Kun je het une maladie orpheline noemen, een zeldzame ziekte, speciaal naar de Wibra te rijden om er lucifers te kopen ? In de Wibra verkopen ze zeer fraaie lucifers. Het doosje is geel met groen en de lucifers heten Grayburn, wat ik charmant vind, alsook de aanbeveling 'buiten bereik houden van kinderen en van u afstrijken', met daaronder in fijnere letters 'inhoud : ca. 50 lucifers'.
Bij zo'n 'ca.' krijg ik al vlug de neiging ze te tellen. Zouden het er 49 zijn, of 52 ? Ik héb ze geteld, het waren er 46, waarbij je natuurlijk de vraag bekruipt : is dat toeval en zijn het er soms ook 54, of zitten er systematisch te weinig lucifers in een doosje teneinde de winstmarge op te rekken ? Dat zou niet eens zo'n zwaar vergrijp zijn, voor 0,59 euro het pakje.
Ook in de Wibra gezien : een tekentang voor 0,50 euro. In tegenstelling tot wat de argeloze bezoeker zou kunnen denken, is een tekentang geen tang waarmee men beter kan tekenen maar iets heel anders, te weten een tang die ertoe strekt teken 'veilig en pijnloos' te verwijderen. Niet gekocht, men moet het lot niet tarten ; het bezit van een tekentang kan al genoeg zijn om teken aan te trekken, terwijl je daarvoor nooit een teek van dichtbij hebt gezien - zo schijnt de kosmos nu eenmaal te werken.
In het voorportaal van de Wibra wel nog kiwi's aangeschaft en braambessen, o als eieren zo groot. Op straat, alweer, veel botte mensen, die je het liefst nog van het zebrapad zouden rijden. Mensen die ostentatief zuchten als ze in de winkel achter je staan, en je de euvele moed hebt óók nog een kilo sinaasappels te bestellen. Mensen die tegen je aan botsen en je negeren als je in hun plaats sorry zegt. Mensen die, als je een grapje maakt, je aankijken alsof je een insect bent dat zich voedt met excrementen en dat ze altijd nog dood kunnen slaan.
Boertigheden hebben de neiging in series te komen. Je hebt van die dagen waarop je erover struikelt. Na vijftien minuten in de buitenwereld zou je je alweer in je veilige cocon willen verschuilen, tussen boeken en gedroogde rozen. Op andere dagen kom je wel weer fijn volk tegen, zoals de man die mij achterna holt met het lampje dat van mijn fiets is getuimeld. Dan krijg ik de indruk dat de wereld alsnog in zijn plooi zal vallen, zonder valse vouwen.
Nog een doosje Grayburn geteld, het waren er 48. Twee verschil slechts, toch weer in mijn nadeel. Voor 0,59 euro zal ik niet klagen. Niet de gierigheid drijft mij maar de nieuwsgierigheid. In deze krankzinnige wereld kan het bovendien rust scheppen lucifers te tellen, of je bezig te houden met ander onbenulligs. Zoals het vorsen naar de betekenis van de mysterieuze woorden op kortingsbons die ik sinds mijn vroege jeugd ken, toen ik alles begon te lezen, van het etiket van de ketchupfles tot de achterkant van kortingsbons. "Bericht aan H.H. Handelaars", lees je daar. "Unilever verbindt er zich toe de tegenwaarde van deze bon blablabla."
Die H.H. Handelaars, waar zou dat voor staan ? Hoge Heren ? Hunne Heilige ? Hypocriete Huichelende ? In het Frans is het M.M. les Détaillants, al even raadselachtig en een van die weinige heerlijke dingen waarover tinternet niet direct uitsluitsel kan verschaffen. Wel vind ik een krant met een kortingsbon uit het jaar 1870, waarop die H.H. Handelaars al terug te vinden zijn. Het is dus zeer oud - en volstrekt onbelangrijk. Juist daarom vind ik het interessant : om al het belangrijke in de wereld te bezweren. Wat mijn H.H. ook moge betekenen, het heeft de Groote Oorlog en Hiroshima en Ground Zero overleefd, alsook de uitvinding van de McDrive en de zelfklevende postzegel.
Mijn derde en laatste doosje Grayburns geteld, het waren er 54. Vier te veel, dus. Er is nog rechtvaardigheid in de wereld, ze schuilt in een pakje safety matches. Tijd om de dom van Keulen na te bouwen met luciferhoutjes, de S.S. Titanic op schaal 1/250 of misschien wel de parende octopussen die ik onlangs zag op televisie. Het vrouwtje peuzelt na de daad het mannetje op. Maar tjokvol hormonen als hij zit, zou hij zelfs nog geneigd zijn dat prettig te vinden.
Bij zo'n 'ca.' krijg ik al vlug de neiging ze te tellen. Zouden het er 49 zijn, of 52 ? Ik héb ze geteld, het waren er 46, waarbij je natuurlijk de vraag bekruipt : is dat toeval en zijn het er soms ook 54, of zitten er systematisch te weinig lucifers in een doosje teneinde de winstmarge op te rekken ? Dat zou niet eens zo'n zwaar vergrijp zijn, voor 0,59 euro het pakje.
Ook in de Wibra gezien : een tekentang voor 0,50 euro. In tegenstelling tot wat de argeloze bezoeker zou kunnen denken, is een tekentang geen tang waarmee men beter kan tekenen maar iets heel anders, te weten een tang die ertoe strekt teken 'veilig en pijnloos' te verwijderen. Niet gekocht, men moet het lot niet tarten ; het bezit van een tekentang kan al genoeg zijn om teken aan te trekken, terwijl je daarvoor nooit een teek van dichtbij hebt gezien - zo schijnt de kosmos nu eenmaal te werken.
In het voorportaal van de Wibra wel nog kiwi's aangeschaft en braambessen, o als eieren zo groot. Op straat, alweer, veel botte mensen, die je het liefst nog van het zebrapad zouden rijden. Mensen die ostentatief zuchten als ze in de winkel achter je staan, en je de euvele moed hebt óók nog een kilo sinaasappels te bestellen. Mensen die tegen je aan botsen en je negeren als je in hun plaats sorry zegt. Mensen die, als je een grapje maakt, je aankijken alsof je een insect bent dat zich voedt met excrementen en dat ze altijd nog dood kunnen slaan.
Boertigheden hebben de neiging in series te komen. Je hebt van die dagen waarop je erover struikelt. Na vijftien minuten in de buitenwereld zou je je alweer in je veilige cocon willen verschuilen, tussen boeken en gedroogde rozen. Op andere dagen kom je wel weer fijn volk tegen, zoals de man die mij achterna holt met het lampje dat van mijn fiets is getuimeld. Dan krijg ik de indruk dat de wereld alsnog in zijn plooi zal vallen, zonder valse vouwen.
Nog een doosje Grayburn geteld, het waren er 48. Twee verschil slechts, toch weer in mijn nadeel. Voor 0,59 euro zal ik niet klagen. Niet de gierigheid drijft mij maar de nieuwsgierigheid. In deze krankzinnige wereld kan het bovendien rust scheppen lucifers te tellen, of je bezig te houden met ander onbenulligs. Zoals het vorsen naar de betekenis van de mysterieuze woorden op kortingsbons die ik sinds mijn vroege jeugd ken, toen ik alles begon te lezen, van het etiket van de ketchupfles tot de achterkant van kortingsbons. "Bericht aan H.H. Handelaars", lees je daar. "Unilever verbindt er zich toe de tegenwaarde van deze bon blablabla."
Die H.H. Handelaars, waar zou dat voor staan ? Hoge Heren ? Hunne Heilige ? Hypocriete Huichelende ? In het Frans is het M.M. les Détaillants, al even raadselachtig en een van die weinige heerlijke dingen waarover tinternet niet direct uitsluitsel kan verschaffen. Wel vind ik een krant met een kortingsbon uit het jaar 1870, waarop die H.H. Handelaars al terug te vinden zijn. Het is dus zeer oud - en volstrekt onbelangrijk. Juist daarom vind ik het interessant : om al het belangrijke in de wereld te bezweren. Wat mijn H.H. ook moge betekenen, het heeft de Groote Oorlog en Hiroshima en Ground Zero overleefd, alsook de uitvinding van de McDrive en de zelfklevende postzegel.
Mijn derde en laatste doosje Grayburns geteld, het waren er 54. Vier te veel, dus. Er is nog rechtvaardigheid in de wereld, ze schuilt in een pakje safety matches. Tijd om de dom van Keulen na te bouwen met luciferhoutjes, de S.S. Titanic op schaal 1/250 of misschien wel de parende octopussen die ik onlangs zag op televisie. Het vrouwtje peuzelt na de daad het mannetje op. Maar tjokvol hormonen als hij zit, zou hij zelfs nog geneigd zijn dat prettig te vinden.
2 opmerkingen:
Heerlijk stukje!
Na enig opzoekwerk kom ik tot de conclusie dat verdubbeling van de letters in een afgekorte aanspreking uit het Latijn komt. Vooral in Romaanse talen werd dit gebruik overgenomen. Voor de "kleine letterjes" op kortingsbonnen hanteert men juridisch taalgebruik. Laten we vooral niet te veel tijd verspillen aan mensen die macht wensen uit te oefenen door onaangepast taalgebruik.
Een reactie posten