Een van de (tijdelijke) remedies tegen ergernissen - zie hieronder de column van J.P. Mulders - is muziek. Ik kon niet kiezen tussen Mozart en Calexico. Meer dan twee eeuwen scheiden beide composities maar van allebei krijg ik kippenvel.
Het Requiem is de laaste compositie van Mozart. Net voor de voltooiing van het "Requiem" begeeft zijn gestel het op 5 december 1791 en zijn leerling Carl Süssmayer werkt de partituur af. Door het slechte weer en de ziekte van Constanze was niemand op de begrafenis aanwezig. Zijn lichaam werd in een anoniem massagraf geworpen.
Calexico debuteerde in het midden van de jaren negentig met een geluid dat elementen uit mariachi, alternatieve country en spaghettiwesternsoundtracks bevatte. Hun unieke sound riep weidse beelden op van Arizona, de thuisstaat van de band. Het hart van de groep wordt gevormd door de multi-instrumentalisten John Convertino en Joey Burns. Met een keur aan muzikanten schrijft het duo muziek die altijd progressief en vernieuwend is.
1 opmerking:
Dat muziek ergernissen opheft, is absoluut waar. Muziek helpt eigenlijk bij alles: verdriet, vreugde, angst, pijn... de hele reutemeteut. De dokters zouden beter cd'tjes meegeven ipv pillen, in mijn ogen. Maar dat zal wel zijn omdat ik zelf op muziek leef. Ik adem muziek. Bij elke gemoedstoestand heb ik een song of muzikant. Voor 't ogenblik drijf ik op Keith Caputo (of toch op zijn songs), heel duister met tegelijk vaak een speelse knipoog in zijn songs. Je moet eens "livin' the blues" van hem opzoeken en luisteren tot helemaal op 't eind, ver na het stukje stilte. Heerlijk, die zelfrelativering.
Oeps, ik ben weer aan't egotrippen geloof ik... Het zou over de muziek hierboven gaan...
Tja: Op de muziek van Mozart heb ik uiteraard weinig aan te merken, maar het koor en de kerk maken dat ik onaangenaam kippenvel voel. Dat eronder daarentegen... Bij de eerste tonen dacht ik "wat krijgen we nu", maar gelukkig bleef ik luisteren en kijken, en ik heb er echt van genoten.
Een reactie posten