Ik kreeg vanmorgen een uitnodiging in mijn mailbox om mij aan te sluiten bij een groep op facebook die protesteert tegen het feit dat vanaf 1 januari 2010 zou moeten betaald worden om gebruik te maken van het sociaal netwerk.
Het is nu een aantal maanden dat ik deel uitmaak van het wereldwijde netwerk, tijd om een balans op te maken. In het begin was ik heel enthousiast, je weet wel 'nieuwe bezems' etc... Ik leerde 'leuke' mensen kennen, mannen en vrouwen. Er was een 'vriend' die langs zijn neus voorstelde een meeting te organiseren. Ik sprong erop als een bok op een geit en er waren nog een paar mensen die mijn enthousiasme deelden. Ik stelde zelf voor alles te organiseren. Ik zag het helemaal zitten, een geschikte locatie zoeken (ik dacht in Gent) en wat randanimatie (ik had al een klein optreden van een of andere artiest in gedachten). Het initiatief is even vlug afgevoerd als het was opgekomen, misschien maar best ook.
Ik herinner mij een ook een voorvalletje: ik had gereageerd op een stelling van een 'vriendin', heel onschuldig en zonder enige bijbedoeling. Toch schoot mijn reactie in het verkeerde keelgat en er ontspon zich een hele woordenwisseling. Verschillende leden mengden zich in de discussie. Ik sloofde mij uit om te leggen dat alles op een misverstand berustte. Ik denk dat het mij gelukt is want de vrouw in kwestie heeft me niet van haar vriendenlijst geschrapt. Ik ben er blij om.
Waar ik eigenlijk naar toe wil is het feit dat ik een paar uur na de discussie een berichtje kreeg van een andere 'vriendin' die mij liet weten dat ze vond dat ik te hard was aangepakt. Het was hartverwarmend en heel persoonlijk. Er volgden nog een paar vertrouwelijke mails die deugd deden en ik kreeg het gevoel dat we echte vrienden waren. Het gebeurt me wel meer dat mensen (vooral vrouwen) me heel persoonlijke zaken toevertrouwen zoals spaak gelopen relaties en levensbedreigende ziektes. Ik kan goed luisteren maar besef wel dat ik verder niet veel kan doen voor die mensen.
Toch ben ik overtuigd dat je echte vrienden kunt maken op Facebook. Vorige week liet een vriend, ik heb hem nog nooit gezien, me het volgende weten: "Overigens blij je te leren kennen. Het is me nog maar weinig gebeurd dat het zo snel 'virtueel' klikt bij mij." en hij nodigde mij prompt uit om samen bij hem te gaan barbecueën op de eerste warmte lentedag. Voor mij is dat een moment om te koesteren.
Soms is facebook niet bevorderlijk voor mijn gemoedsrust. Het houdt me teveel bezig en de verwachtingen zijn nu en dan niet realistisch. De vraag was: zou ik ervoor betalen? Ik denk het niet.
3 opmerkingen:
Facebook, My Space... het is leuk om de tijd te verdrijven. Soms ben ik er enkele dagen intensief mee bezig en dan blijft het maanden liggen.Betalen zou ik er zeker niet voor doen.
Maar ik heb op die manier wel al mensen terug ontmoet die ik uit 't oog was verloren.
Contact over't net vind ik sowieso wel leuk. Ik heb op die manier heel fijne vriendinnen leren kennen, waarmee ik nu 'live' contact heb. En klikt 't om één of andere reden niet, dan komt 't ook minder hard aan.
Voor tieners vind ik het wel enigzins riskant. Ik bedoel daarmee dat grenzen via 't net minder vast liggen of makkelijker overschreden worden. Het is makkelijker iemand te ambeteren die je niet voor je ziet dan iemand die je in het gezicht moet kijken. Voor tieners kan zo'n zever dan misschien wel hard aankomen.
En wat je aanhaalt over woorden die soms misbegrepen worden, daar kan ik best inkomen. Als je iemand een opmerking geeft, kan de lichaamstaal vaak verzachtend werken. Ik las onlangs "woorden zijn een kooi van de gedachten" en in interpreteerde dat als volgt: gedachten zijn flexibel, maar woorden staann daar zwart op wit en kunnen soms anders overkomen dan bedoeld.
Nuja, ik ga gewoon mee met mijn tijd en wil overal van proeven, maar neem het niet al te serieus.
Schone mens ben je, Marc! :-)
Ik had de hoop al opgegeven dat je het stukje nog zou lezen :-))
Een reactie posten