De gevangenisontsnappingen, ooit hét spectaculaire zomernieuws, lijken enkele weken later al wat vervaagd tot een akkefietje dat illustreert wat iedereen al decennia weet: Justitie werkt niet goed. Ook de pijnlijke soap rondt De Tandt, waarvan zowat dagelijkse nog nieuwe, vergezochte scenario’s verschijnen, onderlijnt hoe kaduuk Justitie is.
De verhaallijnen in de affaire-De Tandt worden zo absurd en onwaarschijnlijk dat rechtzoekende burgers alleen maar kunnen hopen dat het allemaal stemmingmakerij en verzinsels zijn. Als het waar is wat de media over deze zaak berichten, dan heeft vrouwe justitia haar blinddoek vooral nodig om de burgers niet in de ogen te moeten kijken.
Over De Tandt en de ontsnapte gevangenen is de voorbije weken in de media terecht heel veel lawaai gemaakt. Er zijn straffe editos en scherpe commentaren over verschenen. Beide zaken zijn een politiek probleem maar nog geen bedreiging voor de politieke stabiliteit. Als Justitie al ergens een probleem voor de politici vormt, dan is dat het onderzoek van onderzoeksrechter Henri Heimans van het Gentse hof van beroep over de lekkage in de affaire-Fortis. Door het ander criminieuws wat naar de achtergrond geduwd, maar wel zeer bedreigend: de directe aanwijzingen dat de regering in deze zaak met betere wapens kon strijden dan vertegenwoordigers van kiezers (aandeelhouders) stapelen zich op.
Nu blijkt dat ook aan het arrest van De Tandt in de Fortis-zaak een reukje zit. Zo komen de affaires De Tandt en Fortis samen in één modderpoel. Ondertussen komt ook Didier Reynders steeds meer in het vizier, de man die de CD&V van voor de verkiezingen van juni 2007 nooit meer op Financiën zou dulden. Er bouwt zich een explosief mengsel op dat, als het in de andere politieke dossiers (begroting, asiel, BHV, enz.) tegenvalt, wel eens tot ontploffing zou kunnen komen.
Eerst moet de begrotingsberg overwonnen worden. In De Morgen herhaalt Kris Peeters dat van de Vlaamse regering geen extra inspanningen verwacht moeten worden om de Belgische put te dichten. Vlaanderen mikt op een evenwicht in 2011, de federale overheid pas in 2015 en Brussel en Wallonië nog later. De inspanningen liggen vast en er wordt niet meer aan geraakt, zegt Peeters.
Maar enkele zinnen verder is er toch een opening: Vlaanderen wil eventueel een groter deel van de pensioenslast dragen als Wallonië en Brussel dat ook doen. Met die laatste voorwaarde is dat gat meteen weer gesloten.
Opmerkelijker is wel dat Peeters zich zo expliciet vragende partij toont voor een staatshervorming. Eerst komen er informele contacten met de Franstaligen om te weten te komen of en hoe ze willen praten. Kwestie van de eigen nederlaag niet te organiseren. "Dan pas" komt er een voorstel in het overlegcomité om de communautaire onderhandelingen te hervatten. Dat staat ver van de strijdleuze "on n’est demandeur de rien".
Het wordt tijd dat de Vlaamse regering wat meer duidelijkheid schept over haar communautaire koers. Hoe assertief wil ze haar eigen bevoegdheden uitputten, met inbegrip van de blokkeringsmogelijkheden waarover ook zij beschikt om andere overheden tot de orde te roepen? Is ze nu zelf vragende partij voor een nieuwe gespreksronde, of niet? Onder welke voorwaarden? In welke omstandigheden? Waarover? Waar? Tegen wanneer? Is de Vlaamse regering unaniem over het antwoord op die vragen?
In een vrije tribune gaf Bart Maddens, inspirator van de befaamde Maddens-doctrine, gisteren aan waaruit die assertieve communautaire houding die de Vlaamse regering zichzelf toeschrijft zou kunnen bestaan. Hij stelt voor dat de Vlaamse regering een belangenconflict indient tegen de federale begroting als die op het terrein van de Vlaamse bevoegdheid zou komen, bijvoorbeeld inzake preventieve gezondheidszorg en grootstedenbeleid. De Franstaligen laten immers graag de federale regering nog wat meebetalen aan regionale bevoegdheden, dan moeten ze die uitgaven niet zelf dragen.
De Vlaamse regering, met voorop de N-VA, zal in de komende maanden communautaire kleur moeten bekennen. Het is niet ondenkbeeldig dat de N-VA de "Vlaamse" CD&V onder druk zet om de "federale" CD&V tot de juiste beslissingen aan te zetten. Jarenlang heeft de N-VA zo binnen het kartel op CD&V gewogen, "de staart die met de hond kwispelde" zoals een commentator dat ooit omschreef.
Dat worden dus ook lastige tijden voor CD&V, die beide regeringen met niet gelijklopende belangen en zeer uiteenlopende coalitiepartners moet besturen. Op dinsdag 22 september komt CD&V-voorzitter Marianne Thyssen in het openingscollege politicologie aan de Universiteit Gent uitleggen hoe je in zo’n situatie een partij kunt samenhouden. Iedereen welkom. (deredactie.be)
De verhaallijnen in de affaire-De Tandt worden zo absurd en onwaarschijnlijk dat rechtzoekende burgers alleen maar kunnen hopen dat het allemaal stemmingmakerij en verzinsels zijn. Als het waar is wat de media over deze zaak berichten, dan heeft vrouwe justitia haar blinddoek vooral nodig om de burgers niet in de ogen te moeten kijken.
Over De Tandt en de ontsnapte gevangenen is de voorbije weken in de media terecht heel veel lawaai gemaakt. Er zijn straffe editos en scherpe commentaren over verschenen. Beide zaken zijn een politiek probleem maar nog geen bedreiging voor de politieke stabiliteit. Als Justitie al ergens een probleem voor de politici vormt, dan is dat het onderzoek van onderzoeksrechter Henri Heimans van het Gentse hof van beroep over de lekkage in de affaire-Fortis. Door het ander criminieuws wat naar de achtergrond geduwd, maar wel zeer bedreigend: de directe aanwijzingen dat de regering in deze zaak met betere wapens kon strijden dan vertegenwoordigers van kiezers (aandeelhouders) stapelen zich op.
Nu blijkt dat ook aan het arrest van De Tandt in de Fortis-zaak een reukje zit. Zo komen de affaires De Tandt en Fortis samen in één modderpoel. Ondertussen komt ook Didier Reynders steeds meer in het vizier, de man die de CD&V van voor de verkiezingen van juni 2007 nooit meer op Financiën zou dulden. Er bouwt zich een explosief mengsel op dat, als het in de andere politieke dossiers (begroting, asiel, BHV, enz.) tegenvalt, wel eens tot ontploffing zou kunnen komen.
Eerst moet de begrotingsberg overwonnen worden. In De Morgen herhaalt Kris Peeters dat van de Vlaamse regering geen extra inspanningen verwacht moeten worden om de Belgische put te dichten. Vlaanderen mikt op een evenwicht in 2011, de federale overheid pas in 2015 en Brussel en Wallonië nog later. De inspanningen liggen vast en er wordt niet meer aan geraakt, zegt Peeters.
Maar enkele zinnen verder is er toch een opening: Vlaanderen wil eventueel een groter deel van de pensioenslast dragen als Wallonië en Brussel dat ook doen. Met die laatste voorwaarde is dat gat meteen weer gesloten.
Opmerkelijker is wel dat Peeters zich zo expliciet vragende partij toont voor een staatshervorming. Eerst komen er informele contacten met de Franstaligen om te weten te komen of en hoe ze willen praten. Kwestie van de eigen nederlaag niet te organiseren. "Dan pas" komt er een voorstel in het overlegcomité om de communautaire onderhandelingen te hervatten. Dat staat ver van de strijdleuze "on n’est demandeur de rien".
Het wordt tijd dat de Vlaamse regering wat meer duidelijkheid schept over haar communautaire koers. Hoe assertief wil ze haar eigen bevoegdheden uitputten, met inbegrip van de blokkeringsmogelijkheden waarover ook zij beschikt om andere overheden tot de orde te roepen? Is ze nu zelf vragende partij voor een nieuwe gespreksronde, of niet? Onder welke voorwaarden? In welke omstandigheden? Waarover? Waar? Tegen wanneer? Is de Vlaamse regering unaniem over het antwoord op die vragen?
In een vrije tribune gaf Bart Maddens, inspirator van de befaamde Maddens-doctrine, gisteren aan waaruit die assertieve communautaire houding die de Vlaamse regering zichzelf toeschrijft zou kunnen bestaan. Hij stelt voor dat de Vlaamse regering een belangenconflict indient tegen de federale begroting als die op het terrein van de Vlaamse bevoegdheid zou komen, bijvoorbeeld inzake preventieve gezondheidszorg en grootstedenbeleid. De Franstaligen laten immers graag de federale regering nog wat meebetalen aan regionale bevoegdheden, dan moeten ze die uitgaven niet zelf dragen.
De Vlaamse regering, met voorop de N-VA, zal in de komende maanden communautaire kleur moeten bekennen. Het is niet ondenkbeeldig dat de N-VA de "Vlaamse" CD&V onder druk zet om de "federale" CD&V tot de juiste beslissingen aan te zetten. Jarenlang heeft de N-VA zo binnen het kartel op CD&V gewogen, "de staart die met de hond kwispelde" zoals een commentator dat ooit omschreef.
Dat worden dus ook lastige tijden voor CD&V, die beide regeringen met niet gelijklopende belangen en zeer uiteenlopende coalitiepartners moet besturen. Op dinsdag 22 september komt CD&V-voorzitter Marianne Thyssen in het openingscollege politicologie aan de Universiteit Gent uitleggen hoe je in zo’n situatie een partij kunt samenhouden. Iedereen welkom. (deredactie.be)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten