OVER EEN BOEK DAT ME VRESELIJK GEPAKT HEEFT ... - HEIDI LENAERTS

Zuster

Sint-Joost. Dat ik er graag woon. Dat had ik gezegd. Op de radio nog wel. En zowel mensen die hier ook wonen als “anderen” reageren verbaasd.

Sint-Martens-Latem. Als je daar woont en je zegt dat je er graag woont, kijkt niemand raar op. Maar in de armste en dichtstbevolkte gemeente van ons land? En dan nog net op dat spotje tussen de Botanique en Brussel Noord?
Arm dus goedkoop, ik had al in het centrum gezeten, was dan uitgeweken naar Anderlecht, maar wou op den duur echt wel iets kopen, en echt wel “overal dichtbij”.
Kleurrijk. Dat zeg ik vaak over waar ik woon. En “gezellig druk”. En als ik dat zeg, moet ik altijd glimlachen…

Muriël

Glimlachen deed ik amper tijdens het lezen van “Vrede zij met u, zuster” van Chris De Stoop. Hij vertelt het verhaal van Muriël. ZIJN verhaal ook, want anderhalf jaar, zo zegt ie het zelf, “leefde hij met haar”. Muriël werd geboren in Charleroi. Een gewoon meisje, wat verlegen, nieuwsgierig. En dan die moeilijke puberteit. Drugs, alcohol…

En dan… Die tweede “metamorfose” in haar leven: ze bekeert zich tot de Islam.
Niet omdat ze gedwongen wordt, nee, ze doet het omdat ze antwoorden vindt in de Islam, troost ook, en vrouwelijkheid. Jawel, ze zegt dat ze zich nog nooit zo vrouwelijk gevoeld heeft.

Ze bakt koekjes, cake, staat veel in de keuken. Je kan dat ook doen zonder je te bekeren tot de Islam, maar kijk, soms, voor mensen als Muriël, moet je een réden hebben om iets te doen, om te “veranderen”…

Kinderen

Klinkt misschien wat “simpel”, dat verhaal van Muriël. En sommigen vragen zich stilletjes, of luidop af of dat wel kan, “begrip” voelen voor “zo iemand”.

Zo ook “Pauw & Witteman” toen Chris er te gast was:
“OK. Ze kon geen kinderen krijgen, maar is dat nu een reden om je te bekeren tot de Islam én jezelf, en anderen, op te gaan blazen!?”
Nee. Maar je kan wel zeggen dat als ze kinderen had gehad, ze misschien niet in een aftandse witte Mercedes naar Irak was gereden om zich daar, vreselijk amateuristisch, op te gaan blazen.

Ik vertelde Chris, tijdens ons gesprek, op de radio, dat ik in Sint-Joost woon. Achter het speelpleintje waar de figuren uit zijn boek, uit de “vriendenkring”, later het “netwerk”, rond Muriël, afspraken om er te praten, en hardop te dromen over Irak.

Bang

Sint-Joost, waar Muriël Arabisch leerde. En waar een andere jonge vrouw gedood werd tijdens een uitdrijving.
Sint-Joost, waar “mijne hof” het park van de Botanique is. De hof van iedereen die hier woont. En de meeste figuren uit het boek van Chris.
En Chris zei dat ie me absoluut niet bang had willen maken met zijn boek.

Maar ik was niet bang. Ik voelde vooral verdriet. Verdriet voor Muriël, een meisje voor wie het helemaal anders had kunnen lopen. Verdriet voor iedereen die bang is of wordt van Brussel. En verdriet voor diegenen die Sint-Joost kunnen helpen.

Maar ach, wie houdt zich nu bezig met de armste gemeente van het land. Er zijn andere prioriteiten.
Er zijn altijd andere prioriteiten.
Gelukkig dook Chris in het leven van Murïel, die was iedereen ook al vergeten.

Maar voor hem was zij even een prioriteit.

Vrede zij met u, zuster - Chris De Stoop