DEMENTIE EN AUTO RIJDEN

Het eerste opvallende teken van dementie merkte ik bij mijn vader op toen hij mij op een zondagmorgen vroeg of ik zin had in een aperitief. Hij bood me een tot aan de rand met porto gevuld bierglas aan. Het was een tragikomische scène. Bij zo een voorval weet je onmiddellijk dat er iets serieus mis is. Hij was toen eenentachtig jaar.
Mijn moeder herkende die tekenen niet, of wou ze niet herkennen. Ze vertelde dat mijn pa al tweemaal flagrant met de auto door het rode licht was gereden. De eerste keer had hij het rode stoplicht gewoon genegeerd. De tweede maal stond er een auto te wachten tot het groen werd en is mijn pa gewoon voorbij de wachtende auto gereden en het kruispunt gepasseerd. Ik krijg nog altijd rillingen als ik eraan denk. Hoeveel keer kan je, zonder brokken te maken, een rood licht negeren? Wat ik toen niet begreep was dat mijn moeder na het eerste rode licht incident alles op zijn beloop liet en zelfs geen poging deed om er iets aan te doen. Ze leek te berusten in het lot. Ik moet toegeven dat het niet gemakkelijk was.
Mijn vader zijn auto was zijn 'god'. Met zijn tweelingbroer had hij al vele jaren discussies over wie nu de mooiste en de beste auto had. Het was meer plagen want ze waren zeer verknocht aan elkaar. De toen zeventienjarige Ford Taunus 17m was al herhaalde keren bijgewerkt met goudkleurige verf, vooral aan de spatborden. Mijn vader zou niet zomaar afscheid nemen van zijn goudkleurige Ford met zwart dak.

Ik heb het zelf moeten ervaren dat het niet vanzelfsprekend is, bij dreigend gevaar, iemand het rijden op de openbare weg te beletten. Ik heb de huisdokter, de politie en de verzekeraar gebeld. Die stelden allemaal dezelfde vraag: "Is er iets gebeurd"? Buiten tweemaal flagrant door het rood licht rijden was er nog niets gebeurd! Dus de boodschap was wachten op iets ernstiger!
Er is uiteindelijk iets ernstig gebeurd waarbij mijn moeder op het nippertje aan de dood ontsnapt is. Later meer daarover.