Ik word een podium opgeduwd. Het licht van de spot verblindt me. Ik staar naar de gezichten op de eerste rij. Ik herken ze allemaal. Vol verwachting kijken ze me aan.
Wat doe ik hier? Wat verwacht het publiek van mij? Heb ik mij ergens voor ingeschreven? Ik zoek oogcontact met Rik op de eerste rij. Rik lacht en steekt zijn duim omhoog.
Ik kijk om me heen en zoek een uitweg. Ik doe een paar passen naar achter en bots op een wand van plexiglas. De enige vluchtweg ligt voor mij, van het podium springen en de zaal uitrennen.
Ik twijfel, de stilte is ondraaglijk, ik moet iets doen. In kleine gezelschappen kan ik mij goed uit de slag trekken en de mensen doen lachen. Maar ik moet me rechtstreeks tot mensen kunnen richten en in dialoog gaan of ik heb een aangever nodig zoals Gaston Berghmans ,Leo Martin en André van Duin, Frans van Dusschoten.
Ik voel een druppel zweet uit mijn linker oksel langs mijn flank glijden. Ik zing graag maar ik kan niet zingen. Voorlezen uit eigen werk is ook geen optie want ik heb geen eigen werk. Gedichten voordragen ook niet. Ik ken het begin van een aantal gedichten maar daar schiet ik weinig mee op. Verdomme, waarom heb ik geen bundel van mijn favoriete gedichten op zak, ik zou er een paar kunnen voorlezen om tijd te winnen.
Als ik nu niets zeg, vrees ik dat de zaal, binnen luttele seconden in koor gaat roepen: 'Marc kan het niet aan, Marc kan het niet aan, Marc kan het niet aan.'
Er schiet mij een mop te binnen die ik gisteren doorgemaild kreeg over een Turks jongetje dat Belg kan worden als het 9 op 10 haalt voor Nederlands en voor wiskunde.
Ik besef dat 'improviseren', 'afgaan als een gieter' en 'een beetje sterven op het podium' belangrijke eigenschappen zijn van een goede stand-up comedian. Ik waag het erop, wat heb ik tenslotte te verliezen?
Goedenavond dames en heren, beste vrienden hoor ik mezelf schaapachtig zeggen. Even schiet het door mijn hoofd om luidop de kreet 'Is everbody happy?' de zaal in te slingeren, kwestie van er wat sfeer in te brengen. Ik kan me nog net op tijd inhouden.
Gemaakt enthousiast begin ik te vertellen: Achmedje ging naar school en vroeg aan de meester: 'Hoe kan ik Belg worden?' De meester antwoordt:' Als je een 9 hebt voor Nederlands en een 9 hebt voor wiskunde, dan ben je voor mij een Belg.'
Achmedje gaat naar huis en begint te leren en te leren. Op het einde van het jaar heeft hij een 9 voor Nederlands en een 9 voor wiskunde.
Hij gaat naar huis en zegt dolblij tegen zijn moeder: 'mama, mama, ik heb een 9 voor Nederlands en een 9 voor wiskunde, ik ben nu Belg.'
Die moeder wordt vreselijk kwaad: 'Gij nooit Belg, gij Turk' en geeft klein Achmedje een pak rammel...
Plots realiseer ik mij dat dit mopje de racistische toer opgaat. Wat moet ik doen? Moet ik eerst uitleggen dat ik absoluut geen racist ben en dat het maar een vertelselke is, moet ik voorwenden dat ik het vervolg kwijt ben door de enorme stress die zich van mij meester heeft gemaakt en overschakelen op Baziel die in Tirol met zijn auto achterwaarts een berg opreed omdat hij bang was dat hij op de top van de berg niet zou kunnen draaien. Angstzweet breekt mij uit. Ik besluit het verhaal van Achmedje af te maken en daarna bewusteloos neer te vallen op het podium.
Even later komt zijn vader thuis en Achmedje zegt dolblij: 'papa,papa, ik heb 9 voor Nederlands en 9 voor wiskunde en ben nu Belg.' Die vader regeert woest en roept: 'gij nooit Belg, gij Turk' en ...
Het wordt zwart voor mijn ogen en ik verlies het bewustzijn. Mijn hoofd slaat met een harde klap tegen de plankenvloer en ik schiet wakker. De zoveelste nachtmerrie is mijn deel.
Wat doe ik hier? Wat verwacht het publiek van mij? Heb ik mij ergens voor ingeschreven? Ik zoek oogcontact met Rik op de eerste rij. Rik lacht en steekt zijn duim omhoog.
Ik kijk om me heen en zoek een uitweg. Ik doe een paar passen naar achter en bots op een wand van plexiglas. De enige vluchtweg ligt voor mij, van het podium springen en de zaal uitrennen.
Ik twijfel, de stilte is ondraaglijk, ik moet iets doen. In kleine gezelschappen kan ik mij goed uit de slag trekken en de mensen doen lachen. Maar ik moet me rechtstreeks tot mensen kunnen richten en in dialoog gaan of ik heb een aangever nodig zoals Gaston Berghmans ,Leo Martin en André van Duin, Frans van Dusschoten.
Ik voel een druppel zweet uit mijn linker oksel langs mijn flank glijden. Ik zing graag maar ik kan niet zingen. Voorlezen uit eigen werk is ook geen optie want ik heb geen eigen werk. Gedichten voordragen ook niet. Ik ken het begin van een aantal gedichten maar daar schiet ik weinig mee op. Verdomme, waarom heb ik geen bundel van mijn favoriete gedichten op zak, ik zou er een paar kunnen voorlezen om tijd te winnen.
Als ik nu niets zeg, vrees ik dat de zaal, binnen luttele seconden in koor gaat roepen: 'Marc kan het niet aan, Marc kan het niet aan, Marc kan het niet aan.'
Er schiet mij een mop te binnen die ik gisteren doorgemaild kreeg over een Turks jongetje dat Belg kan worden als het 9 op 10 haalt voor Nederlands en voor wiskunde.
Ik besef dat 'improviseren', 'afgaan als een gieter' en 'een beetje sterven op het podium' belangrijke eigenschappen zijn van een goede stand-up comedian. Ik waag het erop, wat heb ik tenslotte te verliezen?
Goedenavond dames en heren, beste vrienden hoor ik mezelf schaapachtig zeggen. Even schiet het door mijn hoofd om luidop de kreet 'Is everbody happy?' de zaal in te slingeren, kwestie van er wat sfeer in te brengen. Ik kan me nog net op tijd inhouden.
Gemaakt enthousiast begin ik te vertellen: Achmedje ging naar school en vroeg aan de meester: 'Hoe kan ik Belg worden?' De meester antwoordt:' Als je een 9 hebt voor Nederlands en een 9 hebt voor wiskunde, dan ben je voor mij een Belg.'
Achmedje gaat naar huis en begint te leren en te leren. Op het einde van het jaar heeft hij een 9 voor Nederlands en een 9 voor wiskunde.
Hij gaat naar huis en zegt dolblij tegen zijn moeder: 'mama, mama, ik heb een 9 voor Nederlands en een 9 voor wiskunde, ik ben nu Belg.'
Die moeder wordt vreselijk kwaad: 'Gij nooit Belg, gij Turk' en geeft klein Achmedje een pak rammel...
Plots realiseer ik mij dat dit mopje de racistische toer opgaat. Wat moet ik doen? Moet ik eerst uitleggen dat ik absoluut geen racist ben en dat het maar een vertelselke is, moet ik voorwenden dat ik het vervolg kwijt ben door de enorme stress die zich van mij meester heeft gemaakt en overschakelen op Baziel die in Tirol met zijn auto achterwaarts een berg opreed omdat hij bang was dat hij op de top van de berg niet zou kunnen draaien. Angstzweet breekt mij uit. Ik besluit het verhaal van Achmedje af te maken en daarna bewusteloos neer te vallen op het podium.
Even later komt zijn vader thuis en Achmedje zegt dolblij: 'papa,papa, ik heb 9 voor Nederlands en 9 voor wiskunde en ben nu Belg.' Die vader regeert woest en roept: 'gij nooit Belg, gij Turk' en ...
Het wordt zwart voor mijn ogen en ik verlies het bewustzijn. Mijn hoofd slaat met een harde klap tegen de plankenvloer en ik schiet wakker. De zoveelste nachtmerrie is mijn deel.
6 opmerkingen:
Jezus, ik vond al dat je er de laatste tijd steeds zorgelijker en bedrukt bijliep, maar het is nog erger dan ik dacht...
En de clou van de mop = euh...? snap em ook al nie...
Deprimerend stukje... like the weather today :-(
PS Maar de cartoon is goed
De clou is dat Achmedje de volgende dag naar school gaat met een blauw oog. De meester vraagt hem: 'Achmedje jongen, wat is er gebeurd?'
Achmedje antwoordt: 'Ik was 10 minuten Belg en ik had al ambras met twee Turken.'
wow! Ik had "front-row-tickets"!!
...maar mogelijks waren het tevens 'last-row-tickets'...? (oei, gemeen...)
Hoe dan ook, dank u voor de clou, niet slecht.
Vic vertelde er net ook één, een ander woord voor een melaatse in een zwembad = ...? een bruistablet (ho ho hm...)
Oeps oeps, deze mopkes zijn niet echt mijn ding, ik hou meer van de droge humor.
Maar... 't was wel leuk om te lezen. De schrijfstijl bevalt mij wel, ik ben altijd nieuwsgierig om te weten waar het verhaal naartoe gaat. En da's toch de bedoeling van iemand die schrijft, hé? De lezer meetrekken in zijn verhaal.
Missie geslaagd wat ondergetekende betreft dus... :-)
hahaha , ik vind ze goed , lekker politically incorrect!!
doet me sterk denken aan een andere : een turk en een belg wonen naast elkaar in een identiek huis (of was het een tweewoonst ik wil er vanaf zijn) , de turk zegt "mijn huis is meer waard dan het jouwe" waarop de belg zegt "hoe kan dat nu , de woonst is identiek , de tuin , de grond , de straat , de gemeente , alles is hetzelfde?"
zegt de turk "ja , maar jij woont naast een turk en ik niet" woehaha
Een reactie posten