Bart Verbeeck (22) uit Mechelen heeft hooguit nog enkele maanden te leven. Over zijn ongeneeslijke vorm van botkanker is hij samen met zijn broer Joris een blog gestart op de sociale netwerksite Facebook.
"Als ik er niet meer ben, hoop ik dat anderen moed putten uit mijn initiatief", zegt hij. "Ik wil andere mensen ook aanmoedigen om elke dag van het leven te genieten." (gva 06/11/2009)
"Als ik er niet meer ben, hoop ik dat anderen moed putten uit mijn initiatief", zegt hij. "Ik wil andere mensen ook aanmoedigen om elke dag van het leven te genieten." (gva 06/11/2009)
Dit bericht is blijven hangen en spookt de laatste dagen door mijn gedachten. Wat doet de mededeling: 'U bent terminaal en hebt nog een paar maanden te leven!" met een prille twintiger? In een interview stelt Bart dat je eerst het verdict moet aanvaarden voor je verder kan met je leven. Is dit de ironie van het noodlot? Je bent op weg naar Isfahan waar de man met de zeis op je wacht. Een reis van een paar maanden waar je nog het beste moet van maken. Ik denk te begrijpen wat hij bedoelt, je moet de diagnose aanvaarden anders is de resterende tijd een nog grotere hel.
Al de sympathiebetuigingen op facebook (de groep telt meer dan dertienduizend leden) zijn ontroerend en hartverwarmend. Ik hoop van harte dat Bart en zijn broer daar iets aan hebben.
Gisteren de reportage gezien in KOPPEN XL (Echte helden): 14 juli 2008, de Britse soldaat Andy is op patrouille in Afghanistan. Om twintig over zeven slaat het noodlot toe. Soldaat Andy stapt op een door de Taliban zelfgemaakte landmijn. Als bij wonder overleeft hij de aanslag. Maar z’n beide benen is hij kwijt. En ook para Tom (foto) trapt op een vuile bom. Hij verliest niet alleen z’n benen, maar ook z’n rechterarm.
In een bijzonder aangrijpende reportage zien we Andy en Tom, van het moment van de laffe aanslag tot hun maandenlange strijd om te blijven leven. Andy en Tom staan voor een aartsmoeilijke revalidatie. Ze zijn verminkt voor het leven, maar opgeven is geen optie.
Het is een verhaal van moed, wilskracht en liefde. Ik heb mijn tranen de vrije loop gelaten.
Ik besef iedere dag dat ik een gelukzak ben, zelfs zonder die reportages.
Al de sympathiebetuigingen op facebook (de groep telt meer dan dertienduizend leden) zijn ontroerend en hartverwarmend. Ik hoop van harte dat Bart en zijn broer daar iets aan hebben.
Gisteren de reportage gezien in KOPPEN XL (Echte helden): 14 juli 2008, de Britse soldaat Andy is op patrouille in Afghanistan. Om twintig over zeven slaat het noodlot toe. Soldaat Andy stapt op een door de Taliban zelfgemaakte landmijn. Als bij wonder overleeft hij de aanslag. Maar z’n beide benen is hij kwijt. En ook para Tom (foto) trapt op een vuile bom. Hij verliest niet alleen z’n benen, maar ook z’n rechterarm.
In een bijzonder aangrijpende reportage zien we Andy en Tom, van het moment van de laffe aanslag tot hun maandenlange strijd om te blijven leven. Andy en Tom staan voor een aartsmoeilijke revalidatie. Ze zijn verminkt voor het leven, maar opgeven is geen optie.
Het is een verhaal van moed, wilskracht en liefde. Ik heb mijn tranen de vrije loop gelaten.
Ik besef iedere dag dat ik een gelukzak ben, zelfs zonder die reportages.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten