Karel De Gucht komt bij Phara doodleuk vertellen dat hij tegen de verkoop van Fortis is. Dat een stand alone – het omgekeerde van waar de regering, waartoe hij behoort, al maanden voor ijvert – veel beter is. Terwijl vanuit die regering al even lang wordt gedaan alsof ze daar eensgezind over is.
Vroeger hadden ministers die zich niet konden vinden in een goedgekeurde regeringsbeslissing drie opties: de beslissing toch verdedigen, zwijgen of ontslag nemen. On se soumet, ou on se démet. Vroeger. Maar de bakens zijn verzet. De parler-vrai is sympathiek, voor de toeschouwers. Omdat ze authenticiteit suggereert, een beetje zuiverheid in de Wetstraatpoel? Omdat we houden van wie recht spreekt in een gebied waar iedereen zigzagt? Maar zelden leidt ze tot stabiel en beter bestuur.
Behalve enkele journalisten leek er zich in de Wetstraat niemand om die openheid van De Gucht op te winden. Zeden verschuiven.
Niet alleen wat de ministeriële deontologie betreft. Open VLD en LDD zijn verwikkeld in een moddercatch. Catch-As-Catch-Can.
Verwijten en klachten gaan over en weer. En die twee zouden eventueel samen in de regering moeten als de SP.A zo zwaar verliest als sommigen hopen en anderen vrezen? Tarrara. Een kiescampagne is geen plek voor koorknapen, maar proper is het deze keer niet.
Broedplek van schandalitis
Daarmee maakt de politiek zichzelf tot inzet van de kiesstrijd. De geloofwaardigheid van de politiek is daarmee een verkiezingsthema. LDD zoekt beer en krijgt er dan uiteraard ook terug. Er is een boek over Dedecker, over zijn financiële avonturen, over hoe hij judoka’s, vrouw en kind in elkaar klopt.
Vandaag kopt De Morgen: "Kopstuk Lijst Dedecker hielp bij twee frauduleuze faillissementen”. Sinds Dedecker zo’n grote fan is van onderzoeksjournalistiek, kunnen ze dat soort berichten daar alleen maar appreciëren. LDD mag dus dringend werken aan de bekendmaking van haar inhoudelijke programma, ze zal nog verstikken in haar broedplek van schandalitis.
De Alte Kameraden probeerden met hun feestdag wel inhoud aan het debat te leveren. Maar blijkbaar klinkt dat allemaal niet zo overtuigend. Volgens Louis Tobback, in De Morgen van 30 april, leert de geschiedenis “dat mensen, als links op zo’n moment geen alternatief voor handen heeft, binnenlopen bij de avonturiers. Ik vrees dat we dat op de avond van 7 juni zullen zien.” Ja patat.
Cadeaus verpakt in scheermesjes
Tobback sr. geeft de huidige SP.A-top geen cadeaus, of ze moesten in scheermesjes verpakt zijn. Er zijn er zelfs die daarin het bewijs zien dat hij, samen met andere voormalige toppers, na 7 juni de boel weer zal overnemen.
Volgens Tobback heeft links, dus ook de SP.A, geen alternatief. Hij zegt daarmee wat zeer velen voelen en denken. De SP.A overtuigt niet. Hoe sterk ze die jobs-jobs-jobs ook menen, dat klinkt net als enkele jaren geleden en bovendien net als de liberalen van Open VLD. Zoals vandaag treffend in de Meynen-cartoon van Het Laatste Nieuws wordt geïllustreerd. De SP.A is voor veel mensen gewoon minder relevant geworden en raakt tegen 7 juni nooit uit die diepe, fundamentele crisis waarin veel socialistische partijen verzeild zijn geraakt.
Louis Tobback zei nog iets anders: “Weet je wat cruciaal is? Niet dat de mensen vinden dat je als politicus gelijk hebt. Wel dat ze je oprecht vinden, dat ze zien dat je méént wat je zegt. Wel, die indruk hebben die mensen niet meer. Ze zien niets anders meer dan voorspelbaarheden. Als je een vaste abonnee op De zevende dag bent, weet je al op voorhand wat politicus A en wat politicus B gaat zeggen. En aan het eind geloof je niemand meer."Zou dat ook gelden voor zijn SP.A? En voor Louis Tobback zelf?
Geen gesel?
Los daarvan heeft Tobback, zoals altijd, minstens een beetje gelijk. Zoals dat ook met Karel De Gucht het geval is.
Authenticiteit, oprechtheid, eerlijkheid, geloofwaardigheid zullen in deze kiesstrijd, samen met vertrouwen en leiderschap sleutelwaarden zijn. Als die nu ook nog eens ingezet kunnen worden in de ideeënstrijd, in een hoogstaand inhoudelijk debat over bestaande en toekomstige regionale bevoegdheden, waarin partijen laten zien hoe en waar ze ook van elkaar verschillen, dan moeten de komende weken geen gesel zijn. Dan kan het best allemaal interessant en relevant worden.
Niet alleen wij, ook de politici en partijen, de ideeën en argumenten, de analyses en dromen, de plannen en projecten zijn verkiezingsmoe. We draaien in cirkels. Daarom hebben we meer dan ooit behoefte aan verkiezingen "die ergens over gaan", die leren hoe we met de onzekerheden, angsten en crisis kunnen omgaan. (de redactie.be)
Vroeger hadden ministers die zich niet konden vinden in een goedgekeurde regeringsbeslissing drie opties: de beslissing toch verdedigen, zwijgen of ontslag nemen. On se soumet, ou on se démet. Vroeger. Maar de bakens zijn verzet. De parler-vrai is sympathiek, voor de toeschouwers. Omdat ze authenticiteit suggereert, een beetje zuiverheid in de Wetstraatpoel? Omdat we houden van wie recht spreekt in een gebied waar iedereen zigzagt? Maar zelden leidt ze tot stabiel en beter bestuur.
Behalve enkele journalisten leek er zich in de Wetstraat niemand om die openheid van De Gucht op te winden. Zeden verschuiven.
Niet alleen wat de ministeriële deontologie betreft. Open VLD en LDD zijn verwikkeld in een moddercatch. Catch-As-Catch-Can.
Verwijten en klachten gaan over en weer. En die twee zouden eventueel samen in de regering moeten als de SP.A zo zwaar verliest als sommigen hopen en anderen vrezen? Tarrara. Een kiescampagne is geen plek voor koorknapen, maar proper is het deze keer niet.
Broedplek van schandalitis
Daarmee maakt de politiek zichzelf tot inzet van de kiesstrijd. De geloofwaardigheid van de politiek is daarmee een verkiezingsthema. LDD zoekt beer en krijgt er dan uiteraard ook terug. Er is een boek over Dedecker, over zijn financiële avonturen, over hoe hij judoka’s, vrouw en kind in elkaar klopt.
Vandaag kopt De Morgen: "Kopstuk Lijst Dedecker hielp bij twee frauduleuze faillissementen”. Sinds Dedecker zo’n grote fan is van onderzoeksjournalistiek, kunnen ze dat soort berichten daar alleen maar appreciëren. LDD mag dus dringend werken aan de bekendmaking van haar inhoudelijke programma, ze zal nog verstikken in haar broedplek van schandalitis.
De Alte Kameraden probeerden met hun feestdag wel inhoud aan het debat te leveren. Maar blijkbaar klinkt dat allemaal niet zo overtuigend. Volgens Louis Tobback, in De Morgen van 30 april, leert de geschiedenis “dat mensen, als links op zo’n moment geen alternatief voor handen heeft, binnenlopen bij de avonturiers. Ik vrees dat we dat op de avond van 7 juni zullen zien.” Ja patat.
Cadeaus verpakt in scheermesjes
Tobback sr. geeft de huidige SP.A-top geen cadeaus, of ze moesten in scheermesjes verpakt zijn. Er zijn er zelfs die daarin het bewijs zien dat hij, samen met andere voormalige toppers, na 7 juni de boel weer zal overnemen.
Volgens Tobback heeft links, dus ook de SP.A, geen alternatief. Hij zegt daarmee wat zeer velen voelen en denken. De SP.A overtuigt niet. Hoe sterk ze die jobs-jobs-jobs ook menen, dat klinkt net als enkele jaren geleden en bovendien net als de liberalen van Open VLD. Zoals vandaag treffend in de Meynen-cartoon van Het Laatste Nieuws wordt geïllustreerd. De SP.A is voor veel mensen gewoon minder relevant geworden en raakt tegen 7 juni nooit uit die diepe, fundamentele crisis waarin veel socialistische partijen verzeild zijn geraakt.
Louis Tobback zei nog iets anders: “Weet je wat cruciaal is? Niet dat de mensen vinden dat je als politicus gelijk hebt. Wel dat ze je oprecht vinden, dat ze zien dat je méént wat je zegt. Wel, die indruk hebben die mensen niet meer. Ze zien niets anders meer dan voorspelbaarheden. Als je een vaste abonnee op De zevende dag bent, weet je al op voorhand wat politicus A en wat politicus B gaat zeggen. En aan het eind geloof je niemand meer."Zou dat ook gelden voor zijn SP.A? En voor Louis Tobback zelf?
Geen gesel?
Los daarvan heeft Tobback, zoals altijd, minstens een beetje gelijk. Zoals dat ook met Karel De Gucht het geval is.
Authenticiteit, oprechtheid, eerlijkheid, geloofwaardigheid zullen in deze kiesstrijd, samen met vertrouwen en leiderschap sleutelwaarden zijn. Als die nu ook nog eens ingezet kunnen worden in de ideeënstrijd, in een hoogstaand inhoudelijk debat over bestaande en toekomstige regionale bevoegdheden, waarin partijen laten zien hoe en waar ze ook van elkaar verschillen, dan moeten de komende weken geen gesel zijn. Dan kan het best allemaal interessant en relevant worden.
Niet alleen wij, ook de politici en partijen, de ideeën en argumenten, de analyses en dromen, de plannen en projecten zijn verkiezingsmoe. We draaien in cirkels. Daarom hebben we meer dan ooit behoefte aan verkiezingen "die ergens over gaan", die leren hoe we met de onzekerheden, angsten en crisis kunnen omgaan. (de redactie.be)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten