ILLUSIE

je kwam op elf september rond de middag
na al die jaren, eindelijk ...
vroeger geluk vervaagde
niets had nog zin zonder jou

onze geschiedenis in woorden
hevig verlangen, niemand kwetsen
falende rede en intuïtie
twee heerlijke uren

vier woorden zonder inhoud
ik zie je graag, wel honderd keer
ontkenning gevolgd door zelfbeklag
eigen vel gered door verraad

je stem mis ik het meest
elke dag proberen de leegte op te vullen
ik draai mijn hoofd naar de toekomst
blij met wat me is overkomen