Als Philippe Claudel in zijn thuisland Frankrijk op het schild gehesen wordt als de leader van een nieuwe gang hoogst getalenteerde schrijvers, hebben wij daar voorlopig geen enkele kritische kanttekening bij te maken: Claudel ís een meester in wording.
'Grijze zielen' was al behoorlijk impressionant, en met 'Het verslag van Brodeck' (De Bezige Bij) mikt hij opnieuw haarfijn en plein dans le mille.
't Is deze keer de Tweede Wereldoorlog die een killige schaduw werpt over het verhaal, ook al wordt de Shoah nergens bij naam genoemd. Brodeck, de verteller, keert terug van een kamp waar hij - letterlijk - als een hond behandeld is. Zijn dorp, een fictief oord dat ergens in de Elzas moet liggen, in de grijze zone tussen Frankrijk en Duitsland, wordt bewoond door een gesloten gemeenschap die de eigen wreedheid probeert te vergeten. Maar de Anderer strooit roet in het eten: een bizar personage dat uit het niets is neergestreken in het dorp, en de gelittekende bewoners met de smoel voor een spiegel stompt. Als die zonderling vermoord wordt door de mannen van het dorp, wordt Brodeck belast met de taak een verslag te schrijven. Door sec neer te pennen wat er precies gebeurd is, moet hij zijn dorpsgenoten een alibi voor hun wreedheid verschaffen. Maar parallel met het eigenlijke verslag houdt Brodeck ook een persoonlijk relaas bij - het boek van Claudel dus. Het is een tumultueuze afdaling in de perfide mensenziel, gegoten in zinnen die zich, ondanks hun tragische geladenheid, als mooi en luisterrijk laten bewonderen.
Claudel behoeft niet meer dan dat kleine verhaaltje in die bedompte gemeenschap om het hele wereldtoneel te schetsen. Er is maar weinig verbeelding nodig om in het relaas van Brodeck gloeiend hete hangijzers als migratie, de angst voor het vreemde en de clash der culturen te herkennen. Maar ook op een intimistischer niveau is dit een roman die zijn tengels in het vlees van de lezer plant: Claudel laat doorheen het donkerste zwart een krachtig liefdesverhaal van een aandoenlijke tederheid sluimeren.
'Het verslag van Brodeck' is een ooggetuigenreportage vanuit het donkere hart van een mensengemeenschap: voer voor wie de herinnering boven het laffe vergeten verkiest. (jm - Humo)
'Grijze zielen' was al behoorlijk impressionant, en met 'Het verslag van Brodeck' (De Bezige Bij) mikt hij opnieuw haarfijn en plein dans le mille.
't Is deze keer de Tweede Wereldoorlog die een killige schaduw werpt over het verhaal, ook al wordt de Shoah nergens bij naam genoemd. Brodeck, de verteller, keert terug van een kamp waar hij - letterlijk - als een hond behandeld is. Zijn dorp, een fictief oord dat ergens in de Elzas moet liggen, in de grijze zone tussen Frankrijk en Duitsland, wordt bewoond door een gesloten gemeenschap die de eigen wreedheid probeert te vergeten. Maar de Anderer strooit roet in het eten: een bizar personage dat uit het niets is neergestreken in het dorp, en de gelittekende bewoners met de smoel voor een spiegel stompt. Als die zonderling vermoord wordt door de mannen van het dorp, wordt Brodeck belast met de taak een verslag te schrijven. Door sec neer te pennen wat er precies gebeurd is, moet hij zijn dorpsgenoten een alibi voor hun wreedheid verschaffen. Maar parallel met het eigenlijke verslag houdt Brodeck ook een persoonlijk relaas bij - het boek van Claudel dus. Het is een tumultueuze afdaling in de perfide mensenziel, gegoten in zinnen die zich, ondanks hun tragische geladenheid, als mooi en luisterrijk laten bewonderen.
Claudel behoeft niet meer dan dat kleine verhaaltje in die bedompte gemeenschap om het hele wereldtoneel te schetsen. Er is maar weinig verbeelding nodig om in het relaas van Brodeck gloeiend hete hangijzers als migratie, de angst voor het vreemde en de clash der culturen te herkennen. Maar ook op een intimistischer niveau is dit een roman die zijn tengels in het vlees van de lezer plant: Claudel laat doorheen het donkerste zwart een krachtig liefdesverhaal van een aandoenlijke tederheid sluimeren.
'Het verslag van Brodeck' is een ooggetuigenreportage vanuit het donkere hart van een mensengemeenschap: voer voor wie de herinnering boven het laffe vergeten verkiest. (jm - Humo)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten