Ik twijfel nog steeds of het wel raadzaam is om dit stukje te schrijven. Ik ga tenslotte enkele intieme details uit mijn jeugd prijsgeven. Als de publicatie een lichte aardschok zou teweeg brengen of mijn persoon constant het voorwerp van spot zou uitmaken kan ik het stukje nog altijd van mijn blog verwijderen.1969, de hippietijd, de vrije liefde, love and peace geschreven in witte letters op je zwarte jeans. Ik heb het allemaal meegemaakt, maar voor mij is er weinig revolutie aan de pas gekomen.
Ik was net achttien jaar en mijn pa had zijn toestemming gegeven om zijn auto te gebruiken, een witte Ford Taunus, bouwjaar 1960, 16m Saxomat. Saxo...wie? Saxomat was een revolutionair schakelsysteem waarbij je wel nog een versnellingspook had, aan het stuur, maar geen koppelingspedaal. De voorloper van de 'Automatic' zeg maar.
De Ford Taunus bracht me naar Lendelede, naar de plaatselijke Jeugdclub. Ik herinner mij dat ik, op de tonen van Words van de Bee Gees, een slow danste met Marie-Claire D. We kenden elkaar al een tijdje en haar broer Luc zat bij mij op het college, in het zelfde jaar.Het klikte tussen ons en er hing opwinding in de lucht. Aan het eind van de avond, die voorbij gevlogen was, stelde ik voor haar naar huis te brengen met de auto. Ze was het idee direct genegen en alzo geschiedde.Nog voor we haar huis bereikt hadden parkeerde ik de Ford langs de graskant op een verlaten binnenweg en verplaatsten we ons naar de achterbank. Ik ben vergeten op wiens initiatief dit gebeurde.
Ik had nog niet veel ervaring buiten een tong draaien en wat stiekem voelen met de kleren aan, maar ik was klaar voor het grote werk en de bereidheid en goesting waren bij allebei aanwezig. Ik zal het nooit vergeten. Net op het moment dat mijn rechterhand haar half geopende bloes binnengleed en de kanten boverrand van haar BH aanraakte kreeg ik een waarschuwingssignaal in mijn hoofd dat ik te ver aan het gaan was. Hoe dat kwam en wie het signaal had gegeven ben ik nooit teweten gekomen. Je kan daar nu vreselijk om lachen maar zo is het gebeurd. Mijn katholieke opvoeding had zijn deugdelijkheid bewezen en het alarmbelletje van mijn geweten had perfect gefunctioneerd.
Toen ik thuiskwam merkte ik dat er aan de kant van de passagier, onderaan de deur een stuk carosserie was losgekomen. Ik moet aan iets blijven haperen zijn bij het parkeren in de graskant en er was al behoorlijk wat roest aanwezig aan de onderkant. Mijn vader nam het sportief op het was tenslotte geen nieuwe auto meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten