Het vertelt het verhaal van Rubin Carter, een enorm talent in het middengewicht boksen, die halverwege de jaren zestig na een oneerlijk proces onschuldig achter de tralies vliegt wegens een drievoudige moord in de Lafayette Bar & Grill te Paterson, New Jersey. Hij verliest negentien jaar van zijn leven door racisme, corruptie en onverschilligheid. De schuldige lijkt op het eerste zicht de racistische politieagent Vincent Della Pesca uit New Jersey, die al zijn hele leven op Carter jaagt en hem telkens achter de tralies weet te krijgen. Maar tijdens die woelige jaren zestig onstonden er vele opstanden en was er veel te doen voor de gelijke rechten van de mens. Tegen deze achtergrond kunnen we stellen dat Carter als zwarte niet door één persoon maar door een overwegend blank systeem geviseerd werd.
De vele protestacties die hierop volgden, waaronder de protestsong "Hurricane" van Bob Dylan uit zijn album "Desire" (1974), haalden niets uit. De twee processen verloor Carter eveneens. Zijn situatie zag er uitzichtloos uit. Tot op een dag de zwarte tiener Lesra Martin, op een rommelmarkt, heel toevallig het boek van Carter op de kop tikt, een boek dat hij jaren voordien nota bene in de gevangenis geschreven had. Lesra, oorspronkelijk afkomstig uit Brooklyn, werd trouwens door enkele Canadezen meegenomen om zijn studies te vervolmaken. Hij raakt danig in de ban van het boek en merkt enkele raakpunten met zijn eigen leven. Hij besluit Carter te schrijven en te bezoeken in de gevangenis. Lesra overtuigt zijn Canadese voogden het boek ook te lezen, waarop een bezoekje aan Carter volgt. Na lang aarzelen besluiten ze Carter's zaak opnieuw voor de rechtbank te brengen. Samen met enkele advocaten gaan ze op onderzoek uit en verzamelen de nodige bewijzen. Hierbij worden ze meermaals tegengewerkt, maar dit laat hen niet uit hun lood slaan. De hele zaak zal beslist worden voor het federale gerecht...
Dat Rubin Carter na zoveel onrecht niet verbitterd is mag blijken uit dit interview.
De vele protestacties die hierop volgden, waaronder de protestsong "Hurricane" van Bob Dylan uit zijn album "Desire" (1974), haalden niets uit. De twee processen verloor Carter eveneens. Zijn situatie zag er uitzichtloos uit. Tot op een dag de zwarte tiener Lesra Martin, op een rommelmarkt, heel toevallig het boek van Carter op de kop tikt, een boek dat hij jaren voordien nota bene in de gevangenis geschreven had. Lesra, oorspronkelijk afkomstig uit Brooklyn, werd trouwens door enkele Canadezen meegenomen om zijn studies te vervolmaken. Hij raakt danig in de ban van het boek en merkt enkele raakpunten met zijn eigen leven. Hij besluit Carter te schrijven en te bezoeken in de gevangenis. Lesra overtuigt zijn Canadese voogden het boek ook te lezen, waarop een bezoekje aan Carter volgt. Na lang aarzelen besluiten ze Carter's zaak opnieuw voor de rechtbank te brengen. Samen met enkele advocaten gaan ze op onderzoek uit en verzamelen de nodige bewijzen. Hierbij worden ze meermaals tegengewerkt, maar dit laat hen niet uit hun lood slaan. De hele zaak zal beslist worden voor het federale gerecht...
Dat Rubin Carter na zoveel onrecht niet verbitterd is mag blijken uit dit interview.
1 opmerking:
Het is zeer de vraag of Carter onrecht werd aangedaan.
2 maal werd de zaak voor een jury behandeld en 2 maal werd Rubin Carter samen met John Artis veroordeeld voor 3-voudige moord, en dat op basis van een overvloed aan bewijs tegen hen.
Hij werd ook nooit vrijgesproken: in alle gevallen werd zijn veroordeling ongedaan gemaakt omwille van procedurale redenen.
De laatse keer oordeelde de openbare aanklager dat ze geen derde keer een proces zouden aanspannen om hem opnieuw te laten veroordelen. Er was sindsdien 22 jaar voorbij gegaan, alle getuigen en mensen die bij de zaak betrokken waren, waren intussen erg oud of overleden, en John Artis (de mede-veroordeelde) was 4 jaar eerder vrijgelaten uit de gevangenis wegens goed gedrag.
Het verhaal zoals het hier is neergeschreven is gebaseerd op een biografie van Carter zelf en vormt ook de basis voor deze song en de film uit 1999, maar heeft weinig met de waarheid te maken.
Tegenwoordig kan zowat alles gevonden worden over deze zaak op internet. De krantenberichten van toen, de politierapporten, de getuigenverklaringen, het volledig verslag van de beide jury-zaken, de verklaringen van Carter en Artis zelf, enz.
Carter is naar alle waarschijnlijkheid wel degelijk schuldig aan 3-voudige moord.
btw. Bob Dylan weigert deze song nog te spelen sinds 25 januari 1976 (laatse keer in Houston, Texas).
Dylan weet het ook...
_
Een reactie posten