als pleisters op mijn wonden
lagen jouw handen op mijn hart
waar ze feilloos knopen vonden
die je geduldig hebt ontward
als zalf werkten jouw ogen
op mijn zo rusteloze ziel
en je woorden, afgewogen
voorkwamen dat ik telkens viel
als kompressen kusten jouw lippen
al mijn pijnen weg en meer
ik liet de warmte binnenglippen
verzachtend al het oude zeer
schrijvend zal ik nu heel mijn leven
zeggen waar ik over zweeg
maar weet dat ik nooit terug kan geven
wat ik tot nu toe van jou kreeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten