NIEUWS     VERKEER      CULTUUR      WEER     SPORT     CONTACT         

donderdag 30 september 2010

DE WAARHEID OVER GROTE MENSEN - JEAN-PAUL MULDERS


Hedenochtend ben ik opgestaan voor dag en dauw, hoewel dat met een korrel zout moet worden genomen vermits in de stad weinig dauw valt te ontwaren. Van dauwtrappen belooft aldus niet veel in huis te komen. Ik zie mij al bezig, op de binnenplaats waar de afvalcontainers staan - geen hete stoffen inwerpen - en waar onkruid opschiet met die gretige onverwoestbaarheid die je alleen bij onkruid ziet, hier op de koer en ver daarbuiten.

Het is het tijdstip dat, geloof ik, l'heure bleue wordt genoemd. Boven de pikzwarte daken en bomen, boven de hijskraan die met haar reuzen-arm wijst naar het oosten, komt zoiets als een nieuwe dageraad aangezet, met roze slierten en wolkjes die schaapachtig wegdrijven. In de verte loeit een sirene, op weg naar een of ander onheil. In de lucht zijn nog sporen te zien van een vliegtuig dat is overgevlogen, wat mij altijd hoopvol stemt omdat ik denk dat zo'n vliegtuig wel op weg zal zijn naar prettiger oorden.

Ik trek mijn schoenen aan, niet de stoute maar de grijze, waarvan de zolen haast zijn doorgesleten door de processietochten richting taak & plicht, richting koelafdeling van de Colruyt of Delhaize. Ik heb geprobeerd er nieuwe zolen op te laten leggen maar mijn schoenmaker, Christiaan, keek mij mismoedig aan. "Dat merk is overgenomen", wist hij over de schoenen te melden. "Sindsdien zijn ze niet meer zo degelijk als vroeger. De zolen worden trouwens speciaal zo vervaardigd opdat ze niet meer gerepareerd zouden kunnen worden."

Opdat
, ja. In dat soort precieze bewoordingen drukt mijn schoenmaker zich uit. Hij leest dan ook goede boeken en speelt tussen het lappen van twee stilettohakken door al eens een partij schaak in het keukentje achter zijn zaak. Christiaan is het soort mens dat mijn geloof in de wereld intact houdt. Een vakman in hart en nieren die liefde voelt voor zijn werk en die - hoewel de man sinds lang is gestorven - koppig de naam van zijn vader blijft vermelden op de winkelzakjes. Fabrikanten die je dwingen nieuwe schoenen te kopen als de oude juist karakter krijgen, daar baalt Christiaan van. Zulke platte commerce vecht met zijn gevoel voor eerlijkheid en kwaliteit.

Maar ik ben, dunkt mij, een beetje afgedwaald. Ik bevond mij in mijn appartement, waar ik ben opgestaan voor dag en dauw, mijn schoenen heb aangetrokken met de versleten zolen en mij nu naar beneden begeef in de lift die na een halve eeuw labeur begint te schuddebuiken. In geval van oponthoud, gebruik de alarmknop, staat op een ijzeren plaket te lezen. Ik haal de kranten uit de bus die mij vergasten op straffe, flauwe, onthutsende, lauwe, prikkelende, ergerlijke, ernstige, hilarische en de laatste tijd weer vooral kokhalsverwekkende feiten. En op reclame ook, natuurlijk. Bijvoorbeeld van de Post die biepost wordt, kun je 't geloven ? Is dat de stralende toekomst waaraan onze voorouders bouwden ?

Buiten is het nu helemaal klaar en ik rijd de auto achterwaarts uit de garage. Een kat met zwarte en witte vlekken, die als ze groter was verdacht veel op een koe zou lijken, slaat mij van op het dak nieuwsgierig gade. Op Radio 1 zeggen ze tussen het voetbalnieuws door iets over schijnexecuties en folterpraktijken.

"Wat is dat, papa, folteren ?"

Het is een vraag waaraan ik mij binnen afzienbare tijd mag verwachten. Zoals onlangs, toen wij in de fauteuil - zij met een Fristi met minder toegevoegde suikers - naar het journaal van zes uur zaten te gapen. Opeens waren ze daar, out of the blue : dertig dode mannen die ergens in de wereld slordig op een wegdek lagen.

"Wat doen die meneren daar ?" wilde zij weten.

"Die meneren waren zooo moe dat ze direct moesten slapen."

"Waarom ?"

"Ze hadden geen tijd meer om in hun bed te geraken. Hun oogjes vielen toe."

"En gaan daar dan geen auto's over rijden ?"

"Ze zullen die wel op tijd verwittigen."

Er ging treurigheid van uit deze uitvluchten te moeten verzinnen, maar wat kon ik anders ? Dertig doden is wat veel ineens voor een kind van 3 jaren en 8 maanden. De waarheid over grote mensen zal zij gauw genoeg achterhalen. Liever laat ik haar nog even bang zijn voor de boze wolf, die in de versie van Mijn eerste sprookjes de oma van Roodkapje niet opvreet, maar haar netjes opsluit in een kast - tot hij wordt weggejaagd door vader. Roodkapje belooft nooit meer met vreemden te zullen praten.

Ik zet de auto in zijn eerste, laat de koppeling opkomen en rijd behoedzaam weg, in de richting van Lovendegem. De lucht ruikt naar haardvuur en mandarijnen. En zelfs al naar de Sint, die met schichtige ogen achter goudomrande brillenglazen ook dit jaar weer zal vragen of alle kindjes wel zoet zijn geweest.


jp.mulders@skynet.be

KOMMIL FOO DE LUXE & ORQUESTA TANGUEDIA




Meer dan twintig jaar muziek, theater, ontroerende fratsen en zotternij, en dat in één voorstelling!
Het "beste van Kommil Foo" bundelt de meest memorabele songs, de pakkendste verhalen en die grappen die door de jaren heen onverslijtbaar bleken. De broers Walschaerts worden bovendien geruggesteund door het passionele geluid van het ongeëvenaarde, 8-koppige tango-ensemble Orquesta Tanguedia. Kommil Foo goes tango? Inderdaad, en hoe! Voet vooruit, blik op scherp, ziel uit het lijf. Of wat had u gedacht?

Mich en Raf Walschaerts met Orquesta Tanguedia : Gwen Cresens (bandoneon en accordeon), Karla Verlie (piano en zang), Ben Faes (contrabas), Hendrik Braeckman (gitaar), Wietse Beels (viool), Christophe Pochet (viool), Marc Pijpops (alto), Frans Grapperhaus (cello), Regie: Ineke Nijssen


woensdag 29 september 2010

maandag 27 september 2010

ALS IK DOODGA - REMCO CAMPERT




Als ik doodga
hoop ik dat je er bij bent
dat ik je aankijk
dat je mij aankijkt
dat ik je hand nog voelen kan

Dan zal ik rustig doodgaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.



vrijdag 24 september 2010

Swing 42 -Philip Catherine & Bjorn Thoroddsen




Philip Catherine has been on the forefront of the European jazz scene since the sixties. He has worked with great artists like Lou Bennett, Billy Brooks, Edgar Bateman, John Lee, Gerry Brown, Jean Luc Ponty, Larry Coryell, Alphonse Mouzon, Charlie Mariano, Niels Henning Orsted Pedersen, Kenny Drew, Dexter Gordon, Toots Thielemans, Stéphane Grappelli, Charles Mingus, Chet Baker, Tom Harrell, the rock group Focus. His unique approach and sound, his dedication to music and, above all, the highly emotional lyricism of expression in his playing and in his music, have been important and influential.

Philip Catherine was born in London in 1942. Coming from a musical family (his grandfather was first violin with the London Symphony Orchestra), he developed a musical ear from an early age. He took up the guitar after having heard George Brassens, and then started listening to all the great jazzmen of the period. Very soon he had the opportunity to meet some of them, and often play with them when they were performing in Belgium where his family had moved to by then.


donderdag 23 september 2010

SCHOON LACHT DE TOEKOMST DAARBUITEN - JEAN-PAUL MULDERS


Op een woensdag die weinig verschilt van dins- of donderdagen, kom ik mijzelf tegen in de koele nissen van een kathedraal. Wat is dat toch, dat ik basiliek noch kapel kan passeren zonder de aandrang te voelen binnen te gaan ? Strikt gezien ben ik niet gelovig, ik wantrouw alles wat mensen in naam van een god willen opleggen aan andere mensen. Ik ben wat men noemt een agnost, dat mossel-noch-visschepsel dat de schouders ophaalt en zegt : misschien, wie weet, perhaps. Ik verzet mij tegen alles wat zweemt naar het grote gelijk. Of men nu beweert dat er iets is of niets is : het is de stelligheid van de bewering die mij irriteert.

Ik zit bij het gipsen beeld van een vervaarlijk devoot loensende pater, niet ver van de draaimolens met metalen pieken waarop kaarsen geofferd worden. Ik heb zicht op een vrouwspersoon die, voorzien van voorschoot en steekmes, met kordate gebaren kaarsvet wegschraapt en stompen verwijdert. De mensen die de kaarsen hebben aangestoken zijn inmiddels ver weg, met hun zorgen en hun dromen. Zo ook de mensen die de kathedraal hebben vervaardigd en die allang dood zijn, terwijl hun bouwwerk nog zijn vingers naar de hemel strekt. Zij konden niet vermoeden dat er apps voor iPhones zouden komen, en bisschoppen die geldsommetjes storten met Pasen.

"Ik ging eens bidden tot Maria...", hoor ik een vriendelijke Nederlander zeggen. Hij draagt een rugzakje en heeft een kop als die van Gerard Reve. "En heeft het geholpen ?" wil het kind dat hem vergezelt weten. Zijn antwoord gaat echter in geschraap verloren, de vrouw met het schort is begonnen aan de volgende kaarsendraaimolen. Noeste arbeid waar ze een verbeten trek van om de mond krijgt, als een die weet dat niet genot maar leed de grondkleur is van de wereld.

Vandaag zou mijn betreurde grootmoeder, zij die mij grootgebracht heeft, de leeftijd van 88 jaren bereiken. Twee jaar en een handvol maanden is zij echter dood, en er zou al eens een half etmaal durven passeren waarin ik niet aan haar denk maar mij verstop in het koren, in de waan van de dag tot de pikdorsers komen. Dan voel ik mij schuldig want ik wil haar niet lossen. Ik wil niet dat de tijd de grote heler kan spelen. Liever klamp ik mij vast aan onze keuken in 1984, waar ik een boek lees van Valère Depauw godbetert. Op weg naar Montségur. Grootmoe werpt een biefstuk kissend in de pan en strijkt in het voorbijgaan even over mijn haren, naar ik geloof zelfs zachtjes. Een deel van mij gaat verder, naar de schone toekomst die daarbuiten lacht. Nu al zijn er tekens van verval maar wie in het schuitje zit, wordt verondersteld te varen. Soms hef ik zelfs een kaperslied aan of kijk likkebaardend op webshops en door winkelruiten naar de draagbaarste versie van de MacBook Pro, met 2,4 of 2,66 GHz.

Je ziet nogal wat, in zo'n kathedraal, hoewel het natuurlijk de catwalk niet is. Een wat sullige man op Birkenstocks sloft voorbij in een T-shirt waarop in koeien van letters Pearl Harbour staat. Je vraagt je af waar sommige mensen hun kop staat bij de keuze van hun vêtementen. Zou Nine Eleven het ook nog eens tot T-shirtopdruk schoppen ? Hiroshima is inmiddels een gewone stad, waar schoolmeisjes boterhammen smeren met choco.

Enige oogwenken later sta ik weer buiten, in wat gemakshalve al eens de openlucht wordt genoemd. Er hangen nog flink veel bladeren aan de bomen. Ik neem plaats aan een tafeltje op een terras, in de wetenschap dat het de laatste keer kan zijn in het jaar 2010, de laatste keer tout court misschien. Verwonderlijk hoe weinig wij ons daaraan gelegen laten. De man aan het tafeltje naast mij bestelt een Duvelke, met dat teder verkleinwoord waar gevaar in loert. De vrouw prevelt iets onduidelijks, waarin ik het woord Boursinblokskes meen te onderscheiden. Ze knipt met haar vinger een wesp weg die zinnens was zich in haar decolleté te nestelen. Twee ogen maar heb ik, om zoveel wereld in mij op te nemen. Twee oren slechts om alles mee te horen. De man predikt over gashendels en rijbewijzen. De vrouw trekt aan haar sigaret, drinkt cola met een rietje. Verlegt het onderwerp naar Maurice De Wilde, vervolgens naar de bulten van kamelen. Drieduizend euro, zegt de man, en hij lacht een kerkhof van tanden met groene randen. Mensen bestellen tripels in het holst van de dag. Op het einde van de straat, aan de rechterkant van de vader, is een schoenmaker gevestigd. In de zomer verkies ik zolen van crêpe. Fijne koffies De Draak. Neem je mijn PARKEERPLAATS, neem dan ook mijn HANDICAP !

Ik verlaat het terras zonder achterlating van fooi, want fooien doen mij denken aan leenroerigheid. Aan lakeien die buigen als knipmessen.

Nog steeds is het woensdag, zo'n dag die niet van plan lijkt veel potten te breken of zich anderszins van andere dagen te onderscheiden.

jp.mulders@skynet.be


woensdag 22 september 2010

maandag 20 september 2010

WE NO SPEAK AMERICANO FT. CLEARY & HARDING




Suzanne Cleary en Peter Harding zijn professionele Ierse dansers (o.a. Riverdance). Maar ze kunnen ook dansen met hun handen, zo blijkt uit dit filmpje dat een hit is op YouTube

VRIENDSCHAP - KATELIJN VIJNCKE




Het water rimpelt wrikkeloos
doorheen de tijd.

Hoe dieper je luistert,
hoe meer je ziet.

Zuiver water kent geen bodem
en er tintelt altijd

iets aan de oppervlakte.
Het is de stilte zelf,

terwijl het voortdurend borrelt.
’t Is fijn en kwetsbaar

als kristal wanneer twee mensen
op dezelfde golf zitten.



uit: 'Broze werkelijkheid', 2003


vrijdag 17 september 2010

CARO EMERALD - BACK IT UP




Caro Emerald is the new kid on the block, but boy does she sound like she's been around! A voice so seductive and sultry it's hard to believe she just recorded her debut album, a mix of 1950's inspired ballroom jazz, cinematic tangoes, groovin' jazz tracks, infectious mambo's and banging beats.

donderdag 16 september 2010

TWAALF ARTIKELEN VOL ONGELOOF - LUDO VANDENBROECK


Een reactie van een leerkracht ‘rooms-katholieke godsdienst’. Tegen de zachtheid van Torfs. En de arrogantie van Kerk en dhr. Stockman: de 12 artikelen van mijn ongeloof. (KNACK)

Ja, ik ben leraar ‘rooms-katholieke godsdienst’. Zo staat het op mijn contract. Ja, ik ben opgegroeid met die kerk. Neen, ik heb daar geen spijt van. Ja, er waren tijden, lang geleden, dat ik veel ‘naar de kerk ging’. Neen, nu niet meer. En het zal niet meer direct. De kerk zit dieper dan waar de hel moet zitten. De hypocrisie en het theologisch-juridisch gewauwel is ongezien.

Het begon met de bisschopsbrief bij Pinksteren. Was dat even schrikken. En nu lees ik het schrijven van Torfs. En Stockman.

Maar ik begrijp het niet. De inspiratie ontbreekt me ook om veel moeite te doen. Om te proberen het zinvolle ervan te vermoeden. Ik zie geen licht. Geen lichtpuntje. De machthebbers in Romeins pak zwieren met documenten. De grootgrondbezitters van de waarheid zitten op theologische en juridische paarden. Ze branden witte wierook om de zwarte geur te verdrijven die in hun gebouwen hangt. Liever enkele dagen geen Jesaja meer om niet met hun heilige neus op de schanddaden gedrukt te worden. De hogepriesters van de macht communiceren verwoed om de domme wereld te keren. Maar ik godsdienstleerkracht zal dit soort kerk niet verdedigen. Ik weiger om nog lessen over kerk te geven met haar middeleeuwse blinde arrogantie.

Ja, meneer Stockman, ik schreeuw opdat recht wordt gedaan. Neen, Stockman, wij willen geen heksenjacht. Vreemd dat u zoiets zegt, u die nota bene het instituut verdedigt dat ooit de heksenjachten goedkeurde. Heksenjacht toen gebeurde op en tegen onschuldige mensen. Wat wij vragen is dat dàders kerkelijk en burgerlijk gestraft worden. Dat dit niet gebeurt en wordt uitgesteld, maakt mensen niet kwaad, het maakt ons woest. Stop toch eens met die achtbaan van de uitleg en het gepareer van de woorden. Stop met dat spiritueel gebrabbel en sacraal klokkegelui.

De leugens en de schone praat blijven verder woekeren.

En dat wij schreeuwen en godverdomme vloeken om dat recht en propere handen, is maar normaal. Leg dat niet uit dat wij brandstapels willen. Dat Vangheluwe opstapt uit de abdij, dat vroeg de gewone mens al lang. Een normale vraag, toch? Maar we kregen de pinksterbrief met de vraag om vergeving. Hallooo.

Tot prof. Torfs op tv de vraag om op te stappen vorige week helder verwoordde. Jammer dat hij die vraag moest stellen. Jammer dat het instituut kerk niks deed. Ach wat, ook niet jammer : wat dacht u, arme leek, dat de kerk in deze goed zou doen? In de hele wereld zijn er (volgens the catholic reporter) tientallen bisschoppen beschuldigd van seksueel misbruik. Geen enkele, nogmaals: geen enkele heeft zijn ambt moeten neerleggen. Of: elk is bisschop mogen blijven. Slechts enkele priesters werden teruggebracht naar de lekenstaat. Ja, u hoort goed: teruggebracht. Dat wil zeggen: verlaagd. Leken zijn minder waard. Wij moeten blij zijn als er überhaupt een goed daadje valt waar te nemen tussen de wierookmist van hun Bijbelse citaten.

Ik ben leek en godsdienstleerkracht. Wel, ik ben beschaamd dat ik een band heb met dat instituut kerk. Dat was niet afgesproken in het contract. Mijn ‘werkgever’ begaat misdaden en schendingen van mensenrechten. Ik schrap mn lessen waarin ik Danneels zou kunnen citeren. Ik leg zijn Paasbrochures op zolder. De kerkelijke woorden over respect voor ongeboren leven (thema ethiek 5°jaars) zijn zo heel erg ongeloofwaardig en klinken hol nu er geen recht gebeurd naar geboren leven. Ik heb geen katholieke verbondenheid meer. Het kroonstuk van Jezus: wat je aan de minsten der mijnen hebt gedaan… - het criterium voor goedheid -, wordt ontkracht en belachelijk gemaakt. Ik wil niks te maken hebben met dit soort kerk.

Beste prof Torfs. Ik wil niet dat Vangheluwe zijn ambt neerlegt. Ik – en mijn collega’s waarvan velen niet durven spreken, sommigen omdat ze schrik hebben van mensen zoals dhr. Stockman - eisen dat de andere bisschoppen en Rome zelf hem dat ambt afnemen.

Elke onderdaan van het instituut kerk (ik weiger ‘geestelijke’ te gebruiken) die seksueel criminele daden heeft gesteld, moet zich zichtbaar verantwoorden voor de rechtbank (net zoals elk mens moet doen in de civiele maatschappij). De bisschoppen zouden met spoed naar Rome moeten vertrekken en vragen om elke scheve priester zijn ambt af te nemen, om elke scheve bisschop naar de lekenstaat te verlagen. Indien dat juridisch niet kan moet er een commissie komen buiten de kerk, want de kerk mag geen rechter zijn. Indien dat niet kan, wat is de waarheidsgrond dan nog.

Ik ben niet tevreden met kerkelijke brieven. Die verbale klokken klinken vals. Neen, monseigneurs, ik doe niet moeilijk. Mn geweten knaagt alsof mn kop vol konijnen zit. Mn hart jaagt alsof dat het een vervuilde rivier is. Ik ben beschaamd naar de verkrachte families toe dat men durft vràgen om vergeving en begrip.

Waarom kan het niet dat elke school zijn / haar oud-leerlingen aanschrijft en in deze aantoont dat ze openstaat om klachten uit het verleden te aanhoren, te rapporteren. Misschien zijn er oud-leerlingen die hun oude school of andere organisatie (bijv. de broeders van liefde?) willen terechtwijzen. Waarom kan het dat Vangheluwe en Vanden Ouweland überhaupt kúnnen vluchten.

Waarom kan het niet dat pedofiele priesters bij name worden genoemd. Neen, dat is geen hysterie. Gewoon omdat ik niet wil dat de oprecht gelovige mensen die ik ken en die de communie wensen te ontvangen, het risico lopen om deze te ontvangen uit pedofiele handen. Neen, monseigneur, haal nu geen theologische trucjes uit. Als God tot de mens komt, dan niet via pedofiele handen. Als God bestaat is hij niet meer in de kerk, waarschijnlijk meer aanwezig in de ogen van één verkracht kind dan in alle bakstenen van alle kerken samen.

Al de kerkelijke onderdanen die schuldig zijn aan seksueel criminele feiten, hebben mensen ontwijd. Wat veel erger is dan de kerkgebouwen, die ze eigenlijk ook hebben ontwijd. Waarom bestaat er zoiets als ‘heiligenverklaring’ van die historische personen die goed en waarachtig hebben gehandeld en geleefd. Waarom kan het niet dat het tegenovergestelde wordt toegepast op zij die de mens hebben kapotgemaakt.

‘Naar de kerk gaan’ was veel voor mij. Het was je geloof leren. Maar ook geboeid raken door godsdienst en levensbeschouwingen. Het was ook kunst en cultuur zien en ontmoeten. Kerkgaan was ook leren zingen, en improviseren voor mij. Er wordt veel weggegooid. Veel moois. Maar, monseigneurs, dat is niet de schuld van het tranendal van de wereld. Dat is niet de schuld van krijsende mensen. Neen, ik ga niet vergeven. Ik ben een godsdienstleerkracht die zich ergert. Ik ben slechts een leek. Mijn moeder die mijn zon was, dooft nu wat uit. Oud. Ze had vanmiddag haar ogen vol tranen omwille van de gruwel in de kerk. Maar ja, mijn moeder is ook maar een leek. (Ludo Vandenbroeck - godsdienstleerkracht Sint-Lievenscollege Gent)

Moedig en de nagel op de kop, proficiat mijnheer Ludo Vandenbroeck. Nu maar hopen dat er geen represailles komen van zijn werkgever. Het zou de eerste keer niet zijn!