Mijn kinepraktijk was gevestigd in een oud herenhuis, gebouwd in 1899. De twee kamers beneden aan de voorkant van het huis gebruikte ik als behandelingsruimte. Ik had in 1978 de praktijk zelf opgeknapt en ingericht. De tweede kamer had ik ingedeeld in drie 'cabines' van elkaar gescheiden door gordijnen. Aan het plafond had ik twee, nogal zware, lichtarmaturen bevestigd. Dat was niet van een leien dakje gelopen daar het plafond bestond uit smalle bepleisterde latjes. Uiteindelijk was ik er toch in geslaagd de lichten met pluggen aan het plafond vast te maken. Ik had wel een paar pluggen moeten verkorten omdat er latjes in de weg zaten.Belangrijk detail: er was maar één lichtpunt beschikbaar en daardoor was ik genoodzaakt de twee lichtbakken in 'parallel' met elkaar te verbinden met een draad van 2,5.
Het was rond vijf uur in de namiddag, de avond viel maar het was nog niet donker buiten. In de middelste cabine bevond zich een kleine bejaarde dame, Marcella (pseudoniem). Ze had zware arthrose in haar nek en was al een hele tijd in behandeling. Ze zat aan een tafel, voorovergebogen met haar hoofd gesteund op een kussen. De lichtbak pal boven haar.
Voor de massage kreeg ze nog een modderbad in de nek- en schouderstreek. Droge warmte verlicht de pijn bij arthrose. Pikant overbodig detail: Marcella droeg altijd een kleed en geen bloes en een rok wat voor gevolg had dat ze haar kleed uit deed voor de behandeling. Opvallend was dat ze een panty droeg maar geen onderbroek. Ze gebruikte wel een inlegkruisje in haar panty. Maar dit geheel terzijde.
Terwijl Marcella wegdommelde onder de warme fango was ik bezig met een andere patiënt in de cabine ernaast. Ook met een lichtbak boven ons hoofd.
Dan..., alles gebeurde in een fractie van een seconde, kwam de lichtbak boven Marcella los van het plafond, beschreef een halve boog doordat ie verbonden was met de andere lichtbak, passeerde haar achterhoofd op een paar centimeter en eindigde in een vonkenregen tegen het gordijn achter mij. Er was een knal en de hoofdzekering was gesprongen. Er was niemand gekwetst. Een klein mirakel had plaats gevonden.
Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan terug denk. Ik heb toen enorm veel geluk gehad. Sedertdien heb ik geen enkele plug meer ingekort.
Het was rond vijf uur in de namiddag, de avond viel maar het was nog niet donker buiten. In de middelste cabine bevond zich een kleine bejaarde dame, Marcella (pseudoniem). Ze had zware arthrose in haar nek en was al een hele tijd in behandeling. Ze zat aan een tafel, voorovergebogen met haar hoofd gesteund op een kussen. De lichtbak pal boven haar.
Voor de massage kreeg ze nog een modderbad in de nek- en schouderstreek. Droge warmte verlicht de pijn bij arthrose. Pikant overbodig detail: Marcella droeg altijd een kleed en geen bloes en een rok wat voor gevolg had dat ze haar kleed uit deed voor de behandeling. Opvallend was dat ze een panty droeg maar geen onderbroek. Ze gebruikte wel een inlegkruisje in haar panty. Maar dit geheel terzijde.
Terwijl Marcella wegdommelde onder de warme fango was ik bezig met een andere patiënt in de cabine ernaast. Ook met een lichtbak boven ons hoofd.
Dan..., alles gebeurde in een fractie van een seconde, kwam de lichtbak boven Marcella los van het plafond, beschreef een halve boog doordat ie verbonden was met de andere lichtbak, passeerde haar achterhoofd op een paar centimeter en eindigde in een vonkenregen tegen het gordijn achter mij. Er was een knal en de hoofdzekering was gesprongen. Er was niemand gekwetst. Een klein mirakel had plaats gevonden.
Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan terug denk. Ik heb toen enorm veel geluk gehad. Sedertdien heb ik geen enkele plug meer ingekort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten