DE VERSTEKELING - MARIA VASALIS

Bij ieder schepsel dat geboren wordt
zijn reis begint, scheept in het ruim de dood
zich in. En maakt zich met het schip vertrouwd,
dringt door tot iedre vezel van het hout
de romp, de mast, de kabels en de touwen
de zeilen hurkend in de reddingsboot.

Het zijn de kleine kindren die hem kennen
en hem niet vrezen: zij zijn nog pas zo kort
geleden uitgevaren uit hun nacht
ze moeten aan het daglicht nog zo wennen.
Zoals schaduw bij het licht behoort
zo leeft de dood binnen het leven voort.


Uit: 'De oude kunstlijn', 2002.

EEN VERLANGEN NAAR BLEKE MEISJESKUITEN - JEAN-PAUL MULDERS

Buiten is het vier graden, droog aan de haak, binnen is de chauffagie uitgevallen, de 39e keer de afgelopen maanden, ze krijgen het niet in orde ondanks onze recente investering in een glanzende hoogrenderende ketel, telkens opnieuw laat die het afweten en moet er een technicus komen die iets probeert, alsof het verwarmen van appartementsgebouwen qua moeilijkheidsgraad een bemande missie naar Mars evenaart.

In de gangen van het gebouw klappen deuren dicht en weer open en staan bewoners te jeremiëren, oudere bewoners meestal, die de golden sixties nog hebben meegemaakt en de knaloranje luchterbollen van de jaren zeventig, toen de mens nog dacht dat hij zijn schaapjes zo op het droge had dat hij een gooi naar de sterren kon wagen. Dat hoor je dan ook, aan het geweeklaag van de buren, dat het vroeger zoveel beter was en dat je nu aan alle kanten gepluimd wordt, als oppassende burger, ingeklemd tussen strenge attesten die eerzame verhuurders tot wanhoop drijven en aan de andere kant, daarbuiten, diegenen voor wie wet noch gezag gelden, die hun auto's niet laten keuren, maar vlot de weg vinden naar de spoedafdelingen van onze ziekenhuizen, ge moet maar eens gaan kijken in de grote steden, bij de dienst bevolking en in de wachtlokalen van het ABVV, twee Belgen vind je daar nog en voor de rest allemaal gekleurden, wij kunnen dat toch niet blijven dragen, ge moet maar eens zien als ge ziek zijt hoeveel opleg je tegenwoordig moet betalen.

Zoals wel vaker bevatten dergelijke berichten een kern van waarheid, gehuld in oversized jassen van schrik en voze konijnenvachten. Het is een feit dat de treinen en de politici het laten afweten, dat je nog zelden iemand tegenkomt die mooi werk levert voor fatsoenlijke prijzen en dat, na de kerken en zwembaden, ook de lantaarnpalen omwaaien nu de wind in alle kieren en spleten komt klagen, zoals de dichter heeft gezegd. Die dichter is allang gestorven, overgegaan zoals spirituelere lieden dat noemen. De wereld is niet vriendelijk voor wie te veel en te diep voelt, veeleer voor de beuzakken en de ruwhuidigen, voor de kantoorchefs en voor de syndici, voor de gerechtigden op een functietoeslag van niveau 5. Was ik maar urbanist geworden, denk ik soms, zo een die alles omkoopt en dan volstort met beton, een jonge wolf, een keeper die aanstormende belagers een doodschop bezorgt. Wat moet het heerlijk zijn geen last te hebben van bekommeringen en twijfels, van dichterlijke liefdes of de romantische ziel.

Vandaar dat ik denk, als dochtertjelief sporen van empathie en fijngevoeligheid laat blijken (wat zij vaak genoeg doet, zelfs met de-liedjes-die-niemands-lievelingsliedje-zijn voelt zij mee, daar wil zij dan extra naar luisteren om die liedjes te troosten) : o jee, dat grote hartje zal kleiner moeten worden als het bestand wil zijn tegen de wereld en zijn bewoners. Ik moet haar, als tegengif voor zoveel goede wil en invoelend vermogen, dringend enkele meeslepende passages voorlezen uit het Wetboek van de Belasting over de Toegevoegde Waarde. Of anders wel een hoofdartikel uit de krant, daar kom je ook al een eind ver mee, bijvoorbeeld over die vent die zijn grootmoeder probeerde te wurgen omdat zij te veel over zijn kapotte relatie zeurde. Zij werd gered doordat haar pacemaker aansloeg.

Natuurlijk zijn er ook dingen die ons hart doen zingen, zoals de volksopstanden in Tunesië en Egypte, die winden mij op en vervullen mij met een soort hoop, al weet je natuurlijk nog niet waartoe een en ander zal leiden. Het onderbreken van een betoging om collectief te bidden tot Allah, ik weet niet precies wat ik daarbij voel, een cocktail van bevreemding en het verlangen er zelf bij te horen en ook zoveel broeders te hebben - hoewel je moet uitkijken als iets zich broeder noemt natuurlijk, of het nu moslimbroeders zijn of de broeders van liefde. Broeder. Het heeft een smaak van karnemelk en hypocrisie, met die dubbele huig-r, die broeierige oe en de niet te miskennen gelijkenis met woorden als hoeder, voeder en loeder.

Met broeders stook je het huis helaas niet warm, de temperatuur is inmiddels teruggevallen tot iets dat onwelvoeglijk aan de vingerkootjes knaagt. Ik trek mijn kap over mijn hoofd en rommel in de kast op zoek naar onze steun en toeverlaat in bange dagen, het heldhaftige elektrische vuurtje. Buiten wordt het alweer duister, maanden van vrieskou en motsneeuw liggen achter ons alsook, recenter, capriolen van grote vogelzwermen bij valavond. Ik voel een niet te stillen verlangen naar de lente en naar bleke meisjeskuiten, gestreeld door een nog schuchter opwaarts klimmende maar alras stoutmoediger wordende zon.

jp.mulders@skynet.be

PRESS CARTOON - STEM VOOR VANMOL!

www.vanmol.net

Op deze pagina vindt u de cartoons die genomineerd zijn voor de PCB awards van dit jaar. In de rubriek ‘Laureaten’ ontdekt u aan wie de jury de grote prijs heeft toegekend. Maar ook u kunt een stem uitbrengen voor de cartoon die u de leukste, de sterkste, de indringendste, in één woord: de beste vindt. Ga hiervoor naar ‘Ik Stem’. De tekening waarop het meest wordt gestemd, krijgt bij de prijsuitreiking in Knokke-Heist de Publieksprijs overhandigd, samen met een cheque van 1.000 Euro (zie rubrieken ‘Agenda’ en 'Happenings')

GROENE LEUGENS VAN GIGANTEN - JEROEN OLYSLAEGERS

Yep, uw dienaar is een onnozelaar.

Maar hoe gebeurt zoiets?
Je zit thuis met je zoon.
Er wordt gebeld.
Iemand van Luminus staat aan de voordeur.
Jij denkt: Ik ben die roofdieren van Electrabel kotsbeu.
Ze hebben van dit land een wingewest gemaakt.
Inflatie veroorzaakt vanwege te hoge energiefacturen.
De schijnregering van dit land uitgelachen, om de tuin geleid, van Energieminister Paul Magnette een schandknaap gemaakt.
Genoeg.
Dan komt Luminus met een goedlachse, ietwat gezapige vertegenwoordiger.
Je laat hem binnen. Je wil geïnformeerd worden.
Je woede maakt je blind.

Yep, je had beter Zelf informatie opgezocht.

Maar dat deed je niet. Je dacht aan geld besparen, geef het toe.
Je dacht aan 'alles maar niet Electrabel'.
Dit is het eerste wat de Lumineuze zei: Groene energie.
Dit is het tweede wat hij zei: Groene energie, kijk naar onze tabellen.
Je kijkt. Je ziet groene iconen op een kaart.
Je denkt: echt waar? Maar tegelijk maakt het misschien niet uit.
Besparen. Weg van Electrabel.

Yep, je tekent.

De Lumineuze vraagt: vanaf 1 januari?
Jij zegt: Fucking boete dien ik dan te betalen aan Electrabel.
Want ja, die roofdieren laten niet los.
In deze zogenaamde vrije markt-economie dien je voor gas en electriciteit 150 euro te betalen indien je jouw contract voortijdig verbreekt. 150 euri! (Zij die zich blind staren op kleine criminaliteit en een algemeen onveiligheidsgevoel; sorry, dat is PeaNuts, vergeleken met de wettelijk beschermde diefstal die maandelijks gebeurt bij ons allemaal, lekker binnen aan de stoof onder een spaarlamp)

Maar ja: Luminus stelde je per maand 50 euro per maand minder voor.
Na drie maanden ben je goedkoper af.

Eind januari
guess what?

Je bent nog altijd niet bij de Lumineuzen.
Nee, Electrabel en Luminus hebben achter je rug beslist dat je nog bij Electrabel blijft tot 1 september.
Geen brief van de Lumineuzen. Niets. Electrabel aan de telefoon: 'We wensten u die boete te besparen...'
Je lacht over zoveel empathie.
De Lumineuze aan de telefoon: 'U staat in uw recht, meneer.'
De onnozelaar: 'En wat nu?'
De Lumineuze ging bellen of mailen.

Geen reactie.

Jij, de onnozelaar, denkt: Pffft.
Je haalt je schouders op. Je schrijft aan je boek. Je denkt: 'Al die zever, laat me met rust.'
(Geef toe: soms heb je een grote muil, maar soms ook ben je LUI)

Deze week: Testaankoop & Greenpeace

Wat je wist, jij onnozelaar, geef het toe, maar waar je pseudoblind voor wou blijven: Electrabel, Nuon, Essent en... Luminus:
Scoren SLECHT qua groene energie.
Meer nog: ze maken ons allemaal blazen wijs.
In een normaal functionerende, democratische samenleving zouden deze dieven en leugenaars al lang voor een rechtbank moeten verschijnen. Blij overigens dat die belspelletjes weg zijn, maar dit is ANDERE KOEK.
En wij doen allemaal mee. Ik ook, de onnozelaar.
Wij tolereren. Wij zeggen: Pfft, al die zever, ze zijn allemaal hetzelfde.
Nee dus. Er zijn er anderen die wél goed scoren qua groene energie.

Voor deze onnozelaar is het goed geweest.

Ik zeg Electrabel de wacht aan (wat ik eigenlijk al gedaan heb) én Luminus.
Contractbreuk wegens leugens en misleiding.
Naïef?
Ongetwijfeld, maar niet op langetermijn.
Verzet werkt?
Verzet werkt besmettelijk.
Nu gij...

Weg met die leugens, weg met die schandelijke winsten, weg met dat kortermijndenken en hebzucht die de wereld van de volgende generaties aantast.

Was u ook een onnozelaar? Wees niet beschaamd, ik ook.
Maar na het lezen van deze tekst bent u dat niet meer.

JOIN THE BATTLE.

SUNSET PARK - PAUL AUSTER - ROMAN

Paul Auster (1947) schrijft doorgaans romans waarin je als lezer wordt meegevoerd in een bonte stroom verrassende verhaalwendingen - alles kan op elk moment anders zijn dan je dacht. Toeval en aandacht voor gecompliceerde familieverhoudingen, maar ook verwijzingen naar andere literatuur of naar kunst in het algemeen spelen daarbij een grote rol.

Die ingrediënten - toeval, familie, verwijzingen - zitten ook weer in zijn nieuwste roman, Sunset Park, maar deze keer leveren ze niet een duizelingwekkende achtbaan van avonturen op. Er gebeurt genoeg in deze roman, maar je hoeft je niet in je stoel vast te binden om te voorkomen dat je met de auteur uit de bocht vliegt. En precies dat is het effect dat Auster lijkt te willen bereiken. Rust, kalmte, bespiegeling, oog voor details, daar draait het deze keer om.

Even lijken de personages in Sunset Park zich bezig te houden met de kenmerkende activiteiten van personages in een roman van Auster om vervolgens toch weer met z'n allen in een woeste rit te belanden.

Zo is er een man die foto's maakt van achtergelaten dingen, van spullen die door schuldeisers achtervolgde mensen, in de haast hun huis te verlaten, hebben laten staan; de roman speelt tijdens de economische crisis van 2008.

Een ander personage heeft 'een Ziekenhuis voor Kapotte Dingen' opgericht. Het is een onaanzienlijk bedrijfje, 'dat zich specialiseert in het repareren van voorwerpen uit een tijd die vrijwel van de aardbodem verdwenen is'. Het gaat om typemachines, vulpennen, mechanische horloges, buisradio's, platenspelers, opwindspeelgoed, kauwgomballenautomaten en telefoons met draaischijf. Voelt u de nostalgie opkomen? Dat is de bedoeling.

Want juist op het moment dat Auster de personages met hun diverse activiteiten heeft geïntroduceerd, zet hij het verhaal min of meer stil. In Sunset Park wordt het verleden gekoesterd. Niet om erin te zwelgen, maar om het een harmonieus geheel te laten vormen met het heden.

Sunset Park leest als een pleidooi voor een pas op de plaats, voor de liefde voor wat binnen bereik is. Of zoals over één van de personages wordt opgemerkt: 'Daarom concentreert hij zich op het plaatselijke, het specifieke, op de vrijwel onzichtbare details van alledaagse zaken.'
Het personage over wie dat wordt opgemerkt, is Bing Nathan. Hij heeft een verlaten huis in Sunset Park, Brooklyn, betrokken en woont met twee vrouwen in dat kraakpand. Ook weer zoiets nostalgisch overigens: een kraakpand is immers vaak een huis dat mede wordt bewoond uit protest tegen al te gretig arriverende slopershamers.

In dit huis trekt ook Miles Heller in, die door omstandigheden min of meer uit Florida is gevlucht, waar hij een relatie had met een minderjarig meisje.

Er is overigens sprake van voldoende emoties: deze Miles voelt zich schuldig over de dood van zijn stiefbroer - en misschien is hij ook wel schuldig aan diens overlijden. Bovendien heeft hij al jaren geen contact meer met zijn (gescheiden) ouders. En dan heeft hij dus ook nog die affaire met dat meisje, een Cubaanse die in de Verenigde Staten is beland.

Je merkt bijna niet dat deze relatief korte roman (iets meer dan tweehonderd bladzijden) is volgestopt met dergelijke heftige zaken. De toon waarin wordt verteld, is knap beheerst. En zo is Auster in staat het decor waarin alles zich afspeelt, koesterend op te roepen.

Daarbij speelt, zoals gezegd, het verleden dus een grote rol. In de roman zitten tal van aanstekelijke anekdotes over honkbal, de literaire verwijzingen (naar Dickens, naar Shakespeare) zijn talrijk en soms erg subtiel en ook de discussies over en beschrijvingen van klassieke films dragen bij aan de sfeer. En dat alles om de vluchtigheid van alles te bestrijden, 'het nu dat hier is en meteen weer verdwijnt', maar dat door Auster nog even tegen de klippen op wordt vastgehouden. Dat heeft een niet bijzonder spectaculaire, maar wel liefdevolle en emotionerende roman opgeleverd. (ARIE STORM - parool.nl)

Nigel Marsh: How to make work-life balance work

Best-selling author, renowned CEO and performance coach, Nigel Marsh is an impactful and distinctive speaker.

In his career, Nigel has worked with an enormous variety of businesses including a number of the world's top companies (Virgin, McDonald's, Pepsi, British Airways, Philip Morris, Proctor & Gamble and Mars amongst others). This experience has given him strong views on what does and doesn’t lead to peak performance in the business world.

Since moving to Australia in 2001 Nigel has lead two of the most dramatic company turnarounds the communications industry has seen.

In addition to being one of the founders of the globally renowned environmental initiative Earth Hour, Nigel is currently the Group CEO of Y&R Brands ANZ – one of Australia’s largest communications groups. Y&R Brands includes such iconic companies as George Patterson, The Campaign Palace and Wunderman. With offices throughout the region the company currently employs over 1,000 people. Prior to Y&R Nigel was the CEO of Leo Burnett Australia. During his time at Leo Burnett the agency was awarded the industry’s coveted Agency of the Year Award, not once but twice.

Described by the Examined Life Institute as “one of Australia's most outstanding writers and commentators”, Nigel speaks from direct personal experience, giving his views on how to get the best out of business, life and those around you.

KIM & QUIRIT

www.kimkrampen.be

www.quirit.com

DAVID ARMAND - YOU CAN'T HURRY LOVE - MIME

De Britse komiek David Armand werd enkele jaren geleden wereldberoemd met zijn mime-versie van Torn van Natalia Imbruglia. Sinds kort mag Armand zijn mime-spel elke week tonen in het BBC-programma Fast and Loose.

In de aflevering van deze week bracht Armand zijn interpretatie van You Can't Hurry Love in de versie van Phil Collins. (De Standaard Online)

Schitterend!