Ik moet dringend een stukje publiceren van eigen makelij. Het is drie weken geleden, ik heb het even nagekeken. Ik heb iedere dag ideeën maar het is zwoegen om ze op papier te krijgen. Wat is de verdienste van een blog als die maar een 'samenraapsel' is van het werk van anderen. Dat kan iedereen.
Ik word ook constant geconfronteerd met mijn beperkingen, heb het idee dat ik altijd aan hetzelfde been zit te knagen en de mensen een geweten wil schoppen. (ik las ergens: 'de mensen schoppen tot ze een geweten krijgen') Wie zit daar op te wachten?
Ik ben geen fuifnummer en zal het nooit worden. Ik hou van kleine gezelschappen, samen iets gaan drinken of eten. De gezelligheid van tafelen kan evengoed thuis. Op personeelsfeesten of recepties heb ik al verschillende keren meegemaakt dat een aantal mensen zo'n gelegenheid aangrijpt om eens flink uit de bol te gaan. Geen probleem voor mij. Iedereen amuseert zich op zijn eigen manier. Als ik zin heb om de hele avond op mijn stoel te blijven zitten neem daar alstublieft geen aanstoot aan.
Wel sommigen kunnen het toch niet laten zich te ergeren aan mijn manier van 'amuseren'. Zo is het eens voorgevallen op een feest, dat na een toiletbezoek mijn stoel bezet was door een jonge vrouwelijke collega. Eerst stond ik daar een paar minuten wat onwennig te wachten tot ze plaats zou ruimen maar dat gebeurde niet. De rest van het gezelschap begon me plots luidop aan te moedigen om op haar schoot te gaan zitten. Onder druk van zoveel enthousiasme bezweek ik en ging voorzichtig neerzitten op haar welgevormde dijen. Ze voelde vrijwel onmiddellijk mijn gekrispeerde houding aan en probeerde me gerust te stellen met de woorden: 'Marc je hoeft niet zo gespannen te zijn, laat je toch eens gaan!'
Wel dit is net het punt: wat is dat 'je laten gaan'? Ik wou alleen mijn stoel terug en zou zelf wel beslissen wanneer ik nood had om op iemand zijn schoot te gaan zitten. Een beetje later was het weer prijs. De helft van de aanwezigheden was zich aan het uitleven op de dansvloer toen een andere vrouwelijke collega naar mijn tafel kwam en haar glas water over me uitkieperde. Ze keek me aan met een blik van 'gij saaie Piet wat zit jij daar eigenlijk te doen'! Een ezel als ik kijkt dan verbouwereerd en blijft uit beleefdheid zitten. Het eerste wat ik dan denk is dat het aan mij ligt, ik kan niet meedoen en ben te geremd. Ik vraag me af of zo'n dingen alleen mij overkomen.
Ik word ook constant geconfronteerd met mijn beperkingen, heb het idee dat ik altijd aan hetzelfde been zit te knagen en de mensen een geweten wil schoppen. (ik las ergens: 'de mensen schoppen tot ze een geweten krijgen') Wie zit daar op te wachten?
Ik ben geen fuifnummer en zal het nooit worden. Ik hou van kleine gezelschappen, samen iets gaan drinken of eten. De gezelligheid van tafelen kan evengoed thuis. Op personeelsfeesten of recepties heb ik al verschillende keren meegemaakt dat een aantal mensen zo'n gelegenheid aangrijpt om eens flink uit de bol te gaan. Geen probleem voor mij. Iedereen amuseert zich op zijn eigen manier. Als ik zin heb om de hele avond op mijn stoel te blijven zitten neem daar alstublieft geen aanstoot aan.
Wel sommigen kunnen het toch niet laten zich te ergeren aan mijn manier van 'amuseren'. Zo is het eens voorgevallen op een feest, dat na een toiletbezoek mijn stoel bezet was door een jonge vrouwelijke collega. Eerst stond ik daar een paar minuten wat onwennig te wachten tot ze plaats zou ruimen maar dat gebeurde niet. De rest van het gezelschap begon me plots luidop aan te moedigen om op haar schoot te gaan zitten. Onder druk van zoveel enthousiasme bezweek ik en ging voorzichtig neerzitten op haar welgevormde dijen. Ze voelde vrijwel onmiddellijk mijn gekrispeerde houding aan en probeerde me gerust te stellen met de woorden: 'Marc je hoeft niet zo gespannen te zijn, laat je toch eens gaan!'
Wel dit is net het punt: wat is dat 'je laten gaan'? Ik wou alleen mijn stoel terug en zou zelf wel beslissen wanneer ik nood had om op iemand zijn schoot te gaan zitten. Een beetje later was het weer prijs. De helft van de aanwezigheden was zich aan het uitleven op de dansvloer toen een andere vrouwelijke collega naar mijn tafel kwam en haar glas water over me uitkieperde. Ze keek me aan met een blik van 'gij saaie Piet wat zit jij daar eigenlijk te doen'! Een ezel als ik kijkt dan verbouwereerd en blijft uit beleefdheid zitten. Het eerste wat ik dan denk is dat het aan mij ligt, ik kan niet meedoen en ben te geremd. Ik vraag me af of zo'n dingen alleen mij overkomen.
4 opmerkingen:
't Zal niemand verrassen dat ik mij hierbij aansluit zeker?
Ik ben echt niet asociaal, of toch?
Ik voel mij ook niet te goed om mee te doen aan 'amusement in groep', of toch?
ik ben ook niet bang om mij eens te 'laten gaan' of toch?
Maar als op een feest de Maire-Louise begint, of als die treintjesdansen beginnen, dan krijg ik plots acute darmproblemen.
Lieve help! Dat mensen zich daarbij amuseren?? Nu iedereen heeft dat goed recht hoor, maar 't is niks voor mij.
Geef mij maar een goed boek, of een leuke uitwisseling van gedachten in een gezellig cafeetje. Of zelfs een momentje om te reageren op een blog ;-).
Neen, dat geforceerd gedoe is ook niet aan mij besteed.
Al word ik bij momenten ook vaak bekeken als rare madam, tant pis. Ik ben wie ik ben.
cram! we hebben blijkbaar meer gemeenschappelijk dan we beiden zouden willen! Ik herken het volledig! onvoorstelbaar die arrogantie van de "fuifbeesten" hoe ze polonaisegewijs je van je stoel willen sleuren! Mij amuseren? ja! met een glas vette syrah in mijn chaise longue een boek lezen, wat muziek beluisteren. Ik heb het trouwens in het algemeen niet begrepen op dansen. Is er één of andere natuurwet die zegt dat bij het minste deuntje iedereen moet bewegen?? Nee! wel laat mij gerust dan! Ik heb één keer gedanst (mijn openingsdans). Ik zou liegen! Ik heb 2 seizoenen lang gedanst! voor een publiek dan nogwel! (ter mijner verdediging: het was een parodie op een britney spearslied) Hoe dan ook, ik pak het langs om minder dat opdringerige gedrag van die "toffe" bendes! Het is domheid cram! te dom om te kunnen bedenken dat niet iedereen zich op de zelfde manier amuseert. Mijn overlevingsstrategie is een strategische plaats uitkiezen, mij bezatten om dan iedereen uit te lachen (maar dat zou jij natuurlijk nooit kunnen é ;-)) Hoe later op de avond hoe openlijker je iedereen kan schofferen en beledigen, in hun domme joligheid slikken ze gewoon alles! (trouwens: De fuif uit de serie "het eiland" ik dacht de laatste aflevering , vind ik zo levensecht! die typetjes zijn er altijd op feestjes!)
Rik bedankt, jij kan het nog veel beter verwoorden. Toch begrijp ik niet waarom die vijf meiden op de nieuwjaarsreceptie mijn naam scandeerden en niet de jouwe. Hoe blijf jij uit het vizier? Volgens mij zie jij er minder kwetsbaar uit!
Sunshine blijf aub een rare madame en denk aan het gezegde: Ik ben liever gehaat om wat ik ben dan geliefd om datgene wat ik niet ben.
Bedankt, Marc.
Toch raar hoe mensen die je niet kennen er soms in slagen de juiste woorden te zeggen op 't juiste moment.
Ik heb vandaag zo'n dag waarop ik denk "waar is mijn plaatske eigenlijk?"
Onlangs zat ik op een filosofische voordracht tussen mensen die over 't algemeen lichtjaren ouder waren dan ik, maar ik was er echt in mijn natuurlijke biotoop, zo voelde het toch aan. Aan de andere kant kan ik helemaal opgaan in keiharde rock of opgeslorpt worden door melancholische muziek.
Ik ben enerzijds een ongelooflijk naïef meiske dat leeft op gevoel en aan de andere kant heb ik een oude rationele ziel die veel te veel dingen opmerkt die ze liever niet ziet.
Een moeilijke combinatie hoor.
Ik heb 't gevoel dat ik meer stroomopwaarts ploeter dan gewoon gemakkelijk met de stroom mee te drijven, met (sociale) wrijvingen en onrust als resultaat, en dat terwijl ik eigenlijk liefst zo min mogelijk opval... (wat een zin)
Geen zorgen hoor, overmorgen ben ik vast weer mijn vrolijke optimistische zelf, maar vandaag even niet...
Een reactie posten