Het is erg in een land te leven dat er na zes maanden niet in slaagt een regering op de been te brengen. Maar het kan erger. Je kunt ook leven in een land dat bestuurd wordt door Silvio Berlusconi, politiek overlevingskunstenaar. Hij slaagde er weer in een bijzonder nipte meerderheid bij elkaar te krijgen. Romeinse roddels willen dat hij voor sommige stemmen een paar honderdduizend euro betaald zou hebben, en in zijn geval ben je geneigd dat ook onmiddellijk te geloven.
Buitenstaanders breken zich er het hoofd over. Een man die tegenstanders uitscheldt voor kampbewakers of geestelijk gehandicapten, die rechters die hem onderzoeken beschouwt als een kankergezwel dat weggesneden dient te worden, die president Obama "gebruind" noemt en tegen de slachtoffers van aardbevingen zegt dat ze hun tentenverblijf als een kampeervakantie moeten beschouwen. De lijst is niet eens exhaustief, en elk van de uitspraken zou in een ander land goed zijn voor een instant regeringscrisis of regeringsval. Berlusconi overleeft het.
Veroordelingen wegens fraude, corruptie en belangenvermenging botsen stuk op zijn zelfverworven onschendbaarheid. Talloze zedenaffaires met meisjes, op of onder de grens van de minderjarigheid, raken hem niet of nauwelijks. Berlusconi is de Tefalman, van wie alles afglijdt.
Dat de man in zijn eentje de meest dominante machtspositie in de Italiaanse media heeft, die het volk met brood en spelen en ook met zijn versie van de feiten bestoken, helpt hem een handje, maar volstaat niet als verklaring. Zelfs al is Italië inmiddels slechts het 77ste land in de wereld qua persvrijheid, iedereen die het wil weten, ook in Italië, kan weten welk vlees men met hem in de kuip heeft.
Een andere, minder mooie verklaring lag in de geste van zijn fractie, die na haar overwinning in het parlement woest met Italiaanse vlaggen begon te zwaaien. In een economisch zwaar getroffen land waarin dorpsmeisjes om aan het plattelandsbestaan te ontsnappen vooral dromen van een carrière als bimbo in een Berlusconi-tv-show, en waar veel van de mannen eigenlijk jaloers zijn op de welstand, de onaantastbaarheid en de vrouwenaandacht van en voor de übermacho, zou Berlusconi voor een groot deel van de bevolking wel eens kunnen gelden als hét rolmodel voor de Italiaanse identiteit.
Yves Desmet
Politiek commentator
Buitenstaanders breken zich er het hoofd over. Een man die tegenstanders uitscheldt voor kampbewakers of geestelijk gehandicapten, die rechters die hem onderzoeken beschouwt als een kankergezwel dat weggesneden dient te worden, die president Obama "gebruind" noemt en tegen de slachtoffers van aardbevingen zegt dat ze hun tentenverblijf als een kampeervakantie moeten beschouwen. De lijst is niet eens exhaustief, en elk van de uitspraken zou in een ander land goed zijn voor een instant regeringscrisis of regeringsval. Berlusconi overleeft het.
Veroordelingen wegens fraude, corruptie en belangenvermenging botsen stuk op zijn zelfverworven onschendbaarheid. Talloze zedenaffaires met meisjes, op of onder de grens van de minderjarigheid, raken hem niet of nauwelijks. Berlusconi is de Tefalman, van wie alles afglijdt.
Dat de man in zijn eentje de meest dominante machtspositie in de Italiaanse media heeft, die het volk met brood en spelen en ook met zijn versie van de feiten bestoken, helpt hem een handje, maar volstaat niet als verklaring. Zelfs al is Italië inmiddels slechts het 77ste land in de wereld qua persvrijheid, iedereen die het wil weten, ook in Italië, kan weten welk vlees men met hem in de kuip heeft.
Een andere, minder mooie verklaring lag in de geste van zijn fractie, die na haar overwinning in het parlement woest met Italiaanse vlaggen begon te zwaaien. In een economisch zwaar getroffen land waarin dorpsmeisjes om aan het plattelandsbestaan te ontsnappen vooral dromen van een carrière als bimbo in een Berlusconi-tv-show, en waar veel van de mannen eigenlijk jaloers zijn op de welstand, de onaantastbaarheid en de vrouwenaandacht van en voor de übermacho, zou Berlusconi voor een groot deel van de bevolking wel eens kunnen gelden als hét rolmodel voor de Italiaanse identiteit.
Yves Desmet
Politiek commentator
Geen opmerkingen:
Een reactie posten