RELATIES - VERVOLG

Belofte maakt schuld. Ik heb al een beetje spijt dat ik beloofd heb om iets over relaties te schrijven. Is er nog iets te schrijven dat nog niet geschreven is?
Ik ben er zeker geen expert in maar door de jaren heen is mij toch het een en ander opgevallen. Spreek me tegen als het niet waar is. Er zijn vrouwen die jaren een relatie hebben met een partner die hen bedriegt, die hen slaat, kortom die hen misbruikt en toch hoor ik hen achteraf zeggen: 'Ik zie hem nog altijd graag'. Begrijp me niet verkeerd. Het siert een vrouw dat ze geduld heeft, dat ze begrijpend is en dat ze niet zomaar haar partner laat vallen. Maar waar is de grens? Is het niet een van de belangrijkste fundamenten, in een relatie, dat er een evenwicht is tussen de partners. Ik wil me nergens mee bemoeien maar kan je nu iemand graag zien die je steeds maar opnieuw teleurstelt en kwetst tot in het diepste van je ziel? Ik ben uiteraard geen vrouw maar vrouwen die me dit fenomeen kunnen uitleggen mogen mij mailen.

Het is ook treurig om te zien hoe mensen blijven aanmodderen in een relatie. Ik weet wel dat het allemaal niet zo gemakkelijk is. Alleen is ook maar alleen en bepaalde gevallen zijn heel complex. Maar als je je niet goed meer voelt in een relatie, om wat voor reden dan ook, moet je durven een keuze maken. Sommige vrouwen en ook wel mannen maken geen keuze uit gemakzucht. Ik kan daar begrip voor opbrengen. Maar volgens mij kom je er sterker uit als je durft de keuze maken en alle gevolgen erbij neemt.

Toen ik negentien was, dat is al lang geleden, leerde ik mijn eerste vrouw kennen. In de loop van onze relatie zagen we rond om ons veel relaties op de klippen lopen. We beweerden altijd: 'Bij ons zal het niet gebeuren want wij werken aan onze relatie'. We hebben het bijna vijfentwintig jaar vol gehouden. De schuldvraag voor de mislukking hoeft niet gesteld te worden. Ik verwijt niemand iets. Mijn conclusie is alleen: er was te weinig liefde in het spel.