Als de trend die deze week de kop opstak zich doorzet, heeft Terzake een probleem. Politici lijken Terzake te beschouwen als een geschikt medium voor persoonlijke interne dienstmedelingen. Bespaar u een mail of een brief, stuur de boodschap naar de betrokkene via Terzake. Veel voorname eerbied voor het vlaggenschip van de televisieduiding spreekt daar niet uit.
Eerst was er De Croo. Zelfs in normaal Nederlands was hij deze keer niet te begrijpen. Maar zijn zinnetje bleef wel hangen. De anker was er zo van ontdaan dat hij het helaas ongeduid de ether in liet. "Maar enkelen zullen mij begrijpen", zei De Croo, en hij had gelijk. "Marc heeft ook een situatie die sommige onder ons kennen en die veel vergeeft." Marc groet niet enkel ’s morgens de dingen, maar nu ook "een situatie".
Verwilghen had het heilig blauwe triumviraat aangevallen en eerder was al aangekondigd dat die blasfemie niet ongestraft blijft. Wat De Croo precies bedoelde weten weinigen, maar de meeste door cynisme verharde analisten lezen er een in minzame bekommernis verpakt dreigement voor een verrader in: Marc, we kennen uw situatie, Achtung bitte! Of het ook klopt wat velen er in zien is een andere zaak, feit is dat wie de politiek van dichtbij bekijkt er veel menselijke relaties ziet verschroeien.
De interne SP.A-mails die deze week uitlekten illustreren treffend waarom in de Wetstraat cynisme zo welig tiert. Uit de mails spreekt koele hardheid, arrogantie, kilte, een gebrek aan mededogen of menselijke warmte.
De mails waren de aanleiding voor het tweede interne dienstbericht in Terzake in enkele dagen tijd. Deze keer voor een mol (m/v). Pascal Smet had voor hem/haar een vraag van politieke hygiëne – niet evident voor een SP.A'er tegenwoordig: "Kijk eens goed in de spiegel".
Smet had ook nog een flinke mededeling voor een wat ruimere groep in de SP.A, nl. die mensen die moeite hebben met de manier waarop Frank Vandenbroucke aan de kant is gezet. Met dat volk wordt ondertussen een paar congreszalen gevuld. Voor Terzake is dat dus goed nieuws: politici proberen in dat programma toch ook nog het brede publiek te bereiken.
De boodschap van Smet was simpel: Caroline zal blijven, de ministers zullen blijven. Wie daar moeite mee heeft moet daar mee leren leven. Nèh. Smet zat daarmee helemaal op de lijn van Gennez: nooit maar dan ook nooit van zijn leven ontslag nemen en vooral zeggen dat het ergste van heel dit verhaal niet de inhoud van die mail is, wel dat die in de krant is gekomen.
Als ze zich binnen de SP.A ooit de vraag stellen waarom de partij weinig warmte uitstraalt naar kiezers, dan heeft dat misschien een beetje te maken met het feit dat blijkbaar onproblematische menselijke verhoudingen tussen kameraden voor normale mensen zeer abnormaal zijn.
Wel een beetje doodjammer dat een ander zinnetje uit de befaamde mails bij het Terzake-bezoek van Pascal Smet onaangeroerd bleef. In die mails stond immers koudweg dat Gennez zich moet voorbereiden op dreigingen van Frank Vandenbroucke dat hij "de waarheid over Agusta" zou uitbrengen.
Pardon!? Welk waarheid? Kennen we die dan nog niet? Zou Vandenbroucke dat echt doen? Als hij daar aan denkt, dan is dat vreselijk. Als hij daar niet aan denkt, maar anderen denken dat hij daar aan denkt, dan is dat ook vreselijk. Tjongejonge. Frank – tegenwoordig de meest geciteerde SP.A-minister – heeft dus ook een situatie.
Verdienstelijk maar te weinig
Ondertussen, elders in België, werkt de federale regering welhaast in stilte haar agenda af. Dat gaat zo lekker dat de christendemocraten en de socialisten straks elk naar hun hoogmis kunnen; een heiligverklaring en een partijcongres.
Wat zouden de liberalen ondertussen doen? Rondbellen om voorzittertrio’s te vormen? De teneur van de reacties na de federale beleidsverklaring is nu bekend: niet geheel onaardig en op enkele punten verdienstelijk, wat Van Rompuy I doet, maar helaas veel te weinig in het licht van de grote uitdagingen.
Gelukkig voor de premier zijn de meeste problemen uitgeklaard voor het PS-partijcongres. Dat, en niet zozeer pater Damiaan, zette hem tot spoed aan. Zo moet de PS op haar congres niet stoer chargeren en provoceren, er is al een akkoord, dus kan ze dat zachtjes verdedigen. Interessant wordt wel hoe de PS aan de achterban een en ander – het asielakkoord, de vermindering van federale ambtenaren, besparingen in de sociale zekerheid, de bijdrage van kernenergieproducenten, enz. – zal uitleggen. Want met die uitleg trekt een ijverige journalist maandag naar MR en Open VLD.
Van Rompuy verdient de Nobelprijs
Ondertussen, elders in de wereld, kreeg Obama de Nobelprijs voor de vrede. Dat prijzencomité moet aan de voorzitter de verkeerde enveloppe hebben meegegeven. Elke Amerikaanse president heeft immers vroeg of laat zijn eigen oorlog, altijd in naam van "freedom" en "democracy".
Ze hadden dus beter nog enkele jaren gewacht, met hun prijs voor Obama. Wat als hij straks een of ander land binnenvalt of bombardeert? Hoe groot mag de "collateral damage" zijn vooraleer Obama zijn prijs moet afstaan? Die nobelprijzers moeten dringend bellen met Herman Van Rompuy. Die verdient de prijs voor de vrede en hij zou de prijzencommissie de deugd van de politieke timing kunnen bijbrengen: je moet kunnen uitstellen. (deredactie.be)
Eerst was er De Croo. Zelfs in normaal Nederlands was hij deze keer niet te begrijpen. Maar zijn zinnetje bleef wel hangen. De anker was er zo van ontdaan dat hij het helaas ongeduid de ether in liet. "Maar enkelen zullen mij begrijpen", zei De Croo, en hij had gelijk. "Marc heeft ook een situatie die sommige onder ons kennen en die veel vergeeft." Marc groet niet enkel ’s morgens de dingen, maar nu ook "een situatie".
Verwilghen had het heilig blauwe triumviraat aangevallen en eerder was al aangekondigd dat die blasfemie niet ongestraft blijft. Wat De Croo precies bedoelde weten weinigen, maar de meeste door cynisme verharde analisten lezen er een in minzame bekommernis verpakt dreigement voor een verrader in: Marc, we kennen uw situatie, Achtung bitte! Of het ook klopt wat velen er in zien is een andere zaak, feit is dat wie de politiek van dichtbij bekijkt er veel menselijke relaties ziet verschroeien.
De interne SP.A-mails die deze week uitlekten illustreren treffend waarom in de Wetstraat cynisme zo welig tiert. Uit de mails spreekt koele hardheid, arrogantie, kilte, een gebrek aan mededogen of menselijke warmte.
De mails waren de aanleiding voor het tweede interne dienstbericht in Terzake in enkele dagen tijd. Deze keer voor een mol (m/v). Pascal Smet had voor hem/haar een vraag van politieke hygiëne – niet evident voor een SP.A'er tegenwoordig: "Kijk eens goed in de spiegel".
Smet had ook nog een flinke mededeling voor een wat ruimere groep in de SP.A, nl. die mensen die moeite hebben met de manier waarop Frank Vandenbroucke aan de kant is gezet. Met dat volk wordt ondertussen een paar congreszalen gevuld. Voor Terzake is dat dus goed nieuws: politici proberen in dat programma toch ook nog het brede publiek te bereiken.
De boodschap van Smet was simpel: Caroline zal blijven, de ministers zullen blijven. Wie daar moeite mee heeft moet daar mee leren leven. Nèh. Smet zat daarmee helemaal op de lijn van Gennez: nooit maar dan ook nooit van zijn leven ontslag nemen en vooral zeggen dat het ergste van heel dit verhaal niet de inhoud van die mail is, wel dat die in de krant is gekomen.
Als ze zich binnen de SP.A ooit de vraag stellen waarom de partij weinig warmte uitstraalt naar kiezers, dan heeft dat misschien een beetje te maken met het feit dat blijkbaar onproblematische menselijke verhoudingen tussen kameraden voor normale mensen zeer abnormaal zijn.
Wel een beetje doodjammer dat een ander zinnetje uit de befaamde mails bij het Terzake-bezoek van Pascal Smet onaangeroerd bleef. In die mails stond immers koudweg dat Gennez zich moet voorbereiden op dreigingen van Frank Vandenbroucke dat hij "de waarheid over Agusta" zou uitbrengen.
Pardon!? Welk waarheid? Kennen we die dan nog niet? Zou Vandenbroucke dat echt doen? Als hij daar aan denkt, dan is dat vreselijk. Als hij daar niet aan denkt, maar anderen denken dat hij daar aan denkt, dan is dat ook vreselijk. Tjongejonge. Frank – tegenwoordig de meest geciteerde SP.A-minister – heeft dus ook een situatie.
Verdienstelijk maar te weinig
Ondertussen, elders in België, werkt de federale regering welhaast in stilte haar agenda af. Dat gaat zo lekker dat de christendemocraten en de socialisten straks elk naar hun hoogmis kunnen; een heiligverklaring en een partijcongres.
Wat zouden de liberalen ondertussen doen? Rondbellen om voorzittertrio’s te vormen? De teneur van de reacties na de federale beleidsverklaring is nu bekend: niet geheel onaardig en op enkele punten verdienstelijk, wat Van Rompuy I doet, maar helaas veel te weinig in het licht van de grote uitdagingen.
Gelukkig voor de premier zijn de meeste problemen uitgeklaard voor het PS-partijcongres. Dat, en niet zozeer pater Damiaan, zette hem tot spoed aan. Zo moet de PS op haar congres niet stoer chargeren en provoceren, er is al een akkoord, dus kan ze dat zachtjes verdedigen. Interessant wordt wel hoe de PS aan de achterban een en ander – het asielakkoord, de vermindering van federale ambtenaren, besparingen in de sociale zekerheid, de bijdrage van kernenergieproducenten, enz. – zal uitleggen. Want met die uitleg trekt een ijverige journalist maandag naar MR en Open VLD.
Van Rompuy verdient de Nobelprijs
Ondertussen, elders in de wereld, kreeg Obama de Nobelprijs voor de vrede. Dat prijzencomité moet aan de voorzitter de verkeerde enveloppe hebben meegegeven. Elke Amerikaanse president heeft immers vroeg of laat zijn eigen oorlog, altijd in naam van "freedom" en "democracy".
Ze hadden dus beter nog enkele jaren gewacht, met hun prijs voor Obama. Wat als hij straks een of ander land binnenvalt of bombardeert? Hoe groot mag de "collateral damage" zijn vooraleer Obama zijn prijs moet afstaan? Die nobelprijzers moeten dringend bellen met Herman Van Rompuy. Die verdient de prijs voor de vrede en hij zou de prijzencommissie de deugd van de politieke timing kunnen bijbrengen: je moet kunnen uitstellen. (deredactie.be)
Carl Devos verdient de Nobelprijs voor de 'meest duidende column'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten