Een geroutineerde straatloper, dat word ik meer en meer, zo'n hond met vale plekken en trouwe ogen, maar met nog een krachtige blaf en zelfs een zekere speelsheid, ondanks het wrede.
Je ziet wel eens iets als je zo door de straten loopt, op straathondenhoogte, af en toe stoppend om je territorium af te bakenen middels een dapper opgeheven poot. Je ziet een harnas bijvoorbeeld, waar de middeleeuwer uit is weggelopen en dat op het trottoir voor een winkel met antiquiteiten staat. Met behulp van zo'n karretje, duvelke geheten, wordt het tegen sluitingstijd door een platinablonde vrouw naar binnen gereden. Het is een komiek tafereeltje, temeer omdat die vrouw er zo'n verveeld gezicht bij trekt, een gezicht dat niet past bij de romantiek van steekspelen en ridderkastelen.
Zo zwervend arriveer ik bij het Dreupelkot, kroonjuweel der Gentse horeca waar jeneverbeluste lieden uit de hele wereld naartoe worden gezogen. Boven de ingang hangt een afbeelding van Pol, de altijd wat norse uitbater, die er met zijn kale kop en slimme brilletje uitziet als de wijze Socrates. Opeens besef ik wat ik altijd een beetje heimelijk tegen Pol heb gehad : dat hij wijsheid uitstraalt terwijl je alleen maar beroezing bij hem kunt kopen. Blauwe kiekendief & 723 andere soorten.
Na twee glaasjes, dankzij de oppervlaktespanning bolrond gevuld, komt een maf idee in mij op : dat van een kot waar geen dreupels, maar Antwoorden worden geschonken. Het zou een zegen zijn voor de zoekende, twijfelende en in het duister stampvoetende vrienden waar ik de laatste tijd in lijk te grossieren. Zal ik die bed and breakfast in Frankrijk openen of blijf ik toch maar aan de slag bij Lamstraal Verzekeringen ? Blijf ik bij vrouw en kind of waag ik de sprong naar mijn roodharige lief, met het risico tussen wal en schip te belanden, wat wil zeggen : op een flat met zo'n bed dat je via een hefboom uit een muurkast kan kantelen ?
Over deze en andere vragen breken zij zich het hoofd. Ze draaien zich de vernieling in, omdat zij het antwoord niet vinden en niemand hun raad durft te geven, doodsbenauwd als iedereen tegenwoordig is voor directieven en waardeoordelen. "Je moet het antwoord in jezelf vinden", luidt dan het parool en de zoekers blijven stuurloos dolen, ten prooi aan therapeuten die graven in hun diepste jeugd of kwinkslagen verkopen.
Hoe handig zou dat niet zijn, zo'n dreupelkot waarin een wijze man achter de toog twee uur lang naar de oorzaak van je verscheurdheid luistert. Om dan een verdict te vellen dat zo scherp is als een scalpel, puttend uit ervaring en gezond boerenverstand en uit de Toverberg van Thomas Mann. Het voordeligste zou zijn jezelf er vooraf toe te verbinden de raad van die nuchtere buitenstaander ook effectief op te volgen, ongeacht wat het wordt. Gedaan met de verscheurdheid. Exit twijfel.
Het zou het leven van velen aanzienlijk vergemakkelijken, met een minimum aan kosten en hersengespin. Het zou een einde maken aan het lijden van mijn talrijke in dubio verdwaalde kennissen, die nu maar rondjes draaien op de rotonde zonder een afslag te durven nemen, tot hun banden compleet zijn versleten. Op den duur zien ze niet meer dat een beslissing nemen vaak belangrijker is dan wát je beslist. Pas dan kom je nieuwe kruispunten tegen.
Misschien moet ik een keten van Antwoordkoten oprichten, met filialen van Beervelde-Lochristi tot Pierre, de hoofdstad van South Dakota. Allemaal in hetzelfde vrolijke kleurtje. Deze mogelijkheid bijna in ernst overwegend, sluip ik het Dreupelkot uit. Op weg naar de Muffeldierstraat, immer op straathondenhoogte, zie ik een jonge vrouw op de toppen van haar tenen iets inspreken in een te hoog gemonteerde parlofoon. Ik zie graag meisjes op de toppen van hun tenen naar iets reiken, vraag me niet waarom. Uren zou ik naar ze kunnen kijken, hoewel die meisjes het meestal sneller beu zijn en zich plompverloren weer op hun hielen laten zakken, wat minder betoverend is, maar daarom niet minder begrijpelijk, om redenen van comfort en zwaartekracht.
Je ziet wel eens iets als je zo door de straten loopt, op straathondenhoogte, af en toe stoppend om je territorium af te bakenen middels een dapper opgeheven poot. Je ziet een harnas bijvoorbeeld, waar de middeleeuwer uit is weggelopen en dat op het trottoir voor een winkel met antiquiteiten staat. Met behulp van zo'n karretje, duvelke geheten, wordt het tegen sluitingstijd door een platinablonde vrouw naar binnen gereden. Het is een komiek tafereeltje, temeer omdat die vrouw er zo'n verveeld gezicht bij trekt, een gezicht dat niet past bij de romantiek van steekspelen en ridderkastelen.
Zo zwervend arriveer ik bij het Dreupelkot, kroonjuweel der Gentse horeca waar jeneverbeluste lieden uit de hele wereld naartoe worden gezogen. Boven de ingang hangt een afbeelding van Pol, de altijd wat norse uitbater, die er met zijn kale kop en slimme brilletje uitziet als de wijze Socrates. Opeens besef ik wat ik altijd een beetje heimelijk tegen Pol heb gehad : dat hij wijsheid uitstraalt terwijl je alleen maar beroezing bij hem kunt kopen. Blauwe kiekendief & 723 andere soorten.
Na twee glaasjes, dankzij de oppervlaktespanning bolrond gevuld, komt een maf idee in mij op : dat van een kot waar geen dreupels, maar Antwoorden worden geschonken. Het zou een zegen zijn voor de zoekende, twijfelende en in het duister stampvoetende vrienden waar ik de laatste tijd in lijk te grossieren. Zal ik die bed and breakfast in Frankrijk openen of blijf ik toch maar aan de slag bij Lamstraal Verzekeringen ? Blijf ik bij vrouw en kind of waag ik de sprong naar mijn roodharige lief, met het risico tussen wal en schip te belanden, wat wil zeggen : op een flat met zo'n bed dat je via een hefboom uit een muurkast kan kantelen ?
Over deze en andere vragen breken zij zich het hoofd. Ze draaien zich de vernieling in, omdat zij het antwoord niet vinden en niemand hun raad durft te geven, doodsbenauwd als iedereen tegenwoordig is voor directieven en waardeoordelen. "Je moet het antwoord in jezelf vinden", luidt dan het parool en de zoekers blijven stuurloos dolen, ten prooi aan therapeuten die graven in hun diepste jeugd of kwinkslagen verkopen.
Hoe handig zou dat niet zijn, zo'n dreupelkot waarin een wijze man achter de toog twee uur lang naar de oorzaak van je verscheurdheid luistert. Om dan een verdict te vellen dat zo scherp is als een scalpel, puttend uit ervaring en gezond boerenverstand en uit de Toverberg van Thomas Mann. Het voordeligste zou zijn jezelf er vooraf toe te verbinden de raad van die nuchtere buitenstaander ook effectief op te volgen, ongeacht wat het wordt. Gedaan met de verscheurdheid. Exit twijfel.
Het zou het leven van velen aanzienlijk vergemakkelijken, met een minimum aan kosten en hersengespin. Het zou een einde maken aan het lijden van mijn talrijke in dubio verdwaalde kennissen, die nu maar rondjes draaien op de rotonde zonder een afslag te durven nemen, tot hun banden compleet zijn versleten. Op den duur zien ze niet meer dat een beslissing nemen vaak belangrijker is dan wát je beslist. Pas dan kom je nieuwe kruispunten tegen.
Misschien moet ik een keten van Antwoordkoten oprichten, met filialen van Beervelde-Lochristi tot Pierre, de hoofdstad van South Dakota. Allemaal in hetzelfde vrolijke kleurtje. Deze mogelijkheid bijna in ernst overwegend, sluip ik het Dreupelkot uit. Op weg naar de Muffeldierstraat, immer op straathondenhoogte, zie ik een jonge vrouw op de toppen van haar tenen iets inspreken in een te hoog gemonteerde parlofoon. Ik zie graag meisjes op de toppen van hun tenen naar iets reiken, vraag me niet waarom. Uren zou ik naar ze kunnen kijken, hoewel die meisjes het meestal sneller beu zijn en zich plompverloren weer op hun hielen laten zakken, wat minder betoverend is, maar daarom niet minder begrijpelijk, om redenen van comfort en zwaartekracht.
Reacties : jp.mulders@skynet.be
1 opmerking:
Een beetje warrig, dit stukje, of ligt het aan mij?
In elk geval, mocht zich zo'n Antwoordkot vestigen in mijn streek, ik werd vaste klant.
Een reactie posten