Het Sint-Jozefscollege, een strenge jongensschool, te Izegem in 1968. Ik was toen zeventien jaar. De lessen waren gedaan om vier uur dertig. Iedereen was verplicht om van vijf tot zeven in de studie te blijven. Dit betekende met zo'n tweehonderd man in een grote ruimte aan lange banken plaats nemen.Er was een middengang en twee gangen aan de zijkanten. Vooraan stond een grote lessenaar waar je aan weerszijden met een trapje naar boven kon. Daar zat dan de 'subregent'. De baas!In mijn geval was dat een priester, een zekere S.C. Hij is later, toen ik al vele jaren de school verlaten had, nog steendood gevallen tijdens het joggen. Maar dit geheel terzijde.Hij zat meestal vooraan op zijn troon en hield de zaal nauwlettend in het oog, niets ontging zijn arendsoog.Soms liep hij rond door de gangen, altijd met een verbeten trek rond zijn mond. Het was een soort waarschuwing, zo van waag het niet om mijn gezag in twijfel te trekken. Het was dan ook altijd muisstil in de studiezaal.
Op een dag zie ik hem achteloos naar de achterkant van de zaal gaan. Ik zat redelijk achteraan en kon nog net in mijn ooghoek zien hoe hij zich naar de uitgang begaf. Maar ik durfde niet om te kijken want dat was verboden.Luttele seconden later gebeurde het. Hij sloeg de deur met een enorme klap dicht. In een reactie keken we met een aantal studenten achter ons om te zien wat er gebeurde. We zagen onmiddellijk dat we 'prijs' hadden. De rechter hand, zo groot als een kolenschop (Izegems), stak met duidelijk gespreide vingers de lucht in. We hadden vijf bladzijden straf schrijven aan ons broek. Het was immers verboden om om te kijken in de studiezaal. Bedankt nog, Staf.
11 opmerkingen:
Ik heb in het Sint-Jozefscollege gezeten en ben daar in 2006 afgestudeerd. Maar dan natuurlijk wel als een gemengde school. Die oude lessenaar met trapjes stond er toen nog en ik denk dat die daar nog altijd staat. Laat ons zeggen dat het handje met vijf vingers tijdens 'mijn tijd' ook nog vaak van toepassing kwam, evenals het arendsoog. De term 'subregent' is ondertussen geëvolueerd naar "studiemeester" en die had het leuke "Pietje" als bijnaam. 'k Moet zeggen dat ik er nog mooie herinneringen aan heb.
Ik ben er afgestudeerd in 1975 om vier later terug te keren als leraar, tot op vandaag.
Even laten weten dat we een website hebben www.sintjozefscollege.be waar je van vele jaren ver de nummers van Vlijtig ende Boos kunt lezen, de collegegeschiedenis en nog een boel andere dingen. Vanaf januari komt een spiksplinternieuwe site met ruimte voor de 'alumni', schrijf je zeker in!
Hmmmm.... Staf was de subregent van de 6des en de 5de latijnse ( nu eerste en tweedejaar). Wanneer jij in 1968 17 jaar was, dan zat je niet bij 'Staf' in de studie, doch bij E.V.
Nu ja, dat verhaal met die dichtslaande deur... dat dateert uit de jaren 1962....
Het klopt dat Staf het lager middelbaar deed en ik kan er een paar jaren naast zitten. Het is in ieder geval echt gebeurd want ik was erbij. Flauw dat je anoniem reageert!
Ik was intern van 1962 tot 1969. Toen werden we nog zo goed als verplicht om het zevende "voorbereidende" te volgen (ik kwam van een andere school) wat achteraf resulteerde in een jaar minder pensioen en een jaar later aan het hoger onderwijs begonnen dan mijn vrienden die in Roeselare, Tielt of Torhout studeerden. Maar wat ook resulteerde in een felle opstand tegen alles wat gezag betrof en dit door de ouderwetse dictatuur tijdens de woelige jaren '68.In '69 floot ik naar een (mooi?) meisje dat fietste naar school.
Op mijn knieën voor 2 (!) uur door de subregent (Poef) tijdens de hele studietijd. Staf Colpaert had zijn ook zijn aandeel om oorvegen uit te delen aan de internen want nu en dan speelde hij subregent voor ons ook. Al met al vind ik dat de slechtste jaren van mijn leven. Ik studeerde de laatste 2 jaren NIET meer behalve de dag voor de examens en behaalde toch nog nipt 50%.Tijdens het laatste schooljaar vloog ik letterlijk meer dan 20 x buiten en naar de directeur die me op de duur met de glimlach ontving en me terugstuurde met zaterdagnamiddagstudie. HANTAL Kortrijk bracht vernieuwing mee wat voor mij de totaal vrije kotstudent een boost gaf aan mijn leven.Daar pas ontwaakte ik. Een woord van dank voor 2 leraars die me toch op een relatief goed pad hielden in het college namelijk Schelpe en Billiauw.
Het zevende "voorbereidende" jaar was inderdaad een nutteloos jaar. Ik heb dit ook meegemaakt.
Ik ben daardoor pas in 1969 afgestudeerd aan de retorica.
Ik ken ook goed de methodes van Staf Colpaert tijdens de studies.
Voor mij waren er in die periode maar enkele goede leerkrachten, zoals Cyriel Moeyaert, Luc Schelpe, Paul Witdouck en Gaby Devolder. Pas vanaf het laatste jaar in de humaniora begon ik het nut in te zien om toch wat te studeren en dankzij deze enkele goede leerkrachten heb ik in het later leven toch wel wat bereikt.
Er is een leerkracht waar ik totaal geen goede herinneringen aan heb. Het gaat om M.D. die wiskunde gaf in het lager middelbaar en mij herhaaldelijk tijdens de lessen tergde zonder enige reden. In die tijd stond je als leerling machteloos.
Ik kreeg ook de 5 vingers, maar dat betekende 5 kleuren. Je moest je straf met elke letter afwisselend in een andere kleur schrijven van Staf. De ideale straf van Staf.
De subregent met het verbeten gezicht, Staf Colpaert, heeft wel nog meer fratsen op zijn palmares, zoals zijn onwaarschijnlijke cursus 'godsdienst' in de 5de Latijnse waar iedereen bang als de dood voor was. Ik ben geboren in 1951 en heb het college door gelopen vanaf de Heer Billiouw (1ste studiejaar) tot de zeer wijze , en spijtig genoeg veel te vroeg overleden E.H. Gaby Devoldere (retorica). Ik VERMOED dat het in mijn 5de of 6de studiejaar was dat Staf de studie bewaakte 's avonds van 17 tot 18.30u. Het was in ieder geval berekoud buiten toen iets voor 17u. zijn dagelijks fluitje weergalmde, het sein om allemaal zo vlug mogelijk in de rang te gaan staan. Bij het tweede fluitje moest het muisstil zijn, maar op die ellendige winterdag heeft nog een onverlaat het gepresteerd om nog iets onduidelijks te krijsen. Meneer de godsdienstleraar gaf toen een onvergetelijk staaltje van zijn katholieke ethiek door het angstige jonge gespuis voor de keuze te stellen. Ofwel zou de mysterieuze krijser zich vrijwillig aangeven ofwel zou een vriendelijke verklikker de criminele krijser aangeven, en daarmee basta. Zolang konden we fluiten naar de gezellige warmte van de studiezaal. Twintig minuten stond daar dus een zwijgzame troep in zijn dunne stofjasjes te verkleumen tot Meneer De Staf waarschijnlijk zelf zijn tenen niet meer voelde van de kou en in een colerieke beweging teken deed dat we allemaal nu maar naar binnen konden gaan; we hadden immers al tijd genoeg verloren, zo voegde hij daar letterlijk aan toe. Zó romantisch was die jongensschool dus in die jaren.
Staf was een klootzak.
Met mijn groeten Noël Van Robaeys
Wij internen hebben inderdaad geen goede herinneringen aan Staf. Gelukkig was hij voor ons maar derde keus na Robert Matthijs en Maurice Vanheule. Geef mij maar Gaby De Volder en Bervernage, alias de puit. Ook goede herinneringen aan Carlos Schelpe. Hoe zou het nog zijn met?
Een reactie posten