Een zanger die op het podium uit zijn rolstoel klettert, er door drie man uit het publiek weer op wordt gezet, er nog eens uitrolt om dan maar vanaf de planken verder te zingen.
De microfoonstandaard die naar beneden wordt bijgesteld, een band die erbij staat te kijken of het allemaal volstrekt normaal is.
Dakloos en gehandicapt
Er gebeurde wat bij het eerste Nederlandse optreden van het Congolese Staff Benda Bilili in zaal Rasa, een concert ingebed in het vierdaagse Utrechtse popfestival 'Le Guess Who?'. De band bestaat uit dakloze en gehandicapte Congolezen die zich ophouden rond de dierentuin van hoofdstad Kinshasa, en op straat muziek maken om geld op te halen.
Staff Benda Bilili speelt vanuit zelfgebouwde driewielers op een junkyard-instrumentarium van conservenblikken en versleten gitaren, en liet zich dit jaar door westerse oren ontdekken en op plaat uitbrengen. Très Très Fort werd een kleine sensatie in wereld- en popkringen, met prachtige Afrikaanse ballades, catchy rumba, reggae en funk, maar natuurlijk ook met het verhaal achter de plaat, de polio, de levensnood in Kinshasa.
Gimmick
Bij de eerste westerse tour van Staff Benda Bilili ben je dus beducht op de gimmick, de krukken op het podium en het drumstel van lege blikjes. Gaat het verhaal aan de haal met de muziek? Maar na vijf maten lost die hele romantische entourage op in een overdonderend goed optreden, kunnen de rolstoelen bijna worden vergeten en is het inderdaad heel gewoon dat een zanger af en toe eens uit de zitkussens glijdt.
Aanjager van de band is de 17-jarige Roger Landu, niet-gehandicapt maar ooit als zwerfkind door de groep geadopteerd. Landu bespeelt een zelfgemaakt eensnarig harpje, van een boog hout in een leeg melkblik. In uptempo nummers als Avramandole laat Landu het nylon gieren, in de meeslepende Afrocubaanse rumba Moto Moindo kweelt de harp bijna pijnlijk mooi en net niet vals rond de melodie.
Hoe de ritmesectie hierbij perfect rollende funk haalt uit een akoestische bas met gaten en een kist met blikjes, is een godswonder. Maar het indrukwekkendst is de licht hese samenzang van bandleiders Ricky Likabu en Coco Ngambali naast de hoge en funky vocalen van de man die niet in zijn stoel kan blijven zitten. Strak en opzwepend in bandanthem Staff Benda Bilili, hemeltergend tragisch in Polio. De band speelt en staat in Rasa als een huis, ondanks de krakende fundamenten. (deVolkskrant)
4 years in the life of a handicapped band on their way to success. From the sidewalks of Kinshasa to their first concert in Europe... A tale of courage and dignity. A film by Renaud Barret and Florent de La Tullaye. Coming soon 2010.
De microfoonstandaard die naar beneden wordt bijgesteld, een band die erbij staat te kijken of het allemaal volstrekt normaal is.
Dakloos en gehandicapt
Er gebeurde wat bij het eerste Nederlandse optreden van het Congolese Staff Benda Bilili in zaal Rasa, een concert ingebed in het vierdaagse Utrechtse popfestival 'Le Guess Who?'. De band bestaat uit dakloze en gehandicapte Congolezen die zich ophouden rond de dierentuin van hoofdstad Kinshasa, en op straat muziek maken om geld op te halen.
Staff Benda Bilili speelt vanuit zelfgebouwde driewielers op een junkyard-instrumentarium van conservenblikken en versleten gitaren, en liet zich dit jaar door westerse oren ontdekken en op plaat uitbrengen. Très Très Fort werd een kleine sensatie in wereld- en popkringen, met prachtige Afrikaanse ballades, catchy rumba, reggae en funk, maar natuurlijk ook met het verhaal achter de plaat, de polio, de levensnood in Kinshasa.
Gimmick
Bij de eerste westerse tour van Staff Benda Bilili ben je dus beducht op de gimmick, de krukken op het podium en het drumstel van lege blikjes. Gaat het verhaal aan de haal met de muziek? Maar na vijf maten lost die hele romantische entourage op in een overdonderend goed optreden, kunnen de rolstoelen bijna worden vergeten en is het inderdaad heel gewoon dat een zanger af en toe eens uit de zitkussens glijdt.
Aanjager van de band is de 17-jarige Roger Landu, niet-gehandicapt maar ooit als zwerfkind door de groep geadopteerd. Landu bespeelt een zelfgemaakt eensnarig harpje, van een boog hout in een leeg melkblik. In uptempo nummers als Avramandole laat Landu het nylon gieren, in de meeslepende Afrocubaanse rumba Moto Moindo kweelt de harp bijna pijnlijk mooi en net niet vals rond de melodie.
Hoe de ritmesectie hierbij perfect rollende funk haalt uit een akoestische bas met gaten en een kist met blikjes, is een godswonder. Maar het indrukwekkendst is de licht hese samenzang van bandleiders Ricky Likabu en Coco Ngambali naast de hoge en funky vocalen van de man die niet in zijn stoel kan blijven zitten. Strak en opzwepend in bandanthem Staff Benda Bilili, hemeltergend tragisch in Polio. De band speelt en staat in Rasa als een huis, ondanks de krakende fundamenten. (deVolkskrant)
4 years in the life of a handicapped band on their way to success. From the sidewalks of Kinshasa to their first concert in Europe... A tale of courage and dignity. A film by Renaud Barret and Florent de La Tullaye. Coming soon 2010.
1 opmerking:
Zeer fijn dat je deze groep en de film die binnenkort wordt getoond aandacht geeft.
Ik bracht maanden door in Congo en had het voorrecht om mensen uit de groep te ontmoeten en ze te zien optreden.
In enkele woorden : fantastisch, energiek, talent, moed en klasse!
Even genieten : http://www.youtube.com/watch?v=JtVZhaZp6Ng
Happy 2010!
Een reactie posten