Beste Jo,
Mijn moeder, 97 jaar, woonde een maand geleden nog zelfstandig in haar appartement. Er waren de laatste jaren wel een aantal signalen geweest dat er zich nu en dan, een kleine kortsluiting, in haar hersenen voordeed. Eigenlijk niets alarmerend.
Bijvoorbeeld belde ze mij 's avonds met de melding dat haar televisie beeld noch klank gaf. Later bleek dat ze de radio had aangezet in plaats van de televisie. Er was ook een periode dat ze zich beklaagde over het slecht functioneren van haar kookfornuis, de keramische plaat lichtte niet constant op. Ik probeerde haar, tevergeefs, de werking van een ingebouwde thermostaat uit te leggen.
Een paar dagen voor Nieuwjaar liep het echter goed fout: ze stond 's nachts op om drie uur dertig, kleedde zich aan, en belde aan bij de onderburen. Ze vroeg hen hoeveel mensen er straks op bezoek kwamen en of ze voor hen moest koken. Die lieve buren hebben haar gerustgesteld en bij haar gebleven tot ik eraan kwam. In de loop van de dag kwamen nog meer bizarre gedragingen aan het licht. Om een lang verhaal kort te maken, mijn mama kon niet meer alleen thuis blijven.
Na heel wat speurwerk kon ze opgenomen worden in een Rust- en Verzorgingsinstelling in 'kortverblijf'. Vervelend detail was dat ze alleen terecht kon op de afdeling 'dementerende bejaarden'.
De eerste dagen was ze opstandig, kwaad, dwaalde 's nachts door de gang en in de kamers van medebewoners. Naar het schijnt heeft ze ook een mevrouw verplicht haar bed te verlaten om er zelf in te kruipen. Niet slecht voor iemand van zevenennegentig jaar.
Later op de week werd ze rustiger, wel nog strijdbaar en in de volle overtuiging nog terug te keren naar haar appartement.
Na een week kon ze terecht in de kliniek om 'de schade' in haar hoofd op te meten. Uit de testen bleek dat haar kortetermijngeheugen volledig naar de vaantjes was en ze scoorde slechts 16 op 30 op een test die zou bepalen of ze in aanmerking kwam voor een rust- en verzorgingsinstelling. Het positieve nieuws was dat ze behoorde tot de categorie B (psych) en aanspraak kon maken op een 'gesubsidieerd' bed.
Voor mensen die niet vertrouwd zijn met de verzorgingssector: er bestaan verschillende categorieën. De A's zijn de valide bejaarden die geen hulp nodig hebben en waarvoor het rusthuis geen subsidies krijgt. Die plaatsen zijn bijna onbestaande.
Waar het op neer komt is dat alle rust- en verzorgingstehuizen de voorkeur geven aan bejaarden met het statuut C of Cd. De ene sociale dienst zegt het recht voor de raap: 'De B's komen er niet in!', de andere geeft schoorvoetend toe dat de voorkeur gaat naar zwaar hulpbehoevende bejaarden. Ze verdedigen zich met het argument dat het gaat om een economische realiteit. Met andere woorden: met min of meer gezonde bejaarden valt er geen geld te verdienen.
Ik kom nog eens terug op mijn moeder. Hard gewerkt in haar leven als bakkersvrouw en vier kinderen groot gebracht, gezegend met een goede gezondheid. In haar hele leven heeft ze nauwelijks een maand in een ziekenhuis verbleven.
Nu ze eindelijk eens wil beroep doen op de sociale voorzieningen van onze moderne maatschappij en er flink voor wil betalen is er nergens plaats voor haar. Of toch, ze kan van het ene kortverblijf naar het andere met de beperking van maximaal 90 dagen per jaar.
Mijnheer de minister, ik ben niet kwaad alleen een beetje moedeloos. Ik wil geen voorkeursbehandeling voor mijn dierbare mama, alleen een comfortabele kamer en de verzorging waarop ze recht heeft. Ik dank u.
Bijvoorbeeld belde ze mij 's avonds met de melding dat haar televisie beeld noch klank gaf. Later bleek dat ze de radio had aangezet in plaats van de televisie. Er was ook een periode dat ze zich beklaagde over het slecht functioneren van haar kookfornuis, de keramische plaat lichtte niet constant op. Ik probeerde haar, tevergeefs, de werking van een ingebouwde thermostaat uit te leggen.
Een paar dagen voor Nieuwjaar liep het echter goed fout: ze stond 's nachts op om drie uur dertig, kleedde zich aan, en belde aan bij de onderburen. Ze vroeg hen hoeveel mensen er straks op bezoek kwamen en of ze voor hen moest koken. Die lieve buren hebben haar gerustgesteld en bij haar gebleven tot ik eraan kwam. In de loop van de dag kwamen nog meer bizarre gedragingen aan het licht. Om een lang verhaal kort te maken, mijn mama kon niet meer alleen thuis blijven.
Na heel wat speurwerk kon ze opgenomen worden in een Rust- en Verzorgingsinstelling in 'kortverblijf'. Vervelend detail was dat ze alleen terecht kon op de afdeling 'dementerende bejaarden'.
De eerste dagen was ze opstandig, kwaad, dwaalde 's nachts door de gang en in de kamers van medebewoners. Naar het schijnt heeft ze ook een mevrouw verplicht haar bed te verlaten om er zelf in te kruipen. Niet slecht voor iemand van zevenennegentig jaar.
Later op de week werd ze rustiger, wel nog strijdbaar en in de volle overtuiging nog terug te keren naar haar appartement.
Na een week kon ze terecht in de kliniek om 'de schade' in haar hoofd op te meten. Uit de testen bleek dat haar kortetermijngeheugen volledig naar de vaantjes was en ze scoorde slechts 16 op 30 op een test die zou bepalen of ze in aanmerking kwam voor een rust- en verzorgingsinstelling. Het positieve nieuws was dat ze behoorde tot de categorie B (psych) en aanspraak kon maken op een 'gesubsidieerd' bed.
Voor mensen die niet vertrouwd zijn met de verzorgingssector: er bestaan verschillende categorieën. De A's zijn de valide bejaarden die geen hulp nodig hebben en waarvoor het rusthuis geen subsidies krijgt. Die plaatsen zijn bijna onbestaande.
Waar het op neer komt is dat alle rust- en verzorgingstehuizen de voorkeur geven aan bejaarden met het statuut C of Cd. De ene sociale dienst zegt het recht voor de raap: 'De B's komen er niet in!', de andere geeft schoorvoetend toe dat de voorkeur gaat naar zwaar hulpbehoevende bejaarden. Ze verdedigen zich met het argument dat het gaat om een economische realiteit. Met andere woorden: met min of meer gezonde bejaarden valt er geen geld te verdienen.
Ik kom nog eens terug op mijn moeder. Hard gewerkt in haar leven als bakkersvrouw en vier kinderen groot gebracht, gezegend met een goede gezondheid. In haar hele leven heeft ze nauwelijks een maand in een ziekenhuis verbleven.
Nu ze eindelijk eens wil beroep doen op de sociale voorzieningen van onze moderne maatschappij en er flink voor wil betalen is er nergens plaats voor haar. Of toch, ze kan van het ene kortverblijf naar het andere met de beperking van maximaal 90 dagen per jaar.
Mijnheer de minister, ik ben niet kwaad alleen een beetje moedeloos. Ik wil geen voorkeursbehandeling voor mijn dierbare mama, alleen een comfortabele kamer en de verzorging waarop ze recht heeft. Ik dank u.
1 opmerking:
... de miljoenen die naar de banken zijn gevloeid... in en in triest. Maar schitterende passage waar ik voel dat je er verdorie trots op bent dat je mama een ander oudje uit haar bed jaagt! ocharme! 't is ook iemands moeder hoor! ;-)
Een reactie posten