EELS - HOMBRE LOBO

De gruwelijke ellende kon niet blijven duren voor Mark Oliver Everett, het rampspoed en onheil aantrekkende brein van eels. De gruwelijke ellende kon niet blijven duren om de zeer eenvoudige, zeer morbide maar helaas ook zeer ware reden dat ondertussen ál zijn familieleden dood zijn: zijn geliefde zus door zelfmoord, de rest aan de gevolgen van kanker, depressie, verslaving of - dat kon er ook nog wel bij - een terroristische aanslag.

U en ik zouden van zoveel tegenslag waarschijnlijk zélf depressief, verslaafd, suïcidaal of terrorist worden, maar Mr. E koos er gelukkig voor zijn ellende om te zetten in zes platen vol beautiful blues. En in een adembenemende liveplaat ('Live at Town Hall'). En in een prachtige documentaire ('Parallel Worlds, Parallel Lives'). En in een uitmuntende autobiografie ('Things the Grandchildren Should Know': léés dat boek!)

Met die autobiografie lijkt E dat hele rampenhoofdstuk definitief afgesloten te hebben, want nu is er 'Hombre Lobo': een frisse popplaat die klinkt als een nieuw begin, en waarop hij twaalf songs lang in de huid van El Hombre Lobo kruipt, een weerwolfman die bij nacht op zoek gaat naar zijn wederhelft. En die - je bent nu eenmaal Mark Oliver Everett of je bent het niet - twaalf songs langs van een kouwe kermis thuiskomt.

Een absoluut meesterwerk, genre 'Blinking Lights and Other Revelations' of 'Live at Town Hall', is 'Hombre Lobo' nét niet, maar minder dan goed wordt de vakman E naar gewoonte nergens, en ruim de helft van de tijd is hij toch weer helemaal briljant. Zie bijvoorbeeld de superbe single 'That Look You Give That Guy': de kans dat u dit jaar nog een betere song over jaloezie te horen krijgt, is uitermate klein.

Of 'Tremendous Dynamite', een machtige stamper waarin hij zich out als El Hombre Lobo, een kerel van wie je hoopt dat-ie geen domme dingen uithaalt in zijn zoektocht naar Haar ('I am El Hombre Lobo / On the prowl for a restless night'). Of 'The Longing', een wel zéér pakkend nummer waarin hij perfect de opwinding én de pijn van verlangen weet te vatten. Of 'All the Beautiful Things', waarin hij zich lichtjes wanhopig afvraagt waarom Zij hem maar niet ziet staan, terwijl hij toch een bovenste beste kerel is: 'Every day I wake up and wonder why I'm alone / When I know I'm a lovely guy / Why can't I just get with you?'

Of het eveneens geweldige 'Beginner's Luck', waarin de zomerse upbeatmuziek pijnlijk mooi contrasteert met zijn - alweer kansloos lijkende - smeekbede om hem en Zijn Grote Plan één kans te geven, en voor de rest op beginner's luck te vertrouwen ('I've got it all worked out / All you gotta do is pack your bags and check your doubts').

Enfin, om het voor de slechte verstaander nog even kort en krachtig samen te vatten: wij vinden E een groot muzikant, en zijn 'Hombre Lobo' een heel mooie plaat. (HUMO)

Adembenemend mooi, ik ben er zot van!

ZONDER MIJ - PHILIPPE CLAUDEL - ROMAN

Hoe ga je om met het verlies van een geliefde? Die vraag moet je zeker niet stellen aan het naamloze hoofdpersonage in “Zonder mij”, Philippe Claudels jongste. Die man heeft zijn geliefde verloren, twee dagen nadat ze beviel van hun eerste kindje. In een warrige monoloog vertelt hij zijn ondertussen bijna tweejarige dochtertje wat hem allemaal tegensteekt in het leven, als zijn afscheid aan haar. Maar daar eindigt het niet, want: death is all around. De man wordt er voortdurend mee geconfronteerd, ook in zijn beroep als “hyena”. Hij moet mensen overhalen om het lichaam van hun geliefde overledene voor orgaandonatie af te staan, iets wat hem steeds moeilijker valt.

Philippe Claudel probeert geen antwoorden te verzinnen op het hoe en waarom van het sterven, hij laat zijn hoofdpersonage zich wentelen in die onverklaarbaarheid. Er bestaat helaas geen eensluidend antwoord.

De auteur weet ook treffend de onverschilligheid van onze tijdsgeest te schetsen, ondermeer via de collega van het hoofdpersonage. Die wil tot in de goorste details op de hoogte zijn van de moord-, verkrachtings- en andere schone verhalen waarmee we dagelijks om de oren geslagen worden. Hij geniet bijna van de expliciete beschrijvingen en de bijbehorende beelden die in de krant verschijnen. Deze houding is wat de ik-figuur tegensteekt: het gebrek aan medeleven, het ramptoerisme, de geestelijke afstomping van zijn collega, die hij als een afspiegeling van de massa ziet. Hoe moet je voor jezelf een plaats vinden in een wereld als deze, waarin zoveel onverschilligheid en oppervlakkigheid bestaat? En hoe kan je daarin een kind grootbrengen? Welke zin heeft het leven als je zin om te leven weg is? Het wordt allemaal sober en ingetogen gebracht.

“Zonder mij” is dus absoluut geen oppepboek. Je hebt moed nodig om dit pijnlijk scherpe relaas over het leven op te pakken. Maar eens erin begonnen, heb je het hart niet om het boek weg te leggen. Een levensbeschouwende aanrader! (Kim Cauberghs)

HEY, THAT'S NO WAY TO SAY GOODBYE - LEONARD COHEN

Met dank aan Ivo

KOPVOETERS TEKENEN - JEAN-PAUL MULDERS

Mooi weer alweer, mensen begeven zich stapvoets en spoorslags naar stemhokjes en ik fluister tegen mijn dochter. Mijn dochter fluistert terug, samenzweerderig. Het is verwonderlijk hoeveel gemakkelijker ik haar aandacht krijg door tegen haar te fluisteren dan door mijn stem te verheffen, wat ik niet snel doe, want mijn dochtertje is kloek en tegelijk teer. Zij roept het in mij op haar te behandelen met de delicaatheid van wasverzachter.

Mooi woord trouwens : fluisteren. Ik fluister het een keer of zeven en daar geniet ik van. Het heeft iets van fluweel en doet mij aan diertjes denken met een bonte vacht en roze kussentjes op de poten die naar zaagmeel ruiken - aaibare diertjes met een beweeglijke snuit, en snorharen zo fijn als de wimpers van een mooi meisje.

Ik hou van de sfeer op zo'n verkiezingsdag. Er gaat iets gewijds van uit. De geur van het klaslokaal, die je aan lang verleden klaslokalen herinnert. Het plechtige van de voorzitter en zijn bijzitters die, gewapend met een thermospul, je papieren controleren. Het spartaanse van het stemhokje en de onhandelbaarheid van de brief, die te groot is om op het bankje te passen. Lang geleden dat ik nog zo moeilijk kon kiezen. Ik overweeg dochter kopvoeters te laten tekenen op de Europese lijst. Maar dat kan zij nog niet, dus kleur ik een paar bollen, toch nog doelgericht. Dochter wil méér bollen rood maken maar dat mag niet, zeg ik haar. Panacheren is verboden. Zij knikt alsof zij dat verstaat.

Buiten, in de straat die mij aan Abbey Road doet denken : nogal wat jonge personen van gemengde komaf. Dat vind ik prettig. De toekomst zal mooie, gekleurde mensen voortbrengen die voorzien zijn van sterke afweersystemen. Ik vind het jammer dat ik daar geen deel van zal uitmaken. De vrienden en vriendinnen uit mijn jeugd lijken me zo blank, zo saai, zo homogeen en melkboerkarrenachtig. Ik ben een voorstander van de vermenging der rassen, om de baatzuchtige reden dat die de wereld zoveel esthetischer maakt. In het licht van de huidige versmelting is het moeilijk te geloven dat je, amper twee generaties geleden, nog in elkaar getimmerd kon worden als je verliefd werd op een meisje van een dorp verderop. Ik ken nu mensen die Spaans en Chileens zijn, met een mespunt Japans en een snuif Hagelands. Soms stoort het mij zelfs dat ik zelf zo inheems ben, zo autochtoon, de vrucht van generaties woekerende landbouwers en molenaars die niet van onder hun klokkentoren zijn weggeraakt. Ik ben een kruising tussen Zichem en Ingelmunster - terwijl er ook zoiets is als Jamaica en Vanuatu. Mijn DNA mist de sprankel van het exotische.

Tegelijk heb ik ook xenofobe trekjes, bijvoorbeeld als het God betreft, die schimmige vent (m/v) die wat in de vergetelheid leek te sukkelen maar nu aan een comeback toe is die die van Michael Jackson in de schaduw stelt. Het blijft mij verbazen, dat vastklampen van mensen aan een almachtige in wiens goedheid ze, ondanks alle indicaties van het tegendeel, koppig blijven geloven. Verweesde zielen zijn wij, wanhopig op zoek naar een vader, in de gedaante van een god of van een dictator, desnoods van de goeroe om de hoek die ons verschalkt met een mengsel van de kabbala en het Tibetaanse dodenboek. We zijn gevoelig voor elkeen die het weet of zelfs maar beweert het te weten, met voldoende kracht.

Dochtertje wil bellen blazen, uit het potje zeepsop dat ik voor haar meebracht uit een stad van over de oceaan. Als dat niet mag, zet ze het op een huilen. "Foei", vermaan ik haar. "Ik dacht dat jij al flinker was." Ze zwelgt haar traantjes door en gaat wat rechter lopen. Flink is nu het toverwoord. Ze wil flink zijn en zich nuttig maken, op een manier die best een beetje aandoenlijk is. Zo'n kind draagt nog een belofte van grootsheid in zich. Terwijl het later wellicht ook gewoon naar zijn werk zal gaan, en kinderen krijgen, en wasverzachter kopen die ruikt naar de Sahara bij volle maan - of wat voor onmogelijks er over twintig jaar in de rekken van de supermarkt zal staan.

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

TOM CARTOON - INTRODUCTIE

Tom Goovaerts werd geboren op 26 april 1966 in Ekeren bij Antwerpen. Hij studeerde Toegepaste Grafiek aan het Sint-Lukas Instituut in Brussel. Sinds 1993 is Tom Goovaerts zelfstandig illustrator en cartoonist. Tom Goovaerts is huiscartoonist van het computermagazine Clickx en werkte mee aan de internetsite Kid City. Hij maakt cartoons en illustraties voor de Vlaamse Gemeenschap, Clickx Magazine, Menzo, TV Gids, Uitgeverij Averbode (Altiora), Uitgeverij Wolters Plantyn, Standaard Uitgeverij, VRT, diverse reclamebureaus, enz.

Naast dit alles ontwerpt hij ook logo's en visuals voor reclamecampagnes. Wanneer de klanten het toelaten... grijpt hij naar olieverf en schildert op doek. Een greep uit zijn veelzijdig oeuvre kan je op deze site bekijken. Een schitterende belevenis ... doen!

STEMMEN - TOON TELLEGEN

Stemmen in mijn hoofd -
ze doen maar één ding:
mij tegenspreken.
'We spreken jou helemaal niet tegen!'

Ik wandel.
'Je wandelt helemaal niet! Je staat zoals gewoonlijk stil.'
Ik denk aan iemand.
'Je denkt helemaal niet aan iemand! Je denkt nooit aan iemand.'
Ik sta stil.
'Nu wandel je. Nu heb je blijkbaar opeens haast!'
En heel even houden ze hun mond.
'We houden helemaal niet onze mond,
we houden nooit onze mond,
nooit!'
Ze houden nooit hun mond.


uit: 'Er ligt een appel op een schaal', 2008

THE STORY OF THE HURRICANE - BOB DYLAN

Het vertelt het verhaal van Rubin Carter, een enorm talent in het middengewicht boksen, die halverwege de jaren zestig na een oneerlijk proces onschuldig achter de tralies vliegt wegens een drievoudige moord in de Lafayette Bar & Grill te Paterson, New Jersey. Hij verliest negentien jaar van zijn leven door racisme, corruptie en onverschilligheid. De schuldige lijkt op het eerste zicht de racistische politieagent Vincent Della Pesca uit New Jersey, die al zijn hele leven op Carter jaagt en hem telkens achter de tralies weet te krijgen. Maar tijdens die woelige jaren zestig onstonden er vele opstanden en was er veel te doen voor de gelijke rechten van de mens. Tegen deze achtergrond kunnen we stellen dat Carter als zwarte niet door één persoon maar door een overwegend blank systeem geviseerd werd.

De vele protestacties die hierop volgden, waaronder de protestsong "Hurricane" van Bob Dylan uit zijn album "Desire" (1974), haalden niets uit. De twee processen verloor Carter eveneens. Zijn situatie zag er uitzichtloos uit. Tot op een dag de zwarte tiener Lesra Martin, op een rommelmarkt, heel toevallig het boek van Carter op de kop tikt, een boek dat hij jaren voordien nota bene in de gevangenis geschreven had. Lesra, oorspronkelijk afkomstig uit Brooklyn, werd trouwens door enkele Canadezen meegenomen om zijn studies te vervolmaken. Hij raakt danig in de ban van het boek en merkt enkele raakpunten met zijn eigen leven. Hij besluit Carter te schrijven en te bezoeken in de gevangenis. Lesra overtuigt zijn Canadese voogden het boek ook te lezen, waarop een bezoekje aan Carter volgt. Na lang aarzelen besluiten ze Carter's zaak opnieuw voor de rechtbank te brengen. Samen met enkele advocaten gaan ze op onderzoek uit en verzamelen de nodige bewijzen. Hierbij worden ze meermaals tegengewerkt, maar dit laat hen niet uit hun lood slaan. De hele zaak zal beslist worden voor het federale gerecht...

Dat Rubin Carter na zoveel onrecht niet verbitterd is mag blijken uit dit interview.

1.000.000.000

Het aantal mensen in de wereld dat honger lijdt is tot recordhoogte gestegen. Voor het eerst in de wereldgeschiedenis zijn er ruim een miljard mensen, een zesde van de wereldbevolking, die structureel te weinig eten hebben. Dat heeft de voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties FAO vrijdag laten weten.

Vorig jaar schatte de FAO het aantal mensen met honger nog op 920 miljoen. Nu zijn het er zo'n 100 miljoen meer. Volgens de VN-organistie is vooral de mondiale economische crisis debet aan de snelle stijging van het aantal hongerlijders. Ook aanhoudende hoge voedselprijzen spelen een rol. ,,Een gevaarlijke mix'', aldus FAO-topman Jacques Diouf.

Het overgrote deel van de hongerslachtoffers leeft in ontwikkelingslanden, kwetsbare landen die vaak extra hard zijn getroffen door de economische crisis. Steeds meer mensen in deze landen zien hun loon dalen of worden werkloos, met (nog meer) armoede en honger tot gevolg.

H.H. HANDELAARS - JEAN-PAUL MULDERS

Kun je het une maladie orpheline noemen, een zeldzame ziekte, speciaal naar de Wibra te rijden om er lucifers te kopen ? In de Wibra verkopen ze zeer fraaie lucifers. Het doosje is geel met groen en de lucifers heten Grayburn, wat ik charmant vind, alsook de aanbeveling 'buiten bereik houden van kinderen en van u afstrijken', met daaronder in fijnere letters 'inhoud : ca. 50 lucifers'.

Bij zo'n 'ca.' krijg ik al vlug de neiging ze te tellen. Zouden het er 49 zijn, of 52 ? Ik héb ze geteld, het waren er 46, waarbij je natuurlijk de vraag bekruipt : is dat toeval en zijn het er soms ook 54, of zitten er systematisch te weinig lucifers in een doosje teneinde de winstmarge op te rekken ? Dat zou niet eens zo'n zwaar vergrijp zijn, voor 0,59 euro het pakje.

Ook in de Wibra gezien : een tekentang voor 0,50 euro. In tegenstelling tot wat de argeloze bezoeker zou kunnen denken, is een tekentang geen tang waarmee men beter kan tekenen maar iets heel anders, te weten een tang die ertoe strekt teken 'veilig en pijnloos' te verwijderen. Niet gekocht, men moet het lot niet tarten ; het bezit van een tekentang kan al genoeg zijn om teken aan te trekken, terwijl je daarvoor nooit een teek van dichtbij hebt gezien - zo schijnt de kosmos nu eenmaal te werken.

In het voorportaal van de Wibra wel nog kiwi's aangeschaft en braambessen, o als eieren zo groot. Op straat, alweer, veel botte mensen, die je het liefst nog van het zebrapad zouden rijden. Mensen die ostentatief zuchten als ze in de winkel achter je staan, en je de euvele moed hebt óók nog een kilo sinaasappels te bestellen. Mensen die tegen je aan botsen en je negeren als je in hun plaats sorry zegt. Mensen die, als je een grapje maakt, je aankijken alsof je een insect bent dat zich voedt met excrementen en dat ze altijd nog dood kunnen slaan.

Boertigheden hebben de neiging in series te komen. Je hebt van die dagen waarop je erover struikelt. Na vijftien minuten in de buitenwereld zou je je alweer in je veilige cocon willen verschuilen, tussen boeken en gedroogde rozen. Op andere dagen kom je wel weer fijn volk tegen, zoals de man die mij achterna holt met het lampje dat van mijn fiets is getuimeld. Dan krijg ik de indruk dat de wereld alsnog in zijn plooi zal vallen, zonder valse vouwen.

Nog een doosje Grayburn geteld, het waren er 48. Twee verschil slechts, toch weer in mijn nadeel. Voor 0,59 euro zal ik niet klagen. Niet de gierigheid drijft mij maar de nieuwsgierigheid. In deze krankzinnige wereld kan het bovendien rust scheppen lucifers te tellen, of je bezig te houden met ander onbenulligs. Zoals het vorsen naar de betekenis van de mysterieuze woorden op kortingsbons die ik sinds mijn vroege jeugd ken, toen ik alles begon te lezen, van het etiket van de ketchupfles tot de achterkant van kortingsbons. "Bericht aan H.H. Handelaars", lees je daar. "Unilever verbindt er zich toe de tegenwaarde van deze bon blablabla."

Die H.H. Handelaars, waar zou dat voor staan ? Hoge Heren ? Hunne Heilige ? Hypocriete Huichelende ? In het Frans is het M.M. les Détaillants, al even raadselachtig en een van die weinige heerlijke dingen waarover tinternet niet direct uitsluitsel kan verschaffen. Wel vind ik een krant met een kortingsbon uit het jaar 1870, waarop die H.H. Handelaars al terug te vinden zijn. Het is dus zeer oud - en volstrekt onbelangrijk. Juist daarom vind ik het interessant : om al het belangrijke in de wereld te bezweren. Wat mijn H.H. ook moge betekenen, het heeft de Groote Oorlog en Hiroshima en Ground Zero overleefd, alsook de uitvinding van de McDrive en de zelfklevende postzegel.

Mijn derde en laatste doosje Grayburns geteld, het waren er 54. Vier te veel, dus. Er is nog rechtvaardigheid in de wereld, ze schuilt in een pakje safety matches. Tijd om de dom van Keulen na te bouwen met luciferhoutjes, de S.S. Titanic op schaal 1/250 of misschien wel de parende octopussen die ik onlangs zag op televisie. Het vrouwtje peuzelt na de daad het mannetje op. Maar tjokvol hormonen als hij zit, zou hij zelfs nog geneigd zijn dat prettig te vinden.

QUIRIT & KIM & LECTRR

www.quirit.com

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

LOS - TOM NAEGELS - ROMAN

Los is een indringende roman waarin de tegenstrijdigheden van het moderne leven tegen het licht worden gehouden. Tom Naegels heeft een hoogstpersoonlijk boek geschreven over weerbarstige liefde en broze overtuigingen. De grootvader van Tom Naegels pleegt langzaam zelfmoord in het ziekenhuis. De dokters laten hem begaan. Tegelijkertijd heeft Tom een relatie met een Pakistaanse vrouw en verslaat hij als journalist rellen in Borgerhout.

De drie gebeurtenissen doen hem beseffen dat hij zich verbonden heeft gevoeld met mensen met wie hij niets gemeen heeft en aan wie hij niets te vertellen heeft. Hij merkt dat hij steeds minder van zijn stadsgenoten begrijpt. Kijkend naar zijn bittere, racistische, tierende grootvader, ooit een warme socialist, ziet hij dat hij dezelfde kiemen in zich draagt. (Meulenhoff/Manteau)

Een 'roman' noemt Tom Naegels zijn boek 'Los', maar het dient zich vooral aan als een autobiografisch geschrift over ene Tom Naegels, die journalist bij een Vlaamse krant is en doorgaat voor een allochtonenvriend. Dat je het toch een roman kunt noemen, komt doordat hij zijn maatschappelijk verslag afwisselt met het verhaal over het sterven van zijn grootvader, op z'n Vlaams Bompa geheten.

Bompa is een oude socialist, voor wie de oude politicus Camille Huysmans altijd het grote voorbeeld was. Maar hoe links ook, van allochtonen moet hij toch eigenlijk weinig hebben; wanneer zijn kleinzoon hem optrommelt om te helpen bij een inburgeringscursus, wekt hij verkeerde aandacht door allerlei racistische uitspraken. Eenmaal ziek en gebrekkig geworden, wenst hij te sterven, maar bureaucratie en artsen-ethiek staan hem in de weg bij de gewenste euthanasie: ten slotte sterft hij afgeleefd vanzelf.

Twee actuele maatschappelijke onderwerpen vervlecht Naegels op deze manier met elkaar, het multiculturele drama en het vraagstuk van de euthanasie. Het aardige van het boek is dat Naegels, ondanks zijn principiële sympathie voor allochtonen, zijn verbazing en afkeer van sommige van hun gewoontes, niet onder stoelen of banken steekt. De groepjesgeest van Marokkaanse jongens, hun intimidaties en gescheld, verleiden hem ertoe, in navolging van onze eigen Rob Oudkerk, van 'kutmakkaken' te spreken.

Een Pakistaanse vriendin begeeft zich dan weer in het hol van de leeuw, het café van het Vlaams Blok, en fietst onbevangen door alle domme racisme heen: zo wordt hij verliefd op haar.

In feite gaat het in dit realistische boek om twee liefdes, die voor de vreemdeling en die voor de eigen volkse Vlaming, die op het eerste gezicht slecht vallen te rijmen, maar in de ietwat timide intellectueel die Naegels is, toch samenkomen. Daarmee brengt hij op aardige wijze het dilemma in kaart: hoe kun je het nieuwe begrijpen zonder het oude te verraden. (Trouw.nl)

Leuk is het filmpje waarin Phara de Aguirra Tom interviewt bij het verschijnen van zijn boek.

LIEFSTE - EDDY VAN VLIET

Liefste, teerbeminde, veelgeliefde,
doddige, aantrekkelijke, door goden gezonden
en door monden gezochte, adorabele sigaar.

Mijn dulcinea, mijn oogappel, mijn zoetlief,
mijn vertroeteling, mijn poetje, mijn sigaar.

Om uwentwille stook ik mijn longen gaar
brand ik mijn lippen stuk en laat mijn ogen tranen.

Mijn mannelijke bode, mijn troostmachine,
mijn minnelistige minnares, je maakt
van mijn tong een kittelaar.

Je bent mijn toeverlaat, mijn schild,
mijn schuilhoek.

En later, als het vele verlaten het laatste
licht betimmerd heeft, krijg je in mijn huis
van zes planken de droogste plaats.

Ik verzeker je: in de hel is het
lekkerder roken dan op aarde.


ter nagedachtenis van C. Buddingh

DE PARINGSDANS - CARL DEVOS

De politieke paringsdans is nog volop aan de gang. Volgende week wordt het echte spel gespeeld. Pas dan valt te zeggen welke richting het uitgaat. Deze week werd het veld verkend, zijn posities ingenomen, is tijd gewonnen. Werd nagedacht over de gevolgen van de verschillende scenario’s.

Nog steeds is niet duidelijk of het een grote coalitie wordt, dan wel een zonder de N-VA of zonder Open VLD. Terwijl N-VA-voorzitter Bart De Wever tijdens zijn overwinningsspeech afgelopen zondag, in interviews daags na de verkiezingen en tijdens het voorzittersdebat in Terzake 09 zichzelf buiten spel aan het zetten was, stuurde hij maandag drastisch zijn communicatie bij. De N-VA wil zeer graag besturen, wil water in de wijn doen, en die woorden van de voorbije dagen moeten niet zo ernstig genomen worden. Bovendien zal de N-VA niet meer communiceren, vooral om niets meer verkeerd te zeggen. Lees, om de anderen geen munitie te geven om de N-VA onder vuur te nemen.

Het omgekeerde zagen we bij Open VLD. Die dreven de prijs op. Patricia Ceysens waarschuwde voor het gevaar van de N-VA. Die partij zou volgens haar slecht zijn voor de Vlaamse economie. Verhofstadt floot Ceysens terug. Hij deed dat eerder al met De Gucht. Die nam ondertussen ook zelf gas terug: Open VLD stapt niet langer uit de federale regering als ze niet in de Vlaamse zit. En toen werd het vrijdag.

In Terzake was de uitstekende Sven Gatz overduidelijk. Hij zei wat Verhofstadt eerder van de week al buiten het oog van de camera’s had laten weten. Volgens Gatz wil Open VLD eerst een akkoord over het kader en de methode voor de staatshervorming, pas dan willen ze de rest van het regeerakkoord onderhandelen en dus beslissen of ze ook tot die regering toetreden. Betekent dat dat de Vlaamse regeringsvorming in crisistijden nog heel lang zal aanslepen? Niet noodzakelijk.

Open VLD wil de staatshervorming via de oude methode organiseren, in dit land inderdaad nog steeds de meest effectieve. Niet via een communautaire dialoog, wel via onderhandelingen tussen partijvoorzitters, buiten de Vlaamse regering dus. Wat Open VLD vraagt, is dat de Vlaamse partijen daarover vooraf een akkoord sluiten, over die werkwijze. Maar die methode past niet in de copernicaanse omwenteling van Peeters, die een dialoog van gemeenschap tot gemeenschap wil. Ook de federale regeringsbaas, Herman Van Rompuy, verkiest de gemeenschapsdialoog of een raad der wijzen. Die hebben na juni 2007 ooit een "eerste pakket" staatshervorming goedgekeurd, dat ligt te bestoffen in het parlement omdat niemand het wil goedkeuren vooraleer er een deal over alles is. Ook BHV moet dus eerst geregeld worden.

Van strategie verwisseld?

In elk geval: zo’n onderhandeling tussen Vlaamse en Franstalige partijvoorzitters – gesteld dat die laatste dat ook willen – brengt de staatshervorming indirect ook weer op federaal vlak. Peeters en Van Rompuy vonden elkaar in de keuze voor een communautaire dialoog: buiten de federale en met de Vlaamse regering.

Maar er is nog meer. Open VLD ziet geen heil in een assertieve Vlaamse regering die vaak overhoop ligt met de federale regering. Als de Vlaamse regering de randjes van haar bevoegdheden afwandelt, de federale regering onder druk zet, het belangenconflicten regent, … dan komt er naar eigen zeggen niets van die stabiliteit waar Open VLD nu zwaar op inzet.

En het is nog niet gedaan. Volgens Gatz en Open VLD moet de staatshervorming niet enkel de regio's maar ook het federale niveau versterken. Zoals de nota van tussenpremier Verhofstadt een tijd geleden duidelijk stelde. Dat is iets wat de N-VA toch moeilijk kan aanvaarden. Compromissen sluiten, jazeker, maar de versterking van België verkopen aan hun kritische achterban lijkt ondoenbaar. Of er moet wel een heel ferme versterking van de deelstaten tegenover staan, en dat zit er niet meteen in. Open VLD wijst op de noodzaak van wederzijdse toegevingen.

De Vlaamse liberalen zijn er volgens Gatz nog niet uit of ze nu echt in de regering willen of niet. Open VLD stelt duidelijke maar hoge eisen. Ze verrassen, want in de campagne zei Open VLD bijna niets over de staatshervorming. Het ging over de jobkorting en andere, vooral sociaal-economische voorstellen.

Maar voor Open VLD kan daarover pas gesproken worden als er een communautaire methode gevonden is. Dat zou je eerder van de N-VA verwachten, maar daar willen ze besturen zonder eerst grote communautaire afspraken in het regeerakkoord te schrijven. De staatshervorming willen ze rustig afdwingen, de komende jaren.

Wie niet beter weet, zou denken dat Open VLD en de N-VA onderling hun strategie verwisseld hebben. (deredactie.be)

JONATHAN BOCKSTAEL - INTRODUCTIE

De 24-jarige bankbediende Jonathan Bockstael kan binnenkort van zijn hobby misschien wel zijn beroep maken. Bockstael imiteert in zijn vrije tijd de stemmen van bekende mensen uit de sportwereld. Milan Jovanovic, Bart Wellens, Tom Boonen, Patrick Lefevere, allemaal passeren ze de revue.

Jonathan Bockstael woont in de buurt van wielrenner Frank Vandenbroucke en VDB ontdekte al snel dat de imitator talent had. Toen Vandenbroucke afgelopen zondag samen met enkele vrienden op café ging en daar Bockstael ontmoette, vroeg hij aan de imitator om “zijn showke” eens op te voeren. Een vriend van VDB had een camera bij de hand en filmde de stemmenimitator. Het filmpje belandde op YouTube en Facebook en werd in geen tijd een hit op internet.

Toegegeven, de imitaties van Bockstael klinken als echt. Het Kempische accent van Tom Boonen, het gebroken Vlaams van Frank Vandenbroucke, het bizarre Engels van Milan Jovanovic en het West-Vlaams van Quick.Step-manager Patrick Lefevere. Hij overloopt ze allemaal. Ook de stemmen van Michel Wuyts, Trond Sollied en Bart Wellens kan hij heel geloofwaardig imiteren.

De commentaren op YouTube gaan van “Fantastisch” tot “Zalig” en zelfs “Hilarisch”. De 24-jarige bankbediende schrikt ondertussen een beetje van de lovende commentaren op zijn imitatiefilmpje. Over een carrière als stemmenimitator had hij nog niet durven nadenken wegens een gebrek aan zelfvertrouwen om alleen op een podium te staan. Maar na het lezen van de commentaren op zijn imitaties bedenkt hij zich misschien wel. (deredactie.be)

LOUIZA 453 - JEAN-PAUL MULDERS

Het is een dag zonder wolken of zorgen en ik cruise op de Avenue Louise, samen met duizenden andere automobilisten waarvan waarschijnlijk geen enkele hetzelfde zoekt als ik : het hoofdkwartier van de Brusselse Gestapo. Uiteindelijk vind ik het : een crèmekleurig appartementsgebouw van twaalf verdiepingen, waar in de wereldbrand mensen gemarteld & vermoord werden, maar waar nu gewoon weer mensen slapen & eitjes koken, vergeetachtig als wij zijn.

Résidence Belvédère, heet het nu. Ik sta in de zwarte hal naar de namen op de brievenbussen te kijken, en probeer mij de dreiging voor te stellen die van dit gebouw moet uitgegaan zijn. Die dreiging was voor mijn eigen vader reëel. Hij woonde tijdens de oorlog in Brussel, al kan ik hem daar niet meer over ondervragen want hij heeft mij in 1986 verlaten, niet van plan om ooit nog met mij over de politieke toestand in de wereld te praten, noch over luchtverfrissers die beweging detecteren. Ik zweer u dat ze bestaan.

Voor het Gestapo-gebouw, in een licht dat poederig zou kunnen heten, staat het borstbeeld van de man die sinds kort een held van mij geworden is : Jean de Selys-Longchamps, een Belg die in de oorlog piloot werd bij de Royal Air Force. Zijn verhaal is een nogal wonderlijke historie. Sinds zijn vader (volgens sommige bronnen zijn broer) in het hoofdkwartier van de Gestapo doodgefolterd was, zon de Selys op wraak. Hij vroeg zijn oversten toestemming om actie te mogen ondernemen tegen het gebouw aan de Louizalaan, maar kreeg telkens nul op het rekest.

Op 20 januari 1943 zag de Selys zijn kans schoon. Met zijn Typhoon-jachtvliegtuig beschoot hij eerst plichtsbewust enkele spoorlijnen tussen Gent en Kortrijk, maar zei toen dat hij nog een klus moest klaren en zonderde zich af van zijn squadron. Op eigen houtje vloog hij richting Brussel. Al gauw doemde het Justitiepaleis voor hem op. Hij maakte een bocht over het Poelaertplein en scheerde laag over de arcaden van de Eeuwfeestpaleizen. Hij kreeg het Gestapo-gebouw in het vizier en bestookte het met zijn 20 mm-kanonnen. De bovenste verdiepingen werden verwoest. Vier Duitse officieren waren op slag dood, onder wie een Sturmbannführer van de SS.

" I didn't have enough, but the guns did", schijnt de Selys achteraf te hebben gezegd. Voor de bevolking van Brussel was zijn eenmansactie een hart onder de riem. Voor het eerst konden zij met eigen ogen vaststellen dat het Hitlerregime toch niet zo onkwetsbaar was. De Selys strooide nog Belgische vlaggetjes uit over de stad en kon een halfuur later zijn Engelse thuisbasis bereiken. Het was zoiets als om broodjes naar de bakker fietsen, maar dan een beetje heldhaftiger. " I got them square", merkte hij op toen zijn overste hem op het matje riep. Hij werd gedegradeerd voor roekeloosheid, maar zou toch nog het Distinguished Flying Cross krijgen - en kwam luttele maanden later na een missie boven Oostende om.

Slank, van middelbare lengte, hoffelijk en ouderwets, dapper maar geen al te vlijtige student : meer is van Jean de Selys-Longchamps niet bekend, naast enkele foto's die hem tonen als aristocratische schelm. Hij is een achterneef van de ook al wat eigenzinnige Delphine Boël - al is dat voor de schoonheid van dit verhaal van minder belang.

Zijn borstbeeld op de Louizalaan toont hem in pilotenuitrusting, de vliegeniersbril op het voorhoofd geschoven. Hij kijkt naar het hemelgewelf, stoutmoedig en verguld, zoals helden nog schijnen te kijken als zij zich ijlings moeten reppen naar het toilet. Ik ben niet zo'n aanhanger van de held als concept, maar voor deze Jean ben ik geneigd een uitzondering te maken. Als ik ooit in de buurt van het Engelse Minster kom, zal ik niet nalaten om te rijden naar zijn rustplaats en hem woorden van eerbied toe te fluisteren. Respect, man ! Ook zal ik mij proberen voor te stellen hoe euforisch hij zich moet hebben gevoeld, die klare ochtend in 1943 toen hij het recht in eigen handen nam, niet ver van de plek waar de mensen van vandaag capsules gaan kopen voor hun Nespresso-apparaat.

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

HOMO' S EN VOETBAL

Een grote meerderheid (67,8 %) van de profvoetballers uit de Belgische eerste klasse vindt dat er in de hoogste afdeling geen plaats is voor homo's. Dat is een van de meest opmerkelijke resultaten van een enquête die Sport Voetbalmagazine uitvoerde bij meer dan 300 spelers.

Wat krijgen we nu, waar zijn die mietjes bang voor? Ik had al geen hoge dunk van die rotverwende luxepaarden maar dit is werkelijk te gortig. Ik zou graag de namen kennen van die tweehonderd onnozelaars maar die zullen wel te laf zijn om zich te 'outen'.

Ik stel voor dat er lijst komt met sporten die beoefend kunnen worden door homo' s zonder gevaar voor de tegenstrever(s). Ik denk aan tennis met dien verstande, alleen het enkelspel en gemengd dubbel. In de atletiek zijn hoogspringen, verspringen en hamerslingeren geen enkel probleem. Ik twijfel om het speerwerpen toe te laten. De marathon kan ook maar deze dient gelopen in de tegenovergestelde richting. Uitgesloten zijn waterpolo, worstelen en judo.

Een aantal sporten vergen een kleine aanpassing. Ik denk in het baanwielrennen aan de achtervolging zonder zadel en in het boksen aan 'gay-boxing' met roze bokshandschoenen in mousse.

'Neen aan racisme' hangt in koeien van letters aan de stadions. Het discrimineren van homo's is een vorm van racisme en onverdraagzaamheid. Arme macho's!

TWEE - TOON TELLEGEN

Twee mensen

De een is aardig, de ander is aardiger.

De een haalt de waarheid boven water,

de ander haalt de waarheid boven water en wringt haar uit.

De een verbergt zich, de ander verbergt zich en is onvindbaar.

De een valt, de ander valt en staat weer op en valt opnieuw.

De een klampt zich aan de ander vast,

de ander klampt zich aan de een vast en krabt hem, bijt hem,

knijpt zijn keel dicht, laat hem niet meer los.

De een denkt aan zijn liefste,

de ander denkt aan zijn liefste en aan de wereld

en aan de congruentie der dingen en de Heilige Augustinus

en hoog oplaaiend vuur.

De een is alleen,

maar zo eenzaam als de ander

is alleen een hond, in een hok, verkommerd.

Uit: 'Gewone gedichten', 1998.

VANMOL, LETERME & OBAMA

www.vanmol.net

DE SLECHTE VERLIEZER IN JEAN-LUC DEHAENE

Europees lijsttrekker Jean-Luc Dehaene heeft opgeroepen om niet te stemmen op kleine partijen. Tijdens een persconferentie stelde Dehaene dat de politieke versnippering door de vele kleine partijen 'ondergravend' is. N-VA-voorzitter Bart De Wever betreurt de oproep.

Misschien is een hervorming van het kiessysteem nodig, opperde Dehaene. 'Maar beter is dat de kiezer zelf een duidelijk mandaat geeft aan diegene die leiding moeten geven en met dat mandaat die hervorming overbodig maakt', zei hij.

N-VA-voorzitter Bart De Wever betreurt de oproep van Europees CD&V-boegbeeld Jean-Luc Dehaene. 'Blijkbaar heeft de CD&V nu liever de paarse partijen, die het kartel destijds nochtans zo sterk bevochten heeft. Het kan verkeren', zegt De Wever.

'De oproep van Jean-Luc Dehaene doet vooral denken aan de vroegere Monseigneur De Smedt die van op de kansel de gelovigen toesprak en hen onder druk zette om toch maar niet op de toenmalige Volksunie te stemmen', zegt de N-VA-voorzitter.

'Tegelijk blijkt dat Kris Peeters geen dag langer meer kan wachten om opnieuw een tripartite te vormen. De uitspraak van de kiezer lijkt alleen nog een vervelend struikelblok', zegt De Wever nog. (De Standaard Online)

Ik ga niet veel woorden vuil maken aan het zoveelste staaltje van 'politiek onfatsoen'. Ik hoop alleen maar dat de strategie van Dehaene het omgekeerde effect zal hebben, bij mij in ieder geval. Hieronder nog een aantal reacties op het artikel in De Standaard.

Op 05 juni 2009 omstreeks 01u43, zei Jan Van Lint:
Laat Dehaene beginnen met zijn eigen partij uit de verkiezingen te halen. Daarna kan hij SP.a en VLD overhalen om hetzelfde te doen. Dan zijn de overblijvende partijen automatisch 'groot'. Wat een arrogantie!!!

Op 05 juni 2009 omstreeks 01u33, zei Frans Denissen:
Stem dus bij voorkeur op de partij (CD&V, in casu Leterme) die sinds de laatste verkiezing van dit land een puinhoop heeft gemaakt.

Op 05 juni 2009 omstreeks 01u20, zei Frank Buts:
Dehaene is zeer slecht geplaatst om stemadvies te geven . Na de gemeenteraadsverkiezingen van 1999 heeft hij de steun aanvaard van drie gewezen leden van het FDF , om zijn minderheidscollege van CDV-Agalev toen aan een meerderheid te helpen in Vilvoorde . Dehaene heeft toen dus de steun aanvaard van politici die eigenlijk de Vlamingen haten . Maar blijkbaar waren alle middelen goed om toch maar Burgemeester te kunnen worden . Maar blijkbaar mag dit verhaal in de media niet meer vermeld worden . Een politicus zoals Dehaene mist dan ook alle geloofwaardigheid .

Op 05 juni 2009 omstreeks 01u09, zei veronique tanghe:
Hoogmoed komt voor de val, mijnheer Dehaene ! Bedankt voor het stemadvies aan N-VA, als consequente en rechtlijnige Vlaamse partij. Kan CD&V(?) nog een puntje aan zuigen !

Op 05 juni 2009 omstreeks 00u34, zei jan welvaert:
Als de grote partijen willen dat voor hen gestemd wordt moeten ze dat verdienen. De kiezer niet au serieux nemen heeft zijn prijs. En dan op het laatste moment proberen de kiezers angst in te boezemen. Als de politiek ondergraven is, is dit in eerste instantie aan de politici zelf te wijten. Steek de hand in eigen boezem. Of is men bang om te onderkennen dat het huidig staatsmodel niet langer werkbaar is en een verdere federalisering cumque boedelscheiding de enige uitweg is ?

Op 04 juni 2009 omstreeks 21u53, zei Gustaaf Cortebeeck:
JLDH is een zeer verstandige kerel - maar hij is fin de carriere - en zal nadien in het goedbetaalde bedrijfsleven floreren met de relaties opgebouwd in het politieke milieu. Betrouw de CDV niet - dat zijn de schipperaars , de toegevers, de mannen van het oneervolle compromis. En met een stevige achterban in de katholieke zuil : syndicaten, mutualiteiten, onderwijs ,klinieken , etc.. en die zijn nog altijd zo verdomd belgisch-sociaal - wablief? - P.S.-sociaal. Blijf maar toegeven jongens die kleine partijen kunnen gezamenlijk opschuiven naar de 35-40% en een volgende verkiezing - die er spoedig gaat komen - naar de 40_45%

Op 04 juni 2009 omstreeks 21u52, zei Dirk Quaghebeur:
Een nieuwe cordon sanitaire dan ? En slaat dat dan ook op Groen ! die ze aan het opvrijen zijn om samen met hun Waalse broeders in de federale boot te nemen om een 'belgische' staatshervorming te maken waarbij de paarse denkpiste van enkele jaren terug te realiseren om nog meer Vlaamse gemeenten (Dilbeek, Sint-Pieters-Leeuw, ...) aan Brussel te verpatsen ?

Op 04 juni 2009 omstreeks 21u51, zei Ivan Verkeyn:
De partij Bosses zullen het wel terug onderling uitmaken ,in hoeverre de kleine man het gelach zal betalen . Ze zullen ons melken zoals de mieren de bladluizen melken

Op 04 juni 2009 omstreeks 21u46, zei D. Tower:
De niet-traditionele partijen hebben zojuist 5 procent extra kiezers gewonnen. Is Dehaene niet die man die onlangs gezegd heeft dat 'het volk per definitie niet nadenkt' (en daarom eigenlijk wel geen stemrecht zou mogen hebben). Is dat ook niet die man die gezegd heeft dat men de problemen moet aanpakken wanneer ze komen: als hij het nog niet gemerkt heeft, de problemen zijn gekomen en we zijn er niet goed op voorbereid - brandjes plussen zo goed en zo kwaad als het kan is ons beleid. En als ik me goed herinner, is Dehaene niet die man die vele jaren geleden zei dat men niet op het Vlaams Blok mocht stemmen, het VB dat er dan op de verkiezingsdag met +7 % of zo uitkwam. Als de Dehaene spreekt zoals nu, dan is dat een voorbode van een goede verkiezingsuitslag voor de niet-traditionele kleine en grote partijen.

KUKELEKU -JEAN-PAUL MULDERS

Daar zijn ze weer, de glunderende koppen van mannen en vrouwen die straten en weiden vervuilen en indringend of schaapachtig kijken. Een van de koppen heeft met haar baby op de affiche postgevat. Daarbij staat één woord : 'koester'. Wat dat met politiek te maken heeft, weet ik niet. Even curieus vind ik de affiche in een ander landgedeelte, met de slogan 'maskers af'. De vrouw die erbij staat, neemt effectief een masker af, zo'n frivool modelletje dat mij doet denken aan de film Eyes Wide Shut. Evengoed kon zij kiezen voor de slagzin 'zo gezegd, zo gedaan'. Meer diepgang wordt niet wenselijk geacht.

Ook via de brievengleuf glippen de koppen naar binnen, ongevraagd want ik heb een sticker geplakt waarop staat dat ik geen verkiezingsdruksels verlang. Misschien moet ik de namen van de partijen die desondanks hun folders in mijn bus droppen, afstrepen van mijn lijst, met het risico blanco te moeten stemmen. Freya stopt die folders toch niet zelf in je bus, zou je kunnen opmerken. Maar Freya kan haar lastdieren instrueren dat ze de mensen haar propaganda niet door de strot moeten rammen. Ik voel mij verkleuterd, als er ondanks vriendelijk verzoek toch weer telkens nieuwe koppen uit mijn bus komen gedwarreld.

Dat het allemaal postjespakkers en zakkenvullers zijn, zul je mij niet horen zeggen, maar erg veel vertrouwen heb ik er toch ook niet meer in. Dit keer heeft het geglunder op het glossy drukwerk wel iets heel eigenaardigs. De dames en heren politici gedragen zich als een set acteurs die, na een beroerde voorstelling vol overacting, niettemin breed lachend op de bühne komen en buigen in de hoop op een staande ovatie.

Gelukkig krijg je, ter compensatie van de namaak in de wereld, af en toe ook iets dat onverwacht je hart verwarmt. De Peruaanse jongen in de Bio-Planet bijvoorbeeld, die toesnelt om het broodrek open te houden als ik met volle handen probeer een zuurdesembroodje te grijpen. Of de chique man in maatpak op het trottoir, die glimlacht als ik hem links dan rechts dan weer links probeer te kruisen, en bijna tegen hem opbots omdat hij telkens dezelfde richting kiest als ik, een situatie die vaker voorkomt en de meeste mensen geërgerd doet kijken.

Soms wou ik dat ik in tijden leefde waarin niemand wist wat een computermuis was. Intussen ligt, in de kamer hiernaast, een kindje te slapen voor wie alles in de wereld nog geweldig is. Oké, is nu haar nieuwste woordje, dat zij ten overvloede gebruikt. En samen. Dat zei ze toen we onder mijn paraplu uit de auto naar de voordeur vluchtten voor de razende regen, en ik haar dertien kloeke kilo's tegen mij aangedrukt hield.

"Samen he, papa ?"

Ze zei het met zichtbaar genoegen en dat deed mij plezier. Het liet mij vermoeden dat zij misschien wel een harmoniezoeker wordt, iemand die inzit met de wereld en die het anderen naar hun zin wil maken. Een sociaal wezen, dat wakker ligt van het regenwoud en van bedreigde soorten. Tegelijk kan zij bijzonder zelfzuchtig zijn, bijvoorbeeld als ze iets vastpakt en dat claimt. " Mijn fietsje. Niet van papa. Mijn." Zij zou de hele wereld tot de hare verklaren.

Als we een bedelaar zien, stuur ik haar daar met kleingeld op af, zodat ze dat verlegen in het bekertje kan gooien. Ik hoop dat ze dat later blijft doen. En dat ze verdraagzaam wordt, maar ook niet te veel, want te veel verdraagzaamheid krijgt al vlug iets lams. Te veel verdraagzaamheid doet mij denken aan een koe die graast in de wei.

Deze week heeft dochterlief mij voor het eerst op mijn plaats gezet. We liepen voorbij een parkje waar hoenders zaten. Een ervan maakte het soort lawaai dat hoenders al eens durven maken.

"Kippetje", zei ik nonchalant.

"Hààntje", zette zij recht, met die klemtoon van haar die veel woorden grappig doet klinken.

De eerste keer dat ze iets beter wist dan ik, of het tenminste nauwkeuriger formuleerde. "Je hebt gelijk meisje", gaf ik toe. "Alleen hààntjes doen kukeleku."

Zij wou glimmen van trots, maar was nog te jong.

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

VERKIEZINGEN [09] & VERBONDENHEID

Als ik iets geleerd heb, is het genuanceerd en zonder vooroordelen de wereld te observeren. Makkelijk is het niet. Iedere dag besef ik dat ik een gelukzak ben en in een luilekkerland leef spijts of misschien dankzij de vele ontevreden mensen rondom mij.

Politiek interesseert mij. Gelukkig zijn er mensen die aan politiek willen doen. Het zou echter niets voor mij zijn omdat ik vrees dat ik (nog altijd) veel te naïef ben en ook het vooruitzicht om in een 'slangenkuil', een 'haaienpoel' of een 'krabbenmand' terecht te komen schrikt me af, om nog te zwijgen van de te grote ego's en onbekwamen. Het moeilijkst te verteren zou echter de 'onvoorwaardelijke loyauteit' ten opzichte van de partij zijn.

Ik heb mijn keuze gemaakt voor wie ik zal stemmen komende zondag. De overvloed aan 'duiding' in de media zal daar niets meer aan veranderen.

Gisteren naar 'De Stemming 09' gekeken met Siegfried Bracke en professor Rik Torfs. Het is puur entertainment. Wat me vooral opviel was het verschil tussen Tom Dehaene en Jean-Jacques De Gucht. Waarschijnlijk twee evenwaardige, bekwame jonge politici, alleen zit Jean-Jacques is een luxeverpakking!

Als je gezond bent, vast werk hebt en een dak boven je hoofd zal de uitslag van de verkiezingen weinig of geen invloed hebben op je toekomst. Voor mij mag de grootste aandacht naar de 'kwetsbaren' van onze samenleving gaan.

Ook gekeken naar 'Politiek en gelukkig zijn' (Ter Zake 09). Kan de politiek iets veranderen ,ten goede, aan het grote aantal zelfdodingen in België? Ik twijfel daaraan. De oplossing ligt voor mij in een grotere verbondenheid tussen mensen , meer menselijke warmte door het afbouwen van het steeds groter wordend individualisme en daarmee gepaard gaande egoïsme.

EEN STAANDE PLANT - NICO SCHEEPMAKER

Zul je beloven dat je ouder wordt,
ouder dan ik, omdat ik zonder jou
het leven toch als tijdverlies beschouw?
Een staande plant waarvan de bloem verdort?

Ik blijf wel leven, dat is geen probleem:
nieuwgierigheid drijft mij al jaren voort.
Maar zonder jou word ik niet meer gehoord
en raak ik van mijn eigen ik vervreemd.

Het lijkt wat egoistisch dat ik wil
dat jij als laatste van ons achterblijft,
met stilte om je heen van jou alleen.

Maar tussen jou en mij is een verschil,
want jij bent jonger, jij kunt ergens heen
waar ons verleden langzaam overdrijft.


Uit 'Hopper's Holland' (1974) van N. Scheepmaker (1930-1990)