GEEN WOORDEN - HEIDI LENAERTS

Ik heb er geen woorden voor.
Niet meteen de beste zin om een blog mee te beginnen. Ik weet het…

Ruben

Ruben is thuis.
Wat betekent dat nog voor hem?

Ik las net dat ie inmiddels weet dat ie zijn ouders en zijn broer kwijt is.
Wie zou het hem verteld hebben?
En hoe vaak? Voor het écht tot hem doordrong?
Hij is de enige overlevende van een verschrikkelijke vliegramp.
Zal dat ‘m sterker maken, onoverwinnelijk?
Of zal ie zijn hele verdere leven lang “missen”?
En waar zal ie troost vinden? Zal ie troost vinden?
Ik vraag het me al een paar dagen af…

Jolande

Journaliste Jolande van der Graaf, van De Telegraaf, moet ook met veel vragen gezeten hebben.
Want ze belde Ruben.
Ik noem haar met haar volledige naam. Dat mag. Want De telegraaf schond de rechten van Ruben door zijn achternaam te publiceren.
Even dacht ik: “Waarom wordt ie niet overal met een heel andere naam genoemd? Zodat ie dit alles rustiger kan verwerken, en vooral “simpelweg” verder kan leven in zoveel mogelijk anonimiteit?

Maar ik ben naïef. Al werk ik in “De Media”…

Zou Jolande kinderen hebben?
Zou ze al eens iets heel verschrikkelijks hebben meegemaakt?
Wie zou ze al verloren hebben?
Zou het “haar” idee geweest zijn om Ruben te bellen? Of dat van haar bazen. Die haar ertoe verplichtten: “Zie maar dat je hem aan de lijn krijgt! Of je ontslag!”

Ik vraag het me af…

Ik googelde Jolande van der Graaf.
En ik ontdekte een youtubefilmpje. Waarin haar hoofdredacteur zich ver-schrik-ke-lijk staat op te winden. Omdat er een huiszoeking plaatsvindt bij Jolande. Naar aanleiding van één van haar artikels.
“Een huiszoeking, nu, terwijl ik hier met u sta te praten! Het is een regelrechte schande! Schending van haar privacy! Verschrikkelijk voor haar en haar familie!” Dat roept ie me toe, in de camera.
Als ik iets in mijn mond had gehad terwijl ik het las, ik had me verslikt…

Het had natuurlijk eender wie uit “De Media” kunnen zijn die dat telefoontje pleegde. Maar Jolande was eerst. De Telegraaf was eerst.

Schuld en boete

De Telegraaf heeft zich verontschuldigd.
Dat is makkelijk.
De Telegraaf zou levenslang moeten boeten. En Ruben verwennen. Met ontelbare bezoekjes aan De Efteling. De mooiste troostende liedjes en boeken. Reizen naar verre, inspirerende oorden. Elke week minstens één verrassing. En met nog veel meer waar ik nu niet meteen op kan komen. In alle anonimiteit.

Dan zou ik eens een keertje reuzetrots zijn op “De Media”.
Maar ik ben naïef…

Volgens De Telegraaf is het gesprek “onverwachts ontstaan”.
Ik ben niet zo naïef.

Ik hoop dat Jolande nooit iets heel verschrikkelijks hoeft mee te maken waar niemand woorden voor heeft.
En ik hoop dat als dat toch gebeurt, dat ze dan zéker geen telefoontjes krijgt van respectloze journalisten… (bron: deredactie.be)