INGLOURIOUS BASTARDS - DRAMA****

Quentin Tarantino heeft in ‘Inglourious Basterds' de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog met een vette knipoog herschreven. Zijn versie is een amusante (en geslaagde) mengeling geworden van de ingrediënten van de klassieke oorlogsfilm, een vleugje spaghettiwestern, een portie absurdistische kolder en een dosis geschiedvervalsing. Hij laat ons het einde van het Derde Rijk beleven zoals dat in zijn rijke fantasie had kunnen zijn.

Het verhaal beslaat vijf hoofdstukken. In het eerste deel wordt Hans Landa (de Jodenjager) geïntroduceerd (een bijzonder overtuigende rol van Christoph Waltz). Hij vindt op een afgelegen boerderij in Frankrijk een ondergedoken Joodse familie, waarvan dochter Shoshanna Dreyfuss (Mélanie Laurent) weet te ontsnappen. Zij zal later nog een belangrijke rol gaan spelen. Daarna worden de Inglourious Basterdsgeïntroduceerd: een beruchte verzameling Joods-Amerikaanse gangsters, psychopaten, moordenaars en halve mislukkelingen. Allen hebben hun eigen vaardigheden: de een is ‘handig' met messen, de ander slaat graag met honkbalknuppel. Deze speciale Amerikaanse legereenheid wordt aangevoerd door luitenant Aldo Raine (prima rol van Brad Pitt). Zijn belangrijkste credo: ‘I'm in the business of killing natzees'. Achter de frontlinie moeten zij zoveel mogelijk Nazi's doden, waarbij zij hun reputatie vestigen door hen na afloop te scalperen.

Later komen wij de gevluchte Joodse Shoshanna weer tegen. Zij runt inmiddels een bioscoop in Parijs. Een nog jonge maar befaamde Duitse oorlogsheld (Daniel Brühl is hier op dreef) wordt verliefd op haar en ter ere van zijn heldendaden is een Duitse propagandafilm met hem in de hoofdrol gemaakt die - door zijn bemiddeling - de première in haar bioscoop in Parijs zal krijgen. Het is een uitgelezen kans voor Shoshanna om in een complot met haar échte geliefde wraak te nemen op alles en iedereen in de Nazitop. Maar de Inglourious Basterds duiken weer in het verhaal op, Zij hebben met hulp van de Duitse undercoveragente Bridget von Hammersmark (Diane Kruger) ook een complot in gedachten. Deze twee complotten zitten elkaar behoorlijk in de weg en de amusante ontwikkelingen volgen elkaar snel op. De clou blijft hier geheim, maar verklapt mag worden dat Tarantino zijn fantasie de vrije loop heeft gelaten met een fraai resultaat als gevolg.

Een bekende uitspraak van Tarantino is: ‘Ik vind dat je rustig mag stelen als de film er beter van wordt. Als je betrapt wordt, kun je altijd nog zeggen dat het om een hommage gaat'. De titel werd met enkele opzettelijke humoristische taalfouten ‘geleend' van de film ‘Inglorious Bastards' uit 1978 van Enzo Castellari. Ook is de film schatplichtig aan de befaamde klassieker ‘The Dirty Dozen' (destijds in zijn genre een puike film).

Het camerawerk is fraai, het spel van alle acteurs uitstekend. De vertolking door Christoph Waltz van de beminnelijke én spijkerharde SS-officier Hans Landa springt er uit, hij ontving hiervoor in Cannes een Gouden Palm. Als film en als hommage is ‘Inglourious Basterds' dan ook geslaagd. Tarantino heeft weer een fraai en hem zo kenmerkend stuk cinema toegevoegd, zijn reputatie als regisseur van verrassende films is hiermee weer eens bevestigd. Zwarte humor, veel vette knipogen, het is allemaal regelmatig heerlijk over the top.

Voor een film over de Tweede Wereldoorlog blijven de acties relatief beperkt. Hoewel de scalpen regelmatig worden gesneld en de honkbalknuppel soms als afschrikwekkend wapen wordt ingezet blijft het allemaal binnen de perken, ook al is het af en toe even schrikken. De kolderieke opzet staat echter voorop. De soundtrack is van maestro Ennio Morricone en levert een sterke ondersteunende bijdrage, ook hier veel vette en smakelijke knipogen naar de muziek van diens spaghettiwesterns! ‘Inglourious Basterds' is lachen en genieten voor liefhebbers! (Rob Veerman)

If you love Quentin, get ready for a hell of a ride!