NIEUWS     VERKEER      CULTUUR      WEER     SPORT     CONTACT         

woensdag 30 april 2008

DE AVONDEN - GERARD REVE - ROMAN

Het leven van een van de grootste schrijvers uit de Nederlandse literatuur begon op 14 december 1923. Op die dag werd Gerard Kornelis van ‘t Reve geboren in een arbeidersbuurt in Amsterdam als tweede zoon van de journalist Gerard van ‘t Reve en Net Doornbusch. Zijn ouders waren overtuigde communisten, wat de schrijver net als zijn broer Karel een levenslange weerzin tegen de ideologie opleverde. Communisten waren mensen die vrijwillig arm bleven, vond Reve.

Direct na de oorlog rekende de mislukte gymnasiast geniaal af met het naargeestige klimaat in Nederland en meer in het bijzonder in zijn eigen leven. In zijn debuut De avonden, dat eind 1947 verscheen onder het pseudoniem Simon van het Reve, serveert de worstelende Frits van Egters, het alter ego van de auteur, zijn omgeving genadeloos af. Herlees alleen al de scène waarin Frits probeert zijn vader te overtuigen om geen suiker in zijn yoghurt te scheppen met zijn eigen lepel.

Meer dan enig ander werk uit die tijd slaagde De avonden erin de gevoelens van een generatie te grijpen. De roman kreeg zowel sterk lovende als vernietigende kritieken en werd na een aarzelende start een cultboek. Ware Revianen, zoals de liefhebbers zich noemen, herlezen het boek nog altijd elk jaar in de laatste tien dagen van het jaar — de tijdspanne waarin het boek zich afspeelt. Maarten Dessing, bava (belga)

Mijn interesse voor het boek werd opgewekt doordat het in de Top - 3 staat van Herman Brusselmans. Toch heb ik een dubbel gevoel bij De Avonden, het eerste boek dat ik van Reve heb gelezen. Het is geen gemakkelijke lectuur en het leest niet zo vlot. Ik heb me nu en dan door het boek moeten worstelen. Echt boeiend was het niet en toch ben ik blij dat ik het gelezen heb. Godfried Bomans besprak de roman in ‘Elsevier’ onder de kop 'Een schrikbarend boek'. Hij had, zo schreef hij, 'zelden een boek gelezen zo naargeestig, zo zeer van iedere positiviteit verstoken, zo grauw, cynisch en volstrekt negatief.' Simon Vestdijk wees daarentegen op de groteske en bevrijdende humor in de roman. Met hem herkenden enkele andere critici in het verhaal van de jonge Frits de stem van een generatie, die verdoofd en zonder geloof uit de oorlog was gekomen. Veel gelachen heb ik niet.

Het boek werd in 1989 als De Avonden verfilmd door Rudolf van den Berg. Dick Matena bewerkte De Avonden, met integrale tekst, vanaf 2001 tot een stripverhaal dat eerst in de Nederlandse krant Het Parool verscheen en in 2003-2004 ook in boekvorm werd uitgegeven. Hij ontving er in 2003 de Bronzen Adhemar voor. Tien jaar geleden las Gerard Reve voor de VPRO-radio integraal De avonden voor. Deze legendarisch en geruchtmakende opnames zijn opnieuw beschikbaar.

Het allereerste exemplaar van "De Avonden", gebonden in een halfperkamenten band, is het duurste antiquarische boek van de moderne Nederlandse letterkunde. In 2006 werd het voor 25.000 euro verkocht en door de anonieme koper in permanente bruikleen gegeven aan het Gerard Reve Museum.

De laatste alinea van De avonden wordt vaak de mooiste uit de Nederlandse literatuur van de twintigste eeuw genoemd:

Hij zoog de borst vol adem en stapte in bed. 'Het is gezien,' mompelde hij, 'het is niet onopgemerkt gebleven.' Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap.

dinsdag 29 april 2008

PEUGEOT 203 - 1959

In 1959 kocht mijn vader bij een garagist in Meulebeke zijn eerste auto. Een Peugeot 203 berline, bouwjaar 1950, zwarte kleur met schuifdak! Hij was toen 52 jaar en had nooit eerder achter het stuur plaatsgenomen. Van een verplicht rijbewijs was toen nog geen sprake. De garagist heeft mijn vader in een paar 'lessen' de knepen van het vak geleerd. En dat was het.

Op een dag rijden we van Izegem naar Pittem. Mijn pa aan het stuur - uiteraard - mijn broer van 11 jaar naast hem op de doorlopende voorzetel en ikzelf, toen 8 jaar op de achterbank, ruimte zat. Ter hoogte van Ingelmunster slaan we over de spoorweg linksaf richting Brugge. De brug over het kanaal Roeselare - Ooigem ligt op ongeveer 300 meter voor ons. Het geluid van de motor neemt een onrustwekkend volume aan en we stevenen met een serieuze vaart op de brug af. Op de brug verliezen we vlug snelheid en we bereiken de top net niet. Mijn oudere broer begint te panikeren als mijn vader de auto achteruit van de brug laat glijden. Pa probeert mijn broer te kalmeren en sust hem met de uitleg: 'De auto was niet genoeg gelanceerd.' (Lanceren is een term die gebruikt wordt als het over raketten en torpedo's gaat)

Tweede poging: de acceleratie is niet in evenredigheid met het lawaai die de motor maakt. Een paar meter voor het hoogste punt van de bult komt de Peugeot tot stilstand. Mijn broer is in alle staten en springt uit het voertuig, daarbij geholpen doordat het portier naar voor opengaat. Met een open rechter portier bolt de auto weer gezapig achteruit. Ik moet uitstappen om de deur dicht te gooien. Deze hilarische situatie geeft geen noemenswaardige verkeersproblemen. De files moesten nog uitgevonden worden.

Derde poging: de lancering zal nu gebeuren vanop vijfhonderd meter. We bereiken heelhuids de overkant van de vaart. Daar pikken we mijn, nog steeds aangeslagen, broer op.

In 1960 kocht mijn vader een splinternieuwe Ford Taunus 16m, Saxomat.

maandag 28 april 2008

EERSTE VERLIES - STEFAN HERTMANS

De regen die plots harder is.
Schaduw in een ondiepe
nis. Dat ze geen evenwicht
kon houden en een ogenblik
bedacht: alles gaat mis.

Het duurt wat langer eer ze adem krijgt,
maar ze denkt sneller en ze zwijgt.

Geluk is wat chemie in de hersens,
het verdwijnt. Ze krijgt behoefte
aan wat rijmt, en veegt dan alles
weer van tafel met een grijns.

De grenzen die haar vroeger felheid gaven
zijn nu nog slechts details
die elke dag iets meer vervagen.

Al wat haar bezig houdt, daar in een
nog onzichtbaar punt, wordt tot iets
onomkeerbaars omgemunt.

via GentBlogt

zaterdag 26 april 2008

FRANK BOEIJEN - THEATERTOUR 2008: 36,9° C




De zanger en liedjesschrijver Frank Boeijen heeft de afgelopen drie decennia maar liefst 19 platen en cd’s uitgebracht, met een Nederlandstalig oeuvre waarvan pareltjes als De Verzoening, Zeg me dat het niet zo is, Kronenburgpark, Zwart-Wit, Vaderland en Donkerblauw in geen enkele platencollectie of op geen enkele iPod mogen ontbreken. Dat zijn gehele oeuvre werd bekroond met een Edison en een Gouden Harp en dat de zanger in 2004 gelauwerd werd op het prestigieuze Radio2 Gala, zegt meer dan genoeg over ’s mans kwaliteiten. De melodieën en teksten van zijn hand zijn het best samen te vatten onder de noemer ‘ontroerende bekoring’.

Voor zijn optredens in het theater, sinds 1987, omringt Boeijen zich steeds met veelzijdige muzikanten, kiest hij voor verrassende arrangementen en een smaakvolle en efficiënte podiumaankleding en –belichting. Alles staat in functie van de kracht van de liedjes. En dat resulteert, ook in 2008, in een zeer gevarieerd theaterconcert. Minimale pianoballades, epische liederen, popgetinte folksongs en aanzwellende symfonieën gaan bijna naadloos in elkaar over. Hartverwarmend, eerlijk, maar ook opwindend. Om zo de toeschouwer in staat van ontroering en vervoering te brengen. (Vooruit)

De songs van Frank Boeijen fungeren als een routebeschrijving naar ’s mans hoofd en hart. Hierbij de uitnodiging! Concertagenda - Frank Boeijen

In de pers:

“Veel meer dan welgekozen woorden heeft hij niet nodig om de zaal in zijn ban te krijgen.”

“Verstilde schoonheid, dat is waar hij in grossiert. Misschien hadden ze Frank Boeijen beter tot dichter des vaderlands kunnen benoemen.”

vrijdag 25 april 2008

DE TERUGKEER VAN BONANZA - HERMAN BRUSSELMANS

Ik heb het boek een drietal jaar geleden gelezen. De aanleiding dat ik er nu nog een stukje aan wijd is omdat een van de leerlingen van de school waar ik werk mij vroeg mijn persoonlijke voorkeuren in zijn ‘Vriendenboekje’ te schrijven. Bij het leukste boek heb ik ‘De terugkeer van Bonanza’ ingevuld. Ik heb nooit meer gelachen.

De terugkeer van Bonanza (deel 1 van de befaamde Guggenheimer-trilogie - 1995) is een hilarische roman die voor en achter de schermen van de commerciële televisie speelt. Te midden van alle fictieve en niet-fictieve personages die elkaar voor de voeten lopen is de grote Guggenheimer de baas, een onafhankelijk televisieproducent die steenrijk, humorloos en redelijk dom is. (Uitgeverij Prometheus)

Met het commerciële televisielandschap maken we kennis via deze Guggenheimer, stiefkind van een bejaarde joodse miljonair, die het in zijn hoofd heeft gehaald voor een nieuw commercieel station een Vlaamse remake van de Western-serie Bonanza tot stand te brengen. Op welke onwaarschijnlijke manier hem dat lukt, verhaalt de roman, al wekt het relaas tevens de indruk voor Brusselmans niet veel meer te zijn dan een geschikte aanleiding om de ene grap na de andere te maken.Subtiliteit is in die grappen ver te zoeken, zoals mag blijken uit het volgende dialoogje tussen Guggenheimer en zijn secretaresse die zich tussen het `pijpen' en 'beffen' door pleegt te verdiepen in James Joyce's Ulysses: 'Hoe komt het dat jij blond bent en slim, Debbie'?' 'Omdat ik slim geboren ben en m'n haar heb laten blonderen.' Van hetzelfde kaliber zijn de discussies met Tony De Kudt, de homoseksuele directeur van een televisiestation, die zijn naam in 'De Kadt' wil laten veranderen, totdat Guggenheimer hem erop wijst dat je een kat ook een poes kunt noemen.Wie zich over de soms hemeltergende meligheid van Brusselmans' humor heen kan zetten, zal in De terugkeer van Bonanza een amusante roman aantreffen, met running gags die hun effectiviteit bewijzen doordat ze op den duur de slappe lach onontkoombaar maken. Een van die running gags is de gewoonte van de hoofdpersoon, de producer Guggenheimer, om te pas en te onpas naar de parkeerplaats van zijn gesprekspartner te informeren. Zelf is hij er altijd op uit zijn BMW (op andere automerken en hun bezitters kijkt hij per definitie neer) zo dicht mogelijk bij de plaats van bestemming te parkeren - een hobby die hem meer in beslag lijkt te nemen dan het produceren van tv programma's. (De Volkskrant - Arnold Heumakers)

donderdag 24 april 2008

KEN UZELF!

Graham Greene heeft ooit gezegd: ‘Despair is the price one pays for setting oneself an impossible aim.’ (Waanhoop is de prijs die iemand betaalt die een onmogelijk doel nastreeft.)
In een boek van John Irving, ik denk dat het 'Weduwe voor een jaar' was, las ik een andere quote van Greene. Letterlijk weet ik het niet meer, maar het was iets in de trant van: ‘Je blijft beter instinctief weg van zaken waarvoor je geen talent hebt.’ Die quote sluipt regelmatig mijn gedachten binnen.

Die twee gezegden vullen elkaar perfect aan. Waanhoop zal je deel zijn wanneer je een ambitie koestert waarvoor je geen talent hebt. Het komt erop neer dat je moet weten wat je kunt en wat niet. Als ik rondom mij kijk heb ik de indruk dat veel mensen niet overtuigd zijn van deze levenswijsheid.

Sprekende (sic) voorbeelden zijn een aantal kandidaten van de voorronden van Idool. Hilarisch is de compilatie van de ‘speciale zangtechnieken’ in de voorronde in Brugge van Idool 2003. Vooral de jonge vrouw die een zangtechniek heeft ontwikkeld waarbij ze de handen kleine ritmische bewegingen laat maken ter hoogte van haar oren onder haar halflang haar. Als Jan Leyers haar vraagt of ze bewust is van die bewegingen antwoordt ze bloedserieus: 'Het is een vorm van expressie, zonder kan ik niet.' Moeten we zo iemand tegen zichzelf beschermen? Ik weet het niet. Mag je er om lachen? Ik kan me niet inhouden.

Ik bezondig mij ook regelmatig aan overmoed. Mijn eerste boek zal een bestseller worden en zal vertaald worden in minstens vijf talen. De verfilming zal de Oscar voor Beste buitenlandse Film wegkapen. Dit alles gebeurt ... in mijn fantasie. Meer moet dat niet zijn.

Graham Greene was een wijs man.

woensdag 23 april 2008

OM EVEN (?) BIJ STIL TE STAAN


Italie: The Manzo family of Sicily - Food expenditure for one week: 214.36 Euros

Duitsland: The Melander family of Bargteheide - Food expenditure for one week: 375.39 Euros

United States: The Revis family of North Carolina - Food expenditure for one week 253.25 Euros


Mexico: The Casales family of Cuernavaca - Food expenditure for one week: 140.23 Euros

Polen: The Sobczynscy family of Konstancin-Jeziorna - Food expenditure for one week: 112.59 Euros

Egypte: The Ahmed family of Cairo - Food expenditure for one week: 50.76 Euros


Ecuador: The Ayme family of Tingo - Food expenditure for one week: 23.37 Euros


Bhutan: The Namgay family of Shingkhey Village - Food expenditure for one week: 4.02 Euros


Chad: The Aboubakar family of Breidjing Camp - Food expenditure for one week: 0.91 Euro

dinsdag 22 april 2008

ISHTAR IN EEN NIEUW KLEEDJE

Ishtar wordt voor het Songfestival in Belgrado in het nieuw gestoken. Stylist Harald Ligtvoet heeft de jurk die zangeres Soetkin Baptist zal dragen, ontworpen. De jurk is vandaag voorgesteld en wordt omschreven als "een samensmelting van historische details en de jaren 50". De jurk symboliseert liefde, passie en een ster.
Harald Ligtvoet is een Nederlandse Belg die mode-ontwerp studeerde in Sint-Niklaas. Hij is freelance stylist voor modetijdschriften en reclamebureaus. Hij werkte al mee aan tal van tentoonstellingen en had een eigen label. Tijdens "Eurosong" droeg Baptist een rode jurk. Die heeft nu plaats gemaakt voor een rood-witcombinatie . Baptist laat ook haar hoge laarzen thuis voor een eenvoudig paar rode schoenen van Nathalie Verlinden. Het geheel zou de frontvrouw van Ishtar een "naturel look" moeten geven. Voor de styling van de andere Ishtar-leden werd een beroep gedaan op Deborah Bloemen. (bron: VRT)

Ik ben heel blij dat er niets aan het toeval wordt overgelaten om, in de eerste plaats, de finale van het Songfestival te halen. Ik moet toegeven dat ik nooit een opleiding 'styling' heb gevolgd. Toch begrijp ik niet goed wat er naturel is aan de nieuwe look van Soetkin.
Razend benieuwd hoe Deborah Bloemen de andere Ishtar-leden gaat restylen. Ik wed dat Michel Vangheluwe nauwelijks herkenbaar zal zijn. Voor 'naturel' - bekijk de foto's -verwijs ik graag naar hun professionele site.

Ik ben een fan van Ishtar en ik vond Soetkin 'beeldig' in haar rode jurk en laarzen. De nieuwe jurk en de restyling van de groep zal geen enkel effect hebben op het resultaat. Het liedje zal aanslaan ... of niet.

Als ik de outfit van sommige omroepsters zie of de manier waarop Yasmine 'aangetroeteld' is bij de presentatie van 'Zo is er maar één' stel ik mij toch vragen over de bekwaamheid van de huisstylisten van de VRT.

Veel succes Ishtar.

maandag 21 april 2008

NU - STIJN VRANKEN


Ik kan je nu al zeggen
nog voor eender wat,
dat je mijn hart allang
niet meer verlaten kan.


Tenzij heel even - zoals nu,
om wadend door m’n bloed
naar m’n hoofd te stijgen.

Dan denk ik aan je.

Zoals nu.


(via Groove G.)

zaterdag 19 april 2008

HONDERD - ODE AAN POESJE

Mijn honderdste bijdrage! Eerst dacht ik nog maar eens mijn ergernis te ventileren. Over Free Souffriau die, helemaal uit het niets, toch de halve finale van 'Zo is er maar één' won. Maar het heeft allemaal geen zin. Het brengt niets op. De enige die er last van heeft ben ik. Ik zie iedere dag mensen die zich ergeren aan alles en nog wat en op die manier hun leven vergallen. Ik stop ermee!



Ik moet dringend een ode aan mijn vrouw schrijven. Ik ben rijkelijk laat. Ik heb al mijn hondje, Herman Brusselmans en Rik De Saedeleer bewierookt. Nog een geluk dat mijn vrouw mijn blog niet leest! De titel is een beetje verwarrend maar ik spreek haar meestal aan met 'Poesje'.

Lang geleden, toen we nog vreemden voor elkaar waren, deed ze beroep op mijn diensten. Ze was na een paar ontmoetingen smoorverliefd op mij geworden. Ik heb het maar maanden nadien te weten gekomen. Had ik haar in maart 1995 geen bezoekje gebracht op haar werk dan had onze toekomst er heel anders uitgezien. We zaten toen alletwee in een 'ongelukkige relatie'.

Zij gaf mij voor het eerst het gevoel van iemand onvoorwaardelijk graag zien. Dat was nieuw voor mij. Ik had al geen te hoge pet op van mezelf. Heel mijn opvoeding stond in het teken van bescheidenheid en je niet aanstellen. Ik gebruik niet gemakkelijk vreemde woorden maar 'low profile' dekt hier volledig de lading. We moesten vooral niet te hoog van de toren blazen. Ik sta nog altijd achter dit principe maar het is niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen.
Mijn vrouw heeft daar verandering in gebracht. Niet dat ik nu naast mijn schoenen loop, verre van. Maar ik heb vrede met mezelf. Meer nog, ik ben blij met wie ik ben, met mijn kwaliteiten en uiteraard mijn gebreken. Zij heeft het beste uit mij naar boven gebracht.

We hebben het heel goed samen en dat beseffen we iedere dag. We hechten belang aan dezelfde waarden en de rust is ons heilig. Ik kan altijd op haar rekenen in goede en kwade dagen. Bedankt Poesje. Ik draag het liedje 'Mad About The Boy' van Dinah Washington aan haar op en vervang het woordje Boy door Girl. Ik beken, ik ben een romantische ziel.

donderdag 17 april 2008

MENDELSSON - VIOOLCONCERT0 - JANINE JANSEN


Zonder woorden.

woensdag 16 april 2008

ORAKELNACHT - PAUL AUSTER - ROMAN

De vierendertigjarige schrijver Sidney Orr is herstellende van een ziekte die hem bijna fataal werd, wanneer hij op een dag een kantoorboekhandel binnenloopt in Cobble Hill, Brooklyn. Hij koopt een blauw schriftje. Het is 18 september 1982. Negen dagen lang zal zijn leven beheerst worden door de vreemde werking van dit lege schriftje; hij wordt gevangen in een web van griezelige voorgevoelens en verwarrende gebeurtenissen. Zijn huwelijk lijkt te zullen stranden en zijn geloof in de werkelijkheid wordt ondermijnd.

Eindelijk weet Orr zijn melancholie en claustrofobie te stelpen, al schrijvende: 'Misschien is dat waar schrijven om gaat. Niet gebeurtenissen uit het verleden vastleggen, maar dingen in de toekomst laten gebeuren.' De macht van het geschreven woord lijmt de verschillende verhalen in 'Orakelnacht' aan elkaar. Woorden kunnen moorden.

In 'Orakelnacht' etaleert Auster hoe literatuur de motor van willekeur en chaos die het toeval is, kan ontmantelen. 'Orakelnacht' is een heerlijk pleidooi voor literatuur, in een van de knapste romans van een van de knapste oeuvreschrijvers van deze tijd. (bv – Humo)

Maar wat Orakelnacht in zijn oeuvre bijzonder maakt, zijn de personages. Natuurlijk, je ziet ook wel dat het bedachte figuren zijn. Of zelfs door bedachte figuren bedachte figuren, die dan weer figuren bedenken. Of zoiets. Maar dit keer leef je wel echt tot aan de gruwelijke finale met Sidney en Grace mee. Omdat het nu eens meer zijn dan alleen pionnen in een superieur literair spel. Het zijn haast mensen van vlees en bloed!
Dit is een roman voor het hoofd én het hart, denk je aan het eind verbaasd. En om daarvan te genieten hoef je geen heimelijke opschrijfboekjes-verzamelaar te zijn. Al helpt het natuurlijk wel. (Het Parool – D. J. Arensman)

Paul Austers betoverende elfde roman is tegelijkertijd een bespiegeling over de werking van tijd en een reis door het labyrint van de verbeelding.

dinsdag 15 april 2008

PROMOTIE COLLEGA BLOGGERS

Honderden weblogs heb ik al bekeken. Je houdt het niet voor mogelijk wat je allemaal tegenkomt. Ik weet het, smaken verschillen. Daarom ga ik mij concentreren op deze die ik leuk en origineel vind. Ik beperk me (voorlopig) tot een drietal.


Travels with my son is een kleurrijke blog met schitterende foto's. Uit goede bron heb ik vernomen dat de auteur van deze blog de Fnac fotowedstrijd heeft gewonnen. Je vindt er, naast mooie plaatjes, filosofische overwegingen, recepten voor fijne patisserie en toeristische informatie.


DidierMaurice is een sobere blog met leuke foto's en originele commentaren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje jaloers ben op de manier hoe Didier creatief is met woorden.
Ik beschouw hem als een erudiet persoon. Voor de zekerheid heb ik het woord 'erudiet' opgezocht in Van Dale. Van Dale zegt: persoon met uitgebreide kennis, smaak en kritische zin. Het past perfect. Zijn gevoel voor humor mag ik niet vergeten te vermelden.


Tekendagblog Geert Clarisse. Dit is pas een originele blog. Bijna dagelijks een nieuwe tekening, nu en dan met commentaar.

Overtuig jezelf en ga even een kijkje nemen. Veel kijk- en leesplezier.

maandag 14 april 2008

NATUURLIJK - HANS WARREN

Natuurlijk moest die jongen in het duin
merken dat ik intens naar hem keek.
Natuurlijk kwam hij toen vlak langs me
met veel overbodige bewegingen
hoewel hij me zogezegd niet zag.
Natuurlijk begon hij een lenteballet
met een vriendje en een bal,
natuurlijk streek hij veel te meisjesachtig
telkens door zijn erg lange haar
en keek daarbij eens om,
flitsend gebit in duister gezicht.
Natuurlijk lag hij later
loom kauwend op een helmspriet
in dat aandoenlijke verschoten badbroekje
helemaal alleen in een warme duinpan.
Natuurlijk ging ik zacht en ongemerkt weg
en natuurlijk heb ik daar de hele dag spijt van.


Hans Warren, Verzamelde Gedichten. (Amsterdam: Bert Bakker, 2002)

zaterdag 12 april 2008

DE BESTE BAROKHOBOÏST TER WERELD


Marcel Ponseele
behaalde in 1977 de prijs uitmuntendheid voor hobo aan het SMC te Brugge waarna hij aan het Koninklijk Conservatorium te Gent verder ging studeren. In 1980 was hij laureaat van de Musica Antiqua-wedstrijd van het Festival van Vlaanderen te Brugge.

Hij werkt freelance in de belangrijkste barokorkesten van de wereld als Het Amsterdam Baroque Orchestra, La Chapelle Royale en is medeoprichter van het Orchestre des Champs-Elysées. Daarnaast is hij eveneens mede-oprichter en ensemblelid van het ensemble Il Gardellino.
Marcel Ponseele is wereldwijd een veel gevraagd docent en is verbonden aan het Conservatoire National Supérieur de Musique in Parijs.

Samen met zijn broer Francis bouwt Ponseele ook zelf heel nauwgezet oude instrumenten na, die eveneens wereldwijd als referentie gelden.

Marcel Ponseele behoort tot de tophoboïsten van de barokwereld. Hij wordt internationaal tot de allerbesten gerekend. Volgens Philippe Herreweghe is Marcel Ponseele 'de beste barokhoboïst ter wereld'. Ponseele staat bekend om zijn fluwelen klank en zijn diepgaande Bachinterpretaties. 'Als je hem Bach hoort spelen, weet je dat volmaaktheid bestaat', zegt Klara producer Els 't Seyen.

Ter illustratie:

vrijdag 11 april 2008

NIEUWE PASSIE - HTML, XHTML EN CSS

Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn jongste zoon het boek 'HTML, XHTML en CSS het complete HandBoek'. Ik ben zelden zo blij geweest met een cadeau, het kwam als geroepen. Ik had al gemerkt dat ik de teksten op mijn blog niet kon kneden naar mijn goesting. Daar komt nu - niet direct, want ik heb nog veel te leren - verandering in. Alhoewel ik over het algemeen tevreden ben over de lay-out van mijn weblog fantaseer ik nu en dan over een totaal eigen ontwerp. Hoor ik daar in de verte de opmerking: 'Is dit niet te hoog gegrepen?'

Mijn bedoeling is om in een later stadium, met Dreamweaver, een website te ontwerpen. Eerst moet ik het 736 pagina's tellende boek onder de knie krijgen. Het verloopt vlotter dan ik had verwacht. HTML (HyperText Markup Language) is de taal waarmee je webpagina's maakt. Met CSS (Cascading Style Sheets) heb je een groot aantal mogelijkheden om de presentatie van HTML-documenten te beïnvloeden. Echt moeilijk is het niet, maar je moet wel stap voor stap te werk gaan en heel secuur de regels volgen. In het boek wordt het goed uitgelegd aan de hand van praktische voorbeelden.
Eens je de basis begrijpt, kan je in combinatie met een programma als Dreamweaver - waar je de keuze hebt tussen reeds voorgeprogrammeerde lay-outs - beginnen te experimenteren. Je zal niet onmiddellijk in staat zijn om een site als 'deredactie.be' te ontwerpen maar je kan er je wel door laten inspireren. Wat wel mogelijk zal zijn is werken in drie kolommen en bepaalde items over te nemen zoals foto's en videofragmenten. Het zal ook niet zonder slag of stoot gaan en er zal veel energie en tijd in kruipen.

Mijn voorstel: surf naar de site van Adobe Dreamweaver en laat je rondleiden. Je kan ook een demoversie downloaden of een videoworkshop bekijken.


Ik ga alvast aan de slag en houd jullie op de hoogte.

woensdag 9 april 2008

DELPHINE BOËL - WANNEER ERKENNING?



Op 12 april brengt Delphine Boël (40) haar biografie uit. Tegelijk zal ze op een expositie 'de vuile was van de koning buitenhangen' aan de hand van recente werken.

'Dit heeft niets met politiek te maken. Het is gewoon iets tussen mijn vader en mij', zegt de onwettige dochter van koning AlbertII over haar jongste kunstwerken. Er valt dan ook niet naast de verwijzingen te kijken. Een van haar nieuwste papier-machésculpturen stelt Albert en Paola voor als varkens. Haar versie van Manneke Pis heeft een enorme fallus in de driekleur en het koninklijke zegel van Albert is in tweeën gescheurd op een papier-machétroon. Een beeld van de hand van Delphine Boël houdt de Vlaamse en Waalse vlag over elkaar. En in een schilderij zien we haar gezicht uit de opening van een wasmachine komen, een verwijzing naar die 'vuile was van de koning'.

De titel van haar biografie, Delphine: De navelstreng doorknippen, die op 12 april uitkomt, is al even veelzeggend. 'We hebben nooit een hechte vaderdochterband gehad', vertelde Delphine Boël openhartig in The Sunday Times. De kunstenares is momenteel zwanger van haar tweede kind. Zelf zag ze haar vader vijftien jaar geleden voor het laatst. 'Ik was toen 25 jaar. Ik heb sindsdien verschillende keren geprobeerd met hem te praten maar hij wil me niet meer kennen.' Haar laatste gesprek met Albert dateert van 2001, toen bekend raakte dat ze het liefdeskind was van Albert II en barones Sybille de Selys Longchamps. Omdat Boël en haar moeder toen bestormd werden door de pers, vroegen ze het paleis om hulp. 'Mijn moeder, die zo lang zijn geheim bewaard had, vroeg om bescherming. Maar ze lieten ons aan ons lot over.
'Toen haar moeder datzelfde jaar ziek werd, probeerde Delphine Boël het nog een keer. Ze schreef AlbertII een brief, maar kreeg nooit reactie. Uiteindelijk kreeg ze hem wel aan de lijn, maar toen klonk hij volgens haar allesbehalve vriendelijk. 'Ik heb hier genoeg van, je bent mijn dochter niet, zei hij. Ik zei: Maar ik lijk op je moeder, ik heb haar ogen. Hij antwoordde: Zeg dat nooit meer. Tot dan had ik veel respect voor hem. Er was een grote plek voor hem in mijn hart. Maar die dag kwam daar een einde aan', aldus nog Boël.
Op 12 april komt haar biografie uit en vindt in de Latemse Galerij in Sint-Martens-Latem ook een vernissage plaats van een tentoonstelling van haar recente werk. (bjm-destandaardonline)

Ik heb het al niet zo begrepen op het koningshuis maar de huidige koning Albert II maakt het volgens mij ietsje te bont. Hij kon, toen hij nog prins was, de vrolijke Frans uithangen, maar zijn verantwoordelijkheid nemen, ho maar. In iedere kerstboodschap maant hij de burgers aan tot verantwoordelijkheidszin, sereniteit, solidariteit, verdraagzaamheid enzovoort enzovoort. Het zijn woorden in de wind. Zijn eigen dochter erkennen wat is daar nu zo moeilijk aan. Is hij bang om van zijn voetstuk te vallen. Ik ga er verder geen woorden aan vuil maken. Met deze koning wil ik niets meer te maken hebben. Ik wens Delphine veel sterkte en steun haar onvoorwaardelijk.

dinsdag 8 april 2008

JE HEBT ME ALLEEN GELATEN - HANS LODEIZEN

je hebt me alleen gelaten
maar ik heb het je allang vergeven

want ik weet dat je nog ergens bent
vannacht nog, toen ik door de stad
dwaalde, zag ik je silhouet in het glas
van een badkamer

en gisteren hoorde ik je in het bos lachen
zie je, ik weet dat je er nog bent

laatst reed je me voorbij met vier
andere mensen in een oude auto
en ofschoon jij de enige was die
niet omkeek, wist ik toch dat jij
de enige was die mij herkende de enige die
zonder mij niet kan leven

en ik heb geglimlacht

ik was zeker dat je me niet verlaten zou
morgen misschien zul je terugkomen
of anders overmorgen of wie weet wel nooit

maar je kunt me niet verlaten

maandag 7 april 2008

RONDE VAN VLAANDEREN - 2008

Indrukwekkende Devolder brult in Vlaanderen

Devolder is de nieuwe Flandrien.


IJzersterke Stijn Devolder wint 92ste Ronde van Vlaanderen

Koppen die er niet om liegen. Stijn Devolder heeft zondag de razend spannende 92ste editie van de Ronde van Vlaanderen gewonnen. De Belgische kampioen haalde het van Nick Nuyens en de Spanjaard Juan Antonio Flecha nadat hij tijdens de beklimming van de Eikenmolen, op goed vijfentwintig kilometer van de finish, een solo opzette en die op fantastische wijze afrondde.

Dopingschandalen beheersen de laatste jaren het wielrennen waardoor mijn belangstelling voor die sport sterk is afgenomen. Toch zijn er nog een paar koersen - De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix - die mij blijven boeien.

Zo’n finale waar het tot de laatste kilometer ongemeen spannend blijft. Je zit op het puntje van je stoel, je beweegt constant je romp naar voor omdat je denkt dat je op die manier Stijn Devolder helpt vooruit stuwen. Een ronduit belachelijke gedachte.

Op vier kilometer van de streep zie je Flecha als een losgeslagen paard naderen tot op negen seconden. Je houdt je hart vast, zal Stijn het volhouden.
Devolder panikeert niet, hij blijft de molen goed ronddraaien. Hij is verstandig en kijkt niet om. Omkijken en Flecha zien naderen zou de verzuring in de spieren fataal voelbaar maken en hem de adem afsnijden.

De vod van de laatste kilometer, gewonnen spel, de ontlading aan de meet samen met duizenden supporters (in Meerbeke en thuis voor de buis), de emotionele omhelzing na de aankomst. Jongens, wat kan koers toch mooi zijn. Je zou bijna vergeten dat doping nog steeds in het peloton aanwezig is.

zondag 6 april 2008

BEETHOVEN PIANO CONCERTO NO.4 - (POLLINI-ABBADO)

Voor het geweld losbarst van Vlaanderens Mooiste (De Ronde van Vlaanderen) nog even de rust opzoeken met dit prachtig stukje muziek.Het allegro moderato.
Op het einde kan je nog het vervolg beluisteren of andere pareltjes door beneden op het schermpje het gewenste fragmentje aan te klikken. Veel luistergenot.

vrijdag 4 april 2008

DEMENTIE EN AUTO RIJDEN - VERVOLG EN SLOT

Wat vooraf ging: mijn vader vertoonde ernstige tekenen van beginnende dementie. Eén ervan was flagrant het rode stoplicht negeren met zijn Ford Taunus 17m Automatic (bouwjaar 1970). Zijn auto was het laatste dat ze hem zouden afnemen. Hij was toen drieëntachtig en zijn auto twintig jaar. Mijn moeder begreep niet goed wat er in haar man zijn hoofd omging en stond machteloos toe te kijken. Er moest iets gebeuren. Ik slaagde erin mijn vader te overtuigen om hem, ter observatie, te laten opnemen in het ziekenhuis. Het verdict luidde: multiple infarcten in de voorste hersenkwab. Die vijf dagen in het ziekenhuis was hij totaal de kluts kwijt. Hij kroop in het bed van iemand anders, deed kleren aan die niet van hem waren. De angst was op zijn gezicht te lezen. Heel pijnlijk allemaal.

Mijn vader was uiteraard niet meer in staat om zelf te rijden. Geen nood, mijn moeder had ook een rijbewijs (zo maar gekregen) en 'wat' rijervaring. De automatische versnellingsbak maakte het allemaal nog makkelijker, fluitje van een cent.
In de namiddag bereikten ze veilig het appartementsgebouw waar ze woonden. De garages bevonden zich achteraan het gebouw, in blokken van acht tegenover elkaar. Een belangrijk detail.
Mijn ma parkeerde de auto in de garage en ze stapten beiden uit. Mijn pa wierp nog een blik op de Taunus en zag dat hij redelijk schuin stond. Dat kon niet besloot hij! Hij vroeg de sleutels aan mij ma en zette zich achter het stuur. Mijn moeder keek argwanend toe en posteerde zich schuin achter de garage. De versnellingshendel bevond zich aan het stuur. Mijn vader bracht met een simpele klik de hendel van de N naar de R. En toen gebeurde het!

Ik vermoed dat mijn vader plankgas heeft gegeven. Hij vloog met een noodgang naar achter, raakte eerst de rechter ijzeren stijl van de Hörmannpoort, miste mijn moeder op een halve meter en beukte tenslotte in op de gesloten poort van de garage die zich achter de zijne bevond. De Ford boorde zich anderhalve meter in de garage van de buurman. De schade viel al bij al nog mee. Er stond geen auto in de garage, alleen een splinternieuwe peperdure koersfiets. Die was tegen de achterwand gekatapulteerd.

Toen mijn vader uitstapte keek hij mijn moeder aan op een manier alsof het allemaal haar schuld was. Toch was er een klein mirakel gebeurd: niemand was gekwetst en het probleem dat mijn pa nog achter het stuur zou plaats nemen was opgelost. Elk nadeel heb zijn voordeel zou Henk Houwaert gezegd hebben.

donderdag 3 april 2008

DE VERLOOFDE VAN SADO - AMELIE NOTHOMB - ROMAN

Amélie Nothomb kreeg in november 2007 de Prix de Flore voor haar 16e roman "Ni d'Adam, ni d'Eve" (vertaald als "De verloofde van Sado"). De bekroning van een 40-jarige met een prijs die voor jonge auteurs bedoeld is, wekte verbazing. Maar dat zal voor de controversiële Belgische schrijfster, benijd om haar succes en gewantrouwd om haar efficiënte public relations, geen verrassing geweest zijn. Toch waren de critici het erover eens: deze roman behoort tot haar beste werk.

We schrijven 1989: Nothomb is 21 en glijdt in een relatie met Rinri, een knappe rijke Japanner die ze lessen Frans geeft. Wat volgt zijn twee knusse jaren waarin de twee elkaar ontdekken, met de cultuurverschillen als leidmotief. Want naast een uitgepuurd liefdesverhaaltje is 'De verloofde van Sado' ook een smakelijke introductie tot Japan, land van contrasten. Wanneer Rinri de schrijfster ten huwelijk vraagt, verwacht je een ongure zwenk in de toon van het verhaal. Nothomb wil immers helemaal niet trouwen. Maar de schrijfster blijft netjes op haar stilistisch parcours, en beargumenteert haar aftocht naar België met een achteloze luchthartigheid. 'Is vluchten niets om trots op te zijn? Het is anders beter dan je te laten knevelen. Een gebrek aan vrijheid is het enige waarvoor je je moet schamen.'

'Zoveel mooier en nobeler dan een idiote liefdesgeschiedenis.' Zo vat Nothomb ongewild haar nieuwe boek krachtdadig samen op de laatste pagina. 'De verloofde van Sado' is een enig mooi uitgesneden tranche de vie: een verhaal van kleine tederheid. (Humo)

Het boek(je) leest als een trein. Opmerkelijk was dat na een twintigtal pagina’s mij iets opviel dat niets met de inhoud maar alles met de vorm van het boek te maken had. Het was ook de eerste keer dat me zoiets overkwam. Het boek lijkt me ideaal van vorm, niet te groot, niet te klein, niet te dik, met een leuke harde kaft en het ligt zeer goed in de hand. Ook de bladschikking lijkt me perfect: vierentwintig regels per pagina met ongeveer veertig duidelijk leesbare karakters per regel. Iedere alinea springt een paar letters naar binnen en een nieuw hoofdstuk begint halverwege de bladzijde. Dit, geheel terzijde, moest ik even kwijt.

woensdag 2 april 2008

DISCO MET FINSE EDDY WALLY

Wat wil je nog meer: leren discodansen in nog geen vier minuten, volledig gratis. Graag gedaan. Let vooral ook op de vrouwelijke assistente!

Met dank aan DidierMaurice.

dinsdag 1 april 2008

DOOD - EDDY VAN VLIET - 1942-2002



Dood. Heb geen angst. Talm niet
voor mijn deur. Kom binnen.

Lees mijn boeken. In negen van de tien
kom je voor. Je bent geen onbekende.

Hou mij niet voor de gek met kwalen
waarvan niemand de namen durft te noemen.
Leg mij niet in een bed tussen kwijlende
kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen.
Klop mij geen geld uit de zak
voor nutteloze uren in chique klinieken.

Veeg je voeten en wees welkom.


Uit: De toekomstige dief (1991)