Soms, hoewel dat tamelijk uitzonderlijk mag heten, verzeil ik in een chique loungebar waar de vrouwen op druivenprinsessen lijken en een coupe champagne twintig euro kost. Ze slijten hier zelfs de schier onvindbare trappist van Westvleteren, voor achttien euro het glas, de paters zouden blij zijn mochten ze het horen. Als er in deze omgeving iets past als een tang op een varken dan is het een pater, een van vlees & bloed bedoel ik, niet van hop & mout & water.
Aan de glanzende toog zit een zakenman naast een geblondeerd maatje-34-sletje met hakken ter hoogte van de Burj Khalifa-toren. Een tot het uiterste gestrekte vrouwenkuit mag dan iets opwindends hebben, minder elegant vind ik het als de grote teen uit de top van die schoen wordt geperst door een gaatje ter grootte van een kroonkurk. Ik kan daar moeilijk mijn ogen van afhouden en eerlijk gezegd, zo'n wufte teen die tevergeefs tracht te ontsnappen vind ik niet het elegantste dat je bij een dame kunt aantreffen. Juffrouw, kan ik mezelf niet beletten te denken, sloof u niet zo uit om het de heren der schepping naar hun zin te maken. Koop degelijk schoeisel, van het soort waarmee je je buiten kunt wagen, ook als het glad is.
In zwarte nissen in de muur van de loungebar staan sfeervol verlichte hologrammen, voorstellende Marx en Lenin, Trotsky en Engels. Die zijn ironisch bedoeld, natuurlijk. Om me heen zit beau monde en ik drink een tripel van Westmalle, het eerlijkste bier dat voor geld te koop is en waar zo'n raar symbooltje opstaat, de verstrengelde hoofdletters A en W. De paters zullen daar ongetwijfeld iets reins en godsvruchtigs mee bedoelen, ora et labora en co. Mij doet het, sinds de eerste keer dat ik het zag, aan iets onwelvoeglijks denken. Een gestileerde versie van het missionarisstandje. Zou ik de enige zijn die dat daarin ziet ?
Aan de tafel naast mij voeren twee snoeshanen een gesprek waarvan ik flarden kan opvangen. De twee mannen zijn vooraan in de dertig en nog niet helemaal droog achter de oren. Ze zijn een beetje overdressed, in hun kostuum waarvan het merklabel weinig subtiel is blijven hangen op de mouw. Het gesprek tussen de twee gaat, zou dit verwondering wekken, niet over Der Zauberberg maar over bancaire producten en verzekeringspoten. Even later komt het onvermijdelijk op vastgoed. "Tachtig vierkante meter", smaalt de ene tegen de andere, "dat is ongeveer zo groot als mijn living. Noemen ze dat tegenwoordig ook al een appartement ?" Ondanks het feit dat hij blijkens zijn ringvinger stevig getrouwd is, kan hij zijn ogen niet van het wicht aan de tapkast afhouden. Zo ziet hij eruit, een man met een kookeiland en een zitmaaier en een minnares, die zijn schaapjes prima op het droge heeft voor de ogen van de mensen. Ik weet niet goed of ik zulke heerschappen verafschuw of bewonder, het gevoel dat ik bij ze heb, zit daar ergens tussen. Ze glippen overal behendig door, dat is het minste wat je kunt zeggen. Je zult ze niet betrappen op zelfs maar de wens de wereld te veranderen, ze proberen alleen het beste plekje voor zichzelf te bemachtigen. Dat is niet erg nobel maar misschien wel verstandig. Hoe ging die boutade alweer : wie niet links is op zijn twintigste, heeft geen hart, wie niet rechts is op zijn veertigste heeft geen verstand.
Het persoverzicht op mijn smartphone meldt mij intussen dat toeristen blijven toestromen op de vakantiestranden van Haïti. Alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Ze ontspannen op stranden die door hekken en bewakers worden afgeschermd van de plaatselijke bevolking. Tijdens hun dagje ter plaatse kunnen de toeristen ondermeer paragliden of in de rollercoaster stappen. Voor de meesten is het geen probleem om zorgeloos te genieten. IJzingwekkend vind ik dat, een toonbeeld van slechte smaak en een volstrekt gebrek aan empathie.
De snoeshaan naast mij ergert zich inmiddels ook. Aan wat hij de groene terreur noemt, en de verderfelijke neiging van de overheid overal flitspalen te zetten. "We moesten doen als in de States", gromt hij : "die dingen aan flarden schieten."
Hij doet mij denken aan die geweldige reclamespots voor Spa, waarin mensen een glas Zuiverend Water in het gezicht krijgen gekapt. Het zou zonde zijn van mijn dure tripel.
Aan de glanzende toog zit een zakenman naast een geblondeerd maatje-34-sletje met hakken ter hoogte van de Burj Khalifa-toren. Een tot het uiterste gestrekte vrouwenkuit mag dan iets opwindends hebben, minder elegant vind ik het als de grote teen uit de top van die schoen wordt geperst door een gaatje ter grootte van een kroonkurk. Ik kan daar moeilijk mijn ogen van afhouden en eerlijk gezegd, zo'n wufte teen die tevergeefs tracht te ontsnappen vind ik niet het elegantste dat je bij een dame kunt aantreffen. Juffrouw, kan ik mezelf niet beletten te denken, sloof u niet zo uit om het de heren der schepping naar hun zin te maken. Koop degelijk schoeisel, van het soort waarmee je je buiten kunt wagen, ook als het glad is.
In zwarte nissen in de muur van de loungebar staan sfeervol verlichte hologrammen, voorstellende Marx en Lenin, Trotsky en Engels. Die zijn ironisch bedoeld, natuurlijk. Om me heen zit beau monde en ik drink een tripel van Westmalle, het eerlijkste bier dat voor geld te koop is en waar zo'n raar symbooltje opstaat, de verstrengelde hoofdletters A en W. De paters zullen daar ongetwijfeld iets reins en godsvruchtigs mee bedoelen, ora et labora en co. Mij doet het, sinds de eerste keer dat ik het zag, aan iets onwelvoeglijks denken. Een gestileerde versie van het missionarisstandje. Zou ik de enige zijn die dat daarin ziet ?
Aan de tafel naast mij voeren twee snoeshanen een gesprek waarvan ik flarden kan opvangen. De twee mannen zijn vooraan in de dertig en nog niet helemaal droog achter de oren. Ze zijn een beetje overdressed, in hun kostuum waarvan het merklabel weinig subtiel is blijven hangen op de mouw. Het gesprek tussen de twee gaat, zou dit verwondering wekken, niet over Der Zauberberg maar over bancaire producten en verzekeringspoten. Even later komt het onvermijdelijk op vastgoed. "Tachtig vierkante meter", smaalt de ene tegen de andere, "dat is ongeveer zo groot als mijn living. Noemen ze dat tegenwoordig ook al een appartement ?" Ondanks het feit dat hij blijkens zijn ringvinger stevig getrouwd is, kan hij zijn ogen niet van het wicht aan de tapkast afhouden. Zo ziet hij eruit, een man met een kookeiland en een zitmaaier en een minnares, die zijn schaapjes prima op het droge heeft voor de ogen van de mensen. Ik weet niet goed of ik zulke heerschappen verafschuw of bewonder, het gevoel dat ik bij ze heb, zit daar ergens tussen. Ze glippen overal behendig door, dat is het minste wat je kunt zeggen. Je zult ze niet betrappen op zelfs maar de wens de wereld te veranderen, ze proberen alleen het beste plekje voor zichzelf te bemachtigen. Dat is niet erg nobel maar misschien wel verstandig. Hoe ging die boutade alweer : wie niet links is op zijn twintigste, heeft geen hart, wie niet rechts is op zijn veertigste heeft geen verstand.
Het persoverzicht op mijn smartphone meldt mij intussen dat toeristen blijven toestromen op de vakantiestranden van Haïti. Alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Ze ontspannen op stranden die door hekken en bewakers worden afgeschermd van de plaatselijke bevolking. Tijdens hun dagje ter plaatse kunnen de toeristen ondermeer paragliden of in de rollercoaster stappen. Voor de meesten is het geen probleem om zorgeloos te genieten. IJzingwekkend vind ik dat, een toonbeeld van slechte smaak en een volstrekt gebrek aan empathie.
De snoeshaan naast mij ergert zich inmiddels ook. Aan wat hij de groene terreur noemt, en de verderfelijke neiging van de overheid overal flitspalen te zetten. "We moesten doen als in de States", gromt hij : "die dingen aan flarden schieten."
Hij doet mij denken aan die geweldige reclamespots voor Spa, waarin mensen een glas Zuiverend Water in het gezicht krijgen gekapt. Het zou zonde zijn van mijn dure tripel.
jp.mulders@skynet.be
1 opmerking:
Mooi tekstje waarin ik me kan herkennen ;-) Hilarische beschrijving van het Westmalle logo ! TOP !
Een reactie posten