Eindelijk is het koud geworden en in de vensterbank staat het ginkgoboompje dood te gaan dat ik twee maanden geleden gekocht heb bij een designbloemenwinkel. Ze hadden het in zo'n potje geplant waar met moeite een stuk van twee euro in past. Veel te klein voor zo'n ginkgo, een BOOM godbetert, wie zet er nu een BOOM in een potje waar nog geen muntstuk in past ? Dat moet wel de mens zijn, die zoiets doet, het meest vernuftige en domste aller wezens.
Ik schaam mij een beetje omdat ik die ginkgo-BOOM zo lang in dat benepen potje heb laten verkommeren maar ja, het oogde modern en hip. Nu geef ik hem eindelijk waar hij recht op heeft, te weten een mooie grote pot en aarde die naar aarde ruikt en waar hij zijn wortels in kan strekken op een manier die deugd doet tot in mijn tenen. Ik weet niet of mijn verpotoperatie nog op tijd zal komen want de bladeren van het boompje kleuren al geel (het zijn naald- noch loofbomen, las ik ergens, de oudste BOMEN ter wereld) en de ginkgo laat ze een beetje hangen, als gaat hij ondanks zijn jeugd al gebukt onder het leven. Toen ik vanochtend een van die blaadjes voorzichtig met mijn vingertop aanraakte, liet het los en viel op het marmeren blad. Daar ging flink wat treurigheid van uit.
Om die treurigheid te vergeten is er gelukkig een bakkie troost. Ik heb het Nespresso- masjien (het nieuwe reclamespotje met George Clooney al gezien ?) eens terzijde geschoven en een van de glimmende metalen filters gevuld die ik in de kringloopwinkel kocht voor 1 euro het stuk. Ze zijn van het merk Durobor en het madammeke in de kringloopwinkel zei dat ik absoluut die moest kopen omdat het de beste waren, onverwoestbaar en niet kapot te krijgen, zulk degelijk materiaal ! Het doet deugd dat er nog mensen zijn die raad willen geven voor iets dat maar één euro kost. De koffie smaakt bitter en is volstrekt schuimloos, terwijl we tegenwoordig overal schuim op verwachten, maar hij voert mij terug naar kalmere en dunbevolktere tijden, toen mensen nog koffie uit metalen filters dronken in het station.
Zo zijn er dingen die onopgemerkt verdwijnen, zoals de floppydisk en eerder al de dakantenne en straks misschien de punaise (dertig procent minder vraag naar dan vorig jaar) of het rekkertje, wat is dat tenslotte voor een raar ding ? Ook in de taal gaat er van alles teloor, dat merk ik aan mijn studenten, frisse jongens en meisjes van rond de éénentwintig. Nu begrijp ik wel dat horresco referens en honi soit qui mal y pense uit het straatbeeld verdwijnen, dat zijn dingen die speciaal bedacht zijn voor Yves Desmet. Maar soms ben ik toch ronduit verbijsterd, bijvoorbeeld als uitkomt dat van de tien studenten er mij nog slechts één kan vertellen wie Dr. Jekyll & Mr. Hyde waren. Zelfs de uitdrukking "daar valt iets voor te zeggen" vinden ze raar. "Het is toch iets over iets zeggen, mijnheer ?" protesteert er een. "Wat u zegt klinkt als een buitenlander die probeert Nederlands te spreken."
Een jongedame verwart nivelleren met vernevelen, nog een ander begrijpt lucratief als een chique vorm van lukraak : "Ze hebben ze lucratief gekozen."
Hardvochtig, dat zal dan wel zeer vochtig zijn en het wassende water : het water waarin je je wast ?
Hoongelach ontvangen ook de hoge heren met wie het kwaad kersen eten is. Als ik dat probeer uit te leggen, voel ik mij zelf een beetje de onnozelaar. Wat een debiele zegswijze ook, met die heren en die kersen. Maar tegelijk erg beeldend, zoals de zachte heelmeesters die stinkende wonden maken en de knuppels die in het hoenderhok worden gegooid. Als ik de lakmoesproef bij mijn studenten mag geloven, liggen deze uitdrukkingen straks bij de metalen koffiefilters en de bakelieten telefoontoestellen. Als ik ze gebruik, voel ik mij lid van een oude wereld, toen er druïden leefden en de Balrog nog niet in het diepst van de aarde was teruggedreven.
Er is ook een meisje dat gelooft dat Anno een architect is die enorm veel heeft gebouwd. Ze heeft die naam immers al in diverse steden op huizen zien staan, die soms zeer prachtig waren.
Ik schaam mij een beetje omdat ik die ginkgo-BOOM zo lang in dat benepen potje heb laten verkommeren maar ja, het oogde modern en hip. Nu geef ik hem eindelijk waar hij recht op heeft, te weten een mooie grote pot en aarde die naar aarde ruikt en waar hij zijn wortels in kan strekken op een manier die deugd doet tot in mijn tenen. Ik weet niet of mijn verpotoperatie nog op tijd zal komen want de bladeren van het boompje kleuren al geel (het zijn naald- noch loofbomen, las ik ergens, de oudste BOMEN ter wereld) en de ginkgo laat ze een beetje hangen, als gaat hij ondanks zijn jeugd al gebukt onder het leven. Toen ik vanochtend een van die blaadjes voorzichtig met mijn vingertop aanraakte, liet het los en viel op het marmeren blad. Daar ging flink wat treurigheid van uit.
Om die treurigheid te vergeten is er gelukkig een bakkie troost. Ik heb het Nespresso- masjien (het nieuwe reclamespotje met George Clooney al gezien ?) eens terzijde geschoven en een van de glimmende metalen filters gevuld die ik in de kringloopwinkel kocht voor 1 euro het stuk. Ze zijn van het merk Durobor en het madammeke in de kringloopwinkel zei dat ik absoluut die moest kopen omdat het de beste waren, onverwoestbaar en niet kapot te krijgen, zulk degelijk materiaal ! Het doet deugd dat er nog mensen zijn die raad willen geven voor iets dat maar één euro kost. De koffie smaakt bitter en is volstrekt schuimloos, terwijl we tegenwoordig overal schuim op verwachten, maar hij voert mij terug naar kalmere en dunbevolktere tijden, toen mensen nog koffie uit metalen filters dronken in het station.
Zo zijn er dingen die onopgemerkt verdwijnen, zoals de floppydisk en eerder al de dakantenne en straks misschien de punaise (dertig procent minder vraag naar dan vorig jaar) of het rekkertje, wat is dat tenslotte voor een raar ding ? Ook in de taal gaat er van alles teloor, dat merk ik aan mijn studenten, frisse jongens en meisjes van rond de éénentwintig. Nu begrijp ik wel dat horresco referens en honi soit qui mal y pense uit het straatbeeld verdwijnen, dat zijn dingen die speciaal bedacht zijn voor Yves Desmet. Maar soms ben ik toch ronduit verbijsterd, bijvoorbeeld als uitkomt dat van de tien studenten er mij nog slechts één kan vertellen wie Dr. Jekyll & Mr. Hyde waren. Zelfs de uitdrukking "daar valt iets voor te zeggen" vinden ze raar. "Het is toch iets over iets zeggen, mijnheer ?" protesteert er een. "Wat u zegt klinkt als een buitenlander die probeert Nederlands te spreken."
Een jongedame verwart nivelleren met vernevelen, nog een ander begrijpt lucratief als een chique vorm van lukraak : "Ze hebben ze lucratief gekozen."
Hardvochtig, dat zal dan wel zeer vochtig zijn en het wassende water : het water waarin je je wast ?
Hoongelach ontvangen ook de hoge heren met wie het kwaad kersen eten is. Als ik dat probeer uit te leggen, voel ik mij zelf een beetje de onnozelaar. Wat een debiele zegswijze ook, met die heren en die kersen. Maar tegelijk erg beeldend, zoals de zachte heelmeesters die stinkende wonden maken en de knuppels die in het hoenderhok worden gegooid. Als ik de lakmoesproef bij mijn studenten mag geloven, liggen deze uitdrukkingen straks bij de metalen koffiefilters en de bakelieten telefoontoestellen. Als ik ze gebruik, voel ik mij lid van een oude wereld, toen er druïden leefden en de Balrog nog niet in het diepst van de aarde was teruggedreven.
Er is ook een meisje dat gelooft dat Anno een architect is die enorm veel heeft gebouwd. Ze heeft die naam immers al in diverse steden op huizen zien staan, die soms zeer prachtig waren.
Reacties : jp.mulders@skynet.be
1 opmerking:
prachtig!!!
't lijft toch geregeld genieten van deze stukjes
Een reactie posten