Moeder, gij hebt mij moeizaam uitgespuwd
En van elk jaar de harde striem verdragen
Want mijn waaien was niet gauw geluwd
Ik wou eerst in alle kieren klagen.
In uw hagelwit harnas gemetseld
Zijn wij samen door de tijd verwond
Die ons nimmer wilde dragen
En bittere lijnen kerfde rond de mond:
Of er een vrucht is van dat alles
Vraag ik mij niet langer af,
Maar ik probeer u te benaderen,
Nog even, voor het graf.
2 opmerkingen:
Jotie 'T Hooft...
Ik heb een eind geleden een bundel van hem ontleend in de bib, geen idee meer welke het was. Maar da's echt te zwaar voor mij.
Vooral 'Een Marsman Op Aarde' vond ik zo aangrijpend dat ik mij doodziek voelde na het lezen.
Ik sta er soms van versteld hoe beklemmend woorden kunnen zijn. uiteindelijk zijn 't toch maar zwarte letters op een witte achtergrond... en toch.
Poëzie is zoals het leven zelf: soms licht, soms zwaar.
Een reactie posten