ODE AAN MIJN HONDJE

Eind augustus 2005. Mijn vrouw was al een tijdje vragende partij om een hondje te kopen. Ik had de boot kunnen afhouden met argumenten als: het beestje zal veel alleen zijn, op vakantie gaan zal moeilijker worden of je zal er je zo aan hechten dat het bangelijk wordt.

Maar op het einde van de grote vakantie, ik had juist zeer goed nieuws ontvangen - mijn full-time job in het onderwijs voor het komende schooljaar was bevestigd - en ik liep op een wolkje. Ik was bezig met een grondige schoonmaak van mijn auto toen mijn vrouw arriveerde. Ze sprong enthousiast uit haar auto en riep:"Zender, zender!!!" 'Zender' is West-Vlaams voor 'ze hebben er'. Ze was bij het boodschappen doen nog even omgereden langs Loppem, bij Veerarts Roland Deloof. Die is namelijk gespecialiseerd in het kweken van Dwergschnauzers en Riesenschnauzers.

Wat wil het toeval nu? Juist, er lag een nestje van drie op ons te wachten, zes weken oud. Het was poepsimpel, even uitkiezen en klaar was Kees.De lichte euforie, vanwege het goede nieuws, waarin in nog verkeerde samen met het aandoenlijke enthousiasme van mijn vrouw maakten van mij een gemakkelijke prooi. Het was gebeurd! Even nog een vriendin, een experte op gebied van honden, bellen met de vraag of ze ons onmiddellijk kon vergezellen richting Loppem en de rest was geschiedenis.Het was een van de beste beslissingen van mijn leven.

Ik kan niet verwoorden hoe graag ik dat beestje zie en hoeveel 'liefde' het ons terug geeft.Het wordt verwend, gekoesterd, gepalluft (Brugs). Ze is het trouwste gezelsschap dat je je kan voorstellen en ze stelt ons nooit teleur. Lieve Zitha blijf nog lang bij ons.