Hoe ga je om met het verlies van een geliefde? Die vraag moet je zeker niet stellen aan het naamloze hoofdpersonage in “Zonder mij”, Philippe Claudels jongste. Die man heeft zijn geliefde verloren, twee dagen nadat ze beviel van hun eerste kindje. In een warrige monoloog vertelt hij zijn ondertussen bijna tweejarige dochtertje wat hem allemaal tegensteekt in het leven, als zijn afscheid aan haar. Maar daar eindigt het niet, want: death is all around. De man wordt er voortdurend mee geconfronteerd, ook in zijn beroep als “hyena”. Hij moet mensen overhalen om het lichaam van hun geliefde overledene voor orgaandonatie af te staan, iets wat hem steeds moeilijker valt.Philippe Claudel probeert geen antwoorden te verzinnen op het hoe en waarom van het sterven, hij laat zijn hoofdpersonage zich wentelen in die onverklaarbaarheid. Er bestaat helaas geen eensluidend antwoord.
De auteur weet ook treffend de onverschilligheid van onze tijdsgeest te schetsen, ondermeer via de collega van het hoofdpersonage. Die wil tot in de goorste details op de hoogte zijn van de moord-, verkrachtings- en andere schone verhalen waarmee we dagelijks om de oren geslagen worden. Hij geniet bijna van de expliciete beschrijvingen en de bijbehorende beelden die in de krant verschijnen. Deze houding is wat de ik-figuur tegensteekt: het gebrek aan medeleven, het ramptoerisme, de geestelijke afstomping van zijn collega, die hij als een afspiegeling van de massa ziet. Hoe moet je voor jezelf een plaats vinden in een wereld als deze, waarin zoveel onverschilligheid en oppervlakkigheid bestaat? En hoe kan je daarin een kind grootbrengen? Welke zin heeft het leven als je zin om te leven weg is? Het wordt allemaal sober en ingetogen gebracht.
“Zonder mij” is dus absoluut geen oppepboek. Je hebt moed nodig om dit pijnlijk scherpe relaas over het leven op te pakken. Maar eens erin begonnen, heb je het hart niet om het boek weg te leggen. Een levensbeschouwende aanrader! (Kim Cauberghs)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten