De regen die plots harder is.
Schaduw in een ondiepe
nis. Dat ze geen evenwicht
kon houden en een ogenblik
bedacht: alles gaat mis.
Het duurt wat langer eer ze adem krijgt,
maar ze denkt sneller en ze zwijgt.
Geluk is wat chemie in de hersens,
het verdwijnt. Ze krijgt behoefte
aan wat rijmt, en veegt dan alles
weer van tafel met een grijns.
De grenzen die haar vroeger felheid gaven
zijn nu nog slechts details
die elke dag iets meer vervagen.
Al wat haar bezig houdt, daar in een
nog onzichtbaar punt, wordt tot iets
onomkeerbaars omgemunt.
via GentBlogt
2 opmerkingen:
de laatste regel... wat een prachtig beeld. Brengt de stukjes in herinnering over je vader.
ik ga het hebben over de hoofding (mooi!)... brugge, die swaenen...?
laatst kreeg ik het aan de stok met zo'n zwaan. kun je 't geloven? ik was zó verrast. wat een nek hebben zij...
:)
Een reactie posten