EXIT FACEBOOK

De kogel is door de kerk, ik heb mijn facebookaccount gedesactiveerd. Bijna onmiddellijk voelde ik een weldoende rust over me heen komen.

Een aantal maanden geleden was het nochtans veelbelovend begonnen. Mijn 'vriendenkring' breidde gestaag uit. Een aantal interessante, knappe, creatieve en zelfs bekende Vlamingen gingen in op mijn uitnodiging. Ik voelde me gevleid en een nieuwe wereld ging voor me open. Ik was vooral op zoek naar creatieve vrienden en dacht, naïef als ik ben, op die manier mijn eigen sluimerende creativiteit nieuw leven in te blazen. Het was precies of de barrière naar die creatievelingen wegviel, ik kon e-mailen en chatten naar hartenlust. Er waren zelfs interessante en knappe mensen die mij uitnodigden om hun vriend te zijn!

Toegegeven er waren een paar akkefietjes: in een discussie had ik een dt-fout gemaakt en kreeg prompt een terechtwijzing van een nogal dominante vriendin (lees bitch), die ik verder van haar noch pluimen kende. Ik had wel in een vorige discussie gemerkt dat ze kennelijk nog een rekening te vereffenen had met het mannelijk geslacht. Toen ik fijntjes opmerkte dat 'wie zonder zonde is, werpe de eerste steen' betekende dat het einde van ons 'facebookavontuur'.

De laatste tijd voelde ik facebook aan als een sluipend gif. Ik was iedere dag getikketakt (onweerstaanbare drang om iets te doen) om originele statussen en gevatte replieken uit mijn mouw te schudden. Het lukte gewoon niet. Ik werd er onrustig van en nog veel erger, mijn liefde voor boeken leed er onder.

Het ergerde mij ook wel dat veel mensen zichzelf als het middelpunt van het universum beschouwen. Die personencultus begon op mijn systeem te werken. Ook het bijna verafgoden van bekende Vlamingen en hen slaafs naar de mond praten maakte mij een beetje misselijk. Ik had de indruk dat die BV's daar zelf niet mee gediend waren.

Facebook is een grote luchtbel, weinig sociaal en des te meer illusie. Er zal ongetwijfeld een gevoel van gemis de kop opsteken, mensen die ik in het echt niet of nauwelijks ken en waarmee ik toch een zekere verwantschap voel, noem het gelijkgestemde zielen.

Niets houdt me tegen om die 'vrienden' een e-mail te sturen en hen te vragen met mij een pint te gaan drinken. Ik hou van gezelschap waarbij ik de mensen in de ogen kan kijken en waarbij de ironische toon in het gesprek niet verloren gaat.

Toch is het met enige spijt dat ik de knoop heb doorgehakt. Een petitie kan mij misschien op mijn besluit doen terugkomen!