RONDE VAN VLAANDEREN - 2008

Indrukwekkende Devolder brult in Vlaanderen

Devolder is de nieuwe Flandrien.

IJzersterke Stijn Devolder wint 92ste Ronde van Vlaanderen

Koppen die er niet om liegen. Stijn Devolder heeft zondag de razend spannende 92ste editie van de Ronde van Vlaanderen gewonnen. De Belgische kampioen haalde het van Nick Nuyens en de Spanjaard Juan Antonio Flecha nadat hij tijdens de beklimming van de Eikenmolen, op goed vijfentwintig kilometer van de finish, een solo opzette en die op fantastische wijze afrondde.

Dopingschandalen beheersen de laatste jaren het wielrennen waardoor mijn belangstelling voor die sport sterk is afgenomen. Toch zijn er nog een paar koersen - De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix - die mij blijven boeien.

Zo’n finale waar het tot de laatste kilometer ongemeen spannend blijft. Je zit op het puntje van je stoel, je beweegt constant je romp naar voor omdat je denkt dat je op die manier Stijn Devolder helpt vooruit stuwen. Een ronduit belachelijke gedachte.

Op vier kilometer van de streep zie je Flecha als een losgeslagen paard naderen tot op negen seconden. Je houdt je hart vast, zal Stijn het volhouden.
Devolder panikeert niet, hij blijft de molen goed ronddraaien. Hij is verstandig en kijkt niet om. Omkijken en Flecha zien naderen zou de verzuring in de spieren fataal voelbaar maken en hem de adem afsnijden.

De vod van de laatste kilometer, gewonnen spel, de ontlading aan de meet samen met duizenden supporters (in Meerbeke en thuis voor de buis), de emotionele omhelzing na de aankomst. Jongens, wat kan koers toch mooi zijn. Je zou bijna vergeten dat doping nog steeds in het peloton aanwezig is.

BELGISCH VOETBAL NAAR DE KLOTEN!

Excuses voor mijn grof taalgebruik maar voor mij is de maat vol. Het Belgisch voetbal zit op zijn gat. De Rode Duivels hebben de zoveelste wanprestatie op de mat neergezet. De jonge ploeg hing als los zand aan elkaar. Is het gebrek aan inzet? Is het gebrek aan creativiteit en kwaliteit? Is het de onbekwaamheid van de trainer of de Voetbalbond die op alle vlakken tekort schiet? Wie zal het zeggen?

Feit is dat het Belgisch voetbal internationaal niets meer voorstelt. In de eerste klasse is de nivellering troef. F.C. Dender wint van F.C. Brugge. Jacky Mathijssen ziet zijn elftal in de thuiswedstrijd tegen Moeskroen elf open kansen bij elkaar voetballen. In Sportweekend hebben ze die elf doelkansen op een rijtje gezet en eens hartelijk gelachen. Wat is er eigenlijk bij Club veranderd sedert de komst van Jacky Mathijssen? Sprankelend en aantrekkelijk voetbal heb ik nog niet gezien. En het resultaat: ze staan op de tweede plaats met twee punten voorsprong op Cercle en Anderlecht. Is dat zoveel beter als toen Jan Ceulemans er nog trainer was?

Elche, dinsdag 22 juni 1982, half elf plaatselijke tijd. Varga bracht Hongarije op voorsprong. Dankzij de ruime winstmarge tegen El Salvador zijn Hongarije en Argentinië virtueel geplaatst voor de tweede ronde. De minuten tikken weg, nog een kwartier te spelen. Diep op de eigen helft krijgt Jan Ceulemans een bal toegespeeld. Lange Jan laat de schouders nog wat dieper zakken en met een verbeten trek op de mond snelt hij het Hongaarse kamp binnen. Hij spurt langs een tegenstrever en ontwijkt een stevige tackle van de tweede opponent. Een charge van invaller Sallai volgt. Ceulemans struikelt, doet een knieval, strompelt recht en drijft het tempo weer op. Bij het stafschopgebied slingert hij de bal laag voor doel, waar Alex Czerniatynski de klus afmaakt. De inspanning van het jaar brengt België in de tweede ronde! (Voetbalbelgie.be)

Deze wedstrijdfase geeft een perfecte beschrijving van de Caje: onverzettelijkheid, van de eerste tot de laatste minuut. Er liepen zoveel voetballers rond met meer talent in de benen. Maar ze misten de nodige wilskracht. Jan Ceulemans had dat wel, gekoppeld aan een uitstekende vista, groot loopvermogen en body en schopte het zo tot een Europese topspeler.

Kom terug sterke Jan!

SNOOKER FOR EVER

Mocht ik de keuze hebben tussen het bijwonen van de Champions League finale voetbal in The Luzhniki Stadium in Moskou en die van het World Snooker Championship in The Crucible Theatre in Sheffield, dan kies ik zonder twijfel voor de laatste. Snooker is een fascinerende sport om naar te kijken. Topmatchen in het voetbal kunnen slaapverwekkend zijn en zonde van de tijd die je eraan hebt besteed. Snookerduels op grote kampioenschappen stellen zelden teleur.

Voor de snookerdummies even de belangrijkste spelregels op een rij. Er zijn 15 rode, 6 gekleurde ballen, 1 witte bal (cueball) waarmee gespeeld wordt en een grote snookertafel met zes gelijke gaten. De waarde van de rode ballen is 1 punt die van de gekleurde varieert van 2 tot 6 punten (geel, groen, bruin, blauw, roze en zwart).
Een speler moet telkens eerst een rode bal potten. Slaagt hij hierin, dan moet hij een gekleurde bal spelen, die hij alvorens te spelen benoemt (het zogenaamde 'callen'). In de praktijk gebeurt dit alleen als het niet meteen duidelijk is op welke bal hij gaat spelen. Wordt ook de gekleurde bal gepot, dan wordt deze teruggelegd op zijn plaats (zijn eigen spot) en moet de speler weer op een rode bal spelen. De rode ballen blijven liggen in de pockets en worden dus niet teruggeplaatst op de tafel, ook als ze foutief gepot zijn of van de tafel gesprongen. Genoeg geluld, tijd voor actie. Klik hier en je vangt meteen twee vliegen in één klap. Je leert het spel kennen en je bent tevens getuige van de snelste maximum break (15 rode ballen potten gevolgd door de zwarte bal en dan alle kleuren potten op volgorde) in de geschiedenis door Ronnie O'Sullivan. Een ongelooflijke prestatie. Voor de volledigheid, bij het begin van het filmpje zijn reeds drie rode ballen gepot gevolgd door een zwarte.

Memorabel en bloedstollend spannend was de finale van het wereldkampioenschap van 1985 tussen Steve Davis en Dennis Taylor. Bij een gelijke stand 17-17 heeft de zwarte bal, in het vijfendertigste spel beslist wie er wereldkampioen werd. Om de spanning erin te houden verklap ik zijn naam niet. Let op de fantastische bril van Dennis Taylor.

De foto bij het stukje is die van 'golden boy' Paul Hunter, een pracht van een kerel en zeer getalenteerd snookerspeler. Hij stierf in 2006 op achtentwintigjarige leeftijd aan kanker en was pas vader geworden. Ik heb geweend toen ik het filmpje heb bekeken.

Alleen om het Wereldkampioenschap Snooker te kunnen volgen zou ik geneigd zijn om mij terug te abonneren op de kabel.

DE GOUDEN SCHOEN VOOR TOM DE SUTTER

In het voorjaar van 1971 ben ik supporter geworden van Cercle Brugge. Raf Lapeire speelde zijn eerste jaar bij Cercle en was afkomstig van Izegem waar ik toen nog woonde. Ik herinner mij nog zeer goed de technisch sterke Ion Ionescu, de eerste Roemeense profvoetballer in België. Ik kan zo voor de vuist elf Cerclespelers opnoemen die zeker hun mannetje hadden kunnen staan in de Champions League: Zdenko Vukasovic, Jules Verriest, Pierre Hanon, Morten Olsen, Benny Nielsen, Sören Skov, Didier Six, Wim Kooiman, Edi Krncevic, Charly Musonda en Josip Weber. Ik besef dat ik vele spelers tekort doe door ze niet op te noemen.

Cercle Brugge is ontegensprekelijk de revelatie van het huidig voetbalseizoen. De winst in het bekerduel tegen stadsgenoot Club was geen toevalstreffer. Het was een oververdiende zege. De komst van Glen De Boeck, de uitstekende aankopen, het openbloeien van het reeds aanwezige talent en een bekwaam bestuur liggen aan de basis van een tot nu toe schitterend seizoen. Bij mijn dagelijkse wandeling met mijn hondje las ik nu en dan een pauze in en blijf ik een tijdje kijken naar de training van de eerste ploeg. Er wordt veel getraind op aanvalspatronen waarbij de nadruk wordt gelegd op een vlugge balcirculatie en het spelen van de bal in een tijd. Het is een plezier om te zien.

Er zijn geen echte 'vedetten' bij Cercle en de lonen zijn er bescheiden vergeleken bij andere topploegen. Het bewijst nog maar eens dat het succes van een eerste klasseclub niet recht evenredig is met het jaarlijks budget. Hoeveel keer gaat het budget van Cercle in dat van Anderlecht? Er zit veel kwaliteit bij Cercle en er is een goede mix van ervaren en jonge spelers. Toch vraag ik mij af hoe het komt dat alleen Cercle en ook wel Standaard sprankelend voetbal brengen. Waarom kan Club Brugge het niet. Met alle respect, Club staat aan de leiding maar mij hebben ze nog niet kunnen bekoren.

Woensdagavond werd in het casino van Oostende de 'Gouden Schoen' verkozen. Kwatongen beweren dat ze de schoen maar beter een jaartje niet hadden toegekend omdat er geen enkele speler is die er echt boven uit steekt. Ik ben niet akkoord en sluit mij aan bij Herman Brusselmans: geef de Gouden Schoen aan Tom De Sutter. Helaas werd het Steven Defour, ook verdiend.