ODE AAN RIK DE SAEDELEER

In de Grenslandhallen in Hasselt zijn gisteren de eerste Vlaamse Televisiesterren uitgereikt. Ik heb met één oog gekeken. Groots opgezet spektakel, langdradig, slaapverwekkend, onnozel en bij momenten platvloers bij monde van ‘de Joeri’. Ik ga niet verder uitweiden over mijn ergernissen want ik weet ook wel dat er een knop aan mijn toestel zit.

Oud-voetbalverslaggever Rik De Saedeleer kreeg een carrièreprijs. Hij kreeg die uit handen van drie van de grootste voetballers die België ooit heeft gehad: Paul Van Himst, Wilfried Van Moer en Jan Ceulemans. Jan Mulder zette De Saedeleer in het zonnetje met een hommage en het publiek gaf hem een staande ovatie. Volledig terecht.

Wegens het ontbreken van de kabel en het geven van de voorkeur aan andere prioriteiten, kijk ik slechts sporadisch naar een voetbalmatch op televisie. In het verleden heeft mijn vrouw al dikwijls de opmerking gemaakt dat er geen enkele van de huidige voetbalcommentatoren kan tippen aan Rik De Saedeleer. Ik moet haar volmondig gelijk geven.

Iedereen herinnert zich de openingsmatch van België tegen wereldkampioen Argentinië in 1982. Erwin Vandenbergh maakte het doelpunt. De Saedeleer werd helemaal dol. "Goooaaaaaaal! Goal! Goal! Goal!" juichte hij als een echte fan. Vier jaar later volgden er nog meer kreten van vreugde. Ter illustratie: België – USSR. Toen bereikten de Rode Duivels zelfs de halve finale van het WK. Volgens sommigen was De Saedeleer meer dan reporter alleen. Hij was een begenadigd voetballer geweest. Trainer Guy Thijs luisterde ook graag naar zijn goede raad over de opstelling van de ploeg.

Een stukje uit een interview van vorig jaar: “Jongen, wat voor voorstellen ik allemaal gekregen heb van de Nederlandse zenders, van de vijf VRT-radio’s, van kranten en weekbladen. Of ik alstublieft een column wou schrijven tijdens Euro 2000, een optreden in de Kampioenen of bij Nonkel Jef. Mark Uytterhoeven was zelfs bereid een captatiewagen naar Knokke te sturen om mij iedere keer als de thuiskijker te laten opdraven. Ik heb aan iedereen neen gezegd. In het zen-boedhisme wordt voorgeschreven dat men zijn eigen ego op nul moet zetten. Wel, laten we zeggen dat ik mijn ego aan het ontvetten ben. Ik heb overigens nooit graag voor de camera gestaan, een interview tot daar aan toe, maar het liefste van al zat ik buitenbeeld in mijn commentatorhokje of deed ik mijn werk als realisator. Kijk, ik had een gouden job bij de BRT, ik krijg het woord VRT niet uit mijn bek. Daar had ik een kantoor, maar ik was er hooguit op maandag en dinsdag. Daarna begon het weekend voor mij: de voetbalpresentaties op woensdag, zaterdag of zondag, mijn recuperatie op donderdag en vrijdag. Het is mooi geweest, mij krijg je niet meer voor een microfoon of achter mijn schrijftafel. Ik trek de laatste blaadjes van de kalender en ik wil nog een beetje van het leven genieten”. (Sixlog)

Ik verstuur vandaag nog een email naar Wilfried Van Moer om Rik te overtuigen om terug te komen. Ik vrees dat het niet zal lukken.

GELUKKIG ZIJN - EVEN TOCH

Muziek verzacht de zeden. Raymond van het Groenewoud zingt: Gelukkig zijn daarvoor zou ik alles geven, weg wat teveel is, geen stress aan mijn lijf. Er is maar één remedie tegen: de rust opzoeken, even de riem afleggen en luisteren naar de volgende songs. Het zal niet voor iedereen gelden maar het is het proberen waard. Vijfentwintig minuten de gelukzaligheid proeven is toch de moeite.

The Moody Blues - Nights in White satin

The mamas and the papas - California dreaming

Eagles - Hotel California

Eric Clapton - Tears in Heaven

Dire Straits - Private Investigations

Tears in Heaven heb ik er bijgevoegd om niet helemaal het idee te krijgen dat je aan alle wereldse ellende kunt ontsnappen.

FITNA - DE WERELD NAAR DE KLOTEN?

Fitna is de Arabische term die gebruikt wordt om burgeroorlog en twisten binnen de islam aan te duiden. Het is ook de titel van de controversiële film van de al even omstreden Nederlandse politicus Geert Wilders.
Ik heb de film bekeken. Alle beelden zijn eerder vertoond in allerlei nieuwsuitzendingen, te beginnen met de aanslag op de WTC-torens in New-York.

Bij de aanvang van de film word je gewaarschuwd voor het schokkende van een aantal fragmenten: vallende persoon van een van de torens, onthoofde gijzelaar, verminkte lijken na de zoveelste bloederige bomaanslag.
De film is ook een aaneenschakeling van opruiende uitspraken van hooggeplaatste Islamfundamentalisten met de dreigende boodschap: 'Wie zich niet bekeert tot de Islam zal het met de dood bekopen' of 'De Islam zal in de toekomst de wereld regeren, wat in het verleden reeds is gebeurd.' Zeer zwart-wit allemaal. Ik weiger te geloven dat Islam staat voor terrorisme.

Wat de film niet laat zien is dat, van alle fundamentalistische aanslagen, het grootste aantal slachtoffers Moslims zijn! De bedoeling van Wilders is de mensen te waarschuwen dat binnen afzienbare tijd de Islamfundamentalisten de plak zullen zwaaien over het Westen. Leuzen als 'Go to hell with freedom' moeten de westerlingen doen geloven dat de democratie in Europa bedreigd wordt.

Of het zo'n vaart zal lopen is moeilijk te voorspellen. In ieder geval moeten een aantal 'brandhaarden' in de wereld dringend geblust worden: de Palestijnse kwestie, de oorlogen in Afghanistan en Irak. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het somber inzie dat voor deze problemen snel een oplossing zal gevonden worden.

De eerste reacties van de Westere Moslims zijn gelukkig gematigd. Hoe de rest van de Moslimwereld zal reageren is (eerder bang) afwachten. Ik laat me in ieder geval niet meeslepen in een doemscenario. Misschien kan de film een aanzet zijn om het debat ten gronde te voeren. Laat het ons hopen.

BELGISCH VOETBAL NAAR DE KLOTEN!

Excuses voor mijn grof taalgebruik maar voor mij is de maat vol. Het Belgisch voetbal zit op zijn gat. De Rode Duivels hebben de zoveelste wanprestatie op de mat neergezet. De jonge ploeg hing als los zand aan elkaar. Is het gebrek aan inzet? Is het gebrek aan creativiteit en kwaliteit? Is het de onbekwaamheid van de trainer of de Voetbalbond die op alle vlakken tekort schiet? Wie zal het zeggen?

Feit is dat het Belgisch voetbal internationaal niets meer voorstelt. In de eerste klasse is de nivellering troef. F.C. Dender wint van F.C. Brugge. Jacky Mathijssen ziet zijn elftal in de thuiswedstrijd tegen Moeskroen elf open kansen bij elkaar voetballen. In Sportweekend hebben ze die elf doelkansen op een rijtje gezet en eens hartelijk gelachen. Wat is er eigenlijk bij Club veranderd sedert de komst van Jacky Mathijssen? Sprankelend en aantrekkelijk voetbal heb ik nog niet gezien. En het resultaat: ze staan op de tweede plaats met twee punten voorsprong op Cercle en Anderlecht. Is dat zoveel beter als toen Jan Ceulemans er nog trainer was?

Elche, dinsdag 22 juni 1982, half elf plaatselijke tijd. Varga bracht Hongarije op voorsprong. Dankzij de ruime winstmarge tegen El Salvador zijn Hongarije en Argentinië virtueel geplaatst voor de tweede ronde. De minuten tikken weg, nog een kwartier te spelen. Diep op de eigen helft krijgt Jan Ceulemans een bal toegespeeld. Lange Jan laat de schouders nog wat dieper zakken en met een verbeten trek op de mond snelt hij het Hongaarse kamp binnen. Hij spurt langs een tegenstrever en ontwijkt een stevige tackle van de tweede opponent. Een charge van invaller Sallai volgt. Ceulemans struikelt, doet een knieval, strompelt recht en drijft het tempo weer op. Bij het stafschopgebied slingert hij de bal laag voor doel, waar Alex Czerniatynski de klus afmaakt. De inspanning van het jaar brengt België in de tweede ronde! (Voetbalbelgie.be)

Deze wedstrijdfase geeft een perfecte beschrijving van de Caje: onverzettelijkheid, van de eerste tot de laatste minuut. Er liepen zoveel voetballers rond met meer talent in de benen. Maar ze misten de nodige wilskracht. Jan Ceulemans had dat wel, gekoppeld aan een uitstekende vista, groot loopvermogen en body en schopte het zo tot een Europese topspeler.

Kom terug sterke Jan!

EN TOEN KWAM TANIA - DEEL 6

De volgende weken vertoefde Herman in een soort waas. Hij was volledig in de ban van Anja. Hij was smoorverliefd. Er werden brieven uitgewisseld en hij had het zo erg te pakken dat hij zich waagde aan het schrijven van gedichten. Als hij 's avonds alleen was - Gerda ging nog regelmatig paardrijden - zat hij uren aan zijn bureau te wroeten om de juiste woorden op papier te krijgen.

Herman leefde alleen nog van de ene ontmoeting met Anja naar de andere. Ze zagen elkaar wekelijks en als hij haar zag was het precies alsof hij in een andere wereld stapte. Hij kwam ontspannen over, vol zelfvertrouwen. Anja gaf hem het gevoel dat hij speciaal was. Hij kreeg sterk de indruk dat ze naar hem opkeek. Overal waar ze kwamen vielen ze op en de mensen staarden hen na. De verliefdheid straalde van hen af. Ze praatten en lachten veel en gingen speels en plagerig met elkaar om.

Toch was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Hij herinnerde zich een uitstap naar zee. Het was een prachtige zomerse avond. Na een wandeling langs de waterlijn rustten ze even uit op het terras van een verlaten houten strandhuisje. Ze hadden een schitterend uitzicht op de ondergaande zon. Er hing romantiek in de lucht, het gesprek viel stil en er werd met volle teugen genoten van dit unieke moment. Het was te mooi om waar te zijn. Op de terugweg langs het strand werd over de toekomst gepraat. Bij het verder zetten van hun relatie zouden bepaalde keuzes onvermijdelijk zijn. Anja zou haar ouders op de hoogte moeten brengen. Herman zou afscheid moeten nemen van zijn vrouw, zijn drie kinderen teleurstellen en tekort doen. Een relatie uitbouwen met Anja en bij zijn vrouw en kinderen blijven was uitgesloten. Herman kon geen twee vrouwen dienen.

Na anderhalve maand was Herman nog steeds als een magneet tot Anja aangetrokken. Het was zalig om in Anja's gezelschap te vertoeven. Maar het afscheid bracht steeds meer tranen. Het verdriet had ook deels te maken met het uitzichtloze van de relatie.

HUGO CLAUS - 1929-2008

Als dan het koperen keteltje vol as

van wat ik was wordt leeggeschud
over het geduldige gras,
mijn lief, sta daar niet voor schut

en veeg de rimmel van je wangen.
Denk aan de vingers die deze regels schreven
in onze tijd van verlangen
en die je streelden tijdens hun leven.

En lach om wat ik was, onder meer
het gesnurk in de bioscoop,
de onderbroek die steeds afzakte,

de debiele grap en de logge loop
naar jou keer op keer
toen ik je nu warme weelde pakte.

Uit de cyclus: Sonnetten

THERE WILL BE BLOOD **** - DRAMA

There Will Be Blood is een meeslepend verhaal over familie, geloof, macht en olie. Het speelt zich af tegen de achtergrond van de explosieve jacht naar olie in het Californië in het begin van de 20ste eeuw. De film volgt de levensgeschiedenis van Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) die zich als alleenstaande vader eigenhandig opwerkt van arme mijnwerker tot oliemagnaat.

Wanneer Plainview een mysterieuze tip krijgt over een klein stadje in het Westen waar de olie letterlijk uit de grond zou spuiten, gaat hij met zijn zoontje H.W. (Dillon Freasier) op avontuur, op weg naar het stoffige Little Boston. In dit meedogenloze stadje, waar het plaatselijke vermaak zich beperkt tot de Hallelujakerk van de charismatische voorganger Eli Sunday (Paul Dano), slaan Plainview en H.W. hun slag. Maar ook al maakt de olie hen rijk, toch blijft niets bij het oude wanneer de conflicten escaleren en alle menselijke waarden – liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon – onder vuur komen te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.

Werkelijk alles aan dit relaas van een hardvochtige vent die de olievelden van het Californië van het begin van de vorige eeuw leegzuigt, lijkt een uitdaging voor het publiek. Daniel Day-Lewis' fenomenale acteerprestatie danst inderdaad op een slappe koord tussen griezelig doorleefd en complete overacting. De atonale score van Radiohead-gitarist Johnny Greenwood staat haaks op de prachtige fotografie. Schaduw en licht voeren een permanente oorlog. Close-ups en longshots zijn elkaars grootste vijanden. En het scenario geeft op geen enkel moment aan in welke richting het relaas zal trekken. Al die conflicterende elementen geven de prent iets van een sadomasochistisch treiterspelletje dat uiteindelijk uitgroeit tot een bezwerende studie over de bouwstenen van het hedendaagse Amerika, geld en geloof. De verschillende confrontaties tussen Day-Lewis' olieman en Paul 'Little Miss Sunshine' Dano's priester zal je nooit ofte nimmer vergeten. U bent gewaarschuwd! (Cinenews)

BEPERKT HOUDBAAR

In Beperkt Houdbaar laat Sunny Bergman zich, net als in haar vorige films, inspireren door haar persoonlijke leven. Op 34-jarige leeftijd is Sunny bang om binnenkort niet meer aantrekkelijk te zijn, terwijl ze tegelijkertijd boos is dat vrouwen voortdurend op hun uiterlijk beoordeeld worden.

Is het omdat ik een man ben dat mijn mond open valt bij het zien van dit filmpje? Is het uiterlijk voor vrouwen dan het allerbelangrijkste om zich goed in hun vel te voelen? Is het de schuld van de mannen die de vrouwen dit schoonheidsideaal opdringen? Ik kan het niet geloven. Ik geef wel toe dat een vrouw van honderd kilo mij niet sexueel aantrekt.

PASTORALE - DADIZELE - 1967

Gisteravond was ik te moe om te lezen en lag ik languit naar het programma 'Zo is er maar één' te kijken. Hoogstaand was het allemaal niet. Toch chapeau voor Nicole en Hugo die een zeer geslaagde versie brachten van Pastorale (Ramses Shaffy & Liesbeth List - Tekst: Lennaert Nijgh, Muziek: Boudewijn de Groot). Goed gezongen en op momenten ontroerend. Die mensen zien elkaar echt graag. Terechte winnaars overigens. Maar wat deed die Sam Gooris daar?

Bij het horen van dit lied gingen mijn gedachten vrijwel onmiddellijk naar het jaar 1967 en naar de Heilig Hartstraat in Izegem waar ik samen met mijn vriend Guido Azou voor het eerst dat schitterende nummer hoorde. Ik was toen zestien, Guido was een paar jaar jonger en zijn ouders waren allebei doof. We reden geregeld samen met de fiets naar Dadizele, meer bepaald naar Dadipark. Dadipark was het Bellewaerde Park van die tijd. Een enorm groot speelplein omringd door op hoge palen gemonteerde houten hangmatten. Je kon je er steendood op lopen.

Dadizele was toen, en nu nog altijd, een bekend bedevaartsoord met een mastodont van een basiliek: Onze Lieve Vrouw van Dadizele.
In de humaniora gingen we ieder jaar, in de maand mei, op bedevaart naar Dadizele. Te voet! Gedurende de vijftien kilometer lange tocht baden we driemaal - luidop - een rozenhoedje. Een rozenhoedje is een gebedssnoer met vijf grote en vijftig kleine kralen. Met andere woorden baden we vijftien Onze Vaders en honderdvijftig Wees Gegroetjes. In die tijd keek geen mens op toen ze een zeshonderdkoppige stoet jongens luidop biddend zagen passeren.
Na een viering van meer dan een uur in de basiliek konden we ons een paar uur gaan uitleven op het speelplein. Dat was nog eens genieten. Gelukkig bracht de bus ons terug huiswaarts. Al bij al een geslaagde uitstap!

Mijn geloof ben ik allang verloren mede door een dertienjarig verblijf in een streng katholiek college. Vandaar ook mijn groot respect voor een man als Hugo Claus die in de jaren zestig - toen de macht van de Kerk op zijn toppunt was - al openlijk kritiek gaf, vooral op het schuldgevoel waarmee het katholieke geloof de mensen opzadelde.
Daar Claus, in de tijd, nog liedjes heeft geschreven voor Liesbeth List is hij de perfecte persoon om dit stukje af te sluiten. Ik moet dringend Het verdriet van België eens lezen.

EVALUATIE BLOG

Ik was van plan mijn blog te evalueren na honderd bijdragen. Ik heb er nood aan om het nu te doen. Het zit me hoog dat ik al drie maal betrapt (!) ben op het maken van een dt-fout. Gelukkig heb ik een trouwe lezeres die onmiddellijk ingrijpt, waarvoor dank. Het is zeker niet door een vorm van nonchalance of slordigheid. Ik herlees mijn teksten drie tot viermaal en de Dikke van Dale ligt steeds binnen handbereik.

Ik heb even het internet geraadpleegd voor de spelling van 'dt-fout'. Ik kwam per toeval op de site van De Standaard online. Een aantal lezers had gereageerd op een dt-fout in een artikel. Er stond: Premier Blair woondt de bruiloft van Charles en Camilla bij. Het artikel dateert van 4 april 2005 maar de reacties van een aantal lezers zijn bemoedigend. De genuanceerde meningen helpen mij er niet te zwaar aan te tillen. Ik blijf er mij echter niet goed bij voelen.

Een ander voorbeeld: "Liberalen uitgeruziet? Welnee!" Dit was de kop op de cover van de gratis Nederlandse kwaliteitskrant De Pers op 6 juni 2007. Dat moest natuurlijk uitgeruzied zijn. De reactie van Sam Delbeke was: 'Ondanks dit schoonheidsfoutje is De Pers een uiterst genietbare en goed gemaakte krant. Voor mij zijn dat woorden van troost. Wat eveneens troost biedt is dit korte hilarische beeldfragment.

Mag ik, om de pijn wat te verzachten en mijn fouten een beetje te vergoelijken, de volgende gezegden citeren: 'Missen is menselijk' en 'Wie zonder zonde is werpe de eerste steen'
Ik ga voorlopig de handdoek nog niet in de ring gooien en hoop dat dit stukje alvast taalfouten vrij is. En de boer ploegte voord!