Wanhopig vreet mijn zee
aan de wering van jouw ik
dat onbewogen blijft voor 't water
zout lopen de tranen terug met eb
teleurgesteld en moe
ik kan er niets aan doen
maar met de vloed
komt het toch weer naar je toe
doodsverachtend is het hopen
dat poogt de haven in te lopen
van jouw onbegrip
ik wil jouw polders niet bezetten
alleen maar stromen
door de aderen van jouw land
en daarom stuur ik nieuwe golven
op het aanbeeld van jouw strand.
Openingsgedicht uit het boekje
'Houd je nog een beetje van me?'
aan de wering van jouw ik
dat onbewogen blijft voor 't water
zout lopen de tranen terug met eb
teleurgesteld en moe
ik kan er niets aan doen
maar met de vloed
komt het toch weer naar je toe
doodsverachtend is het hopen
dat poogt de haven in te lopen
van jouw onbegrip
ik wil jouw polders niet bezetten
alleen maar stromen
door de aderen van jouw land
en daarom stuur ik nieuwe golven
op het aanbeeld van jouw strand.
Openingsgedicht uit het boekje
'Houd je nog een beetje van me?'
3 opmerkingen:
Een gedicht dat door merg en been snijdt, heel mooi.
Nu pas gezien dat het fotootje veranderd is.
Schattig!
In elk geval veel beter dan de vorige ;-)
De kwetsbaarheid stond toen al op mijn gezicht(je) geschreven.
En dan dat 'pakje' ;-)
Ze noemden het toen, als ik me niet vergis, een 'barbeteuse'
Een reactie posten