huishoudelijke en zorgtaken vallen immers ten laste van vrouwen. In de superflexibele arbeidsmarkt betekent dit deeltijds werk, wegens o.a. een tekort aan kinderopvang, die bovendien ook vrij duur is. Hun slechte economische positie maakt veel vrouwen kwetsbaar voor geweld. Partnergeweld is de grootste oorzaak van dood en blijvende handicap van vrouwen tussen 16 en 44 jaar in Europa.

TOOS - HERMAN BRUSSELMANS

Danny Muggepuut, de schrijver die we al kennen uit Muggepuut en De perfecte koppijn, zit literair enigszins in het slop. Hij is op zoek naar een nieuw onderwerp voor een boek en hij besluit om zo snel mogelijk de vrouw van zijn leven te vinden, zodat hij de ultieme liefdesroman kan schrijven.

Zoals zo vaak loopt de zoektocht naar zo’n vrouw niet over rozen. Dat soort vrouwen groeit niet aan de bomen. Toch dienen zich verschillende geschikte kandidaten aan. Danny is echter streng in zijn oordeel en ze vallen één voor één door de mand. Tot hij Toos ontmoet, een Nederlands mokkel. Zal zij dan eindelijk Danny’s eeuwige liefde worden? Of wordt het alsnog een van de meisjes die Danny voorheen heeft verstoten? Of wordt het een geheel ander meisje? En wat gebeurt er verder? Lees Toos en huiver. Herman Brusselmans’ vorige twee boeken, Muggepuut en De perfecte koppijn, werden een groot succes. Vele lezers zullen ongetwijfeld uitgekeken hebben naar nieuwe avonturen van Danny Muggepuut. En weer zullen ze volop meeleven met de belevenissen van deze dekselse held.

Ik maak normaal geen voorbeschouwing bij nieuwe uitgaven. Maar voor Brusselmans moet ik een uitzondering maken, ik kan niet anders.

Uitgeverij Prometheus, Standaard Uitgeverij en Boekhandel Walry nodigen u uit op de voorstelling van de nieuwe roman van Herman Brusselmans. Allen daarheen!

Inleiding: Lien van de Kelder (aangekleed) - Muziek en DJ: Flip Kowlier

Op vrijdag 7 maart 2008 om 20 u. - Sporthal Het Tolhuis - Tolhuislaan 77, 9000 Gent (parkeermogelijkheid: Vrijdagmarkt)

TERUGKIJKEN - GEMIS

Als je zesenvijftig jaar bent is het dan tijd om even terug te kijken? Heb ik iets te vertellen dat nog niet verteld is? Eigenlijk niet. Een jaar of veertien geleden, toen ik midden in mijn midlife crisis zat, heb ik voor het eerst het gevoel gekregen dat ik bewuste keuzes maakte. Mijn huwelijk hield ik na twintig jaar voor bekeken en koos resoluut voor een nieuwe relatie. De beste beslissing die ik ooit heb genomen, niet de gemakkelijkste.

Het klinkt melig maar het gevoel dat iemand me echt graag zag, onvoorwaardelijk, om wie ik was kende ik niet. Mijn ouders zijn altijd goed voor me geweest en ik respecteer ze. Mijn vader is vijftien jaar geleden gestorven op vijfentachtigjarige leeftijd. Hij was twee jaar daarvoor dement geworden. De eerste tekenen waren bizar. Hij vulde een bierglas boordevol met rode porto en bood mij dat aan als aperitief. Hij is ook tweemaal flagrant door het rode licht gereden met zijn auto. De eerste keer negeerde hij gewoon het rode stoplicht en passeerde zonder kleerscheuren het kruispunt. De tweede keer stak hij een wachtende auto voorbij en gelukkig opnieuw zonder gevolgen! Mijn moeder zat er bij en keek ernaar.
Het was heel erg voor mijn vader. In de eerste maanden besefte hij dat hij zijn verstand aan het verliezen was en dat maakte hem zeer angstig. Na een lijdensweg van twee jaar is hij in zijn slaap overleden in het rusthuis waar hij nog maar een paar dagen vertoefde.
Ik heb geweend toen ik hem zag liggen in een gekoelde glazen kist. Ze hadden een opgerold doekje onder zijn kin gestopt om te beletten dat zijn mond zou openvallen. De aanblik was niet om aan te zien. Dat was mijn vader niet meer, alle leven was uit hem verdwenen.

Ik kijk regelmatig naar een mooie foto van mijn vader in zijn jonge jaren. Ik ben erdoor vertederd. Hij was knap, een 'jeune premier'. Telkens als ik naar de foto kijk moet ik denken dat ik heel weinig van hem weet, praktisch niets. Na zijn dood heb ik hem nooit gemist. Het is raar en hard om het te bekennen maar het is zo. Ik ben hem dankbaar, ik draag hem een warm hart toe en met ouder worden begin ik zelfs meer op hem te lijken. Ik ben er blij om.

Het houdt me bezig dat ik in mijn leven nog nooit iemand echt heb gemist. De gedachte dat het aan mij zou kunnen liggen beangstigt mij. Als mijn moeder komt te overlijden weet ik nu al dat ik haar ook niet zal missen. Ze is nu vijfennegentig, woont alleen en is nog zeer kranig. Maar ik ken haar niet, ik heb er geen band mee. Ik ben haar ook dankbaar, respecteer haar, bewonder haar wilskracht en ik verwijt haar niets. Ze heeft haar best gedaan en goed voor mij gezorgd. Ik doe er ook alles aan om haar een comfortabele oude dag te bezorgen.

Heeft 'gemis' niet alles te maken met hoe graag de gemiste persoon je zag. Ik heb het nu over 'emotioneel' iemand missen, hartzeer hebben. Je kan ook iemand 'praktisch' missen. Iemand die je leven een stuk makkelijker maakte door bepaalde zaken te regelen of je financieel te steunen. Daar gaat het nu niet over. Ik was vierenveertig jaar toen ik voor het eerst het gevoel kreeg dat iemand me heel graag zag. Beter laat dan nooit.

DE INDIASE BRUID - KARIN FOSSUM -THRILLER

Wanneer de vijftiger Gunder Jomann in een boek een foto opmerkt van een mooie Indische, is hij op slag verkocht. Hij besluit naar Bombay te trekken om er een vrouw te zoeken. Hij stuit er op Poona, die opdient in het restaurant waar Jomann altijd gaat eten. Poona ziet ook wel wat in de bleke Noorderling en beiden huwen in India. Jomann vertrekt terug naar Noorwegen, Poona zal twee weken later volgen. Op het moment dat Jomann echter naar het vliegveld wil vertrekken, krijgt hij een telefoon van het ziekenhuis: zijn zus Marie heeft een auto-ongeval gehad en ligt in coma. Ten einde raad stuurt Jomann een taxi naar het vliegveld, zodat hij zelf bij zijn zus kan blijven. In de luchthaven is Poona echter niet te bespeuren en de taxichauffeur keert onverrichter zake terug naar Elvestad, het dorpje waar Jomann woont. Daar wordt de volgende dag in een veld een verminkte vrouw teruggevonden, gekleed in een sari. Jomann weigert aanvankelijk de feiten onder ogen te zien, maar moet tenslotte erkennen dat zijn wereld op instorten staat. Inspecteur Sejer zoekt de zaak uit.

Hoewel ik mezelf bezwaarlijk kan vergelijken met een trage vijftiger uit een boerendorp, een Indische in een vreemd land, of een verliefd tienermeisje (de belangrijke getuige Linda), doet Fossum mij telkens weer in de huid kruipen van de meest uiteenlopende personages. Ze neemt je mee naar een dorp waar iedereen iedereen kent, waar de bewoners zwijgen en elkaar zo in bescherming nemen. Ze doet je als geen ander beseffen dat mensen soms rare dingen doen, en dat een schuldige nooit met absolute zekerheid kan worden aangeduid. Terug een uitstekende Sejer-thriller van Karin Fossum. Jeroen Beghin, Crimezone

Het boek laat je geen moment los, ook al omdat Fossum een aantal ongeschreven wetten van het genre op een meesterlijke manier met voeten treedt. Een meeslepende thriller en een pakkend liefdesverhaal. Ik leefde zo mee met het hoofdpersonage dat ik er fysiek onwel van werd.

Fossum schrijft geen klassieke, naar een logische ontknoping toewerkende thrillers: ook dit keer propt ze een venijnige clusterbom in de staart van haar verhaal. Met de Indiase bruid focust Fossum niet alleen op daders, slachtoffers en nabestaanden, maar bladert ze als vanouds door ieders verborgen agenda, wat een niet altijd even fraai beeld van de mensheid oplevert. (Humo)

AFSPRAAK - DIMITRI VERHULST

Ik zou willen dat je niet wacht als mijn moment daar is.

Je mag me nog even onderstoppen, maar ook niets meer dan dat.

En als je tijdens dat mij onderstoppen ook nog heel lief lacht

zal ik jouw geveinsd geluk jou voor die keer toch wel vergeven.

Maar daarna moet je gaan, en de deur dichtdoen.

Ga niet naast bed de wisselvallige intervallen

van mijn al rotte adem tellen. Houd mijn hand niet vast

die als een want zal worden neergelegd en waarin eens

mijn hand gezeten en naar die van jou gegrepen had.

Luister niet hoe het in mijn bast beestachtig bonkt en reutelt,

hoe de kanker daar snel nog even aan mijn botten sleutelt

en kijk niet in mijn ogen die gebroken in hun kassen

zich aanpassen aan het aardedonker

van wat geen nacht zal zijn.

Laat mij achter in die kamer, alleen.

Want wij twee mogen enkel van het leven zijn.

Wees zo goed deze banaliteit te negeren, en ga

naar beneden, de tuin in,

hang er je jurken aan de wasdraad en ik zal kijken

door het raam hoe zij mij salueren in de wind.

Bak bijvoorbeeld ajuinen, en laat ze enorm bruinen

in de boter, zodat ik ze ruiken kan tot boven

en denken: mijn god, wat kookt zij goed!

Maar als ik de macht nog in mijn benen heb,

en daar hoop ik op,

zal ik me vastklampen aan de trapleuning

die ik eigenlijk nog eens vernissen moest,

en zeggen: ik ben al naar boven, schat,

tot straks.

via dichteraanhuis.nl

SNOOKER FOR EVER

Mocht ik de keuze hebben tussen het bijwonen van de Champions League finale voetbal in The Luzhniki Stadium in Moskou en die van het World Snooker Championship in The Crucible Theatre in Sheffield, dan kies ik zonder twijfel voor de laatste. Snooker is een fascinerende sport om naar te kijken. Topmatchen in het voetbal kunnen slaapverwekkend zijn en zonde van de tijd die je eraan hebt besteed. Snookerduels op grote kampioenschappen stellen zelden teleur.

Voor de snookerdummies even de belangrijkste spelregels op een rij. Er zijn 15 rode, 6 gekleurde ballen, 1 witte bal (cueball) waarmee gespeeld wordt en een grote snookertafel met zes gelijke gaten. De waarde van de rode ballen is 1 punt die van de gekleurde varieert van 2 tot 6 punten (geel, groen, bruin, blauw, roze en zwart).
Een speler moet telkens eerst een rode bal potten. Slaagt hij hierin, dan moet hij een gekleurde bal spelen, die hij alvorens te spelen benoemt (het zogenaamde 'callen'). In de praktijk gebeurt dit alleen als het niet meteen duidelijk is op welke bal hij gaat spelen. Wordt ook de gekleurde bal gepot, dan wordt deze teruggelegd op zijn plaats (zijn eigen spot) en moet de speler weer op een rode bal spelen. De rode ballen blijven liggen in de pockets en worden dus niet teruggeplaatst op de tafel, ook als ze foutief gepot zijn of van de tafel gesprongen. Genoeg geluld, tijd voor actie. Klik hier en je vangt meteen twee vliegen in één klap. Je leert het spel kennen en je bent tevens getuige van de snelste maximum break (15 rode ballen potten gevolgd door de zwarte bal en dan alle kleuren potten op volgorde) in de geschiedenis door Ronnie O'Sullivan. Een ongelooflijke prestatie. Voor de volledigheid, bij het begin van het filmpje zijn reeds drie rode ballen gepot gevolgd door een zwarte.

Memorabel en bloedstollend spannend was de finale van het wereldkampioenschap van 1985 tussen Steve Davis en Dennis Taylor. Bij een gelijke stand 17-17 heeft de zwarte bal, in het vijfendertigste spel beslist wie er wereldkampioen werd. Om de spanning erin te houden verklap ik zijn naam niet. Let op de fantastische bril van Dennis Taylor.

De foto bij het stukje is die van 'golden boy' Paul Hunter, een pracht van een kerel en zeer getalenteerd snookerspeler. Hij stierf in 2006 op achtentwintigjarige leeftijd aan kanker en was pas vader geworden. Ik heb geweend toen ik het filmpje heb bekeken.

Alleen om het Wereldkampioenschap Snooker te kunnen volgen zou ik geneigd zijn om mij terug te abonneren op de kabel.