Het journaal op één om zeven uur is een vaste waarde, iedere dag. Gisteren opende het journaal met een close-up van mevrouw Geneviève Lhermitte. Ondertussen weet iedereen waarvoor ze terecht staat. Toen ik haar gezicht over het volledige scherm zag verschijnen bekroop me een heel raar gevoel. Niet de aanblik van de vrouw zelf bezorgde mij het ongemak wel de manier waarop ze in beeld werd gebracht bij het begin van het journaal.
Ik vond het 'erover' en had liever een discretere aanpak gezien. Ik begrijp dat de media hun werk moeten doen en dat 'duiding', misschien nog meer dan bij andere zaken, noodzakelijk is. Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het mediacircus op volle toeren draait. De hele zaak zal de komende dagen in alle media breed uitgesmeerd worden. Teveel,naar mijn goesting, onder het mom dat de kijker of de lezer het recht heeft 'de waarheid' rond het hele gebeuren te kennen.
Voor mij is het niet te vatten dat een moeder haar vijf kinderen doodt. Toch weiger ik haar te zien als een monster en voel een zeker mededogen. Het is verschrikkelijk wat ze heeft gedaan en het is niet met een pen te beschrijven wat die kinderen moeten hebben meegemaakt op het einde van hun jonge leven.
Ik vraag me af hoe iemand die aan de basis ligt van zo'n tragische gebeurtenis nog verder kan leven. Je nu en dan gelukkig voelen is op heden al een moeilijke opgave, laat staan te moeten verder leven met de gedachte dat je eigenhandig je kinderen hun toekomst hebt ontnomen.
Omdat het leed zo onnoemelijk is en de feiten zo uitzonderlijk zou ik pleiten voor een meer serene aanpak.
Ik vond het 'erover' en had liever een discretere aanpak gezien. Ik begrijp dat de media hun werk moeten doen en dat 'duiding', misschien nog meer dan bij andere zaken, noodzakelijk is. Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het mediacircus op volle toeren draait. De hele zaak zal de komende dagen in alle media breed uitgesmeerd worden. Teveel,naar mijn goesting, onder het mom dat de kijker of de lezer het recht heeft 'de waarheid' rond het hele gebeuren te kennen.
Voor mij is het niet te vatten dat een moeder haar vijf kinderen doodt. Toch weiger ik haar te zien als een monster en voel een zeker mededogen. Het is verschrikkelijk wat ze heeft gedaan en het is niet met een pen te beschrijven wat die kinderen moeten hebben meegemaakt op het einde van hun jonge leven.
Ik vraag me af hoe iemand die aan de basis ligt van zo'n tragische gebeurtenis nog verder kan leven. Je nu en dan gelukkig voelen is op heden al een moeilijke opgave, laat staan te moeten verder leven met de gedachte dat je eigenhandig je kinderen hun toekomst hebt ontnomen.
Omdat het leed zo onnoemelijk is en de feiten zo uitzonderlijk zou ik pleiten voor een meer serene aanpak.
1 opmerking:
Hierover hebben we gisteren ook op 't werk gediscussieerd.
Hoe het verhaal in beeld wordt gebracht weet ik niet, want ik scherm mezelf af voor zulke verhalen. Maar uiteraard hoor ik er wel over praten.
Ik begrijp dat een ouder zó in de duisternis kan zitten dat ze ermee willen stoppen. En dat zo'n ouder dan denkt dat het beter is de kinderen mee te nemen, daar kan ik ook inkomen. Dat zie ik dan niet als hun toekomst afnemen, maar wel als hun beschermen tegen nog meer verdriet.
Het gaat hier over begrip hé, niet over al of niet 'goedkeuren'.
Maar de manier waarop, die gewelddadige wijze, daar kan ik met mijn verstand niet bij, en met mijn hart nog minder. Er zijn toch wel pijnloze manieren. Zelfs dieren mogen vrediger inslapen.
Nee, dat kan ik echt niet vatten.
Inderdaad: hoe zij hiermee verder kan leven... geen idee.
Ik wil toch nog benadrukken dat ik niet achter een dergelijke oplossing sta van problemen. Het is de ultieme vlucht. Maar op dat moment is de wil om te vechten waarschijnlijk helemaal zoek. Jammer dat we in zo'n maatschappij leven dat er niemand was die haar de moed kon geven om het gevecht met de problemen aan te gaan. Maar soit, da's een andere discussie.
Een reactie posten