Israël vierde zijn 60e verjaardag. Op 14 mei herdachten de Palestijnen hun ‘verdrijving’ in 1948. Hoe is verzoening mogelijk? Nog voordat op 14 mei 1948 het Britse mandaat afliep en David Ben-Goerion (foto), de eerste Israëlische premier, de staat Israël uitriep, waren er al driehonderdduizend Palestijnen uit hun dorpen en steden in het toenmalige Palestina verdreven.
Twee maanden later moest mijn overgrootmoeder, Im Naji, met haar familie gedwongen de stad Ramleh verlaten.
Op 14 juli 1948 trokken gewapende joodse groepen onder leiding van onder anderen de latere premier van Israël, Yitzhak Rabin, Ramleh binnen. In een zoektocht van deur tot deur werden drieduizend Palestijnen opgepakt en naar een gevangenkamp gebracht. Op dezelfde dag werd de stad geplunderd.
In de niet-gecensureerde versie van zijn memoires schreef Rabin over deze dag: 'We liepen naar buiten, Ben-Goerion begeleidde ons. Commandant Yigal Allon herhaalde zijn vraag: wat moet er met de Palestijnse bevolking gebeuren? Ben-Goerion wuifde met zijn hand en gebaarde: jaag ze weg!' Duizenden Palestijnen moesten te voet de stad uit. Mijn overgrootmoeder heeft tegen mijn vader verteld hoe het er destijds aan toeging. Huizen werden geplunderd en de inwoners werden opgejaagd. Veel vluchtelingen waren uitgedroogd en honderden overleefden de tocht niet. Van de 17.000 Palestijnen in Ramleh mochten er slechts 400 blijven. Vlakbij Ramleh ligt het dorp Bayt Nabala, waar een oom en tante van mij woonden. Zij ondergingen hetzelfde lot en moesten met hun familie ook huis en haard verlaten. De meeste dorpelingen namen de sleutels mee van hun huizen en hoopten dat ze binnen een week of twee konden terugkeren. Zij wisten toen niet dat Israëlische bulldozers het dorp niet lang daarna met de grond gelijk zouden maken om te voorkomen dat de vluchtelingen zouden terugkeren.
In totaal zijn tussen eind 1947 en de eerste helft van 1949 meer dan 750.000 Palestijnen ontheemd, verdreven of gevlucht. Iets minder dan de helft daarvan was al verdreven voordat de staat Israël werd gesticht. Tijdens en na de oorlog werden meer dan vijfhonderd dorpen verwoest. Namen van gebieden werden veranderd, alsof deze dorpen en hun inwoners nooit hadden bestaan.
Dit Palestijnse verhaal is jarenlang ontkend en nog steeds zijn weinigen bereid te spreken over wat er in 1948 in Palestina is gebeurd. Israël is altijd bevolkt geweest door meerdere etnische en religieuze groepen. Pas na de verdrijving van duizenden Palestijnen werd de Joodse staat uitgeroepen. Er had nooit een Joodse meerderheid in Israël kunnen ontstaan als de Palestijnen niet uit hun huizen waren gejaagd.
Tegenwoordig wonen in Israël, de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever grofweg vijf miljoen Palestijnen en vijf miljoen Israëli's. De vraag is niet hoe die van elkaar gescheiden kunnen worden, maar wat de basis is om te kunnen samenleven. Het is onrealistisch te denken dat een onafhankelijke Palestijnse staat met honderden Israëlische nederzettingen, wegversperringen, aparte wegen en een muur levensvatbaar is.
Het land verdelen werkte wellicht in de jaren veertig, maar de praktijk heeft het verleden ingehaald. Eén staat waarin Israëli's en Palestijnen als gelijke burgers kunnen leven, is zowel de meest praktische als de meest haalbare oplossing. Veiligheid voor Israëlische en Palestijnse burgers kan alleen worden gegarandeerd in een staat die geen onderscheid maakt tussen afkomst, geloof en etniciteit. Eén staat biedt een gezamenlijke toekomst voor zowel Israëli's als voor Palestijnen. Dit biedt een weg naar verzoening in plaats van wraak. Zolang de waarheid wordt ontkend of vermeden, is het lang wachten op verzoening. (de Gelderlander)
Op 14 juli 1948 trokken gewapende joodse groepen onder leiding van onder anderen de latere premier van Israël, Yitzhak Rabin, Ramleh binnen. In een zoektocht van deur tot deur werden drieduizend Palestijnen opgepakt en naar een gevangenkamp gebracht. Op dezelfde dag werd de stad geplunderd.
In de niet-gecensureerde versie van zijn memoires schreef Rabin over deze dag: 'We liepen naar buiten, Ben-Goerion begeleidde ons. Commandant Yigal Allon herhaalde zijn vraag: wat moet er met de Palestijnse bevolking gebeuren? Ben-Goerion wuifde met zijn hand en gebaarde: jaag ze weg!' Duizenden Palestijnen moesten te voet de stad uit. Mijn overgrootmoeder heeft tegen mijn vader verteld hoe het er destijds aan toeging. Huizen werden geplunderd en de inwoners werden opgejaagd. Veel vluchtelingen waren uitgedroogd en honderden overleefden de tocht niet. Van de 17.000 Palestijnen in Ramleh mochten er slechts 400 blijven. Vlakbij Ramleh ligt het dorp Bayt Nabala, waar een oom en tante van mij woonden. Zij ondergingen hetzelfde lot en moesten met hun familie ook huis en haard verlaten. De meeste dorpelingen namen de sleutels mee van hun huizen en hoopten dat ze binnen een week of twee konden terugkeren. Zij wisten toen niet dat Israëlische bulldozers het dorp niet lang daarna met de grond gelijk zouden maken om te voorkomen dat de vluchtelingen zouden terugkeren.
In totaal zijn tussen eind 1947 en de eerste helft van 1949 meer dan 750.000 Palestijnen ontheemd, verdreven of gevlucht. Iets minder dan de helft daarvan was al verdreven voordat de staat Israël werd gesticht. Tijdens en na de oorlog werden meer dan vijfhonderd dorpen verwoest. Namen van gebieden werden veranderd, alsof deze dorpen en hun inwoners nooit hadden bestaan.
Dit Palestijnse verhaal is jarenlang ontkend en nog steeds zijn weinigen bereid te spreken over wat er in 1948 in Palestina is gebeurd. Israël is altijd bevolkt geweest door meerdere etnische en religieuze groepen. Pas na de verdrijving van duizenden Palestijnen werd de Joodse staat uitgeroepen. Er had nooit een Joodse meerderheid in Israël kunnen ontstaan als de Palestijnen niet uit hun huizen waren gejaagd.
Tegenwoordig wonen in Israël, de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever grofweg vijf miljoen Palestijnen en vijf miljoen Israëli's. De vraag is niet hoe die van elkaar gescheiden kunnen worden, maar wat de basis is om te kunnen samenleven. Het is onrealistisch te denken dat een onafhankelijke Palestijnse staat met honderden Israëlische nederzettingen, wegversperringen, aparte wegen en een muur levensvatbaar is.
Het land verdelen werkte wellicht in de jaren veertig, maar de praktijk heeft het verleden ingehaald. Eén staat waarin Israëli's en Palestijnen als gelijke burgers kunnen leven, is zowel de meest praktische als de meest haalbare oplossing. Veiligheid voor Israëlische en Palestijnse burgers kan alleen worden gegarandeerd in een staat die geen onderscheid maakt tussen afkomst, geloof en etniciteit. Eén staat biedt een gezamenlijke toekomst voor zowel Israëli's als voor Palestijnen. Dit biedt een weg naar verzoening in plaats van wraak. Zolang de waarheid wordt ontkend of vermeden, is het lang wachten op verzoening. (de Gelderlander)
Arjan El Fassed is zoon van een Palestijnse vader en Nederlandse moeder en auteur van het onlangs verschenen boek Niet iedereen kan stenen gooien (Uitgeverij Nieuwland, 2008).
Een van de prioriteiten van de nieuwe Amerikaanse president Barack Obama zou volgens mij moeten zijn, het streven naar een oplossing voor het Joods-Palestijns conflict. Het zou een eerste stap kunnen zijn naar rust en 'vrede' in de hele regio. Maar de geschiedenis leert mij dat het bondgenootschap tussen de Verenigde Staten en Israël een definitieve oplossing in de weg staat. Spijtig.
Een van de prioriteiten van de nieuwe Amerikaanse president Barack Obama zou volgens mij moeten zijn, het streven naar een oplossing voor het Joods-Palestijns conflict. Het zou een eerste stap kunnen zijn naar rust en 'vrede' in de hele regio. Maar de geschiedenis leert mij dat het bondgenootschap tussen de Verenigde Staten en Israël een definitieve oplossing in de weg staat. Spijtig.
2 opmerkingen:
Ten eerste verontschuldiging voor mijn slechte Hollands - ik gebruik mijn moeder taal niet veel omdat ik al sinds 11 jaar oud in Australie heb gewoond. Mijn Engels is natuurlijk fijn. Maar ik ben erg ge-intereseert in Uw boek en heb het met U eens dat de oplossing een Joods-Palestijnse staat zou zijn. En daar moet ik nog bijvoegen dat alle Palestijnen die uitgedreven werden (en hun afkomst) het recht moeten hebben om terug te komen naar die staat. Vergelijking met Apartheid Zuid Afrika is onontkoombaar. Onrecht moet altijd en overal beheerst worden.
Het is niet mijn boek maar van de heer Arjan El Fassed.
Bedankt voor je reactie.
Een reactie posten