Thuis hadden we een bakkerij. Toen ik geboren werd hadden we nog personeel: een volle gast, Joris, die hielp in de bakkerij en Henriette als hulp in het huishouden. Bij mijn geboorte was Henriette, een jonge vrouw van achttien, net bij ons ingetrokken. Ze zou zes jaar bij ons blijven en toen trouwde ze met Joris en begonnen ze een eigen bakkerij.Henriette heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn eerste zes levensjaren. De liefde en de warmte die ik in die eerste levensjaren van haar heb mogen ervaren zijn volgens mij bepalend geweest voor wie ik later ben geworden.
Maar vandaag wil ik het hebben over haar vader, Alidor, een doodbrave man. Hij is was klein van gestalte en aan de zwaarlijvige kant. Hij had een rond gezicht, weinig haar en blozende kaken. Hij droeg altijd een blauwe werkbroek met bijpassende blauwe vest.
Toen ik klein was weende ik gemakkelijk. Ik was heel gevoelig (nog altijd trouwens). Ze noemden mij een 'trunte'. Al lachend dreigden ze dikwijls met de woorden: "Als je nog veel weent zal Alidor je trunte komen uithalen." Ik weet zeker dat mijn ouders toen niet beseften wat voor impact hun dreigement op mij had.
Op een dag, ik zat in het eerste studiejaar, stapte ik via de winkel onze kleine leefruimte binnen. Ik schrok me rot als ik Alidor, vlak voor mij in de zetel, zag zitten. Ik was er echt van overtuigd: nu gaat het gebeuren, Alidor zal met een speciaal daarvoor gemaakte tang mijn trunte uit mijn keel verwijderen. Alidor was zich echter van geen kwaad bewust.
Die scène is op mijn netvlies gebrand. Bijna veertig jaar later, toen ik een serieuze midlife crisis doormaakte en even in therapie ben geweest heeft het relaas van dit voorval mij heel sterk geëmotioneerd.
Ik verwijt mijn ouders niets maar ik vermoed dat er zich wel meer ouders bezondigen aan het onbewust 'uitlachen' van hun kinderen. Met dit stukje wil ik alleen waarschuwen dat de gevolgen van zo'n aanpak niet te overzien zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten